De wolf en de zeven geitjes
| De wolf en de zeven geitjes | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Illustratie door Oskar Herrfurth, rond 1934
| ||||
| Auteur | gebroeders Grimm | |||
| Originele titel | Der Wolf und die sieben jungen Geißlein | |||
| Origineel gebundeld in | Kinder- und Hausmärchen | |||
| Uitgiftedatum | 1812 | |||
| Land | Duitsland | |||
| Taal | Duits | |||
| Genre | sprookje | |||
| ||||
.jpg)
De wolf en de zeven geitjes is een bekend sprookje uit de Kinder- und Hausmärchen die in de 19e eeuw zijn opgetekend door de gebroeders Grimm. Het kreeg hier als nummer KHM5.
Het is een van de sprookjes waarin de myhtische "Boze Wolf" de grote tegenstander is (een ander zeer bekend sprookje is wat dit betreft Roodkapje, ook van Grimm).
Het verhaal
[bewerken | brontekst bewerken]Een moedergeit moet naar de markt (in sommige verhaalversie naar een plek elders in het bos) om eten te halen. Ze drukt haar zeven kinderen op het hart om niemand binnen te laten totdat ze weer terug is. Ze waarschuwt vooral voor de wolf, die de geitjes meteen zal verslinden als het hem lukt binnen te komen. De wolf is te herkennen aan zijn rauwe stem en zwarte poot.
Al snel hierna komt de wolf inderdaad bij het huisje aan, klopt aan de deur en vraagt open te doen. Hij zegt dat hij hun moeder is die alweer terug is. De geitjes herkennen het bedrog aan zijn rauwe stem. De wolf gaat daarop naar een winkelier en koopt een stuk krijt; zijn stem wordt zacht en vrouwelijk nadat hij dit heeft opgegeten. Opnieuw klopt de wolf aan de deur en vraagt of hij binnen mag, maar de geitjes zien nu zijn zwarte poot op de vensterbank en herkennen hem dus weer. De wolf gaat nu naar de bakker en vertelt dat hij zijn poot heeft gestoten. Hij laat de bakker deeg op zijn poot smeren. Daarna gaat de wolf naar de molenaar en vraagt hem om meel op zijn poot te strooien. De molenaar heeft door wat de wolf van plan is en weigert daarom eerst, maar dan dreigt de wolf ook hem op te eten, dus de molenaar zwicht uit angst. Voor de derde keer gaat de wolf hierna naar het huisje en klopt aan de deur en deze keer slaagt zijn list: de geitjes zien de witte poot en doen open.
Op het moment dat de wolf binnen is verstoppen de geitjes zich elk op een andere plek: onder de tafel, in de kast, in de haard, in de keuken, in een andere kast, onder de zetel, en het zevende en jongste geitje verstopt zich in de kast van de klok. De wolf vindt zes van de geitjes en eet ze op, alleen het jongste geitje dat in de klok zit vindt hij niet. De wolf gaat naar buiten en valt in slaap in de groene wei onder een boom.
Niet lang daarna komt moeder-geit terug en ze ziet wat er is gebeurd. Ze zoekt wanhopig naar haar kinderen, ze roept hun namen maar krijgt geen antwoord. Uiteindelijk vindt ze alleen het jongste geitje terug. Even later ziet ze de wolf bij de boom, en ze ziet zijn grote buik bewegen. Ze laat het jongste geitje een schaar en naald en draad halen, knipt de pens open en haalt de geitjes eruit, die nog allemaal in leven blijken. Moeder-geit laat haar kinderen stenen zoeken, en ze vult de maag van de wolf hiermee. Dan naait ze de buik van de wolf weer dicht.
Als de wolf wakker wordt, vindt hij dat de geitjes hem wel erg zwaar op de maag liggen. Hij heeft ook veel dorst en loopt naar een put om water te drinken. Als de wolf zich voorover buigt, valt hij door het gewicht van de stenen in de put en verdrinkt aangezien hij nu te zwaar is om te zwemmen.
Achtergronden bij het verhaal
[bewerken | brontekst bewerken]- De manier waarop er met de wolf wordt afgerekend, lijkt sterk op het slot van Roodkapje.
- Het verhaal komt uit de Mainstreek.
- Het verhaal is erg oud en komt in vele versies voor, zie ook de fabels van Aesopus en La Fontaine.
- De wolf liegt natuurlijk om binnen te komen en kan daarom worden vergeleken met Fenris uit de Noordse mythologie, zijn macht is de leugen. Hij wordt door de zwijgzame Widar overwonnen.
- In enkele versies van het sprookje versteent de wolf, verstenen komt ook voor in De trouwe Johannes (KHM6), De twee gebroeders (KHM60) en Jorinde en Joringel (KHM69). Zie ook De Didibri-Draken.
- De klok staat symbool mogelijk voor een kloppend hart (en dus voor het leven, in plaats van de dreigende dood).
- Zeven is in veel culturen een magisch getal, het komt voor in vele verhalen (zeven dwergen, zeven raven), ook bijvoorbeeld in de bijbel. Denk ook aan de zeven kleuren van de regenboog en de zeven planeten in de klassieke astrologie. Zie ook Sneeuwwitje (KHM53).
- Het is ook een van de voorbeelden van een sprookje waarin kinderen gewaarschuwd worden voor gevaar, een vaker terugkerend morief in in o.a. de sprookjes van Grimm.
- Een put komt in meerdere sprookjes voor, zoals bij Vrouw Holle (KHM24).
- Het sprookje heeft overeenkomsten met De wolf en de drie biggetjes.
- Perchta – de stralende of de vrouw der beesten, godin van het naaien en weven (zij wordt vaak vergeleken met Vrouw Holle) – snijdt de buiken van ongehoorzame kinderen open en vult deze met stenen of stro. Dit gebeurt bijvoorbeeld als mensen geen vis en watergruwel eten op haar feestdag (maar ander voedsel).
- Ook in Het bezoek van de winter Stallu moeten de kinderen zich verstoppen voor een monster als ze alleen thuis zijn.
- Ook in Onderdeurtje is het de jongste (en zevende) die de demon kan verslaan. Dit door een ijzeren huisje, wat overeenkomsten heeft met het sterke huisje in De wolf en de drie biggetjes en Boer Bezems, boer Blaren en boer IJzer uit Antwerpen.
- In een Nederlandse variant verstopt het jongste geitje zich in het broodkastje. Als moeder terugkomt, gaat ze met het kleine geitje in een ander huis wonen. In een andere versie verdrinkt de wolf niet in de put maar in een meer.[1]
Trivia
[bewerken | brontekst bewerken]- De wolf en de zeven geitjes zijn te zien in het Sprookjesbos in de Efteling, in Sprookjeswonderland (Enkhuizen) en in het Sprookjesbos Valkenburg
- Het verhaal is in Nederland gepersifleerd op de cd Ome Henk slaat wild om zich heen (1994).
- Grimm, volledige uitgave vertaald door Ria van Hengel
- ↑ De magische vlucht, Nederlandse volksverhalen uit de collectie van het Meertens Instituut, Theo Meder, 2000, ISBN 90-351-2147-3
· 
· 