Van 1916 tot en met 1967 heette het toernooi het Zuid-Amerikaans voetbalkampioenschap. Het kampioenschap werd in deze periode steeds georganiseerd in een speelstad (uitgezonderd 1949 (4 steden in Brazilië) en 1963 (2 steden in Bolivia)) en door middel van een halve competitie tussen de deelnemende landen gespeeld. Wanneer landen met evenveel punten eindigden, werd er een beslissingswedstrijd (‘finale’) gespeeld, anders was de nummer één van de competitie meteen toernooiwinnaar.
Na acht jaar zonder kampioenschap ging in 1975 het landenkampioenschap opnieuw van start, nu onder de naam Copa América. Voor het eerst namen ook alle tien CONMEBOL-leden deel aan het toernooi. De toernooiopzet werd hierop aangepast. Er werd met meerdere poules gewerkt en een afsluitende knock-out fase. In 1975, 1979 en 1983 gebeurde dat door middel van thuis- en uitwedstrijden in elk land gedurende een langere periode. Vanaf 1987 werd het toernooi in meerdere steden (variërend van 3 tot 9) in een land georganiseerd, met groepswedstrijden en een knock-out eindfase. In 1989 en 1991 werd er in plaats van een knock-out fase na de groepswedstrijden, in een finalegroep gespeeld.
Vanaf 1993 werden telkens twee gastlanden van andere confederaties uitgenodigd voor deelname. Dit betrof tot nu toe Mexico (7x), Costa Rica (3x), de Verenigde Staten (3x) en Japan (1x). In 2001 werd Honduras als derde gastland uitgenodigd nadat Argentinië zich voor die editie terugtrok.
Uruguay (2011)
.svg){kind=small}
Goud
Zilver
Brons
Argentinië
Brazilië
Paraguay
Peru
Colombia
Bolivia
Chili
Mexico
Honduras
