Europacollege
Europacollege
| ||||
| Locatie | .svg){kind=small} Brugge, België Warschau, Polen
| |||
| Opgericht | 1949 | |||
| Rector | Federica Mogherini | |||
| Studenten | 420 postuniversitair | |||
| Personeel | 140 lesgevers | |||
| Website | ||||
| ||||
Het Europacollege (Frans: Collège d'Europe; Engels: College of Europe) is een onafhankelijk universitair instituut dat verschillende Masters (postgraduaat) in gespecialiseerde Europese studies aanbiedt. Het heeft twee campussen; in het Belgische Brugge en in het Poolse Warschau. Het College, gesticht in 1949, is het oudste instituut voor de studie van Europese zaken.
Historiek[bewerken | brontekst bewerken]
Het Europacollege was het eerste postuniversitair instituut in zijn soort, gespecialiseerd in Europese zaken. Tot vandaag blijft het uniek en innoverend.
De stichting ging terug op de Europese Conferentie in Den Haag in 1948. Het was de Spaanse filosoof en staatsman Salvador de Madariaga die het voorstel deed een postuniversitair instituut op te richten waar studenten uit vele landen samen konden leven en studeren. Hierbij nam hij de Britse universiteiten Oxford en Cambridge en de Universiteit van Uppsala in Zweden als voorbeeld.
In Brugge werd een groep opgericht die bestond uit burgers en beleidsverantwoordelijken die zich onder de leiding van pater Karel Verleye inzette om een dergelijk instituut in Brugge op te richten. De oprichtingsakte werd onder meer ondertekend door Winston Churchill, Alcide De Gasperi, Paul-Henri Spaak, August Cool, Duncan Sandys, Denis de Rougemont en Salvador de Madariaga. Hendrik Brugmans, een van de leidende personaliteiten van de Europese Beweging werd de eerste rector. De stichtingsvergadering ging door op 19 mei 1950 en het Regentsbesluit van 23 juni 1950 kende aan de nieuwe vereniging de rechtspersoonlijkheid toe als Stichting van Openbaar Nut. Zij nam haar intrek in het voormalig Jezuïetencollege in Brugge.
Na de evoluties in Centraal- en Oost-Europa en de val van de communistische regimes, werd in 1993 op voorstel van de Poolse regering en met de steun van de Europese Unie een tweede campus geopend in Natolin, een wijk in het district Ursynów en deel van de stad Warschau. Het College werkt als een eenheid, met twee afdelingen.
Activiteit[bewerken | brontekst bewerken]
Het Europacollege is tweetalig: Engels en Frans. Elk jaar studeren er ongeveer 400 postuniversitairen uit ongeveer 50 landen af, en verkrijgen de titel Master in Europese Studies (Brugge) of Master of Arts in Interdisciplinaire Europese Studies (Natolin).
In het Brugse Grootseminarie is een afdeling van de United Nations University gehuisvest, die nauw samenwerkt met het Europacollege. Het betreft een internationaal onderzoeks- en trainingscentrum over vergelijkende regionale integratiestudies. Het begrip 'regionaal' slaat op de samenwerking onder landen in een mondiale regio, bijvoorbeeld de Europese Unie.
Patronen, studentenaantallen en gastsprekers[bewerken | brontekst bewerken]
Sedert de stichting wordt ieder academisch werkjaar ingezet onder het patroonschap van een gedenkwaardige Europeaan. Tijdens de openingszittingen in Brugge en later ook in Natolin wordt het woord gevoerd door een prominente Europese leider.
Rectoren van het Europacollege[bewerken | brontekst bewerken]
Vanaf de opening van de afdeling in Natolin werd een vice-rector aangesteld die meteen de facto rector is van de Poolse campus.
Rector Europacollege
|
.svg){kind=small}
Vice-rector (campus Natolin)
|
Voorzitters van de raad van bestuur van het Europacollege[bewerken | brontekst bewerken]
Salvador de Madariaga (1950-1964)
Jean Rey (1964-1974)
François-Xavier Ortoli (1974-1985)- Daniël Coens (1985-1990)
Manuel Marín (1990-1995)- Jacques Delors (1995-2000)
- Jean-Luc Dehaene (2000-2009)
- Iñigo Méndez de Vigo (2009-2019)
- Herman Van Rompuy (2019-)
.svg){kind=small}
Enkele oud-studenten[bewerken | brontekst bewerken]
Ledi Bianku, voormalig rechter bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens- Luc Coene, voormalig gouverneur van de Nationale Bank van België
- Marc Descheemaecker, voormalig gedelegeerd bestuurder van de NMBS
- Hugo Gerard, voormalig minderbroeder en bestuurder van Ryckevelde
- Chris Hoornaert, voormalig permanente vertegenwoordiger van België bij de OESO
- Guy Spitaels, voormalig minister-president van de Waalse regering
Louise Fréchette, voormalig adjunct-secretaris-generaal Verenigde Naties
Niels Egelund, voormalig ambassadeur van Denemarken in Frankrijk- Poul Skytte Christoffersen, voormalig permanente vertegenwoordiger van Denemarken bij de Europese Unie
- Helle Thorning-Schmidt, voormalig premier van Denemarken
Josef Joffe, voormalig uitgever van Die Zeit- Jo Leinen, lid van het Europees Parlement
Alexander Stubb, voormalig premier van Finland
George Schöpflin, lid van het Europees Parlement
David McWilliams, economist en journalist- David O'Sullivan, voormalig directeur-generaal Handel van de Europese Commissie
Árni Páll Árnason, voormalig minister van Sociale Zaken van IJsland
Enzo Moavero Milanesi, voormalig minister van Europese Zaken van Italië- Francesco Paolo Fulci, voormalig permanente vertegenwoordiger van Italië bij de Verenigde Naties
Nikola Poposki, voormalig minister van Buitenlandse Zaken van Macedonië
Jon Ola Norbom, voormalig minister van Financiën van Noorwegen
Ursula Plassnik, voormalig minister van Buitenlandse Zaken van Oostenrijk
Iwo Byczewski, voormalig permanente vertegenwoordiger van Polen bij de Europese Unie- Jacek Saryusz-Wolski, voormalig Europees parlementslid
- Manuel Marín, voormalig waarnemend voorzitter van de Europese Commissie
- Juan Moscoso, voormalig lid van het Spaanse parlement
Nick Clegg, voormalig vicepremier van het Verenigd Koninkrijk- Jeremy Cooper, voormalig producer BBC Open University
- Simon Hughes, voormalig lid van het Britse Lagerhuis
- Nigel Forman, voormalig minister van Hoger Onderwijs van het Verenigd Koninkrijk
- Stephen Kinnock, lid van het Britse Lagerhuis
- Alyn Smith, voormalig lid van het Europees Parlement
Jim Oberstar, voormalig lid van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden- Valerie Plame, voormalig medewerker van de CIA
Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]
- Karel Verleye, De stichting van het Europacollege te Brugge, Stichting Ryckevelde, 1989
- Dieter Mahncke, Léonce Bekemans & Robert Picht, The College of Europe. Fifty years of service to Europe, College of Europe publications, Brugge, 1999 ISBN 9080498319.
- Paul Demaret, Inge Govaere & Dominique Hanf (eds), Dynamiques juridiques européennes. Edition revue et mise à jour de 30 ans d'études juridiques européennes au Collège d'Europe, Cahiers du Collège d'Europe, P. I. E. Peter Lang, Brussel, 2007.
Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]
Externe links[bewerken | brontekst bewerken]
- Officiële website
- Alumni Association
- Global Competition Law Centre
- United Nations University Institute for Comparative Regional Integration Studies (UNU-CRIS) in Brugge
| Universiteiten in België | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
|