Birger Maertens

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Birger Maertens
Birger Maertens in 2015, gehuld in een shirt van Club Brugge
Persoonlijke informatie
Volledige naam Birger Maertens
Bijnaam Bicky [1]
Geboortedatum 28 juni 1980
Geboorteplaats Vlag van België Varsenare, België
Lengte 181 cm
Positie Centrale verdediger 1
Rechtervleugelverdediger 2
Clubinformatie
Voetbalcarrière geëindigd in 2022
Jeugd
1988–1994
1994–2001
Vlag van België FC Varsenare
Vlag van België Club Brugge
Senioren *
Seizoen Club W (G)
2001–2008
2008–2012
2012–2015
2015–2016
2016–2017
2017–2022
Vlag van België Club Brugge
Vlag van Nederland Heracles Almelo
Vlag van België KVC Westerlo
Vlag van België VK Westhoek
Vlag van België KSV Bredene
Vlag van België Daring Brugge VV
161(1)
93(2)
82(1)
?(?)
Interlands **
2005 Vlag van België België 1(0)

* Bijgewerkt op 14 juli 2015 17:13 (CET)
** Bijgewerkt op 22 feb 2009 17:46 (CET)
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Birger Maertens (Varsenare, 28 juni 1980) is een Belgisch voormalig voetballer die als verdediger speelde. Hij speelde meestal als centrale verdediger, maar bij nood nam hij ook waar op de positie van rechtervleugelverdediger.

Maertens was een van de laatste actieve Club Brugge-spelers uit het Trond Sollied-tijdperk (2000–2005), een tijdperk waarin Maertens tweemaal de Belgische landstitel en tweemaal de Beker van België won. Ook in 2007 won Maertens de beker met Club Brugge.

Nadien speelde Maertens voor Heracles Almelo in Nederland en voor KVC Westerlo in België, waarna hij actief was in de West-Vlaamse amateurreeksen tot 2022. Hij beëindigde zijn loopbaan op de leeftijd van bijna 42 jaar bij Daring Brugge VV in tweede provinciale.

Clubcarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Club Brugge[bewerken | brontekst bewerken]

Sterkhouder onder Trond Sollied[bewerken | brontekst bewerken]

Maertens, vernoemd naar Club Brugge-doelman Birger Jensen, draagt al sedert zijn periode bij de jeugd van Club Brugge de bijnaam Bicky vanwege (schijnbaar) overgewicht. Het is een naam hem gegeven door zijn ploegmaat bij de jeugd van Club Brugge Johan Gerets, de zoon van Eric Gerets.[2] Hij maakte deel uit van het eerste elftal sinds het seizoen 2000–2001. Maertens kreeg het nummer 22 toegewezen, wat een seizoen later pas gewijzigd werd naar 26. Tomas Daumantas droeg namelijk nog rugnummer 26. Daumantas vertrok in de zomer van 2001 naar MVV Maastricht. De Litouwse middenvelder vertoefde bij de reserven en speelde geen officiële wedstrijd meer, maar Maertens en generatiegenoot Jimmy De Wulf kregen evenmin een eerste kans.

Maertens speelde zijn eerste officiële wedstrijd op 9 augustus 2001. Dit was de gewonnen heenwedstrijd tegen het IJslandse IA Akranes (4-0) in de laatste voorronde van de UEFA Cup. Hij speelde de eerste helft, waarna Andrés Mendoza, een linksbuiten, in zijn plaats kwam bij wijze van tactische wissel. Maertens was aanvankelijk rechtervleugelverdediger, tijdens zijn allereerste wedstrijd in het eerste elftal tegen Akranes. Echt doorbreken deed Maertens uiteindelijk als centrale verdediger. De Noorse trainer Trond Sollied bracht Maertens voorzichtig in de ploeg. Dermate voorzichtig dat hij bijna vertrok bij blauw-zwart, alvorens hij in februari 2002 een vaste waarde werd centraal in de verdediging net als Philippe Clement.

Hij kreeg de voorkeur boven centrale verdediger Tjörven De Brul, toen deze geblesseerd uitviel vlak voor de winterstop van het seizoen 2001–2002. Hij maakte zijn debuut in de Belgische competitie na de winterstop, uit tegen Westerlo. Club won met een mannetje minder (Rune Lange kreeg namelijk rood) met 1–4.[3] Na de winterstop stond Maertens zijn basisplaats niet meer af. In 2002 won hij de Beker van België na winst in de finale tegen Excelsior Moeskroen.[4]

Maertens vormde op zijn hoogtepunt een Vlaams getinte defensie bij Club Brugge, die in 2002–2003 de titel opleverde onder Trond Sollied: met Philippe Clement, Olivier De Cock en Peter Van der Heyden. Hij verscheen dat seizoen in 31 van de 34 wedstrijden. Een seizoen later kwam Maertens minder aan spelen toe door de aanwezigheid van de Tsjech David Rozehnal die de voorkeur kreeg.

Op 23 mei 2004 eiste Maertens een hoofdrol op in de bekerfinale tussen Club en KSK Beveren, dat met tien Ivorianen aantrad. Hij begon aan de wedstrijd als rechtervleugelverdediger vanwege blessureleed bij Olivier De Cock. Club had alle hoop op de titel moeten opbergen ten voordele van RSC Anderlecht. De Beker van België moest het seizoen van de troepen van Sollied redden. Nastja Čeh had Brugge op voorsprong gebracht (2–1) na een absurde owngoal van afscheidnemend keeper Dany Verlinden. Echter, daarop brak Maertens' moment aan. Hij ramde de bal ogenschijnlijk bewust (wat niet zo was), zo mogelijk absurder dan Verlinden, staalhard tegen de eigen netten (voorzet van Seydou Badjan). Alles te herdoen doch Club Brugge behaalde zijn negende Beker van België met 4–2.[5][6][7]

Laatste overlever succesjaren[bewerken | brontekst bewerken]

Het daaropvolgende seizoen 2004–2005 was Maertens opnieuw een belangrijke pion bij het behalen van de titel, het laatste huzarenstukje van Trond Sollied. Op de 33e speeldag volstond een 2–2 gelijkspel tegen RSC Anderlecht in het Jan Breydelstadion. Maertens speelde wat minder dan in het seizoen 2002–2003, namelijk 25 wedstrijden.[8] In juni 2005 volgde clubicoon Jan Ceulemans Trond Sollied op als coach.[9] In het seizoen 2005–2006 kwam Maertens in 33 wedstrijden in actie, meestal in de hoedanigheid van basisspeler.

Maertens beleefde dat seizoen een uitgebreide Europese campagne, waarin hij aanvoerder was in de heenwedstrijd van de 1/16e finales van de UEFA Cup tegen AS Roma (bij ontbreken van eerste aanvoerder Gert Verheyen). Hiertegen werd beide malen met 2–1 verloren en zo zat het Europese avontuur erop. Deze wedstrijden kwamen tot stand doordat Club Brugge als derde was geëindigd in de groepsfase van de UEFA Champions League; een zware loting met Juventus Turijn en FC Bayern München (aangevuld met het Oostenrijkse SK Rapid Wien). Timmy Simons, Nastja Čeh en Peter Van der Heyden waren daar echter niet meer bij; ze hadden tegelijk Brugge verlaten in de zomerperiode. Brugge trad aan met een mix van ervaring en jeugd. Het succes doofde plots uit, vooral in de competitie. Zeker na het afscheid van clublegende Gert Verheyen, in 2006, zette Club Brugge de vrije val in.[10]

Met de komst van alweer een nieuwe trainer, Jacky Mathijssen, verdween hij in het seizoen 2007–2008 uit de basiself.[11] Met Philippe Clement, Jonathan Blondel en Gaëtan Englebert bleef Maertens als laatste over uit het 'tijdperk van Sollied'. De na omzwervingen bij Lokeren en Standard naar Club Brugge teruggekeerde Karel Geraerts kende Sollied ook, maar hij brak als jeugdspeler niet door onder de Noorse trainer. Clublegende Sven Vermant, die één seizoen met Sollied werkte voor hij naar Schalke 04 vertrok, kwam net als Maertens nog amper aan spelen toe. Maertens bleef tot 2008 aan boord, waarna het Brugse jeugdproduct frisse lucht opsnoof. Hij kwam reeds in 1994 bij de jeugd van Club Brugge terecht.[12]

Heracles Almelo[bewerken | brontekst bewerken]

Birger Maertens kwam sinds de zomer van 2008 uit voor Heracles Almelo, waar hij op 1 juni 2010 zijn contract verlengde tot en met het seizoen 2012/13[13] Eind 2009 werd Maertens door het Nederlandse voetbalmagazine Voetbal International verkozen tot 8e beste speler van de Nederlandse Eredivisie.[14]

Latere carrière[bewerken | brontekst bewerken]

Op 6 januari 2012 beëindigden Birger Maertens en Heracles Almelo het contract met wederzijdse instemming en onmiddellijke ingang. In het seizoen 2012/13 speelt Maertens voor KVC Westerlo, dat overkomt uit eerste klasse.[15] In het seizoen 2015/16 ging Maertens voor vierdeklasser VK Westhoek spelen. In maart 2016 gingen club en speler uit elkaar.

Interlandcarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Op 12 oktober 2005 verzamelde hij zijn eerste cap voor de Belgische nationale ploeg, in de kwalificatiewedstrijd voor de wereldbeker in en tegen Litouwen (1-1). Later zou Maertens ook tegen Spanje in actie komen.

Persoonlijk leven[bewerken | brontekst bewerken]

Maertens was getrouwd en is vader van een zoon.

Clubstatistieken[bewerken | brontekst bewerken]

seizoen club land competitie duels goals
2000/01 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 0 0
2001/02 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 17 0
2002/03 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 31 1
2003/04 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 16 0
2004/05 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 25 0
2005/06 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 33 0
2006/07 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 27 0
2007/08 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 12 0
2008/09 Heracles Almelo Vlag van Nederland Nederland Eredivisie 31 0
2009/10 Heracles Almelo Vlag van Nederland Nederland Eredivisie 30 2
2010/11 Heracles Almelo Vlag van Nederland Nederland Eredivisie 32 0
2011/12 Heracles Almelo Vlag van Nederland Nederland Eredivisie 0 0
2012/13 KVC Westerlo Vlag van België België Tweede klasse 31 0
2013/14 KVC Westerlo Vlag van België België Tweede klasse 30 0
2014/15 KVC Westerlo Vlag van België België Jupiler League 22 0
2014/15 VK Westhoek Vlag van België België Vierde Klasse A ? ?

Erelijst[bewerken | brontekst bewerken]

Competitie Aantal Jaren
Vlag van België Club Brugge
Nationaal
Belgisch kampioen 2x 2003, 2005
Beker van België 3x 2002, 2004, 2007
Supercup 4x 2002, 2003, 2004, 2005
Vriendschappelijk
Brugse Metten 4x 2001, 2004, 2006, 2007
Vlag van België KVC Westerlo
Nationaal
Kampioen Tweede klasse België 1x 2014

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

  • Birger Maertens kreeg tijdens zijn periode bij de Belgische topclub Club Brugge vaak het verwijt niet altijd even scherp te staan (als zou hij zich fysiek niet verzorgen). Het zette destijds dan ook de bijnaam Bicky [Burger] kracht bij, naar de frituursnack. Ironisch is ook dat net hij en Timmy Simons, alom gekend voor zijn abstinentie, twee van de langst spelende spelers uit de kampioenenteams van Club Brugge onder Trond Sollied werden. Simons is vier jaar ouder en stopte in 2018 op een hoog professioneel niveau, Maertens bleef actief als amateur tot en met 2022. Ook Nastja Čeh was lang actief (tot 2019) en, zoals Simons, weliswaar op een hoger niveau dan Maertens.
  • In de podcast De Klokke, gemaakt door en voor supporters van Club Brugge, verklaarde Maertens dat het "lang niet zeker was" of de naar Club getransfereerde KV Mechelen-speler Birger Van de Ven de bijnaam Bicky zou krijgen dan wel of Maertens hem zou behouden. Eric Gerets' zoon Johan Gerets gaf de naam aan Maertens. Gerets was ook verdediger bij de jeugd van Club Brugge. Maertens "behield" uiteindelijk zijn bijnaam. Oorspronkelijk had de bijnaam ook niks te maken met Maertens' fysiek. Dat laatste is in latere jaren een running gag geworden.
  • Op 7 december 2002 kreeg Maertens een beroemde rode kaart in de topper thuis tegen RSC Anderlecht, die Club met 2–1 won. Hij kreeg die voor natrappen op de Servische aanvaller Nenad Jestrović. Scheidsrechter Frank De Bleeckere trok elf kaarten, waarvan drie een rode kleur hadden. De Bleeckere mocht daarna nooit meer Club Brugge-RSC Anderlecht leiden. De rode kaart tegen Anderlecht valt toch in een bepaalde context te zien, aldus Maertens. “In mijn val trapte ik na op Jestrović. Of dit bewust was? Ja, dat was eigenlijk wel de bedoeling. Maar eigenlijk viel die fout nog redelijk mee als je het vergeleek met de rest van die wedstrijd, want dat werd echt een schoppartij. Wij dachten: ‘Die [Anderlecht] gaan hier echt niet komen winnen, hè. Niet op ons veld, hè. Neen, dat gaat niet’. En wij voelden tot in de kleedkamer dat er iets aan het spelen was in het stadion [bij de eigen supporters, Bertrand Crasson had Anderlecht vlak voor de koffie op voorsprong gebracht]. Dat was echt gek", zei Maertens. Dat laatste had evenwel weinig effect op hem, hij moest er al uit na een halfuur. Anderlecht eindigde met negen, Jestrović en Glen De Boeck kregen rood.[3]

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Commons heeft mediabestanden in de categorie Birger Maertens.