Formule 1 in 1989

40e Formule 1-seizoen (1989)
	Volgende: 1990 Vorige: 1988
	Voor de derde maal werd Alain Prost kampioen
Algemene informatie
Races	16
Coureurs	46
Constructeurs	19
Verdedigend; kampioen	Ayrton Senna (coureurs); McLaren (constructeurs)
Eindstand coureurs
1e plaats	Alain Prost 76 ; (3e titel)
2e plaats	Ayrton Senna 60
3e plaats	Riccardo Patrese 40
Eindstand constructeurs
1e plaats	McLaren 141 ; (5e titel)
2e plaats	Williams 77
3e plaats	Ferrari 59
Portaal	Autosport

Het Formule 1-seizoen 1989 was het 40ste FIA Formula One World Championship seizoen. Het begon op 26 maart en eindigde op 5 november na zestien races.

Alain Prost pakte zijn derde, erg omstreden wereldtitel. 1989 betekende het eind van het turbo-tijdperk. Ferrari reed voor het eerst opnieuw met een 12-cilindermotor.

Kalender[bewerken | brontekst bewerken]

Ronde	Grand Prix	Circuit	Plaats	Datum
1	GP van Brazilië	Circuit van Jacarepagua	Rio de Janeiro	26 maart
2	GP van San Marino	Autodromo Enzo e Dino Ferrari	Imola	23 april
3	GP van Monaco	Circuit de Monaco	Monte Carlo	7 mei
4	GP van Mexico	Autódromo Hermanos Rodríguez	Mexico-Stad	28 mei
5	GP van de Verenigde Staten	Vlag van Verenigde Staten Stratencircuit Phoenix	Phoenix (Arizona)	4 juni
6	GP van Canada	Circuit Gilles Villeneuve	Montreal (Quebec)	18 juni
7	GP van Frankrijk	Circuit Paul Ricard	Le Castellet	9 juli
8	GP van Groot-Brittannië	Vlag van Verenigd Koninkrijk Silverstone Circuit	Silverstone	16 juli
9	GP van Duitsland	Hockenheimring	Hockenheim	30 juli
10	GP van Hongarije	Hungaroring	Mogyoród	13 augustus
11	GP van België	Circuit de Spa-Francorchamps	Stavelot	27 augustus
12	GP van Italië	Autodromo Nazionale Monza	Monza	10 september
13	GP van Portugal	Autódromo do Estoril	Estoril	24 september
14	GP van Spanje	Circuito Permanente de Jerez	Jerez de la Frontera	1 oktober
15	GP van Japan	Circuit Suzuka	Suzuka	22 oktober
16	GP van Australië	Stratencircuit van Adelaide	Adelaide	5 november

Resultaten en klassement[bewerken | brontekst bewerken]

Grands Prix[bewerken | brontekst bewerken]

Ronde	Grand Prix	Poleposition	Snelste ronde	Winnende coureur	Winnende constructeur	Banden	Verslag
1	GP van Brazilië	Ayrton Senna	Ricardo Patrese	Vlag van Verenigd Koninkrijk Nigel Mansell	Ferrari	G	Verslag
2	GP van San Marino	Ayrton Senna	Alain Prost	Ayrton Senna	Vlag van Verenigd Koninkrijk McLaren-Honda	G	Verslag
3	GP van Monaco	Ayrton Senna	Alain Prost	Ayrton Senna	Vlag van Verenigd Koninkrijk McLaren-Honda	G	Verslag
4	GP van Mexico	Ayrton Senna	Vlag van Verenigd Koninkrijk Nigel Mansell	Ayrton Senna	Vlag van Verenigd Koninkrijk McLaren-Honda	G	Verslag
5	Vlag van Verenigde Staten GP van de Verenigde Staten	Ayrton Senna	Ayrton Senna	Alain Prost	Vlag van Verenigd Koninkrijk McLaren-Honda	G	Verslag
6	GP van Canada	Alain Prost	Vlag van Verenigd Koninkrijk Jonathan Palmer	Thierry Boutsen	Vlag van Verenigd Koninkrijk Williams-Renault	G	Verslag
7	GP van Frankrijk	Alain Prost	Maurício Gugelmin	Alain Prost	Vlag van Verenigd Koninkrijk McLaren-Honda	G	Verslag
8	Vlag van Verenigd Koninkrijk GP van Groot-Brittannië	Ayrton Senna	Vlag van Verenigd Koninkrijk Nigel Mansell	Alain Prost	Vlag van Verenigd Koninkrijk McLaren-Honda	G	Verslag
9	GP van Duitsland	Ayrton Senna	Ayrton Senna	Ayrton Senna	Vlag van Verenigd Koninkrijk McLaren-Honda	G	Verslag
10	GP van Hongarije	Ricardo Patrese	Vlag van Verenigd Koninkrijk Nigel Mansell	Vlag van Verenigd Koninkrijk Nigel Mansell	Ferrari	G	Verslag
11	GP van België	Ayrton Senna	Alain Prost	Ayrton Senna	Vlag van Verenigd Koninkrijk McLaren-Honda	G	Verslag
12	GP van Italië	Ayrton Senna	Alain Prost	Alain Prost	Ferrari	G	Verslag
13	GP van Portugal	Ayrton Senna	Gerhard Berger	Gerhard Berger	Ferrari	G	Verslag
14	GP van Spanje	Ayrton Senna	Ayrton Senna	Ayrton Senna	Vlag van Verenigd Koninkrijk McLaren-Honda	G	Verslag
15	GP van Japan	Ayrton Senna	Alain Prost	Alessandro Nannini	Vlag van Verenigd Koninkrijk Benetton-Ford	G	Verslag
16	GP van Australië	Ayrton Senna	Satoru Nakajima	Thierry Boutsen	Vlag van Verenigd Koninkrijk Williams-Renault	G	Verslag

Puntentelling[bewerken | brontekst bewerken]

Punten worden toegekend aan de top zes geklasseerde coureurs.

Positie	1e	2e	3e	4e	5e	6e
Punten	9	6	4	3	2	1

Klassement bij de coureurs[bewerken | brontekst bewerken]

De elf beste resultaten van alle wedstrijden tellen mee voor de eindstand. Bij "Punten" staan de getelde kampioenschapspunten gevolgd door de totaal behaalde punten tussen haakjes.

Pos.	Nr.	Coureur	Constructeur	Grands Prix																Punten
Pos.	Nr.	Coureur	Constructeur	BRA	SMR	MON	MEX	Vlag van Verenigde Staten VST	CAN	FRA	Vlag van Verenigd Koninkrijk GBR	DUI	HON	BEL	ITA	POR	SPA	JPN	AUS	Punten
1	2	Alain Prost	McLaren-Honda	2	2^S	2^S	(5)	1	DNF^P	1^P	1	2	(4)	2^S	1^S	2	3	DNF^S	DNF	76 (81)
2	1	Ayrton Senna	McLaren-Honda	11^P	1^P	1^P	1^P	DNF^P_S	7^†	DNF	DNF^P	1^P_S	2	1^P	DNF^P	DNF^P	1^P_S	DSQ^P	DNF^P	60
3	6	Riccardo Patrese	Williams-Renault	DNF^S	DNF	15	2	2	2	3	DNF	4	DNF^P	DNF	4	DNF	5	2	3	40
4	27	Vlag van Verenigd Koninkrijk Nigel Mansell	Ferrari	1	DNF	DNF	DNF^S	DNF	DSQ	2	2^S	3	1^S	3	DNF	DSQ		DNF	DNF	38
5	5	Thierry Boutsen	Williams-Renault	DNF	4	10	DNF	6	1	DNF	10	DNF	3	4	3	DNF	DNF	3	1	37
6	19	Alessandro Nannini	Benetton-Ford	6	3	8	4	DNF	DSQ	DNF	3	DNF	DNF	5	DNF	4	DNF	1	2	32
7	28	Gerhard Berger	Ferrari	DNF	DNF		DNF	DNF	DNF	DNF	DNF	DNF	DNF	DNF	2	1^S	2	DNF	DNF	21
8	11	Nelson Piquet	Lotus-Judd	DNF	DNF	DNF	11	DNF	4	8	4	5	6	DNQ	DNF	DNF	8	4	DNF	12
9	4	Jean Alesi	Tyrrell-Ford							4	DNF	10	9		5		4	DNF	DNF	8
10	9	Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Warwick	Arrows-Ford	5	5	DNF	DNF	DNF	DNF		9	6	10	6	DNF	DNF	9	6	DNF	7
11	10	Vlag van Verenigde Staten Eddie Cheever	Arrows-Ford	DNF	9	7	7	3	DNF	7	DNQ	12^†	5	DNF	DNQ	DNF	DNF	8	DNF	6
12	36	Stefan Johansson	Onyx-Ford	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNF	DNF	DSQ	5	DNPQ	DNF	DNF	8	DNPQ	3	DNPQ	DNPQ	DNPQ	6
13	4 (6x) 29 (8x)	Michele Alboreto	Tyrrell-Ford Lola-Lamborghini	10	DNQ	5	3	DNF	DNF			DNF	DNF	DNF	DNF	11	DNPQ	DNPQ	DNPQ	6
14	20 (6x) 4 (2x)	Vlag van Verenigd Koninkrijk Johnny Herbert	Benetton-Ford Tyrrell-Ford	4	11	14	15	5	DNQ					DNF		DNQ				5
15	23	Pierluigi Martini	Minardi-Ford	DNF	DNF	DNF	DNF	DNF	DNF	DNF	5	9	DNF	9	7	5	DNF		6	5
16	15	Mauricio Gugelmin	March-Judd	3	DNF	DNF	DNQ	DSQ	DNF	NC^S	DNF	DNF	DNF	7	DNF	10	DNF	7	7	4
17	22	Andrea de Cesaris	Dallara-Ford (Scuderia Italia)	13	10	13	DNF	8	3	DNQ	DNF	7	DNF	11	DNF	DNF	7	10	DNF	4
18	8	Stefano Modena	Brabham-Judd	DNF	DNF	3	10	DNF	DNF	DNF	DNF	DNF	11	DNF	EX	14	DNF	DNF	8	4
19	21	Alex Caffi	Dallara-Ford (Scuderia Italia)	DNPQ	7	4	13	DNF	6	DNF	DNQ	DNF	7	DNF	11^†	DNF	DNF	9	DNF	4
20	7	Vlag van Verenigd Koninkrijk Martin Brundle	Brabham-Judd	DNF	DNF	6	9	DNF	DNPQ	DNPQ	DNF	8	12	DNF	6	8	DNF	5	DNF	4
21	12	Satoru Nakajima	Lotus-Judd	8	NC	DNQ	DNF	DNF	DNQ	DNF	8	DNF	DNF	DNQ	10^†	7	DNF	DNF	4^S	3
22	38	Christian Danner	Rial-Ford	14	DNQ	DNQ	12	4	8	DNQ	DNQ	DNQ	DNQ	DNQ	DNQ	DNQ				3
23	20	Emanuele Pirro	Benetton							9	11	DNF	8	10	DNF	DNF	DNF	DNF	5	2
24	25	René Arnoux	Ligier-Ford	DNQ	DNQ	12	14	DNQ	5	DNF	DNQ	11	DNQ	DNF	9	13	DNQ	DNQ	DNF	2
25	3	Vlag van Verenigd Koninkrijk Jonathan Palmer	Tyrrell-Ford	7	6	9	DNF	9^†	DNF^S	10	DNF	DNF	13	14	DNF	6	10	DNF	DNQ	2
26	26	Olivier Grouillard	Ligier-Ford	9	DSQ	DNF	8	DNQ	DNQ	6	7	DNF	DNQ	13	DNF	DNQ	DNF	DNF	DNF	1
27	40	Gabriele Tarquini	AGS-Ford		8	DNF	6	7^†	DNF	DNF	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	1
28	24	Luis Perez-Sala	Minardi-Ford	DNF	DNF	DNF	DNQ	DNF	DNF	DNQ	6	DNQ	DNF	15	8	12	DNF	DNF	DNQ	1
29	30	Philippe Alliot	Lola-Lamborghini (Larrousse)	12	DNF	DNF	NC	DNF	DNF	DNF	DNF	DNF	DNPQ	16^†	DNF	9	6	DNF	DNF	1
30	16	Ivan Capelli	March-Judd	DNF	DNF	11^†	DNF	DNF	DNF	DNF	DNF	DNF	DNF	12	DNF	DNF	DNF	DNF	DNF	0
31	29	Éric Bernard	Lola-Lamborghini (Larrousse)							11	DNF									0
32	37 (12x) 39 (2x)	Bertrand Gachot	Onyx-Ford Rial-Ford	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	13^†	12	DNQ	DNF	DNF	DNF			DNQ	DNQ	0
33	17	Nicola Larini	Osella-Ford	DSQ	12^†	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNF	DNPQ	DNF	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNF	DNPQ	DNF	DNF	DNF	0
34	9	Vlag van Verenigd Koninkrijk Martin Donnelly	Arrows-Ford							12										0
−	31	Roberto Moreno	Coloni-Ford	DNQ	DNQ	DNF	DNQ	DNQ	DNF	DNQ	DNF	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNF	DNPQ	DNPQ	DNPQ	0
−	18	Piercarlo Ghinzani	Osella-Ford	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNF	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNF	DNPQ	DNF	0
−	34	Bernd Schneider	Zakspeed-Yamaha	DNF	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNF	DNPQ	0
−	37	JJ Lehto	Onyx-Ford													DNPQ	DNF	DNPQ	DNF	0
−	31 (10x) 39 (4x) 38 (2x)	Pierre-Henri Raphanel	Coloni-Ford Rial-Ford	DNPQ	DNPQ	DNF	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNQ	DNQ	DNQ	DNQ	DNQ	DNQ	0
−	29 (6x) 41 (9x)	Yannick Dalmas	Lola-Lamborghini (Larrousse) AGS-Ford	DNQ	DNF	DNQ	DNQ	DNQ	DNQ		DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	0
−	23	Paolo Barilla	Minardi-Ford															DNF		0
−	33 (11x) 38 (1x)	Gregor Foitek	EuroBrun-Judd Rial-Ford	DNQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ			DNQ			0
−	39	Volker Weidler	Rial-Ford	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	EX	DNQ							0
−	35	Aguri Suzuki	Zakspeed-Yamaha	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	0
−	41	Joachim Winkelhock	AGS-Ford	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ										0
−	32	Enrico Bertaggia	Coloni-Ford											DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	0
−	33	Oscar Larrauri	EuroBrun-Judd												DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	DNPQ	0
Pos.	Nr.	Coureur	Constructeur	BRA	SMR	MON	MEX	Vlag van Verenigde Staten VST	CAN	FRA	Vlag van Verenigd Koninkrijk GBR	DUI	HON	BEL	ITA	POR	SPA	JPN	AUS	Punten
Pos.	Nr.	Coureur	Constructeur	Grands Prix																Punten

Resultaat
Winnaar
Tweede plaats
Derde plaats
Gefinisht (punten)
Gefinisht (geen punten)
Niet geklasseerd (NC)
Uitgevallen (DNF)
Niet gekwalificeerd (DNQ)
Niet gepre-kwalificeerd (DNPQ)
Gediskwalificeerd (DSQ)
Niet gestart (DNS)
Gewond (INJ)
Uitgesloten (EX)
Teruggetrokken (WD)
Niet deelgenomen (blanco cel)
^P Pole position
^S Snelste ronde

^† — Coureur is niet gefinisht in de GP, maar heeft wel 90% van de race-afstand afgelegd, waardoor hij als geklasseerd genoteerd staat.

Klassement bij de constructeurs[bewerken | brontekst bewerken]

Pos.	Constructeur	Punten
1	Vlag van Verenigd Koninkrijk McLaren-Honda	141
2	Vlag van Verenigd Koninkrijk Williams-Renault	77
3	Ferrari	59
4	Vlag van Verenigd Koninkrijk Benetton-Ford	39
5	Vlag van Verenigd Koninkrijk Tyrrell-Ford	16
6	Vlag van Verenigd Koninkrijk Lotus-Judd	15
7	Vlag van Verenigd Koninkrijk Arrows-Ford	13
8	Dallara-Ford (Scuderia Italia)	8
9	Vlag van Verenigd Koninkrijk Brabham-Judd	8
10	Minardi-Ford	6
11	Vlag van Verenigd Koninkrijk Onyx-Ford	6
12	Vlag van Verenigd Koninkrijk March-Judd	4
13	Ligier-Ford	3
14	Rial-Ford	3
15	AGS-Ford	1
16	Lola-Lamborghini (Larrousse)	1

De overige teams (EuroBrun-Judd, Osella-Ford, Zakspeed-Yamaha en Coloni-Ford) behaalden geen punten in het wereldkampioenschap.

Bronnen, noten en/of referenties

Formule 1-seizoenen

1950 · 1951 · 1952 · 1953 · 1954 · 1955 · 1956 · 1957 · 1958 · 1959 · 1960 · 1961 · 1962 · 1963 · 1964 · 1965 · 1966 · 1967 · 1968 · 1969 · 1970 · 1971 · 1972 · 1973 · 1974 · 1975 · 1976 · 1977 · 1978 · 1979 · 1980 · 1981 · 1982 · 1983 · 1984 · 1985 · 1986 · 1987 · 1988 · 1989 · 1990 · 1991 · 1992 · 1993 · 1994 · 1995 · 1996 · 1997 · 1998 · 1999 · 2000 · 2001 · 2002 · 2003 · 2004 · 2005 · 2006 · 2007 · 2008 · 2009 · 2010 · 2011 · 2012 · 2013 · 2014 · 2015 · 2016 · 2017 · 2018 · 2019 · 2020 · 2021 · 2022 · 2023
Lijst van Formule 1 Grand Prix-wedstrijden

Zie de categorie 1989 in Formula One van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.