Frénk van der Linden
Frénk van der Linden (Haarlem, 14 oktober 1957) is een Nederlandse journalist. Hij is vooral bekend van zijn artikelen in De Volkskrant en als presentator van Kunststof op NPO Radio 1.
Achtergrond
[bewerken | brontekst bewerken]Hij is zoon van vrachtwagenchauffeur Jan van der Linden, die volgens Frénks moeder Erica van der Brink meer aandacht had voor zijn vrachtauto, dan voor haar. Er volgde tijdens zijn puberteit een vechtscheiding van meerdere jaren; hij koos de zijde van zijn vader. Hij sprak een tijd lang niet met zijn moeder; schreef er later En altijd maar verlangen over.[1] Frénk is vernoemd naar Frank Sinatra, zijn vader wist niet goed hoe dat hij moest schrijven en het werd verbasterd Frénk; Frénk vond het eerst vervelend, daarna wel grappig.[2] Frénk had een jonger broertje, dat voor hun woning door een oom werd doodgereden; hij verwerkte het later in De steniging.[2] Hij lijdt aan lymfeklierkanker, aldus een vraaggesprek in Het Parool in 2025.[2] Van der Linden vroeg zich tijdens zijn loopbaan af hoe die scheiding hemzelf gevormd heeft. Hijzelf is tweemaal gescheiden, maar is sinds 2018 gehuwd met Mylou Frencken.
Werk
[bewerken | brontekst bewerken]Van der Linden groeide op in Hillegom en volgde een opleiding aan de School voor Journalistiek in Utrecht (1977-1980). Hij werkte enige tijd voor het Haarlems Dagblad onder Frans Nypels.[2] Op journalistiek gebied is zijn voorbeeld enigszins schertsend Kuifje, voor zijn werk in China De Blauwe Lotus uit de Kuifjereeks. Later raakte hij teleurgesteld in het land, dat hem eens zo aansprak.[2]
Hij heeft vanaf 1980 honderden mensen uit onder meer de wereld van politiek, sport en media geïnterviewd voor krant, televisie en radio.
Van der Linden presenteerde meerdere keren per week het radioprogramma Kunststof van de NTR, dat in 2025 van de radio verdween. Hierin werd steeds een bekende persoon een uur lang geïnterviewd.[2] Ook hield Van der Linden interviews voor het NCRV-televisieprogramma Altijd Wat. Eerder maakte hij voor de NCRV het interviewprogramma 30 Hoog. Hij was geregeld te gast bij De Wereld Draait Door.
Tentoonstelling "Onder Hollandse helden"
[bewerken | brontekst bewerken]Op de dag van zijn 60e verjaardag opende in Museum de Fundatie te Zwolle de expositie Onder Hollandse helden (14 oktober 2017 - 7 januari 2018). Daarin gingen 25 journalistieke portretten van Frenk van der Linden het gesprek aan met beeldende kunstportretten (schilderijen, tekeningen, foto’s enz.) van dezelfde 25 Bekende Nederlanders.
Het muziekmedicijn
[bewerken | brontekst bewerken]In 2025 werd zijn documentaire Het muziekmedicijn uitgezonden op NPO1. Het werd geïnitieerd door zijn moeder, die op later leeftijd leed aan de Ziekte van Alzheimer. Hij greep een specifiek moment aan. Terwijl hij haar bezocht wist ze niet meer wie hij was maar zong Suzanne van Rob Chrispijn en Herman van Veen nog woordelijk mee. De docu kwam tot stand met medewerking van Maartje de Lint en het Amsterdam UMC. Ze volgen dementerende mensen, die niet weten wanneer hun trouwdag was, maar nog exact weten welke muziek er die dag werd gespeeld.[2] Ten tijde van uitzending was hij bezig met een volgende project, dit maal over Concentratiekamp Auschwitz. Het zou gaan over de tegenstelling van mooie Westerse cultuur, die deze machinale vernietiging van mensen liet gebeuren. Hij besteedde er al in 2017 aandacht aan samen met Gisèla Mallant.[2]
Prijzen
[bewerken | brontekst bewerken]- Het Gouden Pennetje (1984) - Voor een serie interviews met journalisten[3]
- Persprijs Toerisme (1989) - Voor een reisverhaal over Jordanië
- Persprijs Toerisme (1992) - Voor een artikel over de Chinese provincie Shandong
- Eervolle vermelding LOF Prijs (1996) - Voor een serie politieke interviews in Nieuwe Revu.
- Prijs voor de Nederlandse Dagbladjournalistiek (1998) - Voor de interviewserie Geloof, Dood & Liefde in NRC Handelsblad.
Boeken (selectie)
[bewerken | brontekst bewerken]- Met de mitrailleur in een boom. Confrontaties met Nederlandse journalisten (1984)
- Hemelse Vrede (met Tony Saich, 1989)
- Het meisje dat over mijn rug liep. Reizen door Zuidoost-Azië (1993)
- De elleboogstoot. Bekentenissen uit de voetbalwereld (1994); met onder andere een interview met Jan Wouters; zelf had hij gevoetbald bij Concordia, was weinig getalenteerd; het werd zaalvoetbal, maar scheurde zijn kruisbanden[2]
- Geloof, Dood & Liefde. Interviews over het naakte bestaan (1997)
- Klappen met één hand. Leven en lijden van jong China (1997)
- Paarse striptease. Ontmaskerende ontmoetingen met Haagse helden (met Pieter Webeling, 1998)
- Tot op het bot. Gesprekken over ziel & zaligheid (1999)
- Dubbel geluk. China's huwelijk tussen communisme en kapitalisme ( met Lineke Rippen, 2001)
- Laten we eerlijk zijn - 25 jaar spraakmakende interviews (jubileumbundel, 2005)
- De Steniging (2006, genomineerd voor de Academica Debutantenprijs van 2007/2008)
- Let's make love (met Annet de Groot, 2008)
- Het moet pijnlijk blijven (met Freddy van Thijn, 2011)
Externe link
[bewerken | brontekst bewerken]- ↑ (geraadpleegd 18 september 2025)
- ↑ a b c d e f g h i Frenk der Nederlanden, Meesterinterviewer? Wat potsierlijk. Het Parool - Boeken (21 augustus 2025). Geraadpleegd op 13 september 2025.
- ↑ Frénk van der Linden. l.s. Luitingh-Sijthoff. Gearchiveerd op 6 juni 2023.
- Tot op het bot. Gesprekken over ziel & zaligheid
- http://www.ncrv.nl
