Cor Zonneveld
| Cor Zonneveld | ||||
|---|---|---|---|---|
| Volledige naam | Cornelis Zonneveld | |||
| Geboren | Schiedam, 11 november 1954 | |||
| Overleden | Schiedam, 13 december 1997 | |||
| Partij | Partij van de Arbeid (1972-1978); Centrumdemocraten (vanaf 1988) | |||
| Functies | ||||
| 1990-1997 | lid gemeenteraad van Schiedam | |||
| 1994-1997 | lid Tweede Kamer der Staten-Generaal | |||
| Website | ||||
| ||||
Cornelis (Cor) Zonneveld (Schiedam, 11 november 1954 - Schiedam, 13 december 1997) was een Nederlands politicus.
Zonneveld was een Schiedammer die in de periode 1994-1997 financieel-economisch woordvoerder van de CD-fractie was. Hij had in zijn woonplaats een administratiekantoor. Hij voerde - net als de andere CD-Kamerleden - betrekkelijk weinig het woord. Zonneveld overleed op 43-jarige leeftijd aan de gevolgen van darmkanker. Bij zijn herdenking in de Tweede Kamer voerde minister Borst namens het kabinet het woord.
Spanningen binnen de CD-fractie[bewerken | brontekst bewerken]
Kort na een eerder royement kreeg CD-partijleider Hans Janmaat ook onenigheid met Cor Zonneveld.
Volgens Janmaat was Zonneveld totaal niet geschikt voor zijn functie als Tweede Kamerlid. Janmaat had hem echter op de lijst gezet op aanraden van zijn accountant Verheij, waar Zonneveld werkzaam voor was. Zonneveld was al sinds 1988 lid van de CD. Zonneveld verzorgde met Verheij de financiële administratie van de partij, iets wat hij volgens Janmaat ook kundig deed. Als beloning voor zijn werk voor de CD werd hij op de derde plaats van de kieslijst voor de Tweede Kamer geplaatst. Een beslissing waar Janmaat naar eigen zeggen al snel spijt van zou krijgen. Janmaat was niet gerust op het feit dat Zonneveld nu een hoog inkomen uit de politiek genoot, terwijl hij eerst een inkomen onder modaal verdiende. Hij was bang dat Zonneveld uit de band zou springen en vermoedde dat hierdoor spanningen in de Schiedamse fractie konden ontstaan. Daarnaast was Zonneveld ook nog lid van het hoofdbestuur, het Dordtse kringbestuur en het dagelijks bestuur. Met Wil Schuurman sprak hij af dat ze de eventuele problemen rond Zonneveld zo lang mogelijk zouden sussen, dit om te voorkomen dat die de fractie zouden opbreken en er bijgevolg grote schade aan het partijapparaat zou ontstaan.
Het probleem met dit relaas van Janmaat is wederom het gebrek aan bronnen materiaal. Janmaat beschrijft dit incident uitvoerig in zijn autobiografie die hij pas na zijn politieke carrière heeft geschreven. Het lijkt niet erg aannemelijk dat een boekhouder minder dan modaal zou verdienen. Het is dan ook waarschijnlijk dat Janmaat de financiële situatie van Zonneveld overdreef.[1]
Financiële onenigheid[bewerken | brontekst bewerken]
Verder realiseerden Janmaat en Schuurman zich na eigen zeggen, de grote financiële implicaties voor de partij als Zonneveld zou besluiten om op eigen houtje verder te gaan. Hij zou dan één derde van de fractiepot meekrijgen, wat ongeveer neer zou komen op 150.000 gulden. Om dit te voorkomen bedacht Schuurman dat Zonneveld’s vriendin, Yvonne Vogels, ook op de loonlijst van de Tweede Kamerfractie gezet kon worden. Als Zonneveld dan uit de fractie zou stappen, zou hij op aanzienlijk minder geld uit de fractiepot aanspraak kunnen maken. Zonneveld en Vogels vonden het volgens Janmaat een goed idee dat ze parttime voor de CD-fractie zou gaan werken. Janmaat had zich na eigen zeggen ingedekt tegen een eventuele muiterij van Zonneveld.
Hiermee waren zijn grieven jegens Zonneveld echter nog lang niet op. Janmaat ergerde zich bijvoorbeeld aan het feit dat Zonneveld volgens hem geen geld aan de partij doneerde. Tijdens een CD-congres was er volgens Janmaat besloten dat ieder Tweede Kamerlid van de CD minimaal 500 gulden aan de partij zou moeten doneren, en ook Zonneveld had volgens Janmaat toegezegd dit te doen indien hij gekozen zou worden. Toen Janmaat hem op zijn financiële verplichtingen aan de partij wees, verklaarde Zonneveld een betalingsachterstand te hebben en de donaties op een later tijdstip in te zullen halen. Toen Zonneveld deze belofte niet inloste maar wel een nieuwe motor en inboedel aanschafte, was voor Janmaat de maat vol. Janmaat besloot accountant Verheij op de hoogte te stellen van Zonnevelds financiële disloyaliteit aan de partij in de hoop dat Verheij Zonneveld op andere gedachten kon brengen. Maar ook na dit gesprek bleef Zonneveld in gebreke met zijn donaties aan de partij.[1]
Laatste jaren en overlijden[bewerken | brontekst bewerken]
Naast het gebrek aan financiële loyaliteit aan de partij beklaagde Janmaat zich er ook over dat Zonneveld zijn werkzaamheden als Kamerlid niet goed uitvoerde. Zo was Zonneveld nauwelijks aanwezig in het Kamergebouw en deed hij niet mee aan de fractievergaderingen. Ook weigerde hij de opdracht van Janmaat, om lopende zaken af te handelen, uit te voeren. Janmaat besloot om, zoals hij zelf zei, niet alles van Zonneveld te blijven pikken enkel om de lieve vrede te bewaren. Hij gaf Zonneveld te verstaan dat hij minstens elke dinsdag om 10:00 aanwezig moest zijn om de fractievergaderingen bij te wonen. Een opdracht waarmee Zonneveld schoorvoetend akkoord ging, maar voor de rest van de Kamerwerkzaamheden liet hij verstek gaan. Zo was hij bijvoorbeeld niet aanwezig bij het verdelen van de Kamercommissies. Gezien zijn belangstelling voor economische zaken besloot de CD fractiesecretaris Bas Rietveld, Zonneveld maar in te schrijven voor de commissies financiën, sociale zaken en economische zaken. Zonneveld was volgens Janmaat zeer boos over het feit dat hij zonder zijn toestemming was ingeschreven voor die commissies.
Toen journalisten opmerkten dat Zonneveld ook nauwelijks bij de Schiedamse raadsvergaderingen aanwezig was, besloten Janmaat en Schuurman dat Zonneveld hoe dan ook weg moest. Zeker nadat volgens hen was gebleken dat hij andere leden van het dagelijks bestuur onder druk zette. Het probleem was echter, dat Zonneveld niet uit de partij gezet kon worden zonder een scheuring in de fractie en daarmee schade aan de partij te veroorzaken. Een ontwikkeling die beiden pertinent niet wilden.
Daarom kwamen ze met een opmerkelijk idee. Ze besloten de hulp van een occultiste in te roepen, in de hoop dat deze Zonneveld op bovennatuurlijke wijze kon doen verdwijnen. Janmaat ontving deze occultiste (die zichzelf Astarte noemde) niet veel later in zijn werkkamer in het Tweede Kamergebouw. Janmaat zelf claimt in zijn autobiografie dat Astarte haar diensten zelf aanbood, omdat zij door bovennatuurlijke krachten was geïnformeerd over de problemen rond Zonneveld. Hoe het ook zij, Astarte beloofde een aantal occulte rituelen uit te voeren om Zonneveld weg te krijgen. Om haar daarbij te helpen was Janmaat zelfs bereid om vingernagels van Zonneveld te verzamelen. Toen Zonneveld een maand later klaagde over darmproblemen en daarbij verklaarde dat darmkanker op latere leeftijd veel in zijn familie voorkwam, zag Janmaat hier de hand van Astarte in. Zeker nadat na medische onderzoek bleek dat Zonneveld inderdaad aan darmkanker leed. Dat dit inderdaad het ‘werk’ van Astarte was lijkt niet erg aannemelijk, maar het incident geeft wel aan dat Janmaat er een soms nogal vreemde gedachtegang op nahield.
Janmaat´s relaas over het inhuren van een occultiste om Zonneveld uit de weg te ruimen is misschien wel de belangrijkste reden waarom Janmaat´s relaas over zijn relatie met Zonneveld redelijk betrouwbaar is. Ten eerste plaatst Janmaat zich in een bijzonder negatief licht met deze bekentenis. Waarom zou hij dit doen als zijn verhaal niet op waarheid berust? Ten tweede bewijst dit ook dat de verhoudingen in de CD-fractie bijzonder verstoord waren. Waarom zou Janmaat anders naar zo een extreem en bizar middel grijpen? Dit bleek ook wel nadat Zonneveld een jaar later aan zijn ziekte overleed. Janmaat nam niet de moeite om naar de crematie toe te gaan. In zijn autobiografie schrijft hij: ‘Donderdag aanstaande is de crematie van Cor, maar ik ga er niet heen, ik heb totaal geen behoefte om iets te zeggen en verder toneel te spelen. Cor heeft het in hem gestelde vertrouwen te zeer ernstig beschaamd.’ Janmaat was ervan overtuigd dat de vloek van Astarte op Zonneveld had gewerkt. Hierover was hij zo tevreden, dat hij Astarte zou verzoeken om ook een vloek over de PvdA uit te spreken! Duidelijk blijkt hieruit zijn bizarre belevingswereld en zijn bereidheid elk middel, hoe ridicuul ook, aan te grijpen om dissidenten en politieke tegenstanders uit de weg te ruimen. Na het overlijden van Zonneveld nam collega dagelijks bestuurslid Wim Elsthout zijn plaats in. Elsthout stond bekend als trouwe vazal van Janmaat en lid van het eerste uur.[1]
Bronnen, noten en/of referenties
|