Adèle Haenel

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Adèle Haenel
Adèle Haenel, Cannes 2017.
Algemene informatie
Geboren 11 februari 1989
Geboorteplaats Parijs
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Werk
Jaren actief 2002-heden
Beroep actrice
Handtekening
Handtekening
(en) IMDb-profiel
(mul) TMDb-profiel
(en) AllMovie-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film
Frankrijk

Adèle Haenel (Parijs, 11 februari 1989[1][2][3][4]) is een Franse actrice. Ze ontving verschillende onderscheidingen, waaronder twee Césars (filmprijs) op zeven nominaties en één Prix Lumières. Haenel begon haar carrière als kinderactrice, maakte op 12-jarige leeftijd haar filmdebuut bij Les Diables (2002) en groeide als tiener snel uit tot een prominente plaats in de Franse entertainmentindustrie. Ze ontving haar eerste César-nominatie voor de rol van Floriane in de debuutfilm van Céline Sciamma, Naissance des pieuvres. Deze film betekende ook het begin van haar lange professionele en persoonlijke relatie met regisseur Céline Sciamma.[5] In 2012 werd ze nogmaals genomineerd voor de César voor beste jong vrouwelijk talent voor haar rol in L'Apollonide : Souvenirs de la maison close om vervolgens in 2014 de César voor beste vrouwelijke bijrol te winnen in het drama Suzanne en in 2015 de César voor beste actrice in de romantische komedie Les Combattants. Ze bleef erkenning krijgen voor haar uitvoeringen in 120 battements par minute (2017), En liberté! (2018) en Portrait de la jeune fille en feu (2019).

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Adèle Haenel werd geboren op 1 januari 1989[1] te Parijs en groeide op in Montreuil-sous-Bois, in wat zij omschrijft als een 'redelijk linksgezinde, artistieke buurt'. Zij is de dochter van een lerares en een Oostenrijkse vader die werkte als vertaler. Op vijf-jarige leeftijd begon zij met acteren in het plaatselijke theater. Als kind, deed Haenel tekenfilmfiguren na, met name de personages van Tex Avery.

Haenel studeerde economie en sociale wetenschappen aan het Lycée Montaigne. Ze was van plan om HEC Parijs te volgen en een voorbereidende cursus te volgen, maar slaagde uiteindelijk niet voor het toelatingsexamen. Haenel vervolgde haar studie economie en sociologie en behaalde uiteindelijk een masterdiploma. Ze volgde ook studies natuurkunde en mariene biologie.

Carrière[bewerken | brontekst bewerken]

Haenel maakte haar filmdebuut in 2002 op 12-jarige leeftijd en speelde een autistisch meisje in de film Christophe Ruggia's Les Diables. Ze was gekozen voor de hoofdrol nadat ze haar broer had vergezeld naar de auditie[6]. Na Les Diables nam Haenel een acteerpauze van vijf jaar[7]. In 2007 overhaalde casting director Christel Baras (die haar ook had gecast voor Les Diables) Haenel om haar filmcarrière te hervatten en de rol van een synchroonzwemster in Céline Sciamma's debuutfilm[8] Naissance des pieuvres op te nemen. Voor haar rol ontving Haenel een nominatie voor de César voor beste jong vrouwelijk talent in 2008. In 2012 werd ze genomineerd in dezelfde categorie voor L'Apollonide: Souvenirs de la maison close (2011), een periodefilm geregisseerd door Bertrand Bonello, waarin ze een prostituee in een luxueus Parijs bordeel aan het begin van de twintigste eeuw speelde. Ze ontving ook de Prix Lumières voor meest veelbelovende actrice, samen met haar co-sterren Céline Sallette en Alice Barnole.

Haenel speelde een van de twee zussen in Suzanne[9] (2013) van Katell Quillévéré, waarvoor ze de César voor beste vrouwelijke bijrol ontving. In 2014 speelde Haenel in de romantische komedie Les Combattants van Thomas Cailley als Madeleine, een voortijdig schoolverlater en survivalist[9]. Voor haar optreden won ze de César voor beste actrice. In hetzelfde jaar speelde Haenel samen met Catherine Deneuve in André Téchiné's misdaaddrama L'Homme qu'on aimait trop, de dochter van een casino-eigenaar. Voor haar rollen in beide films ontving Haenel een nominatie voor beste actrice bij de 20e Prix Lumières[10].

In 2016 maakte Haenel haar Duitstalige debuut in de film Die Blumen von gestern, waarin ze de Franse afstammeling van Duitse Holocaust-overlevenden speelde.

In de Robin Campillo-film 120 battements par minute uit 2017 portretteerde Haenel Sophie, een eigenzinnige Hiv/Aids-activiste van het Parijse hoofdstuk van ACT UP[9]. Voor haar rol ontving ze een nominatie voor de César voor beste vrouwelijke bijrol[11].

Haenel speelde in 2018 een weduwe-detective gestationeerd op de Franse Rivièra in de Pierre Salvadori-misdaadkomedie En liberté! . Ze werd opnieuw genomineerd voor de César voor beste actrice[12].

In 2019 verscheen Haenel in drie films die op het Filmfestival van Cannes speelden: Quentin Dupieux's Le Daim, Aude Léa Rapin's Les héros ne meurent jamais en Céline Sciamma's Portrait de la jeune fille en feu. In Portrait de la jeune fille en feu, portretteert Haenel, de jonge aristocrate Héloïse, in een 18e eeuws Bretagne, die wordt uitgehuwelijkt aan een edelman uit Milaan. Haenel werd genomineerd voor de César voor beste actrice voor haar rol, haar zevende César nominatie.

Privéleven[bewerken | brontekst bewerken]

Haenel kwam uit als lesbienne in 2014 tijdens haar César-prijsacceptatietoespraak en maakte haar relatie met regisseur Céline Sciamma bekend, die ze ontmoette op de set van Naissance des pieuvres[13]. Het stel ging in 2018 minnelijk uit elkaar, kort voordat ze aan Portrait de la jeune fille en feu[14][15] begonnen. In 2018 had ze een relatie met muzikant en zangeres Julia Lanoë van de band Sexy Sushi.

Haenel identificeert zich als een feministe[16]. Ze is een prominent gezicht van de Franse #MeToo-beweging[17][18] en was de eerste prominente actrice die in het openbaar sprak over misbruik binnen de Franse filmindustrie. In een Mediapart-interview in november 2019 beschuldigde Haenel regisseur Christophe Ruggia ervan haar vanaf haar twaalfde tot vijftiende seksueel lastig te vallen nadat hij haar had gecast in zijn film Les Diables[19][20]. Na de ervaring overwoog ze om het acteren helemaal op te geven. Haenel's verhaal werd ondersteund door veel mensen die aan de film hadden gewerkt en Ruggia's ongepast gedrag jegens haar hadden opgemerkt, samen met brieven die hij haar destijds had geschreven waarin hij zijn liefde voor haar verkondigde. Als gevolg hiervan werd Ruggia verbannen uit de Société des réalisateurs de films, de gilde voor Franse regisseurs[21][22][23]. Hoewel Haenel er expliciet voor had gekozen om niet met haar beschuldigingen naar de politie te gaan, en beschuldigde het rechtssysteem ervan "weinig seksuele delinquenten veroordelen" en voegde toe "de justitie ons negeert, negeren we de justitie"[24]. De publiciteit die ze kreeg door haar interviews over het misbruik leidde ertoe dat het parket van Parijs aankondigde dat ze Ruggia aan het onderzoeken waren. Haenel veranderde later van gedachten over het werken met de politie en diende eind november 2019 officieel een klacht in tegen Ruggia. In januari 2020 beschuldigde de politie Ruggia officieel van seksuele agressie tegen een minderjarige door een persoon met autoriteit en seksuele intimidatie.

Op 28 februari 2020 verliet Haenel de 45e César-ceremonie nadat Roman Polański, die werd veroordeeld voor het verkrachten van de 13-jarige Samantha Geimer[25], de prijs voor beste regisseur won voor zijn film J'accuse. Toen Haenel wegging, zwaaide ze met haar vuist en riep 'La honte!' ("Schande!"). Na het verlaten van de zaal, werd ze gefilmd terwijl ze sarcastisch klapte en "Bravo la pédophilie!" ("Bravo aan pedofilie!")[26][27].

Filmografie[bewerken | brontekst bewerken]

Langspeelfilms[bewerken | brontekst bewerken]

Kortfilms[bewerken | brontekst bewerken]

  • 2009: Les Grandes Forêts van Frédéric Guelaff: Lise
  • 2009: Pauline van Céline Sciamma: De vriendin van Pauline
  • 2010: Adieu Molitor van Christophe Régin
  • 2011: Une heure avec Alice van Jean-Paul Civeyrac: Alice
  • 2011: Les Enfants de la nuit van Caroline Deruas-Garrel en Olivier Berlemont: Henriette
  • 2011: Folks van Frédéric Guelaff

Televisie[bewerken | brontekst bewerken]

Prijzen en nominaties[28][bewerken | brontekst bewerken]

De belangrijkste:

Jaar Prijs Categorie Film Uitslag
2020 César Beste actrice Portrait de la jeune fille en feu Genomineerd
2019 César Beste actrice En liberté! Genomineerd
2018 César Beste vrouwelijke bijrol 120 battements par minute Genomineerd
2015 César Beste actrice Les Combattants Gewonnen
Prix Lumières Beste actrice Les Combattants
L'Homme qu'on aimait trop
Genomineerd
Romy Schneiderprijs Gewonnen
2014 César Beste vrouwelijke bijrol Suzanne Gewonnen
2012 César Beste jong vrouwelijk talent L'Apollonide : Souvenirs de la maison close Genomineerd
Prix Lumières Beste jong vrouwelijk talent L'Apollonide : Souvenirs de la maison close Gewonnen
2008 César Beste jong vrouwelijk talent Naissance des pieuvres Genomineerd

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

Zie de categorie Adèle Haenel van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.