Grand Prix-wegrace van België 1968

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1968
Land Vlag van België België
Datum 7 juli 1968
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Australië Jack Findlay
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould
50 cc
Snelste ronde Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt
Eerste Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt
Tweede Vlag van Nederland Paul Lodewijkx
Derde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Helmut Fath / Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Eerste Vlag van Duitsland Georg Auerbacher / Vlag van Duitsland Hermann Hahn
Derde Vlag van Duitsland Arsenius Butscher / Vlag van Duitsland Josef Huber

De Grand Prix-wegrace van België 1968 was de vijfde Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1968. De races werden verreden op 7 juli 1968 op het Circuit de Spa-Francorchamps, een stratencircuit nabij Malmedy. In België kwamen de 50cc-klasse, de 250cc-klasse, de 500cc-klasse en de zijspanklasse aan de start. De wereldtitel in de 50cc-klasse was al beslist, al wist niemand dat omdat er later in het seizoen twee GP's werden afgelast. Tijdens de zijspanrace kwamen coureur Johann Attenberger en zijn bakkenist Josef Schillinger om het leven.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In België verbrijzelde Giacomo Agostini zowel in de training als in de race de ronderecords, maar dat was de enige sensatie in de 500cc-race. Zelfs de strijd om de tweede plaats was niet spannend omdat Jack Findlay de enige werd die nog in dezelfde ronde als Agostini kon finishen. Derek Woodman werd met een Seeley-Norton derde.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1:3"11'8 8
2 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless +3"46'3 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Seeley-Norton +1 ronde 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton +1 ronde 3
5 Vlag van Australië Kel Carruthers Norton +1 ronde 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Seeley-Norton +1 ronde 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Arter-Matchless
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Norton
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Seeley
10 Vlag van Australië John Dodds Norton
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Cowles-Métisse-Matchless
12 Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton
13 Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ
14 Vlag van Zweden Bosse Granath Seeley
15 Vlag van Hongarije György Kurucz Matchless +2 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Tsjechië Karel Bojer ČZ
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Norton
Vlag van Frankrijk Jean Auréal Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Hannah-Paton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Stanton Norton
Vlag van Italië Alberto Pagani LinTo
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Hannah-Paton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bernie Lund Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Randle Petty-Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ball Seeley
Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Percy Tait Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Butcher Norton
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Paton
Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov Vostok

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 40
2 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless 18
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Arter-Matchless 7
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ball Seeley
6 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless 5
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Seeley-Norton
Vlag van Australië Kel Carruthers Norton
9 Vlag van Australië John Dodds Norton 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Randle Petty-Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Seeley-Norton

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Bill Ivy was door Yamaha voorbestemd om ook in België te winnen. Phil Read startte als tweede en beperkte zich tot het volgen van zijn teamgenoot, tot hij moeilijkheden kreeg met de carburatie en daardoor de pit in moest om zijn vetgeslagen bougies te laten vervangen. Ivy leidde toen de race vóór Heinz Rosner, terwijl Read terugviel naar de laatste plaats en aan een inhaalrace moest beginnen. Die verliep echter heel goed: na drie ronden lag hij al op de achtste plaats en na vier ronden was hij al vierde. Uiteindelijk pakte hij zelfs de eerste plaats, omdat ook Ivy de pit moest opzoeken. Zijn problemen werden daar niet opgelost, waardoor hij uiteindelijk uitviel. Rosner werd tweede en Rodney Gould, die een Yamaha TD 1-blok in een Bultaco-frame had gehangen, werd derde.

Phil Read won de 250cc-race.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 40"38'6 8
2 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ +7'0 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Bultaco-Yamaha +26'3 4
4 Vlag van Hongarije László Szabó MZ +1"00'4 3
5 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa +1"20'8 2
6 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha +2"21'4 1
7 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco +2"22'0
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki +2"47'9
9 Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ +5"17'3
10 Vlag van Tsjechië František Šťastný ČZ +1 ronde
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Métisse-Aermacchi
12 Vlag van Nederland Jan Huberts Kawasaki
13 Vlag van Italië Angelo Bergamonti Hannah-Paton
14 Vlag van Frankrijk Jacques Roca Yamaha
15 Vlag van België Eric Gogebeur Kawasaki
16 Vlag van Nederland Cees van Dongen Yamaha
17 Vlag van Canada Dave Lloyds Honda

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Jack Findlay Aermacchi
Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi
Vlag van Canada Frank Perris Suzuki
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco
Vlag van Duitsland Paul Eickelberg Aermacchi
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Ossa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Rocamora Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Butcher Suzuki
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli
Vlag van Rhodesië Gordon Keith Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 24
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 22
3 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 19
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Bultaco-Yamaha 11
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 10
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli
7 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha 5
8 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa 4
9 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Ossa 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill Suzuki
Vlag van Hongarije László Szabó MZ

50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Hans Georg Anscheidt besliste het kampioenschap pas in de vijfde en laatste Grand Prix in België, nog onwetend van het feit dat er in Frankrijk en Japan niet gereden zou worden. Paul Lodewijkx had met de Jamathi drie seconden langzamer dan Anscheidt getraind maar stond toch nog tweede, vóór de Derbi's van Ángel Nieto en Barry Smith. Dit zat het Derbi-team niet lekker omdat men vreesde zowel de tweede plaats in het kampioenschap als de tweede plaats in de constructeurstitel te verliezen aan het kleine driemansteam van Jamathi. Nieto en Smith spraken af Lodewijkx te verslaan door elkaar te slipstreamen, maar toen Lodewijkx bij La Source binnendoor schoot vergat Nieto deze tactiek: Hij passeerde Smith meters naast hem, waardoor die niet in de slipstream kon kruipen. Na de finish kwam de volgende "tactiek": Nieto beschuldigde Lodewijkx ervan een te grote motor te hebben. Die werd vervolgens in het Parc Fermé opgemeten maar bleek onder de 50 cc te blijven. Feitelijk was dit officiële protest van Derbi gunstig voor Jamathi, want de geruchten over een niet-reglementaire motor deden al langer de ronde en waren nu ontzenuwd. Men ging er op dat moment nog van uit dat de tweede plaats nog open was, omdat de Grand Prix van Japan nog op de kalender stond. Die Grand Prix ging echter niet door en daardoor stond alles na België vast: De tweede plaats in het WK was voor Paul Lodewijkx, maar de tweede plaats in de constructeurstitel ging naar Derbi.

Hans Georg Anscheidt was zeker van de 50cc-wereldtitel.

Uitslag 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 28"06'1 8
2 Vlag van Nederland Paul Lodewijkx Jamathi +1"04'6 6
3 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi +1"05'5 4
4 Vlag van Australië Barry Smith Derbi +1"12'7 3
5 Vlag van Nederland Martin Mijwaart Jamathi +1"55'4 2
6 Vlag van Duitsland Rudolf Schmälzle Kreidler +1"57'2 1
7 Vlag van Nederland Jan de Vries Kreidler +1"58'7
8 Vlag van Nederland Aalt Toersen Kreidler +2"24'2
9 Vlag van Nederland Jos Schurgers Kreidler +2"34'9
10 Vlag van Nederland Jaap Moojen Kreidler +4"18'8
11 Vlag van Duitsland Lothar John Suzuki +5"20'0
12 Vlag van Zwitserland Bernard Hausel Derbi +5"35'3
13 Vlag van België Oscar Pastro Derbi +6"11'2
14 Vlag van Frankrijk Yves Le Toumelin Derbi +6"48'6
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Carr Derbi +1 ronde
16 Vlag van Nederland Han Leenheer Kreidler

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Duitsland Ludwig Faßbender Kreidler
Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Derbi
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Francisco Cufi Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Walpole Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk David Lock Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Pink Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Leslie Griffiths Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Udall Honda
Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Janko-Florijan Štefe Tomos

Top tien eindstand 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 24 (30)
2 Vlag van Nederland Paul Lodewijkx Jamathi 17
3 Vlag van Australië Barry Smith Derbi 15
4 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi 10
5 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Walpole Honda
7 Vlag van Duitsland Rudolf Schmälzle Kreidler 6
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Leslie Griffiths Honda 4
9 Vlag van Nederland Aalt Toersen Kreidler 4
10 Vlag van Duitsland Ludwig Faßbender Kreidler 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk David Lock Honda
Vlag van Nederland Jan de Vries Kreidler

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De zijspan-Grand Prix van België verliep dramatisch. Helmut Fath en Wolfgang Kalauch gingen met de URS aan de leiding tot de zesde ronde, toen een probleem met de benzinetoevoer ontstond. Johan Attenberger en Josef Schillinger en Georg Auerbacher/Hermann Hahn konden toen een gevecht om de leiding aangaan omdat intussen ook Klaus Enders/Ralf Engelhardt en Siegfried Schauzu/Horst Schneider uitgevallen waren. In de laatste ronde verongelukten Johann Attenberger en Josef Schillinger dodelijk. Ter hoogte van Masta vlogen ze - terwijl ze aan de leiding lagen - tegen de gevel van een huis en daarna tegen een boom. Beide waren op slag dood. Georg Auerbacher kon het ongeval maar net ontwijken en won de race. De tweede plaats in de race ging naar het duo Arsenius Butscher/Josef Huber en de derde plaats naar Helmut Lünemann/Neil Caddow. 's Avonds moest Georg Auerbacher de lichamen van Attenberger en Schillinger nog identificeren. Attenberger/Schillinger, die als WK-leider naar België waren gekomen, behielden postuum de leiding, die ze nu moesten delen met Auerbacher/Hahn.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW 38"39'5 8
2 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Josef Huber BMW +1"53'6 6
3 Vlag van Duitsland Helmut Lünemann Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow BMW +1"55'7 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton BMW +1"57'2 3
5 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Rolf Schmid BMW +2"13'2 2
6 Vlag van Zwitserland Jean-Claude Castella Vlag van Zwitserland Albert Castella BMW-FCS +3"53'8 1
7 Vlag van Zwitserland Hans Hänni Vlag van Zwitserland Kurt Barfuss BMW +4"56'7
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Tombs Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Tombs BMW +5"05'3
9 Vlag van Frankrijk Joseph Duhem Vlag van Frankrijk François Fernandez BMW +5"07'6
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Onbekend BSA

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch URS
Vlag van Duitsland Johann Attenberger (†) Vlag van Duitsland Josef Schillinger (†) BMW Ongeval (†)
Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW
Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Lothar Ronsdorf BMW
Vlag van Finland Kenneth Calenius Vlag van Finland Juhani Vesterinen BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Brandon Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Holland BMW
Vlag van Zweden Ruben Bjarnemark Vlag van Zweden Lennart Rägmo BMW

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Johann Attenberger (†) Vlag van Duitsland Josef Schillinger (†) BMW 17
Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn en Vlag van Nederland Henk de Wever BMW
3 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW 16
4 Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch URS 13
5 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Lothar Ronsdorf en Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Hughes BMW 6
Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW
Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Josef Huber BMW
8 Vlag van Duitsland Helmut Lünemann Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow BMW 4
9 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Rolf Schmid BMW 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton BMW
Vorige race:
TT Assen 1968
FIM wereldkampioenschap wegrace
20e seizoen (1968)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van de DDR 1968

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1967
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1969