Chronische lyme
|
Neem het voorbehoud bij medische informatie in acht. Raadpleeg bij gezondheidsklachten een arts. |
Chronische lyme is waarschijnlijk een aandoening die zou ontstaan na een eerder doorgemaakte lyme-infectie, die niet (voldoende) werd behandeld. De ziekte omvat een breed scala aan symptomen waarvoor geen wetenschappelijk bewijs bestaat dat deze verband houden met een Borrelia burgdorferi-infectie.[1] Er is geen klinisch bewijs dat aantoont dat de ziekte van Lyme kan persisteren na een antibioticakuur.[2]
Verwarring over de term[bewerken | brontekst bewerken]
De benaming "chronisch" was een benaming van het derde stadium van de ziekte van Lyme. De term duidde in eerste instantie eenvoudigweg aan dat de ziekte al lang zou kunnen bestaan, zonder enige verantwoordelijkheid aan een bepaald ziektemechanisme te geven. Het gebruik van de term varieerde, en werd soms ook ingezet wanneer er een langdurig klachtenbeeld was, zonder klinische bewijzen.[3]
In de late jaren 90 besloot het IDSA (de Infectious Diseases Society of America) het gebruik van de term te ontmoedigen, wat leidde tot stigmatisatie van degenen (artsen en patiënten), die de term bleven gebruiken. De term post-lymesyndroom werd door het IDSA, en de eveneens Amerikaanse CDC (Centers for Disease Control) geïntroduceerd als alternatieve benaming voor patiënten die symptomen bleven ervaren na behandeling, zonder objectiveerbare bevindingen. Aangezien er geen testen zijn die aan kunnen tonen dat de ziekte van Lyme voorbij is (door bv de bacteriële uitroeiing aan te tonen), of een test die het bestaan van post-lymesyndroom bevestigd, wordt ook aan deze terminologie getwijfeld.[3]
Internationaal is er (anno 2020) geen overeenstemming over het gebruik van de diverse benamingen.
Controverses[bewerken | brontekst bewerken]
Over het bestaan van chronische lyme zijn binnen de wetenschap verschillende controverses.[4]
Meningsverschil over de diagnose[bewerken | brontekst bewerken]
Er zijn verschillende discussies over de kwaliteit en nauwkeurigheid van testen veroorzaakt door tekenbeten. Waar sommige artsen enkel afgaan op het klinische beeld en de uitslag van een laboratoriumtest, is er een andere groep artsen die naast de laboratoriumtest ook de mogelijkheid tot blootstelling, comorbiditeit van andere diagnoses en andere risicofactoren meeweegt.[4]
Meningsverschil over behandeling van de ziekte van Lyme[bewerken | brontekst bewerken]
De ziekte van Lyme is een gecompliceerde ziekte met een variërend klachtenpatroon, afhankelijk van de ernst van de besmetting en de reactie van het lichaam. Er is met name discussie over hoelang een patiënt behandeld zou moeten worden met antibiotica, afhankelijk van de symptomen en de duur van de eerdere behandeling(en).[4]
Meningsverschil over de behandeling van chronische lyme[bewerken | brontekst bewerken]
Door de controverse over de diagnose en de controverse over de eerste behandeling, lopen ook de meningen over de behandeling van chronische lyme uiteen. Volgens de definitie van de ILADS gaat de eerste acute infectie na verloop van tijd over in een chronische infectie. Symptomen van deze veronderstelde chronische variant zijn onder andere slaapproblemen, algehele vermoeidheid en neuropathische pijn. Door deze symptomen worden bijvoorbeeld fibromyalgie en CVS genoemd als alternatieve diagnoses, omdat de klachtenpatronen veel raakvlakken hebben.
Er worden verschillende middelen en producten aangedragen die zouden helpen bij chronische lyme. Onder deze behandelingen is ook het langdurige gebruik van antibiotica, terwijl er geen bewijs van een (doorgemaakte) infectieziekte bestaat. Sommige onderzoeken hebben uitgewezen dat personen met chronische lyme die langdurige antibioticakuren kregen het qua gezondheid niet beter doen dan degenen die placebo's toegediend kregen.[5]
De ontdekker van de ziekte van Lyme, Allen Steere, betwist het bestaan van Chronische Lyme[6] en kreeg beveiliging toegewezen na bedreigingen.[7][8][9][10]
Meningsverschil over de tijd van overdracht[bewerken | brontekst bewerken]
Over het algemeen wordt aangenomen dat een teek 24-48 gehecht moet zijn aan de huid, om de ziekte van Lyme over te brengen. In onderzoek wordt erkend dat dit risico klein is, maar het ILADS benadrukt dat de uitslag van dit onderzoek door het CDC niet nul is.[11]
Duitse lymeklinieken in het nieuws[bewerken | brontekst bewerken]
Er zijn klinieken in Duitsland die langdurige antibioticakuren aanbieden voor personen die ten onrechte geloven dat zij lijden aan de ziekte van Lyme. Een undercover bezoek van Zembla ontdekte toen dat de diagnostische testen van de kliniek niet betrouwbaar zijn: 85% van de gezonde proefpersonen kreeg ten onrechte de diagnose lyme. Er was ook sprake van misdiagnoses: zo waren er patiënten die eigenlijk leden aan amyotrofe laterale sclerose of de ziekte van Parkinson.[12]
Situatie in Nederland in het nieuws[bewerken | brontekst bewerken]
Ook in Nederland bestaan er zorgklinieken die behandelingen aanbieden voor chronische lyme, onder andere in Amsterdam. De Monitor van de NCRV heeft in april 2017 aangetoond dat patiënten worden gediagnosticeerd en behandeld op basis van een onbetrouwbare lymetest uit Duitsland, de zogeheten LTT-test (lymfocyten transformatie test). Er is geen bewijs dat deze test betrouwbaar is.[13]