Naar inhoud springen

34e regering van Israël

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
34e regering
Kabinet–Netanyahu IV
Kabinet in Israël Vlag van Israël
34e regering van Israël
Premier Benjamin Netanyahu (Likoed)
Partij(en) Likoed
Kulanu
Het Joodse Huis
Tkoema
Shas
Yisrael Beiteinu
(van 30 mei 2016 tot 18 nov. 2018)
Verenigd Thora-Jodendom
Nieuw Rechts
(van 30 dec. 2018 tot 1 juni 2019
en vanaf 9 nov. 2019)
Politieke kleur Liberaal-ConservatiefNationalistischZionistisch (Rechts)
2015–2019
Start 14 mei 2015
Demissionair 9 april 2019[1]
Eind 17 mei 2020
Voorganger 33e regering
Opvolger 35e regering
Staatshoofd Reuven Rivlin
Portaal  Portaalicoon   Politiek
Politiek in Israël
Emblem of Israel.svg

Politiek van Israël



President (lijst)
Yitzhak Herzog

Premier (lijst)
Benjamin Netanyahu


Knesset (lijst)

Voorzitter
Amir Ohana


Regering
Kabinet–Netanyahu VI

Ministers
Buitenlandse Zaken (lijst)
Eli Cohen

Binnenlandse Zaken (lijst)
Aryeh Deri

Defensie (lijst)
Yoav Galant

Financiën (lijst)
Bezalel Smotrich

Justitie (lijst)
Yariv Levin

Economie (lijst)
Nir Barkat


Politieke partijen


Verkiezingen
Parlement
20222026
President
20212028


Bestuurlijke indeling
Gemeenteraad
Lokale raad
Regionale raad


Wet op de Terugkeer


Arabisch-Israëlisch conflict

De 34e regering (ook bekend als het kabinet–Netanyahu IV) was de uitvoerende macht van de Staat Israël van 14 mei 2015 tot 17 mei 2020. Premier Benjamin Netanyahu (Likoed) stond aan het hoofd van een coalitie van Likoed, Kulanu, Het Joodse Huis, Tkoema, Shas, Yisrael Beiteinu, het Verenigd Thora-Jodendom en Nieuw Rechts.

Totstandkoming en karakter

[bewerken | brontekst bewerken]

Nadat Likoed de verkiezingen in maart 2015 had gewonnen, nam Likoedleider Netanyahu onmiddellijk het voortouw om een nieuwe rechtse regering te vormen. De coalitievorming verliep ongemakkelijk omdat er veel partijen nodig waren om aan een meerderheid in het parlement te komen en vanwege de veelheid aan denkbeelden. Jisrael Beeténoe, waarmee Likoed tijdens de vorige kabinetsperiode nog een gezamenlijke lijst had gevormd, leek ook ditmaal van de partij te zijn maar zag op het laatste moment van regeringsdeelname af vanwege bepaalde eisen van de religieuze partijen. Het zeer nationalistische Het Joodse Huis, die ook aan de vorige regering had deelgenomen, was ook nu weer een vanzelfsprekende en noodzakelijke coalitiegenoot. Bennett, de leider van Het Joodse Huis, wist dit goed uit te buiten door tal van punten gerealiseerd te krijgen en belangrijke ministersposten binnen te slepen, zoals die van Justitie en Landbouw. Voorts wist Netanyahu Kulanu over te halen mee te doen. De partij van Kahlon is een afsplitsing van Likoed en richt zich met name op de sociaaleconomische problematiek. In het nieuwe kabinet heeft Kahlon dan ook de ministersportefeuille van Financiën gekregen. Omdat linkse(re) en Arabische partijen geen optie waren, moest Netanyahu ook de religieuze partijen binnen boord zien te krijgen, hetgeen lukte. Shas wist daarbij te bedingen dat er meer gedaan zou worden voor haar - over het algemeen minder draagkrachtige - aanhangers en Verenigd Thora-Jodendom dat haar studenten aan de jesjiva's vrijgesteld zouden blijven van de militaire dienstplicht.

Op 14 mei 2015 werd het kabinet ingezworen.[2] Onder leiding van premier Benjamin Netanyahu (Likoed) bestond deze regering aanvankelijk uit de volgende vijf partijen: Likoed, Kulanu, Het Joodse Huis, Shas en Verenigd Thora-Jodendom. Op 25 mei 2016 zijn dit er zes geworden door de toetreding van Jisrael Beeténoe. Op 15 november 2018 stapte Jisrael Beeténoe weer uit de regering nadat Netanyahu een wapenstilstand voor de Gazastrook had gesloten, wat Avigdor Lieberman een capitulatie voor de terreur noemde. De regering draagt een rechtse signatuur met een aanzienlijke religieuze inbreng en beschikte tot bovenstaande datum en na 15 november 2018 over de meest minimale meerderheid in het parlement, namelijk 61 van de 120 te vergeven zetels in de 20e Knesset maar sindsdien over 66 zetels. Het is het vierde kabinet op rij van premier Netanyahu, die sinds 2009 aan de macht is (het kabinet-Netanyahu II duurde van 2009 tot 2013 en het kabinet-Netanyahu III van 2013 tot 2015).[3]

Het kabinet ving aan met 27 bewindslieden: 20 ministers en 7 viceministers.[4] Vanwege tussentijdse wijzigingen bestaat het kabinet begin 2017 uit 30 leden, te weten 21 ministers en 9 viceministers. Vijf bewindslieden zijn vrouw, te weten vier ministers en een viceminister (in het vorige kabinet waren er zes vrouwelijke bewindspersonen) en eveneens zijn vier bewindslieden rabbijn.

In het kabinet heeft Netanyahu zelf nogal wat hooi op de vork genomen. Zo is hij niet alleen premier maar ook minister van Communicatie, Buitenlandse Zaken, Regionale Samenwerking en Volksgezondheid, hetgeen betekent dat de diverse staatssecretarissen op deze beleidsterreinen het nodige voor hun rekening zullen moeten nemen. Zo zal Likoedpolitica Hotovely als staatssecretaris voor buitenlandse zaken vaak als een soort informele minister van Buitenlandse Zaken fungeren. Hotovely staat bekend om haar uitgesproken nationalistische standpunten en is fel gekant tegen de vorming van een onafhankelijke Palestijnse staat.

Soortgelijke denkbeelden worden gehuldigd door Shaked van Het Joodse Huis, de nieuwe minister van Justitie. Zij wil zelfs de macht van het Hooggerechtshof inperken zodat deze minder goed in staat zal zijn om wetten tegen te houden. Het ministerie van Landbouw is ook aan Het Joodse Huis toegevallen; havik Ariel gaat deze bezetten. Dit ministerie is vooral zo belangrijk omdat ook de Joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever daaronder vallen.

Op 6 mei presenteerde Netanyahu zijn kabinet aan de Knesset. Dankzij de - minieme - meerderheid van zijn coalitie in het parlement kreeg zijn regering het groene licht.[5]

Het zeer nationalistische karakter van het kabinet-Netanyahu IV is niet goed gevallen bij bondgenoot de Verenigde Staten en de Europese Unie. Alhoewel Netanyahu tijdens de presentatie in het parlement formeel verklaarde het vredesproces met de Palestijnen te willen continueren wordt dit niet alleen van Arabische zijde niet serieus genomen maar stuit dit ook in de westerse wereld op gefronste wenkbrauwen. Israël loopt met dit kabinet het risico met tal van negatieve maatregelen geconfronteerd te worden, zoals bijvoorbeeld een gedeeltelijke economische boycot, uitsluiting van internationale voetbalwedstrijden en aanklachten vanwege vermeende oorlogsmisdaden. Hierbij wordt wel de vergelijking gemaakt met het Zuid-Afrika ten tijde van de Apartheid, toen dat land als gevolg van zijn rassenbeleid ook uit vele internationale organisaties werd verbannen.

Netanyahu zou graag alsnog meer partijen in zijn regering willen opnemen, zowel om getalsmatig sterker in de Knesset te staan als om internationaal meer aanvaardbaar te zijn, maar daar hebben deze vanwege het rechts-nationalistische karakter van zijn regering geen trek in. Zo gaf Herzog, de voorman van de tweede partij van het land (de Zionistische Unie), aan onder geen beding te willen aanschuiven.

Op 27 augustus 2015 maakte Yaakov Litzman bekend dat hij toestemming had gekregen van de Raad van Thora-wijzen (Moetzes Gedolei HaTorah) van Agudas Yisrael (Agoedat Jisrael) om officieel minister van Volksgezondheid te worden en dat hij Netanyahu's verzoek om verder te gaan als minister accepteerde.[6] Het Israëlische Hoge Gerechtshof had op 23 augustus besloten dat een ministerie niet door een viceminister geleid mag worden. Tot nog toe was Netanyahu formeel minister van Volksgezondheid, terwijl Yaakov Litzman als viceminister feitelijk aan het hoofd van het ministerie van Volksgezondheid stond. Yair Lapid van Yesh Atid vond dat er een volwaardige minister aan het hoofd van het ministerie van Volksgezondheid moest staan en had de zaak voor het Hoge Gerechtshof gebracht.[7] Het Hoge Gerechtshof oordeelde dat Netanyahu als minister-president geen minister van andere ministeries kan zijn. De Knesset heeft het wettelijk toegestane maximum aantal ministers daarvoor ook verhoogd. Yaakov Litzman zelf vindt dat er niet veel verandert, behalve dat zijn salaris iets omhoog gaat.

Danny Danon (Likoed) werd in augustus 2015 ambassadeur bij de Verenigde Naties. Minister zonder Portefeuille Ofir Akunis (Likoed) volgde hem op 2 september 2015 op als minister van Wetenschap, Technologie en Ruimte.[8]

Uitbreiding van de coalitie

[bewerken | brontekst bewerken]

Op 18 mei 2016 werd bekend dat Netanyahu een overeenkomst met Jisrael Beeténoe had gesloten om de coalitie uit te breiden. Avigdor Lieberman van Jisrael Beeténoe zou minister van Defensie worden en verder zou Jisrael Beeténoe het ministerie van Immigratie krijgen. Op 20 mei 1016 nam Moshe Ya'alon ontslag als minister van Defensie en lid van de Knesset. Hij zei in een persverklaring niet genoeg vertrouwen in Netanyahu te hebben. Op 25 mei vond de ondertekening van de toetreding van Jisrael Beeténoe tot de regering plaats. Naftali Bennett (Het Joodse Huis) stelde als voorwaarde voor de toetreding van Jisraël Beitenu dat er militaire attachés bij het veiligheidskabinet zouden komen. Deze eis werd ingewilligd. Op 30 mei ging de Knesset akkoord met Lieberman als minister van Defensie en partijgenote Sofa Landver als minister van Immigratieopname. Tevens werd Tzachi Hanegbi van Likoed minister zonder portefeuille belast met buitenlandse- en defensiekwesties.

Er hadden in mei 2016 en daarvoor ook coalitiebesprekingen van de Likoed met de Zionistische Unie (ZU) plaatsgevonden, maar die hadden niet tot een overeenkomst geleid. Yitzhak Herzog (Zionistische Unie) verweet in een speech op 17 mei 2016 Shelly Yachimovich dat deze onderhandelingen waren mislukt en zei dat Lieberman door toedoen van Shelly Yachimovich tot minister van Defensie was gemaakt. Yachimovich schreef in een reactie dat ze niet had ingestemd met de toetreding van de ZU tot de regering en geen regeringspost had willen aanvaarden.[9] Benjamin Netanyahu zei dat de deur voor de Zionistische Unie toch open blijft en hij houdt de portefeuille Buitenlandse Zaken en andere portefeuilles daarvoor gereserveerd. Voor Yitzhak Herzog zijn de gesprekken over toetreding tot coalitie Netanyahu-IV nu afgesloten en wil de Zionistische Unie niet toetreden om er geen legitimiteit aan te geven, aangezien ze de ingeslagen weg verkeerd vindt.[10] In het geval dat het Joodse Huis de regering zou verlaten zou de ZU wel de optie overwegen om toe te treden. Moshe Kahlon van Kulanu is van mening dat de ZU en het Joodse Huis best samen in de coalitie kunnen zitten.[11] Op 24 december 2018 besloot de regering tot vervroegde verkiezingen op 9 april 2019, omdat een wetsvoorstel dat de dienstplicht voor charedische joden zou regelen geen meerderheid in de Knesset kreeg.[12][13]

Deelnemende partijen

[bewerken | brontekst bewerken]
Partijen Positie Kabinets-
leden
Ministers Vice-
ministers[4]
Knesset-
zetels
Politieke leiders
Likoed
(Eenheid)
(centrum)rechts 15 11[14] 4 30 Benjamin Netanyahu
Kulanu
(Ons Allemaal)
centrum(rechts) 2 2 0 10 Moshe Kahlon
HaBajiet HaJehoedie
(Het Joodse Huis)
(extreem)rechts 4 3 1 8 Naftali Bennett
Shas
(Sefardische Bewakers (van de Thora))
religieus
(Sefardisch-charedisch)
4 2 2 7 Aryeh Deri
Jahadoet ha-Torah ha-Meoechèdèt
(Verenigd Thora-Jodendom)
religieus
(Asjkenazisch-charedisch)
2 1 1 6 Yaakov Litzman,
Moshe Gafni
Yisrael Beiteinu
(Israël Ons Thuis)
rechts 2 2 0 5 (6)[15] Avigdor Lieberman
Totaal 29 21 8 66

Ambtsbekleders

[bewerken | brontekst bewerken]
Ambtsbekleder Functie Ambtstermijn Partij
Benjamin Netanyahu Benjamin
Netanyahu

בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ
(1949)
Premier 31 maart 2009
[16]
heden
[17]
Likoed
Moshe Ya'alon Rav Aluf
Moshe Ya'alon
משה יעלון
(1950)
Vicepremier 14 mei 2015 22 mei 2016
[18]
Likoed
Minister van
Defensie
18 maart 2013
[16]
Benjamin Netanyahu Benjamin
Netanyahu

בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ
(1949)
[19]
22 mei 2016 30 mei 2016 Likoed
Avigdor Lieberman Avigdor
Lieberman

אֲבִיגְדוֹר לִיבֶּרְמָן
(1958)
30 mei 2016 18 november 2018
[18]
Yisrael Beiteinu
Benjamin Netanyahu Benjamin
Netanyahu

בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ
(1949)
18 november 2018 9 november 2019 Likoed
Naftali Bennett
נפתלי בנט
(1972)
9 november 2019 17 mei 2020 Nieuw Rechts
Silvan Shalom Silvan Shalom
ציון סילבן
(1958)
Vicepremier 31 maart 2009
[16]
27 december 2015
[18]
Likoed
Minister van
Binnenlandse Zaken
14 mei 2015
Benjamin Netanyahu Benjamin
Netanyahu

בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ
(1949)
Minister van
Buitenlandse Zaken
14 mei 2015 17 februari 2019 Likoed
Yisrael Katz Yisrael Katz
יִשְׂרָאֵל כַּץ
(1955)
17 februari 2019 17 mei 2020 Likoed
Minister van
Inlichtingenzaken
14 mei 2015
Benjamin Netanyahu Benjamin
Netanyahu

בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ
(1949)
Minister van
Binnenlandse Zaken
27 december 2015 11 januari 2016 Likoed
Aryeh Deri Aryeh Deri
אריה דרעי
(1959)
11 januari 2016 heden Shas
Minister voor
Ontwikkeling van de
Negev en Galilea
14 mei 2015
Moshe Kahlon Moshe Kahlon
מֹשֶׁה כַּחְלוֹן
(1960)
Minister van
Financiën
14 mei 2015 17 mei 2020 Kulanu
(2015–19)
Likoed
(2019–20)
Ayelet Shaked Ayelet Shaked
איילת שקד
(1976)
Minister van
Justitie
14 mei 2015 1 juni 2019
[20]
Het Joodse Huis
(2015–18)
Nieuw Rechts
(2018–19)
Vacant
Amir Ohana Amir Ohana
אָמִיר אוֹחָנָה
(1976)
5 juni 2019 17 mei 2020 Likoed
Aryeh Deri Aryeh Deri
אריה דרעי
(1959)
Minister van
Economie
14 mei 2015 3 november 2015
[21]
Shas
Benjamin Netanyahu Benjamin
Netanyahu

בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ
(1949)
3 november 2015 1 augustus 2016 Likoed
Moshe Kahlon Moshe Kahlon
מֹשֶׁה כַּחְלוֹן
(1960)
1 augustus 2016 23 januari 2017 Kulanu
Eli Cohen Eli Cohen
אלי כהן
(1972)
23 januari 2017 17 mei 2020 Likoed
Benjamin Netanyahu Benjamin
Netanyahu

בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ
(1949)
Minister van
Volksgezondheid
4 december 2014
[16]
27 augustus 2015 Likoed
Yaakov Litzman Yaakov Litzman
יַעֲקֹב לִיצְמָן
(1948)
27 augustus 2015 28 november 2017
[18]
Verenigd
Thora-Jodendom
Benjamin Netanyahu Benjamin
Netanyahu

בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ
(1949)
28 november 2017 30 december 2019 Likoed
Yaakov Litzman Yaakov Litzman
יַעֲקֹב לִיצְמָן
(1948)
30 december 2019 17 mei 2020 Verenigd
Thora-Jodendom
Chaim Katz Chaim Katz
חיים כץ
(1960)
Minister van
Arbeid en
Sociale Zaken
14 mei 2015 16 augustus 2019
[18]
Likoed
Vacant
Ofir Akunis Ofir Akunis
חיים כץ
(1973)
20 januari 2020 17 mei 2020 Likoed
Naftali Bennett
נפתלי בנט
(1972)
Minister van
Onderwijs
14 mei 2015 1 juni 2019
[20]
Het Joodse Huis
(2013–18)
Nieuw Rechts
(2018–19)
Minister van
Diaspora Zaken
30 april 2013
[16]
Minister voor
Jeruzalem- en
Erfgoedzaken
Benjamin Netanyahu Benjamin
Netanyahu

בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ
(1949)
[19]
Minister van
Onderwijs
1 juni 2019 17 juni 2019 Likoed
Rafi Peretz Tat Aluf
Rafi Peretz
רָפִי פֶּרֶץ
(1956)
17 juni 2019 17 mei 2020 Het Joodse Huis
Yisrael Katz Yisrael Katz
יִשְׂרָאֵל כַּץ
(1955)
Minister van
Vervoer
31 maart 2009
[16]
17 juni 2019
[22]
Likoed
Bezalel Smutrich Bezalel
Smutrich

בצלאל סמוטריץ'
(1980)
17 juni 2019 17 mei 2020 Tkoema
Uri Ariel Uri Ariel
אורי אריאל
(1970)
Minister van
Landbouw
14 mei 2015 15 november 2019
[18]
Het Joodse Huis
Vacant
Tzachi Hanegbi Tzachi Hanegbi
צחי הנגבי
(1957)
20 januari 2020 17 mei 2020 Likoed
Yoav Galant Aluf
Yoav Galant
יוֹאָב גָּלַנְטְ
(1958)
Minister van
Huisvesting en
Constructie
14 mei 2015 1 januari 2019
[23]
Kulanu
Ifat Shasha-Biton Ifat Shasha
-Biton

יפעת שאשא-ביטון
(1973)
10 januari 2019 17 mei 2020 Kulanu
Yuval Steinitz Yuval Steinitz
יובל שטייניץ
(1958)
Minister van
Infrastructuur,
Energie en
Waterstaat
14 mei 2015 heden
[17]
Likoed
Yariv Levin Yariv Levin
בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ
(1969)
Minister van
Openbare Veiligheid
14 mei 2015 25 mei 2015
[24]
Likoed
Gilad Erdan Gilad Erdan
גִּלְעָד אֶרְדָן
(1970)
25 mei 2015 17 mei 2020 Likoed
Ze'ev Elkin Ze'ev Elkin
זאב אלקין
(1971)
Minister van
Strategische Zaken
14 mei 2015 25 mei 2015
[23]
Likoed
Gilad Erdan Gilad Erdan
גִּלְעָד אֶרְדָן
(1970)
25 mei 2015 17 mei 2020 Likoed
Ze'ev Elkin Ze'ev Elkin
זאב אלקין
(1971)
Minister van
Immigratie
14 mei 2015 1 augustus 2016
[25]
Likoed
Sofa Landver Sofa Landver
סופה לנדבר
(1949)
1 augustus 2016 18 november 2018
[18]
Yisrael Beiteinu
Benjamin Netanyahu Benjamin
Netanyahu

בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ
(1949)
[19]
18 november 2018 24 december 2018 Likoed
Yariv Levin Yariv Levin
בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ
(1969)
[19]
24 december 2018 1 januari 2019 Likoed
Yoav Galant Aluf
Yoav Galant
יוֹאָב גָּלַנְטְ
(1958)
1 januari 2019 17 mei 2020 Likoed
Tzipi Hotovely Tzipi Hotovely
ציפי חוטובלי
(1978)
Minister van
Diaspora Zaken
1 juni 2019 17 mei 2020 Likoed
Benjamin Netanyahu Benjamin
Netanyahu

בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ
(1949)
Minister van
Regionale
Samenwerking
14 mei 2015 26 december 2016 Likoed
Tzachi Hanegbi Tzachi Hanegbi
צחי הנגבי
(1957)
26 december 2016 17 mei 2020 Likoed
Danny Danon Danny Danon
דני דנון
(1971)
Minister van
Wetenschap en
Technologie
14 mei 2015 27 augustus 2015
[26]
Likoed
Ofir Akunis Ofir Akunis
חיים כץ
(1973)
27 augustus 2015 17 mei 2020 Likoed
Benjamin Netanyahu Benjamin
Netanyahu

בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ
(1949)
Minister van
Communicatie
4 november 2014
[16]
22 februari 2017 Likoed
Tzachi Hanegbi Tzachi Hanegbi
צחי הנגבי
(1957)
[19]
22 februari 2017 30 mei 2017 Likoed
Ayoob Kara Ayoob Kara
איוב קרא
(1955)
30 mei 2017 25 juni 2019
[18]
Likoed
Vacant
Dudi Amsalem Dudi Amsalem
דודי אמסלם
(1955)
1 juli 2019 17 mei 2020 Likoed
David Azulai David Azulai
דוד אזולאי
(1954–2018)
Minister van
Religieuze Zaken
14 mei 2015 30 oktober 2018
[27]
Shas
Aryeh Deri Aryeh Deri
אריה דרעי
(1959)
30 oktober 2018 31 december 2018 Shas
Itzhak Vaknin Itzhak Vaknin
יצחק וקנין
(1958)
31 december 2018 17 mei 2020 Shas
Avi Gabbay Avi Gabbay
אָבִי גבאי
(1967)
Minister van
Milieu
14 mei 2015 31 mei 2016
[18]
Kulanu
Moshe Kahlon Moshe Kahlon
מֹשֶׁה כַּחְלוֹן
(1960)
31 mei 2016 1 augustus 2016 Kulanu
Ze'ev Elkin Ze'ev Elkin
זאב אלקין
(1971)
1 augustus 2016 17 mei 2020 Likoed
Yariv Levin Yariv Levin
בִּנְיָמִין נְתַנְיָהוּ
(1969)
Minister van
Toerisme
14 mei 2015 17 mei 2020 Likoed
Miri Regev Tat Aluf
Miri Regev
מירי רגב
(1965)
Minister van
Cultuur en Sport
14 mei 2015 17 mei 2020 Likoed
Gila Gamliel Gila Gamliel
גילה גמליאל
(1974)
Minister voor
Sociale Gelijkheid
en Seniorenzaken
14 mei 2015 17 mei 2020 Likoed
Benny Begin Benny Begin
בני בֵּגִין
(1943)
Minister
zonder portefeuille
(Algemene Zaken)
14 mei 2015 1 juni 2015
[18]
Likoed
Ofir Akunis Ofir Akunis
חיים כץ
(1973)
Minister
zonder portefeuille
(Sociale Zaken)
14 mei 2015 27 augustus 2015
[28]
Likoed

Veiligheidskabinet

[bewerken | brontekst bewerken]

Binnen elke Israëlische regering bestaat er een veiligheidskabinet dat bij elkaar komt om het buitenlands- en defensiebeleid uit te stippelen. Hierbij moet worden gedacht aan het afstemmen van diplomatieke onderhandelingen en aan het nemen van snelle beslissingen bij crises, vooral als er oorlog(sdreiging) in het geding is.

Het veiligheidskabinet van het kabinet-Netanyahu IV bestaat wettelijk gezien uit:

  • Premier - Benjamin Netanyahu (Likoed, tevens voorzitter)
  • Minister van Buitenlandse zaken - idem
  • Minister van Defensie – Avigdor Lieberman (tot 15 november 2018)
  • Minister van Binnenlandse Veiligheid – Gilad Erdan (Likoed)
  • Minister van Justitie – Ayelet Shaked (Het Joodse Huis)
  • Minister van Financiën – Moshe Kahlon (Kulanu)

Daarenboven is het veiligheidskabinet met de volgende ministers aangevuld:

  • Minister van Binnenlandse Zaken - Aryeh Deri (Shas)
  • Minister van Vervoer, Inlichtingen en Atoomenergie - Yisrael Katz (Likoed)
  • Minister van Onderwijs - Naftali Bennett (Het Joodse Huis)
  • Minister van Immigratieopname - Sofa Landver (Jisrael Beeténoe)
  • Minister van Woningbouw - Yoav Galant (Kulanu)
Voorganger:
33e regering
34e regering
Kabinet–Netanyahu IV
2015–2020
Opvolger:
35e regering