English Challenge 2012
|
Dit artikel staat op een nalooplijst. Als de inhoud op verifieerbaarheid gecontroleerd is, kan dit sjabloon verwijderd worden. Geef dat ook aan op de betreffende nalooplijst. Bekijk ook de bewerkingsgeschiedenis om te zien of anderen hier al aan gewerkt hebben. |
Winnaar 2011
De English Challenge is een golftoernooi van de Europese Challenge Tour. In 2012 werd de derde editie gespeeld van 26-29 juli, wederom op The Gainsborough-baan van The Stoke, een golfbaan bij het Nayland Hotel in Colchester.
Het prijzengeld was weer € 160.000, waarvan de winnaar € 24.000 kreeg.
De baan[bewerken | brontekst bewerken]
Hole 10 wordt de 'signature hole' genoemd, hier speel je twee keer over hetzelfde water, eerst met de afslag en dan naar de green.
De par-3 holes op deze baan verschillen onderling zeer. Hole 3 is slechts 102 meter downhill, terwijl hole 11 203 meter is. Hole 7 is 157 meter lang, maar hier ligt de green hoger dan de tee en is daardoor niet te zien. De baan eindigt met een par 3 wat niet vaak voorkomt. Hij is 175 meter lang.
Verslag[bewerken | brontekst bewerken]
De par van de baan is 72.
Een van de nieuwe gezichten op de Challenge Tour is Sean Jacklin, de zoon van Tony Jacklin. In 2007 caddiede hij voor zijn vader op het Brits Open. Dit is zijn tweede toernooi.
Ronde 1[bewerken | brontekst bewerken]
Na de eerste ronde stonden Robert Dinwiddie en Stuart Manley samen aan de leiding met een score van -7. Jurrian van der Vaart had een score van -3 en kwam daarmee op de 13de plaats. De beste Belg was Laurent Richard met level par.
Ronde 2[bewerken | brontekst bewerken]
Robert Dinwiddie maakte weer een ronde van 65 en ging met -14 aan de leiding. De spelers die level par of beter stonden, kwalificeerden zich voor ronde 3, daar hoorden de Nederlanders en Belgen niet bij.
Ronde 3[bewerken | brontekst bewerken]
Ronde 3 wordt vaak 'Moving Day' genoemd, want om te kunnen winnen moet je zorgen dat je in de derde ronde een goede uitgangspositie verovert. Een goed voorbeeld was Chris Paisley, die een ronde van 65 noteerde, terwijl Dinwiddie, de leider van ronde 1 en 2, ineens een ronde van 77 maakte.
Ronde 4[bewerken | brontekst bewerken]
Paisley speelde in de laatste partij met Stuart Manley die met een dubbel-bogey begon en nog wat steken liet vallen, dus die vormde geen bedreiging voor Paisley meer, maar voor hen speelde Francis McGuirk, die op hole 5 Paisley inhaalde. Paisley en McGuirk hadden beiden nog nooit op de Challenge Tour gewonnen. Een bogey en een dubbel-bogey op hole 11 en 13 van McGuirk werden gevolgd door twee bogeys van Paisley. Uiteindelijk behaalde Paisley zijn eerste overwinning op de Challenge Tour.
James Busby was de enige die alle rondes onder 70 scoorde. Hij eindigde op de gedeeld 5de plaats.
| Naam | R1 | Nr | R2 | Totaal | Nr | R3 | Totaal | Nr | R4 | Totaal | Eindstand | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Chris Paisley |
68 | -4 | T5 | 68 | -4 | -8 | T11 | 65 | -7 | -15 | 1 | 71 | -1 | -16 | 1 |
| Francis McGuirk |
66 | -6 | 3 | 72 | -1 | -7 | T14 | 67 | -5 | -12 | 3 | 70 | -2 | -14 | 2 |
| Robert Dinwiddie |
65 | -7 | T1 | 65 | -7 | -14 | 1 | 77 | +5 | -9 | T6 | 73 | +1 | -8 | T7 |
 Stuart Manley |
65 | -7 | T1 | 68 | -4 | -11 | 2 | 70 | -2 | -13 | T2 | 78 | +6 | -7 | T14 |
.svg){kind=small} Laurent Richard |
72 | par | T40 | 74 | +2 | +2 | MC | ||||||||
 Jurrian van der Vaart |
69 | -3 | T13 | 79 | +7 | +4 | MC | ||||||||
| Floris de Vries |
76 | +4 | T101 | 73 | +1 | +5 | MC | ||||||||
| Nicolas Vanhootegem |
80 | +8 | T142 | 75 | +3 | +11 | MC | ||||||||
| Pierre Relecom |
76 | +4 | T126 | 81 | +9 | +13 | MC | ||||||||
| Leider | Toernooirecord |
.svg){kind=small}
