Convergència Democràtica de Catalunya
| Convergència Democràtica de Catalunya CDC | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| ||||
Zetel van CDC in carrer Còrsega in Barcelona
| ||||
| Personen | ||||
| Partijvoorzitter | Artur Mas i Gavarró | |||
| Geschiedenis | ||||
| Opgericht | 17 november 1974 | |||
| Opheffing | 10 juli 2016 (daarna heropgericht als Partit Demòcrata Europeu Català, PDeCAT) | |||
| Algemene gegevens | ||||
| Actief in |  Catalonië (Spanje)
| |||
| Hoofdkantoor | Carrer Còrsega (Barcelona) | |||
| Richting | politiek centrum | |||
| Ideologie | Catalanisme, personalisme, liberalisme | |||
| Doelstelling | Meer autonomie Sedert 11 september 2012 onafhankelijkheid[1] | |||
| Motto | Endavant Voorwaarts | |||
| Jongerenorganisatie | Joventut Nacionalista de Catalunya | |||
| Wetenschappelijk bureau | Sectorials | |||
| Internationale organisatie | Liberale internationale | |||
| Europese fractie | Partij van Europese Liberalen en Democraten | |||
| www.convergencia.cat | ||||
| ||||
Convergència Democràtica de Catalunya (CDC) is een voormalige Catalaanse liberale en catalanistische politieke partij.[2]
Ze werd tegen het einde van de franquistische dictatuur (1939-1975) op 17 november 1974 in Montserrat opgericht door Jordi Pujol i Soley en enige van zijn politieke vrienden. Samen met de Unió Democràtica de Catalunya (UDC) vormde de CDC het kartel Convergència i Unió (CiU).
De CDC was een Catalaansgezinde partij, in het begin ietwat links van het politieke midden, die geleidelijk naar het midden schoof. De partij streefde naar een humanistisch nationalisme met een duidelijke ethische en spirituele dimensie.[3]
Eerste stappen in de clandestiniteit
[bewerken | brontekst bewerken]De viering van de 75ste verjaardag van FC Barcelona op 15 november 1974 diende als camouflage voor een clandestiene vergadering van een 125-tal politiek geëngageerde personen, op initiatief van Miquel Sellarès i Perelló en Miquel Esquirol i Clavero. Bij de deelnemers waren onder meer: Joan Granados i Duran, Marc Taxonera i Comas, Jordi Pujol, Anton Cañellas, Jaume Casajoana i Roca, Xavier Polo, Rafael Pradas, Josep Oriol Panyella i Cortès en Lluís Maria Sunyer. Naast een paar christelijk georiënteerde vakbondslui en leden van de confessionele UDC was het merendeel van de aanwezigen ondernemer en zelfstandige.
Jordi Pujol formuleerde de doelstelling van de beweging als volgt: "Fer país", een land maken met een eigen ethiek, de Catalaanse gemeenschap opbouwen, de taal (d.w.z. het Catalaans) hervormen, de Catalaanse cultuur stimuleren, de tradities versterken en een nieuwe economische mentaliteit ontwikkelen."[4] De vergadering keurde een stellingname goed voor de democratie en de vrijheid, voor de maatschappelijke inclusie, voor de autonomie en voor de Europese promotie van Catalonië.
Een legale partij
[bewerken | brontekst bewerken]In januari 1975 hield Jordi Pujol een conferentie in de managementschool ESADE in Barcelona, waarop hij de aanwezigen opriep aan politiek te doen. In juni sloot de CDC zich bij de Assemblea Catalana aan. Tijdens het tweede congres in november besloot de CDC een akkoord te sluiten met de politieke partij Convergència Socialista de Catalunya om sterker te staan bij de onderhandelingen met de centrale regering. In december 1975, enkele weken na het overlijden van Franco, richtten alle Catalaansgezinde politieke groeperingen de Consell de Forces Polítiques de Catalunya op.
Op 16 januari 1976 werd de partij officieel opgericht. In maart volgde een derde algemene vergadering waarop een centrumlinkse en nationalistische partijprogramma werd goedgekeurd. Jordi Pujol werd tot secretaris-generaal met Miquel Roca als adjunct verkozen.
In januari 1977 besloot het vierde partijcongres aan de eerste democratische algemene verkiezingen in Spanje sedert 1936 deel te nemen. Op 15 juni besloten ze een kartel (Democratisch pact voor Catalonië) op te richten, samen met het linkse Esquerra Democràtica de Catalunya (EDC) van Ramon Trias i Fargas en de PSC-Reagrupament van Josep Verde i Aldea, met de steun van het Front Nacional de Catalunya en van Estat Català. Het kartel kreeg 522.060 stemmen en 11 afgevaardigden en 5 senatoren. Jordi Pujol en Pere Pi-Suñer werden lid van de voorlopige Catalaanse regering onder leiding van Josep Tarradellas, die uit ballingschap teruggekeerd was. In 1978, na de opheffing van de Esquerra Democràtica de Catalunya (Democratisch Links) sloot een deel van de leden zich bij de CDC aan, de rest ging naar het republikeinse ERC.
Kartel met UDC
[bewerken | brontekst bewerken]In april 1978 stemde het vijfde partijcongres voor een catalanistisch en alternatief sociaaldemocratisch programma, in mei kwam het tot een fusie met Esquerra Democràtica de Catalunya (EDC). De andere partner van het kartel, de Partit Socialista de Catalunya-Reagrupament, fuseerde met de Partit dels Socialistes de Catalunya (PSC-PSOE). Op 19 september werd vervolgens het kartel met Unió Democràtica de Catalunya onder de naam "Convergència i Unió" gevormd. Op 2 december 2001 werd het kartel een federatie. Op 30 juni 2015 stapte UDC uit de federatie.
De CiU won de eerste verkiezing voor het pas opgerichte Catalaanse Parlement in 1980 en zou ononderbroken tot in 2003 aan de macht blijven, met Jordi Pujol als president.
In 2002 kondigde Pujol aan dat hij zich uit het politieke leven terugtrok en werd Artur Mas als zijn opvolger verkozen. Ofschoon de CiU bij de verkiezingen van 2003 het hoogste aantal zetels behaalde, vond de partij geen coalitiepartner en raakte de partij in de oppositie. Er volgde een driepartijenregering van PSC, ERC en de nieuwe ecosocialistische partij ICV, die zou duren tot 2010. Bij de verkiezingen van 2010 werd de CiU opnieuw de grootste partij. Hoewel ze geen absolute meerderheid behaalde, werd Artur Mas verkozen tot president van Catalonië dankzij de onthoudingen van de PSC-PSOE. Er volgde een moeilijke legislatuur door de aanhoudende economische crisis en de moeilijke institutionele relatie met de Spaanse centrale regering, met onder andere het mislukken van de onderhandelingen over meer fiscale autonomie. Nadat de Partido Popular (PP) had geweigerd opnieuw steun te geven aan de begrotingsvoorstellen (zoals voorheen) en Mas geen andere partners had weten te vinden, zag hij zich genoodzaakt het parlement te ontbinden en verkiezingen uit te schrijven. Dit gebeurde ook nadat op 11 september 2012 (de nationale feestdag van Catalonië) 1,5 miljoen Catalanen in Barcelona hadden betoogd onder het motto 'Catalonië, nieuwe staat in Europa'. De CiU en Mas besloten toen voor 'het recht op zelfbeschikking' te kiezen (een eufemisme voor onafhankelijkheid) en gingen met dit thema de verkiezingen in. Hoewel de CiU opnieuw de verkiezingen won, verloor die partij zetels door haar onpopulaire besparingspolitiek. De CiU kon echter opnieuw een minderheidsregering vormen, maar deze keer met de vaste steun van het republikeinse ERC, dat de Catalaanse onafhankelijkheid in haar programma had staan.
Op 12 december 2013 slaagde Mas erin met 64% van de parlementsleden, ook uit de oppositie, een akkoord te sluiten over de vraag en de datum voor een volksraadpleging over de Catalaanse onafhankelijkheid, een van de belangrijkste punten uit het regeringsakkoord. Alleen de PP, Ciutadans en de PSC stemden tegen, wat tot grote discussies in die laatste partij leidde.[5] De dubbele vraag bij de volksraadpleging luidde "Wilt u dat Catalonië een Staat wordt?" en "Zo ja, wilt u dat die Staat een onafhankelijke staat wordt?", en de datum werd vastgelegd op 9 november 2014.[6] De centrale regering in Madrid was zeer sterk tegen en ging ervan uit dat een volksraadpleging ongrondwettelijk was.
Opheffing en nieuwe partij
[bewerken | brontekst bewerken]In een stemming onder partijleden op 21 mei 2016 om de toekomst van de partij te bepalen, werd aan hen gevraagd of zij een 'vernieuwing' van de partij zoals die was wensten of dat zij in plaats daarvan een nieuwe partij wilden vormen. Een meerderheid van 67% koos voor het laatste. Aldus werd tijdens een congres van 8 tot 10 juli de nieuwe Partit Demòcrata Europeu Català (PDeCAT) opgericht.
CDC buiten Spaans Catalonië
[bewerken | brontekst bewerken]In 2006 besloot het Bloc Català, de catalanistische partij in Frans Catalonië, zich als autonome regionale federatie bij de CDC aan te sluiten. Tijdens de Franse gemeenteraadsverkiezingen van 2008 behaalde de CDC 15 uitvoerende mandaten, waaronder een schepen/stadhouder in Perpinyà en twee burgemeesters.
Enkele prominente leden
[bewerken | brontekst bewerken]- Max Cahner i Garcia
- Pere Esteve i Abad
- Francesc Ferrer i Gironès
- Artur Mas i Gavarró
- Felip Puig i Godes
- Jordi Pujol i Soley
- Miquel Roca i Junyent
- Miquel Strubell i Trueta
Externe links
[bewerken | brontekst bewerken]- Officiële website (gearchiveerd)
- Website van de jongerenafdeling
- Website van de Franse afdeling van CDC (gearchiveerd)
- ↑ «Mas avisa que hi haurà una consulta sobre l'autodeterminació amb o sense aval de l'Estat» in El Punt Avui, 26 september 2012
- ↑ Convergència Democràtica de Catalunya (CDC) in Gran Enciclopèdia Catalana
- ↑ In de Iberische context is het woord nationalisme vaak meerduidig. Het kan duiden op het nationalisme van de bepaalde deelstaten (Catalonië, Baskenland enz.) als op het centralistisch nationalisme en streven naar een unitaire staat. De CDC was van de eerste categorie.
- ↑ Citaat vertaald naar: ca:Convergència Democràtica de Catalunya
- ↑ Sergi Picazo, “Rebel·lió de regidors del PSC en favor de la consulta”, El Punt Avui, 29 december 2013 (in het Nederlands: Raadsleden van de PSC rebelleren ten voordele van de volksraadpleging). Gearchiveerd op 6 januari 2014.
- ↑ "Catalonia referendum set for 2014", Financial Times, 19 december 2013