Bouke Jagt (1942)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf Bouke Bonifacius Jagt)

Dit artikel komt mogelijk voor verwijdering in aanmerking.
Het overleg hierover wordt gevoerd op deze discussiepagina. Iedereen is welkom daaraan bij te dragen. Zie voor meer informatie: Waarom staat mijn artikel op de beoordelingslijst.
Voel je vrij het artikel te bewerken. Haal de pagina echter niet leeg en verwijder deze boodschap niet voordat de discussie gesloten is.

Bouke Bonifacius Jagt

Bouke Bonifacius Jagt (Padang, 5 mei 1942[1]) is een Nederlandse schrijver, dichter, schilder en jurist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Veel van zijn boeken zijn maatschappijkritisch. Zijn schilderijen zijn figuratief op enkele abstracte navolgingen na. De omslagen van enkele boeken tonen zijn schilderijen die het thema van de uitgave benaderen. Een tweede volledige uitgave van zijn schilderijen is in voorbereiding.[bron?]

Plv Wetgeefster-2015

Letterkundig werk[bewerken | brontekst bewerken]

Zijn maatschappijkritiek blijkt uit de milieuschetsen van De Discuswerper, Gaandeweg en Complimenten aan de rechterlijke macht. In zijn poëzie komen behalve andere tijden en werelddelen ook hekeldichten voor. Jagt is een van de laatste auteurs van de bijna verdwenen Oost-Indische letterkunde zoals R. Nieuwenhuis die onderscheidde in Oost-Indische Spiegel. Als er een West-Indische letterkunde met Cola Debrot, Boelie van Leeuwen en Albert Helman onderscheiden wordt in de Nederlandstalige letteren, dan behoort Bouke Jagt door roman, verhalen en verzen daarbij. De Muskietenoorlog is een verhalenbundel over soldaten in 1961-1962 op Nieuw-Guinea. Erven van Indië beschrijft de lotgevallen in een Indische koloniale familie in 1945-1950. Onder de Wolkenwals gaat over smokkel en een scheepsramp op Curaçao. Het boek heeft tot verwikkelingen in televisie-uitzendingen geleid, waarin de afkomst van een Antilliaanse jongeman werd opgespoord. Gaandeweg is geen brievenroman, zoals bekend uit de 18e en vroege 19e eeuw, maar de eerste roman in e-mailberichten: een ik-figuur mailt aan een vriend in Nieuw-Zeeland.

Indische achtergrond[bewerken | brontekst bewerken]

Jagt behoort tot de laatsten van de zogenaamde 'eerste generatie' van 'overzee', die zich nooit als Indo's, maar als vervolgde Nederlanders beschouwt. Hij bracht zijn eerste jaren door in het jappenkamp Bankinang. Zijn vader Bouke Jagt sr. (1906-1944) sneuvelde bij de torpedering van het schip Harugiku Maru (ex Van Waerwijck), en liet hem een kleine boerderij met opstallen in Sleen na.

Jeugdjaren en opleidingen[bewerken | brontekst bewerken]

Zijn zwakke conditie als uitgehongerd kind belette niet dat Jagt later diverse sporten beoefende, waaronder voetballen, schaatsen en zeilen. Jagt trouwde in 1964 met Lieselotte Sofia Firing. Zij kregen twee zonen, die op Curaçao de basisschool volgden, toen Jagt daar docent was aan het Peter Stuyvesant College. Hij studeerde Nederlandse Taal en Letteren en Nederlands - en Antilliaans recht aan de Universiteit Leiden, en promoveerde in het staatsrecht. Hij was leraar Nederlands, onder andere op het Rijnlands Lyceum in Wassenaar, docent bij juridische cursussen, en advocaat bij de Hoge Raad. Jagt leverde bijdragen aan de Wet op de Lijkbezorging, de verbetering van het beruchte conservatoir beslag, en het tuchtrecht bij de rechtspraak. Hij was bestuurslid van JAC, Vereniging van Letterkundigen en D66. Bij de NVSH was hij lid van het hoofdbestuur van 1995 tot 2002. Jagt bekritiseerde de golf aangiften in Epe (1992) en Enschede (1999). Hij schreef artikelen tegen aangiften vanwege hervonden herinneringen en zelfmoord van verdachten van seksuele omgang met personen jonger dan 18 jaar. Als raadsman trad hij op in enkele ruchtmakende zedenzaken, waarin aangifte het bewijs was.[bron?] In 1997 werd Jagt gearresteerd op aangifte van een cliënt, een straatrover die nog geen 18 jaar was. In 2000 maakte het Openbaar Ministerie bekend dat het om een poging tot aanranding zou gaan. Het bewijs was de aangifte. In 2002 verwierp de Hoge Raad zijn beroep tot cassatie (NJ 2002,429) Jagt was initiatiefnemer voor Stichting Altvoorde die zich inzette voor het behoud van graven van Nederlandse cultuurdragers als Martinus Nijhoff, Pierre Kemp, en Heike en Menso Kamerlingh Onnes. Ook trachtte Altvoorde een vermelding te krijgen van onschuldigen die in Voorschoten vermoord werden door pseudo verzet. Zij zijn op onbekende plekken naamloos begraven. In 2010 was het mede aan Altvoorde te danken dat de Wet op de Lijkbezorging alsnog verbeterd werd om te voorkomen dat alle eigenaren van graven en grafmonumenten in Nederland hun eigendom verloren. In november 2022 is de stichting Altvoorde opgeheven. Jagt bepleitte jarenlang dat het algemeen bestuur van waterschappen gekozen werd, voordat door wetswijziging de waterschapsverkiezing werden gerealiseerd.

Afronding van activiteiten[bewerken | brontekst bewerken]

Na de eeuwwisseling verbleef Jagt twee jaar in Spanje en Frankrijk in zelfgekozen ballingschap, voordat ziekte in de familie hem dwong tot terugkeer. In 2010 raakte Jagt bij verstek zijn woning kwijt. Een huisjesmelker beweerde de woning mondeling gekocht te hebben. Het beruchte civiele conservatoir beslag werd oneigenlijk gebruikt om de slachtoffers bij voorbaat in nood te brengen. Rechters hebben daar jarenlang aan meegewerkt, ook toen wetenschappelijk onderzoek (Universiteit Utrecht, M. Meijsen en A.W. Jongbloed 2010) bij herhaling vastgesteld had, dat de uitzonderlijke Nederlandse toepassing daarvan extreem was en tot misstanden leidde.

Rechters zijn vervolgd voor valsheid in geschrifte, eerder voor meineed, maar nog nooit voor een uitspraak die een misdaad beveelt, mogelijk maakt of uitlokt. Na de Tweede Wereldoorlog belette J. Donner dat de Hoge Raad werd beoordeeld op collaboratie. Slechts een handjevol rechters ondervonden negatieve gevolgen van hun meewerken met de bezetter. Alleen hun rechterlijke collega's mogen over uitspraken oordelen. Die opvatting in Nederland wijkt af van praktijk en theorie in andere landen als Spanje en Oekraïne.Jagt verdedigt de ook bij Nieuw Sociaal Contract levende opvatting, dat het Nederlandse rechtssysteem gebaat is met een modern constitutioneel hooggerechtshof voor alle cassaties. Sint-Maarten beschikt thans als enig lid van het koninkrijk over zo'n constitutioneel hooggerechtshof. De Hoge Raad, Raad van State, College van Beroep voor het Bedrijfsleven en de Centrale Raad van Beroep zouden dan plaats maken voor één college met vijf of meer kamers. Er is als precedent bekend dat in 1901 het Hooggerechtshof in Nederlands-Indië op één dag werd opgeheven en daarna opnieuw ingesteld met een gewijzigd aantal rechters. Het NSC streeft naar de instelling van een modern constitutioneel gerechtshof, ook bij andere politieke partijen groeit daarvoor een voorkeur.

Op 25 Juli 2023 (beschikking K23/230121 Hof Amsterdam) toonde Jagt aan dat vijf raadsheren in de hoge raad, drie raadsdames van het hof Den Haag zes rechters in de rechtbank Den Haag en één rechter in de rechtbank Amsterdam in hun uitspraken de wet overtreden hebben en vergrijpen bevorderd hebben. De gevolgen van vervolging van die ambtenaren lijken echter te groot in verhouding tot het belang van Jagt. De toeslagenaffaire bracht de belangrijkste wending tot een realistische benadering van rechterlijke ambtenaren en rechterlijke macht, die als beroepsgroep niet gediend worden door kritiekloze verering, waarvan vele Tweede Kamerleden lang blijk gaven. De nieuwe kritische benadering van rechters heeft in februari 2024 geleid tot vervolging wegens valsheid in geschrifte van een Haagse raadsheer die arresten gaf die door meer raadsheren gegeven zouden zijn, terwijl de genoemde raadsheren daaraan part noch deel hadden. Kritisch beoordeling van uitspraken en vervolging van rechters is in de VS, Spanje en andere staten een onderdeel van het rechtssysteem.

Couleur locale, hecht plot en soms mooischrijverij typeren zijn werk, dat invloed van A.Roland Holst en J.J.Slauerhoff vertoont. Weerbarstig Kruit bevat omstreden erotische liedjes, religieuze verzen en politieke hekeldichten. Een tweede uitgave over zijn schilderijen is in voorbereiding.

Golgotha-2013

Bibliografie[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1967 - Gerart van Velsen (poëzie)
  • 1978 - De Muskietenoorlog (verhalen)
  • 1979 - Pijnboomspook (roman)
  • 1982 - IJzeren Chrysant (roman)
  • 1982 - Wapenrok (poëzie)
  • 1986 - De geur van traan (verhalen en novelle)
  • 1987 - Bij de Gratie Gods (roman)
  • 1987 - Wardeel (poëzie)
  • 1993 - Erven van Indië (roman)
  • 1995 - Verzamelde Gedichten (poëzie)
  • 2006 - De Discuswerper (roman)
  • 2007 - Geruis van Voetstappen (verhalen)
  • 2007 - Weerlicht (gedichten)
  • 2008 - Dialogen in Ballingschap (filosofische reisverhalen)
  • 2012 - Gaandeweg (Haagse roman in mails)
  • 2017 - Complimenten aan de Rechterlijke Macht (satire, toneelstuk, novellen)
  • 2019 - Weerbarstig kruit (poëzie)
  • 2021 - Denken met Penselen door A. van Amersveld (monografie schilderijen)
  • 2024 - Wildzang (aandachts-, liefdesgedichten en hekeldichten)

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]