Alexander Münninghoff
| Alexander Münninghoff | ||||
|---|---|---|---|---|
.jpg)
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Volledige naam | Alexander Münninghoff | |||
| Geboren | 13 april 1944 | |||
| Geboorteplaats | Posen | |||
| Overleden | 28 april 2020[1] | |||
| Overlijdensplaats | Den Haag | |||
| Land |  Nederland
| |||
| Beroep | journalist | |||
| Werk | ||||
| Onderscheidingen | Prijs voor de Dagbladjournalistiek, Libris Geschiedenis Prijs | |||
| Dbnl-profiel | ||||
| ||||
Alexander Münninghoff (Posen, 13 april 1944) is een Nederlands journalist. Van 1974 tot 2007 werkte hij voor de Haagsche Courant. Münninghoff heeft veel artikelen en boeken over de schaaksport geschreven. In 1983 won hij de Prijs voor de Dagbladjournalistiek en in 2015 de Libris Geschiedenis Prijs voor zijn boek De stamhouder.
Leven en werk
Münninghoffs grootvader, een Nederlander, had zich na de Eerste Wereldoorlog in Letland gevestigd, waar hij trouwde met een Russische gravin van Baltisch-Duitse afkomst. De familie verliet Letland in 1939 vanwege het Molotov-Ribbentroppact en de dreigende inval van de Sovjet-Unie. Tijdens de Tweede Wereldoorlog die na de ondertekening van het Molotov-Ribbentroppact was uitgebroken vocht Münninghofs vader voor de Waffen SS aan het Oostfront. Münninghoffs moeder was net als veel andere Baltische Duitsers in Posen terechtgekomen, waar Alexander Münninghoff in 1944 werd geboren.[2] Münninghoff doorliep het Gymnasium Haganum. Hij studeerde Slavische taal- en letterkunde aan de Universiteit Leiden en aan de Universiteit van Amsterdam. Münninghoff werkte indertijd voor de MID als instructeur Russisch. Als journalist was hij tussen 1986 en 1991 correspondent in Moskou voor de Haagsche Courant. Voor dezelfde krant was hij oorlogscorrespondent in Cambodja en El Salvador. Verder versloeg hij de Eerste Golfoorlog tussen Iran en Irak. In 2014 publiceerde hij de bewogen geschiedenis van zijn familie onder de titel De stamhouder. Een familiekroniek. Voor dat boek ontving hij op 25 oktober 2015 de Libris Geschiedenis Prijs.
Politiek
In 2009 richtte Münninghoff samen met Maurice Koopman en Jan Nagel de partij OokU (Onafhankelijke Ouderen- en Kinderen Unie) op. Deze groepering deed onder de naam 50Plus in 2011 mee aan de Nederlandse Provinciale Statenverkiezingen en Eerste Kamerverkiezingen, waarvoor hij ook op de lijst stond. Nagel en Münninghoff zijn schaakvrienden. Hij is niet meer prominent actief voor 50Plus.
Schaken
Münninghoff is een niet onverdienstelijk schaker.[3] Hij schreef ook boeken over schakers (Donner, Euwe en Fischer) en over de Haagse schaakvereniging Discendo Discimus.
Bibliografie
- (met Tim Krabbé en Jan Timman) Fischer. Amsterdam, Arbeiderspers, Amsterdam, 1972. (2e druk: ook 1972) ISBN 9029527129
- Max Euwe. Biografie van een wereldkampioen, Keesing, Amsterdam, 1976. ISBN 9060831950
- (vert.) Max Euwe. The Biography. Alkmaar, New in Chess, 2001. ISBN 9056910795
- Tropenjaren in Moskou. Amsterdam, Uitgeverij Prometheus, 1991. ISBN 90-5333-099-2
- Hein Donner 1927–1988. Een biografische schets. Utrecht, Uitgeverij Scheffers, 1994. ISBN 90-5546-008-7
- (met Lex Jongsma) 60 jaar Hoogovens Schaaktoernooi 1938-1998. Alkmaar, New In Chess, 1998. ISBN 90-5691-039-6
- Donner, Euwe, Prins. Koning, keizer, prins. 1950-1951. Den Haag, Schaakvereniging Discendo Discimus, 2002. Geen ISBN
- De stamhouder. Een familiekroniek. Amsterdam, Uitgeverij Prometheus, 2014. ISBN 9789035142268
Secundaire literatuur
- Max Euwe Centrum: Schaakcanon, 2010
- Chaja Polak, De man die geen hekel had aan Joden. Een botsing met het verleden. Amsterdam/Antwerpen, Uitgeverij Atlas Contact, 2018. ISBN 978-90-450-3769-1
Bronnen, noten en/of referenties
|