Wet van Bragg

De wet van Bragg is een natuurkundige wet die opgesteld werd door William Henry Bragg en diens zoon William Lawrence Bragg. De wet beschrijft hoe met diffractie van straling (meestal gaat het om röntgenstralen) de atoomafstanden in een kristalrooster kunnen worden berekend. Invallende röntgenstralen worden grotendeels doorgelaten, maar het reflecterende deel vertoont interferentiepatronen waar atoomafstanden in het kristalrooster uit kunnen worden afgeleid. De wet kent zijn toepassing dan ook in de karakterisering van materialen op basis van hun kristallografie.^[1]

De wet luidt in formulevorm als volgt:^[1]

n\lambda =2d\cdot \sin \theta \,

met daarin:

n een geheel getal dat de diffractie-orde aangeeft;
$\lambda$ de golflengte van de röntgenstraling;
d de afstand tussen de vlakken in het kristalrooster (vaak ook aangeduid als d_hkl naar de Miller-indices);
θ de diffractiehoek tussen de inkomende stralen en de vlakken.

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Wet van Snellius

Bronnen, noten en/of referenties

↑ ^a ^b M. F. Ashby, Hugh Shercliff, David Cebon (2019), Materials : engineering, science, processing and design, Kidlington, Oxford, United Kingdom. ISBN 978-0-08-102376-1.

Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Wet van Bragg op Wikimedia Commons.

[:02-1] M. F. Ashby, Hugh Shercliff, David Cebon (2019), Materials : engineering, science, processing and design, Kidlington, Oxford, United Kingdom. ISBN 978-0-08-102376-1.

[1]