François Beauck

Koppelingen toevoegen
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

François Beauck (Brussel, 1876 - ? 1946) was een Belgisch kunstschilder, eerst getrouwd met de schilderes Eva Beauck en daarna met de soliste Emma Beauck. Hij was ook een muzikaal componist.

Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]

François Beauck was de artiestennaam van Louis François Paul Désiré Boucq, geboren in Brussel[1] op 27 mei 1876. Hij was de zoon van Louis Joseph Boucq, werknemer in 1874, masseur in 1897, gepensioneerd op de burgerlijke lijst in 1907, geboren te Beloeil in 1841, en van Pauline Joséphine Catherine Wouters, geboren in 1847 in Brussel, die in 1874 in Brussel[2] waren getrouwd. Louis Joseph Boucq en Pauline Wouters woonden aan het begin van de 20e eeuw te Beloeil. De grootvader van vaderskant, Pierre Boucq, geboren te Beloeil in 1809 en overleden te Beloeil in 1897, was tuinman in Beloeil, en de grootmoeder van vaderskant, Adèle Olivier, kwam ook uit Beloeil, waar zij werd geboren in 1807 en stierf in 1884. Zij waren in 1832 te Beloeil getrouwd. De familie Boucq kwam uit Quevaucamps. Van moederskant was de grootvader François Wouters, werknemer, en Pétronille Désirée Savary, beiden wonend in Brussel. Adolphe Beauck, broer van François, was tenor bij de Vlaamse Schouwburg in Antwerpen[3] in 1904. Een oom van François Beauck was Adolphe Wouters, pianoleraar te Elsene.

In zijn eerste huwelijk, op 10 april 1897 in Elsene[4], trouwde Louis François Paul Boucq, toen klerk-organist en wonende in de Keyenveldstraat 91 in Elsene, met Eva Marie Pélagie Vanderbeck, geboren te Eigenbrakel op 18 april 1875 en wonende in de Hippodroomlaan 130 te Elsene. Haar vader, Jules Vanderbeck, was caféhouder in Elsene, later drukker te Ukkel, en haar moeder Henriette Vanherck woonde met hem in Elsene. Eva Vanderbeck overleed te Ukkel, Montjoielaan 179, op 12 januari 1904. In de overlijdensakte van zijn vrouw wordt François Beauck vermeld als kerkklerk. Eva Vanderbeck, onder de artiestennaam Eva Beauck, was een veelbelovend schilderes, en nam postuum deel aan het eerste Salon des Indépendants Belges[5][6].

Op 14 januari 1907 trouwde Louis François Paul Boucq, die toen als schilder werd omschreven en in de Joseph Hazardstraat 19 in Ukkel woonde, in Sint-Gillis[7] met Joséphine Emma Louise Eugénie Kesteloot, die op 25 oktober 1862 in Brussel was geboren, zangeres en weduwe van Ferdinand Birner.[8] Deze laatste was in 1898 in Sint-Gillis overleden. Als artieste, stond Emma bekend als Emma Birner of later, Beauck-Birner.[9] Zij was de dochter van Eugène Kesteloot en Marie Caroline Nica, die in Sint-Gillis woonden. Bij het huwelijk in 1907 was een van de getuigen de schilder Camille Lambert die in Sint-Lambrechts-Woluwe woonde. Uit het eerste huwelijk van Joséphine Emma Kesteloot werd in 1886 in Schaarbeek Emma Marie Louise Eugènie Birner geboren en zij trouwde met de boekhouder Anthino Joseph Renson te Sint-Gillis[10] in 1908. Emma Beauck was ook de privé-zangeres van de gravin van Vlaanderen en had ook voor koningin Elisabeth gezongen[11].

François was een autodidact en was naast kunstschilder ook tekenaar[12], etser en illustrator. In 1905 rondde hij zijn studie aan de Academie Picard[13] af als laureaat.

Hij schilderde landschappen, portretten maar vooral vrouwelijke figuren. Hij zorgde ook voor de illustraties in enkele literaire werken[14]. Hij illustreerde ook het drama "Le Cloître", van Emile Verhaeren[15].

Hij werd vaak "de schilder van de angst" (le peintre de l'effroi) genoemd[16] voordat hij zich losmaakte van zijn verleden als macabere tekenaar en met een exact gevoel voor waarden een solide temperament als colorist openbaart[17].[18]

Hij woonde ook in de "Avenue des Fleurs" 84, in Ukkel, waar mevrouw Emma Beauck haar zangschool had.

Daarnaast waren François Beauck en zijn vrouw vegetariërs[19].

In 1910 werd hij lid van de kunstenaarsvereniging Les Indépendants Belges.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog woonde hij in Zwitserland, en in deze periode van ballingschap werd zijn vrouw, Emma Beauck-Birner, zanglerares in Lausanne en gaf daar concerten[20]. Hij was zelf ook een muzikale componist[21][22].

François Beauck overleed in december 1946[23].

Emma Beauck overleed in Brussel (Elsene) op 25 januari 1948[24], in het rusthuis waar ze korte tijd woonde.

Tentoonstellingen[bewerken | brontekst bewerken]

  • Salon 1905, Oostende
  • Salon 1907, Brussel
  • Salon annuel, 1909 Le Sillon, Brussel. Aan deze tentoonstelling namen ook veel andere bekende kunstenaars deel, o.a.: Alfred Bastien, James Ensor, Arthur Navez, Auguste Oleffe, Henry Ramah en Rik Wouters.[25] Trouwens Henry Ramah werd door François Beauck aangemoedigd tot een kunstenaarsloopbaan.[26]
  • Brussel 1924: Cercle Artistique et Littéraire, samen met Maurice Langaskens, René Ovyn en Paul Stoffyn

Musea[bewerken | brontekst bewerken]

  • Brussel, Museum David en Alice Van Buuren
  • Brussel (Elsene), Maison Camille Lemonnier
  • Verzameling Belgische Staat

Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]

  • (fr) La Flandre Libérale 29-11-1909: "Notes d'Art. Exposition des Oeuvres de Anna de Weert et François Beauck au Cercle Artistique de Bruxelles"
  • Allgemeines Künstlerlexikon, 8, München-Leipzig, 1994.
  • P. Piron, De Belgische beeldende kunstenaars uit de 19de en 20ste eeuw (2 delen); uitgeverij Art in Belgium (1999), ISBN 90-76676-01-1

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

Referenties[bewerken | brontekst bewerken]

  1. ↑ Brussel, geboorteakte nr. 2792 voor 1876.
  2. ↑ Brussel, huwelijksakte no. 1363.
  3. ↑ L'Art moderne, 1904, Vol. 24, blz. 388.
  4. ↑ Elsene, huwelijksakte nr. 132.
  5. ↑ Victor Martinschmets, Les Indépendants belges, 1904-1929, Catalogues et dossiers de presse, Brussel, Tropismes, 1999, blz. 22-36.
  6. ↑ Jeune Effort, Mensuel d'Art et de Littérature, M. Angenot, blz 272, Au Salon des Indépendants : Je veux aussi faire l'hommage ému d'une sincère admiration pour les œuvres de feue Mme Eva Beauck que j'estimais, malgré quelques faiblesses, comme un curieux tempérament et une nature doucement mystérieuse. (Vertaling) Ik wil ook een hartelijk eerbetoon brengen aan de werken van wijlen mevrouw Eva Beauck, die ik, ondanks enkele zwakheden, beschouwde als een merkwaardig temperament en een zacht mysterieus karakter.
  7. ↑ Sint-Gillis, huwelijksakte nr. 13.
  8. ↑ Josephine Emma Louise Eugénie Kesteloot trouwde te Sint-Joost-ten-Node op 9 september 1884 met Ferdinand Antoine Frédéric Birner, geboren op 27 juli 1852 in Frankfurt am Main, Duitsland, bankvertegenwoordiger, en woonachtig in Laken.
  9. ↑ La Vie mondaine à Nice, 4 november 1907 : Mme Beauck-Birner a charmé l'auditoire par une voix solidement posée, claire et limpide dans Pamina (...) en Musicienne accomplie, chanteuse incomparable, Mme Beauck-Birner applique à ses élèves la méthode de Mme du Collet (...) : Mevrouw Beauck-Birner charmeerde het publiek met een solide, heldere en duidelijke stem in Pamina (...) Als volleerd musicus en onvergelijkbare zangeres gebruikte mevrouw Beauck-Birner de methode van mevrouw du Collet voor haar leerlingen.
  10. ↑ Sint-Gillis, huwelijksakte nr. 6 van 4 januari 1908, Louis François Paul Désiré Boucq, schoonvader van Emma Marie Louise Eugènie Birner, wonende te Sint-Gillis, 31 jaar oud, wordt beschreven als kunstschilder.
  11. ↑ Feuille d'avis de Lausanne, 1 maart 1916, blz 8 : Technicienne remarquable, elle aussi, Mme Emma Beauck dirigeait à Bruxelles une importante école de chant. Cantatrice privée de Mme la comtesse de Flandre, mère du roi Albert — pour qui elle a chanté souvent, ainsi que pour la reine Elisabeth — elle s'est produite à Paris et en Belgique dans la plupart des grands concerts symphoniques et a travaillé sous la direction des maîtres de l'école moderne, Massenet, Gabriel Fauré, Vincent d'Indy, Ernest Chausson, Henri Duparc, dont elle interprète les œuvres avec un art incomparable. (Vertaling) Mevrouw Emma Beauck was ook een opmerkelijk technicus en leidde een belangrijke zangschool in Brussel. Privé-zangeres van de gravin van Vlaanderen, moeder van koning Albert - voor wie zij vaak zong, evenals voor koningin Elisabeth - trad zij in Parijs en in België op in de meeste grote symfonische concerten en werkte zij onder leiding van de meesters van de moderne school, Massenet, Gabriel Fauré, Vincent d'Indy, Ernest Chausson, Henry Duparc, wier werken zij met onvergelijkbare kunst vertolkte.
  12. ↑ Jeune Effort, Mensuel d'Art et de Littérature, M. Angenot, blz 272, Au Salon des Indépendants, M. Fr. Beauck, son art n’est destiné qu'à une élite et bien peu discerneront la pensée et la philosophie qui préside à son oeuvre. Il y a dans un de ses dessins, intitulé le Juge une telle science, une telle volupté de matière, une telle recherche d'âme que je n'hésite pas à le tenir pour une des plus belles têtes d'expression que j’aie vue. L L'Assassiné, Le Corridor d'une maison mortuaire et Le Philosophe sont des pages épiques du plus grand effet et son triptyque. Le petit village recueilli est d’un bien joli sentiment.(vertaling) Mr. Fr. Beauck, zijn kunst is alleen bedoeld voor een elite en slechts weinigen zullen de gedachte en de filosofie die zijn werk beheerst, ontwaren. In een van zijn tekeningen, getiteld "De Rechter", zit zo'n wetenschap, zo'n voluptueuze materie, zo'n zoektocht naar de ziel, dat ik niet aarzel het te beschouwen als een van de mooiste koppen van expressie die ik heb gezien. L'Assassiné, Le Corridor d'une maison mortuaire en Le Philosophe zijn epische bladzijden van het grootste effect en zijn drieluik Le petit village recueilli is van een heel mooi sentiment.
  13. ↑ Dictionnaire des Peintres belges[dode link]
  14. ↑ "L'inconnu tragique" door Georges Virrès met 25 tekeningen door François Beauck : L'Inconnu tragique (1907, Vromant & Cie, 274 blz.) is het verhaal van een dramatische liefdesaffaire in de landelijke omgeving van de Kempen. Ook Carlo Ruyters, Les Pantins, Contes. Illustrations par François Beauck et alii, Brussel, Association des Écrivains Belges, 1906. Gearchiveerd op 11 juli 2023.
  15. ↑ Durendal, revue catholique d’Art et de Littérature, 1910, Brussel – Parijs, blz 45, Exposition de A. De Weert et F. Beauck. François Beauck était connu jusqu’ici plutôt par ses dessins d’un caractère très particulier et surtout par ceux qu’il avait imaginés pour illustrer des romans ou des poèmes. Il a notamment décoré ainsi d’une façon très curieuse et frappante deux exemplaires du Cloître de Verhaeren. Il s’affirme maintenant dans la peinture. Plusieurs des tableaux exposés cette fois n’étaient pas nouveaux. Une œuvre prime toutes les autres : Venise, une Venise exquise, une Venise de rêve. C’est vraiment une œuvre de grand artiste que celle-là. Arnold Goffin l’a bien caractérisée en l’appelant : « une grande et lumineuse page où se révèlent avec évidence les qualités d’un talent qui vient à sa maturité ». H.de V. (Vertaling) Tentoonstelling door A. De Weert en F. Beauck. François Beauck was tot nu toe eerder bekend om zijn tekeningen met een heel eigen karakter en vooral om die welke hij bedacht om romans of gedichten te illustreren. Hij versierde twee exemplaren van Verhaerens Klooster (Le Cloître, 1900) op een zeer merkwaardige en opvallende manier. Hij laat zich nu gelden in de schilderkunst. Veel van de tentoongestelde schilderijen waren deze keer niet nieuw. Eén werk primeert op alle andere: Venetië, een prachtig Venetië, een dromerig Venetië. Dit is echt het werk van een groot kunstenaar. Arnold Goffin karakteriseerde het goed toen hij het noemde: "een grote en heldere pagina waar de kwaliteiten van een talent dat tot wasdom komt duidelijk naar voren komen". H.de V.
  16. ↑ Augustin Frédéric Hamon, Victor Émile Michelet, L'Humanité nouvelle, revue internationale, 1903, blz 738 : François Beauck que l'on a dénommé le peintre de l'effroi. ; Le Thyrse, vol. 5, 1900, (...) Des dessins de François Beauck, hallucinants, puissants et évocateurs (...) : De tekeningen van François Beauck zijn hallucinerend, krachtig en suggestief.
  17. ↑ L'Art moderne, Brussel, 1910.
  18. ↑ La Belgique artistique et littéraire; revue nationale du mouvement intellectuel, Tome Dix-septième, Octobre — Novembre — Décembre 1909, blz 371 -373 : Arnold Goffin, On a connu en M. François Beauck, à l’époque de ses débuts et depuis, l’auteur de dessins et d’eaux-fortes rudement charpentés, d’un trait saccadé, à l’aspect presque gothique et dont l’expression, malgré les maladresses, parfois voulues, de l’exécution, atteignait une grande intensité douloureuse ou tragique. Il arrivait que ce ne fussent, pour ainsi dire, que des schémas de figures ou, même, de gestes ; des paysages dont l’apparence désolée ou les pathétiques perspectives étaient moins définies que suggérées à l’aide d’espèces d’abréviations linéaires ; que des sites où l’on ne voyait, par exemple, silhouettes grêles ou trous noirs dans la neige, rien d’autre que des troncs d’arbres tordus et les traces parallèles des pas en détresse de quelque vagabond... Mais, dans tout cela, qui était âpre, anxieux dans l’imagination, gauche et entêté dans la facture, un tempérament d’artiste se dénonçait, nerveux et sensitif à l’excès, peut-être, et incapable de gouverner et de dominer ses propres inspirations pour soumettre, au préalable, son impatience de produire à l’étude patiente et nécessaire de la réalité. Quelques années ont passé, cependant, au cours desquelles M. Beauck s’est imposé des disciplines et a cherché à parfaire les dons naturels qui avaient déterminé sa vocation. Et il nous revient, à présent, avec une série d’œuvres qui marquent les progrès qu’il a accomplis dans la découverte de lui-même et des ressources de son talent. Il était, jadis, tout dessin hâtif et violent, même dans ses peintures qui contractaient la sécheresse de certains primitifs; et voici qu’il se révèle coloriste. Il semblait qu’il ne pût saisir les choses qu’à la volée, en courant, toujours attiré ailleurs par on ne sait quelle instabilité hallucinée de l’esprit; et voici, maintenant, qu’il a appris à s’asseoir, à regarder longuement autour de lui, à analyser ce qu’il voit et à en jouir. Le monde n'est plus seulement, à ses yeux, le théâtre qu’il faisait traverser au galop par les silhouettes frénétiques de ses personnages ; il est par lui-même, dans ses aspects, tantôt humbles, tantôt grandioses, mais toujours magnifiques pour qui sait les contempler d’un regard paisible et sensible à la beauté. Et que l’artiste évoque devant nous la Vieille horloge, un coin d’intimité où les heures doivent sonner en béatitude et en cordialité; qu’il dispose dans des vases et peigne avec un art attentif et délicat des roses, des bleuets, des marguerites (Variations en gris, rose, blanc; Fantaisie en noir, blanc, bleu) ou qu’il fasse surgir dans l’or de son cadre quelque site de délabrement et de splendeur d’Italie, on reste surpris et charmé. Combien de peintres, depuis le Canaletto et Guardi, ont suscité la figure devenue classique de San Giorgio Maggiore ? Il y a à Venise tant de coins inexplorés, tant de canaux abandonnés, dont les eaux immobiles sont pleines de soleil, d'azur et d’ombre, entre les murailles de la ruine!... Le peintre prudent les recherchera ; le peintre hardi, sans les dédaigner, sera plus curieux d’éprouver la nouveauté de sa sensation en la ramenant vers les lieux connus et fréquentés. Car si, comme disait Keats, les choses de beauté sont une joie pour toujours, la qualité et la mesure de cette joie sont en nous, diverses pour chacun de nous. Ainsi, rien n’est banal ni émoussé pour un artiste susceptible d’émotion personnelle. M. Beauck a senti cela devant San Giorgio Maggiore, en considérant File belle qui semble flotter sur les eaux mollement ondulées comme quelque radeau fabuleux et féerique. Et il nous est revenu avec une image où la réalité et le rêve qu’elle a suscité semblent associés aussi étroitement que la structure monumentale de San Giorgio Maggiore et les éclats de pourpre et d’azur répandus sur ses surfaces par le crépuscule... (Vertaling) François Beauck stond in zijn beginperiode en daarna bekend als de auteur van tekeningen en etsen met een ruwe structuur, met een schokkerige lijn, met een bijna gotisch aspect en waarvan de expressie, ondanks de onhandigheid, soms opzettelijk, van de uitvoering, een grote pijnlijke of tragische intensiteit bereikte. Soms waren het als het ware niet meer dan schema's van figuren of zelfs gebaren; landschappen waarvan het desolate uiterlijk of de pathetische perspectieven minder gedefinieerd waren dan gesuggereerd door middel van een soort lineaire afkorting; locaties waarbij de verbeelding van de kunstenaar niet altijd op de voorgrond stond. lineaire afkortingen; plaatsen waar men bijvoorbeeld spichtige silhouetten of zwarte gaten in de sneeuw kon zien, niets dan verwrongen boomstammen en de parallelle sporen van de ontredderde voetstappen van een of andere zwerver... Maar in dit alles, dat hard en angstig was in de verbeelding, onhandig en koppig in de uitvoering, openbaarde zich het temperament van een kunstenaar, nerveus en misschien te overgevoelig, en niet in staat zijn eigen ingevingen te beheersen en te beheersen om zijn ongeduld om te produceren vooraf te onderwerpen aan de geduldige en noodzakelijke studie van de werkelijkheid. Er zijn echter een paar jaar verstreken, waarin de heer Beauck zichzelf discipline heeft opgelegd en heeft getracht de natuurlijke gaven die zijn roeping hadden bepaald, te perfectioneren. En nu keert hij bij ons terug met een reeks werken die de vooruitgang markeren die hij heeft geboekt bij het ontdekken van zichzelf en de middelen van zijn talent. Ooit was hij een haastig en heftig tekenaar, ook in zijn schilderijen, die de droogheid hadden van bepaalde primitieven; en nu heeft hij zich ontpopt als colorist. Het leek alsof hij de dingen alleen op de vlieg kon vatten, rennend, altijd elders aangetrokken door wie weet welke hallucinerende instabiliteit van de geest; en nu heeft hij geleerd te gaan zitten, lang om zich heen te kijken, te analyseren wat hij ziet en ervan te genieten. De wereld is in zijn ogen niet meer alleen het theater waar hij doorheen galoppeert met de krampachtige silhouetten van zijn personages; zij is zelf, in haar aspecten, soms nederig, soms grandioos, maar altijd schitterend voor wie ze weet te beschouwen met een rustige blik die gevoelig is voor schoonheid. En of de kunstenaar nu de Oude Klok voor ons oproept, een hoekje van intimiteit waar de uren moeten klinken in gelukzaligheid en hartelijkheid; of hij rozen, korenbloemen, madeliefjes (Variaties in grijs, roze, wit; Fantasie in zwart, wit, blauw) in vazen rangschikt en met een aandachtige en delicate kunst schildert, of dat hij in het goud van zijn lijst een plek van Italiaans verval en pracht naar voren brengt, wij blijven verrast en gecharmeerd. Hoeveel schilders, sinds Canaletto en Guardi, hebben de nu klassieke figuur van San Giorgio Maggiore gemaakt? Er zijn zoveel onontdekte hoekjes in Venetië, zoveel verlaten kanalen, waarvan het stille water vol zon, azuur en schaduw is, tussen de muren van ruïnes! De enthousiaste schilder zal de moedige schilder, zonder ze te minachten, zal nieuwsgieriger zijn naar de stoutmoedige schilder, zonder ze te minachten, zal nieuwsgieriger zijn om de nieuwheid van zijn sensatie te testen door door het terug te brengen naar de bekende en bezochte plaatsen. Want als, zoals Keats zei Keats zei, dingen van schoonheid zijn een vreugde voor altijd, de kwaliteit en maat van die vreugde zijn in ons, divers voor ieder van ons. Dus, niets is banaal of bot voor een kunstenaar van persoonlijke emotie. Mr. Beauck vond dit... dit voor San Giorgio Maggiore, als hij File belle beschouwde die lijkt te drijven op het zacht golvende water als een fabelachtige fantastisch en sprookjesachtig vlot. En hij kwam bij ons terug met een beeld beeld waarin de werkelijkheid en de droom waartoe deze aanleiding gaf, verbonden lijken te zijn... zo dicht als de monumentale structuur van San Giorgio structuur van San Giorgio Maggiore en de flitsen van paars en azuur op zijn oppervlakken door de schemering...
  19. ↑ The Vegetarian Messenger, the monthly magazine of the Vegetarian Society of Great Britain, based in Manchester, England, 3rd World Vegetarian Congress 1910, Brussels, Belgium ; M. Hompes : We were also invited to a high-class concert, given at the house of Mme Emma Beauck, a teacher of singing. Mme Beauck and her husband are both vegetarians. The latter is a painter, and I am told that his pictures have exhibited an entire change of attitude since he has embraced our cause. The programme was of a very high order, and the executants most of whom are vegetarians also, acquitted themselves in a style which one hardly looks for off a public platform.(Vertaling) We waren ook uitgenodigd voor een concert van hoog niveau, gegeven ten huize van Mme Emma Beauck, een zanglerares. Mme Beauck en haar man zijn beiden vegetariërs. De laatste is schilder, en ik heb me laten vertellen dat zijn schilderijen een hele andere houding hebben aangenomen sinds hij onze zaak omarmt. Het programma was van een zeer hoge orde, en de uitvoerders, waarvan de meesten ook vegetariërs zijn, hebben zich gekweten van een stijl die men nauwelijks van een openbaar podium verwacht.
  20. ↑ Gazette de Lausanne, 3 april 1916 en 9 juni 1916.
  21. ↑ Durendal, revue catholique d'art et de littérature, 1908, recensie die melding maakt van een werk van François Beauck, waarvoor hij de tekst en de muziek schreef.
  22. ↑ S.I.M. revue musicale mensuelle, Vol. 7, deel 2, blz. 77 : Les deux chansons de François Beauck sont plus spécialement dans la tradition populaire flamande. C'est bien le rythme balancé, monotone, un peu lourd et comique des vieux refrains, des anciennes chansons flamandes (Vertaling) De twee liederen van François Beauck staan meer in het bijzonder in de Vlaamse volkstraditie. Het is het swingende, monotone, wat zware en komische ritme van de oude refreinen van de oude Vlaamse liederen. Ook Vol. 9, deel 1, 1914 : 50 Chansons de Flandre (Recueil de Mélodies), Muziek van Léon Dubois, Louis Delune, François Beauck, Edgar Leclercq : Sur des textes en prose inspirés à M. Camille Lemonnier par de vieux lais flamands, quelques musiciens belges ont composé, dans le style populaire, un cycle de mélodies qui, pour la plupart, ont de la couleur et de l'accent. Il y en a de tragiques, les Kerels de M. Léon Du Bois par exemple ; d'ingénues, comme la charmante Chanson du petit coq de M. François Beauck ; de mystiques, comme les Petits bergers de Flandre de M. Louis Delune, l'une des plus "jolies du recueil. Et cet ensemble exprime avec fidélité l'âme à la fois batailleuse, naïve et croyante des campagnes flamandes (Vertaling) Op prozateksten die aan M. Camille Lemonnier zijn geïnspireerd door oude Vlaamse lais, hebben enkele Belgische musici in de populaire stijl een cyclus melodieën gecomponeerd die voor het grootste deel kleur en accent hebben. Er zijn enkele tragische, zoals de Kerels van Léon Du Bois; geestige, zoals het charmante Chanson du petit coq van M. François Beauck; en mystieke, zoals de Petits bergers de Flandre van M. Louis Delune, een van de mooiste in de collectie. En dit ensemble geeft de ziel van het Vlaamse platteland getrouw weer, die tegelijk strijdvaardig, naïef en religieus is.
  23. ↑ Le Soir, 7 december 1946, blz 7 : on nous prie d'annoncer le décès de Monsieur François Beauck, artiste-peintre. Les funérailles ont eu lieu dans la plus stricte intimité. Avenue St-Augustin, 11. Forest.
  24. ↑ Gazette de Lausanne, 7 februari 1948, en Le Soir, 29 januari 1948, blz 4 : On nous prie d'annoncer le décès de Mme Vve Fr. Beauck née Emma Kesteloot, survenu à Ixelles, le 25 janvier 1948, à l'âge de 85 ans. Les funérailles ont eu lieu dans la plus stricte intimité. Ixelles. 47, rue Fritz Toussaint.
  25. ↑ Salon annuel, Le Sillon, 1909
  26. ↑ dbnl, jaargang 59: Patrick Auwelaert, "Weinig kunstenaars zijn zo begaafd als Ramah". Gearchiveerd op 1 februari 2023.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=François_Beauck&oldid=67411794"