Elisa Longo Borghini
Elisa Longo Borghini (Ornavasso, 10 december 1991) is een Italiaans wielrenster. Ze won in 2012 brons op het WK in Valkenburg en in 2016 brons op het EK in Plumelec en olympisch brons in Rio de Janeiro. Ze werd vier keer Italiaans kampioene. Zij is een dochter van langlaufster Guidina Dal Sasso.[1] Haar 11 jaar oudere broer Paolo Longo Borghini was wielrenner van 2004 t/m 2014. Ze reed drie jaar bij het Noorse Hitec Products, vier jaar voor het Britse Wiggle High5 en vanaf 2019 voor de nieuwe vrouwenploeg Trek-Segafredo.
Biografie[bewerken | brontekst bewerken]
2012 - 2013: Doorbraak en bekkenbreuk[bewerken | brontekst bewerken]
In 2012 haalde ze brons bij de elite op het wereldkampioenschap wielrennen in Valkenburg. Ze bevestigde haar kunnen in 2013 door de Trofeo Alfredo Binda op haar naam te schrijven en tweede te worden in de Waalse Pijl. Eén week voor de Giro Rosa 2013 viel Longo Borghini hevig, drie kilometer voor de finish in het Italiaans kampioenschap. Ze brak haar bekken en moest in haar woonplaats de slotrit van de Giro toekijken vanuit een rolstoel.[2]
2014 - 2015: Klassementen en Vlaanderen[bewerken | brontekst bewerken]
.jpg)
Na haar herstel won Longo Borghini de eindklassementen in de Ronde van Bretagne, Trophée d'Or (beide 2014) en Route de France (2015), met ritwinst op de Planche des Belles Filles.[3] In 2015 behaalde ze de overwinning van de Ronde van Vlaanderen[4] en de Giro dell'Emilia,[5] werd ze tweede in de Philadelphia Cycling Classic, derde in de eerste vrouweneditie van de Strade Bianche en vierde in de Trofeo Binda. Hierdoor werd ze ook vierde in het wereldbekerklassement. In de Giro Rosa won ze al de witte jongerentrui (2012), de groene bergtrui (2016) en de blauwe trui als beste Italiaanse (2015 en 2017). Ook werd ze in 2014 voor het eerst Italiaans kampioen tijdrijden.
2016: Brons in Rio[bewerken | brontekst bewerken]
_(cropped).jpg)
Uitkomend voor Italië won Longo Borghini brons in de wegrit op de Olympische Spelen 2016 in Rio de Janeiro, achter de Nederlandse Anna van der Breggen en de Zweedse Emma Johansson (tevens haar ploeggenote bij Wiggle).[6] Eén maand later op het eerste EK voor profs werd ze wederom derde en wederom achter de Nederlandse. Ze werd in 2016 vijfde in de eerste Women's World Tour en won haar tweede nationale titel tijdrijden.
Voorjaar 2017: leidster World Tour en UCI-ranglijst[bewerken | brontekst bewerken]
In 2017 begon Longo Borghini het Belgische openingsweekend met veel aanvalspogingen, die resulteerden in de 5e plaats in Omloop Het Nieuwsblad en winst voor haar ploeggenote Jolien D'Hoore in Omloop van het Hageland. Eén week later won Longo Borghini in eigen land haar eerste World Tourwedstrijd: Strade Bianche.[7] Ze werd hierdoor ook meteen de eerste leidster in de World Tour. Door haar vierde plek in de Ronde van Drenthe en de negende plek in de Trofeo Binda veroverde ze op 19 maart de eerste positie op de UCI-ranglijst en behield ze de leiderstrui in de World Tour tot en met de Ronde van Vlaanderen.[8] In De Ronde zat ze in een kopgroep met Anna van der Breggen, Annemiek van Vleuten en Katarzyna Niewiadoma, maar zij werden op één km van de finish gegrepen en in de sprint werd Longo Borghini tiende. Twee weken later, in de heringevoerde Amstel Gold Race, sprong ze mee op de voorlaatste keer Cauberg met Lizzie Deignan en wederom Niewiadoma, maar Van der Breggen sprong erop en erover en in de achtervolgende groep werd Longo Borghini vijfde. Door ziekte moest ze de Waalse Pijl missen en moest ze genoegen nemen met een negende plaats in de eerste editie van Luik-Bastenaken-Luik.
2017: Giro en La Course[bewerken | brontekst bewerken]
Twee maanden later veroverde ze in Piemonte haar derde nationale titel in het tijdrijden en twee dagen erna haar eerste Italiaanse titel op de weg.[9] In de Ronde van Italië voor vrouwen 2017 behaalde ze diverse ereplaatsen, zo werd ze derde in de tweede etappe door samen met Annemiek van Vleuten en Anna van der Breggen weg te rijden op de klim Andreis.[10] Ook werd ze derde in de vijfde etappe, een tijdrit over de Muro di Sant'Elpidio met stijgingspercentages tot 30%.[11] In het bergklassement werd ze tweede achter Van Vleuten en in het algemeen klassement tweede op ruim één minuut achter Van der Breggen. Hierdoor won ze voor het tweede jaar de blauwe trui als beste Italiaanse.[12] Later die maand werd ze derde op de Col d'Izoard achter Van Vleuten en Lizzie Deignan in de vernieuwde La Course.[13] Tijdens de afsluitende achtervolgingsrit in Marseille kon ze samen met Deignan en Megan Guarnier de als eerste gestarte Van Vleuten niet bijhalen en ze eindigde als derde in het Stade Vélodrome.[14] Later dat seizoen kwam ze niet verder dan de 18e plek in zowel het EK als het WK tijdrijden. In de wegwedstrijd tijdens het wereldkampioenschap in Bergen (Noorwegen) moest ze opgeven, net als in de slotetappe van de Boels Ladies Tour drie weken eerder.
2018: Goud Middellandse Zeespelen[bewerken | brontekst bewerken]
Na een goede seizoensstart in eigen land (derde in de Strade Bianche en tiende in de Trofeo Binda), kwam ze de rest van het voorjaar niet meer in de top tien; tijdens Luik-Bastenaken-Luik moest ze zelfs opgeven. In mei werd ze in het Baskenland vierde in de eendagskoers Emakumeen Saria (achter een volledig Nederlands podium) en tweede in de slotrit van Emakumeen Bira achter winnares Amanda Spratt. In juni won Longo Borghini het bergklassement van de OVO Women's Tour,[15] werd ze twaalfde tijdens het Italiaans kampioenschap op de weg en won ze de wegwedstrijd van de Middellandse Zeespelen 2018 in het Spaanse Tarragona.[16] In juli won ze, net als in 2017, de blauwe trui als beste Italiaanse in de Giro Rosa. Ze werd tweede in de achtste etappe vanuit een kopgroep van drie, achter Marianne Vos en voor Lucinda Brand.[17] In het algemeen klassement bleef ze steken op de tiende plaats. In augustus reed ze lange tijd op kop samen met Anna van der Breggen tijdens het EK op de weg in Glasgow, maar ze werden in de laatste kilometer teruggepakt door het peloton waarna haar landgenote Marta Bastianelli de sprint won.[18] Later dat seizoen werd ze tiende in de Madrid Challenge, ze werd twaalfde in zowel de GP Plouay als de Boels Ladies Tour, dertiende tijdens het WK op de weg in Innsbruck en negende in zowel de WK-tijdrit als het Italiaans kampioenschap tijdrijden. Tijdens deze nationale titelstrijd, die op een uitgestelde datum plaatsvond, had ze onderweg de snelste tijd, maar werd ze in de finale de verkeerde kant op gestuurd, waardoor ze bijna anderhalve minuut moest toegeven op winnares Elena Cecchini.[19]
Gedurende het jaar werd duidelijk dat Wiggle High5 na 2018 ophoudt te bestaan en werd Longo Borghini gepresenteerd als een van de aanwinsten voor het nieuwe team Trek-Segafredo.[20] Het is het zesde seizoen dat ze samen rijdt met Audrey Cordon-Ragot en ook wordt ze herenigd met haar landgenote Giorgia Bronzini die er ploegleider wordt.
'Twins'[bewerken | brontekst bewerken]
Vanaf 2014 (bij Hitec, Wiggle en Trek) rijdt Longo Borghini samen met de Française Audrey Cordon-Ragot, met wie ze vaak verward wordt en wat hen de bijnaam twins (tweeling) opleverde.[21]
Fiamme Oro[bewerken | brontekst bewerken]
Elisa Longo Borghini maakt deel uit van de sportselectie "Fiamme Oro" van de Italiaanse politie.[22] Op haar teamshirt draagt ze het logo van de politie en in nationale kampioenschappen rijdt ze in het volledige tenue van Fiamme Oro. In mei 2016 voltooide ze haar opleiding bij de Polizia di Stato.[23]
Onderscheidingen[bewerken | brontekst bewerken]
In 2015, 2016 en 2017 werd Longo Borghini verkozen tot beste wielrenster van Italië en ontving de "Oscar TuttoBici".[24]
Palmares[bewerken | brontekst bewerken]
- 2012
Jongeren- en bergklassement Ronde van Thüringen- 5e etappe Ronde van Thüringen
- Jongerenklassement Giro Rosa
Italiaans kampioenschap tijdrijden, Elite
WK op de weg, Valkenburg- EK tijdrijden, Goes
- 2013
- Trofeo Alfredo Binda-Comune di Cittiglio
- Bergklassement Emakumeen Bira
- 4e etappe Emakumeen Bira
- 2014
Italiaans kampioen tijdrijden, Elite
Eindklassement Ronde van Bretagne- proloog en 3e etappe Ronde van Bretagne
- Eindklassement Trophée d'Or
- 4e etappe Trophée d'Or
- 2015
- Ronde van Vlaanderen
Beste Italiaanse in Giro Rosa- Italiaans kampioenschap op de weg, Elite
- Eindklassement La Route de France
- 3e en 5e etappe La Route de France
- Giro dell'Emilia
- 2016
- Italiaans kampioen tijdrijden, Elite
- Italiaans kampioenschap op de weg, Elite
Bergklassement in Giro Rosa (WWT)- Olympische wegrit, Rio de Janeiro
- Europees kampioenschap op de weg
- Giro dell'Emilia
- 2017
- Italiaans kampioen op de weg, Elite
- Italiaans kampioen tijdrijden, Elite
- Strade Bianche (WWT)
- Beste Italiaanse in Giro Rosa (WWT)
- 2018
Middellandse Zeespelen (wegrit), Tarragona
Bergklassement in OVO Women's Tour (WWT)- Beste Italiaanse in Giro Rosa (WWT)
- 2019
- 4e etappe Emakumeen Bira (WWT)
- Eindklassement Emakumeen Bira (WWT)
Punten- en bergklassement Emakumeen Bira (WWT)- 2020
- Italiaans kampioen tijdrijden, Elite
- 8e etappe Giro Rosa (WWT)
- Italiaans kampioen op de weg, Elite
- 2021
- Trofeo Alfredo Binda
- Italiaans kampioen tijdrijden, Elite
- Italiaans kampioen op de weg, Elite
- 1e etappe (TTT) Ronde van Italië
- Olympische wegrit, Tokio
Europees kampioenschap gemengde ploegenestafette- GP Plouay
- 2022
- Parijs-Roubaix
- Eindklassement The Women's Tour
- 5e etappe The Women's Tour
- Italiaans kampioen tijdrijden, Elite
- 1e etappe (TTT) Ceratizit Challenge
- Wereldkampioenschap gemengde ploegenestafette
- Ronde van Emilia
- Ronde van de Drie Valleien
- 2023
- 3e etappe en het eindklassement Ronde van de Verenigde Arabische Emiraten
Kampioenschappen en Giro[bewerken | brontekst bewerken]
| Wedstrijd | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 | 2019 | 2020 | 2021 | 2022 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Italiaans kampioen op de weg
|
6 | 13 | - | 6 | 
|
|
|
12 | 11 |
|
|
19 |
| Italiaans kampioen tijdrijden
|
8 |
|
|
|
- |
|
|
9 | - |
|
|
|
| Giro d'Italia Donne | 18ª | 9ª | - | 5ª | 8ª | 11ª | ↑
|
10ª | 8ª |  ↑
|
14ª | 4ª |
 WK op de weg
|
57ª | ↑
|
8ª | 14ª | 4ª | 89ª | dnf | 13ª | 5ª | ↑
|
17ª | 10ª |
 WK tijdrijden
|
32ª | 15ª | 13ª | 15ª | - | - | 18ª | 9ª | 17ª | - | - | - |
| Olympische Spelen (wegrit) | - | ↑
|
↑
|
|||||||||
| Olympische Spelen (tijdrit) | - | 5ª | 10ª | |||||||||
Uitslagen in voornaamste wedstrijden[bewerken | brontekst bewerken]
| Jaar | Gent-Wevelgem | Ronde van Vlaanderen | Parijs-Roubaix | Amstel Gold Race | Luik-Bast.‑Luik | Waalse Pijl | Strade Bianche | Trofeo Alfredo Binda | WK op de weg | |
| 2011 | 52e | 14e | 25e | 57e | ||||||
| 2012 | 23e | 76e | 25e | ↑
| ||||||
| 2013 | 4e | ↑ |
↑ |
8e | ||||||
| 2014 | 4e | ↑ |
6e | 14e | ||||||
| 2015 | ↑ |
18e | ↑ |
4e | 4e | |||||
| 2016 | 15e | 5e | 5e | 4e | 89e | |||||
| 2017 | 42e | 10e | 5e | 9e | ↑ |
9e | opgave | |||
| 2018 | 73e | 12e | opgave | 11e | ↑ |
10e | 13e | |||
| 2019 | 77e | 17e | 14e | 9e | 20e | 33e | 5e | |||
| 2020 | 10e | 8e | 25e | 5e | 5e | ↑
| ||||
| 2021 | 33e | 4e | ↑ |
8e | ↑ |
↑ |
↑ |
↑ |
17e | |
| 2022 | 43e | 33e | ↑ |
5e | 6e | 8e | 12e | 10e | ||
| 2023 | ↑ |
21e | 28e | ↑ |
17e |
Ploegen[bewerken | brontekst bewerken]
- 2010 –
Cristoforetti - 2011 – Top Girls Fassa Bortolo
- 2012 –
Hitec Products - Mistral Home - 2013 – Hitec Products
- 2014 – Hitec Products
- 2015 –
Wiggle Honda - 2016 – Wiggle High5
- 2017 – Wiggle High5
- 2018 – Wiggle High5
- 2019 –
Trek-Segafredo - 2020 – Trek-Segafredo
- 2021 – Trek-Segafredo
- 2022 – Trek-Segafredo
- 2023 – Trek-Segafredo
.svg){kind=small}
Bronnen, noten en/of referenties
|
