Grand Prix-wegrace van Finland 1964

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Finland Grand Prix-wegrace van Finland 1964
Land Vlag van Finland Finland
Datum 30 augustus 1964
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff
Eerste Vlag van Australië Jack Ahearn
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Duff
Derde Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky
350 cc
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale
Derde Vlag van Sovjet-Unie Endel Kiisa
125 cc
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Eerste Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
Derde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
50 cc
Snelste ronde Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Eerste Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Tweede Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt
Derde Vlag van Zwitserland Luigi Taveri

De Grand Prix-wegrace van Finland 1964 was de tiende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1964. De races werden verreden op 30 augustus op het Circuit van Imatra, een stratencircuit in het oosten van de stad Imatra. Alleen de 50cc-klasse, de 125cc-klasse, de 350cc-klasse en de 500cc-klasse kwamen aan de start. In de 350- en de 500cc-klasse was de wereldtitel al beslist. De 50cc-klasse sloot haar seizoen hier af en daarom werd de wereldtitel hier beslist. Ook de 125cc-wereldtitel werd hier beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De Finse Grand Prix was verhuisd van Tampere naar Imatra. Tijdens de trainingen raakte de Brit Vernon Cottle ernstig gewond. Hij overleed acht dagen later in het ziekenhuis. Endel Kiisa scoorde de eerste podiumplaats voor een Russische motorfiets. Mike Hailwood (al wereldkampioen 500 cc) ontbrak.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Phil Read stond voor aanvang op de tweede plaats van het wereldkampioenschap, maar hij reisde niet naar Finland omdat de 250cc-klasse hier niet reed. Dat gaf Jack Ahearn de kans te winnen en de tweede plaats bijna over te nemen. Mike Duff werd tweede voor Gyula Marsovszky. Nikolaj Sevast'ânov reed de Russische Vostok-viercilinder naar een verdienstelijke vierde plaats.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton 1:08"51'6 8
2 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless +4'8 6
3 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless +30'9 4
4 Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov Vostok +52'5 3
5 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Matchless +1"03'1 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Matchless +1"38'2 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Matchless
8 Vlag van Finland Jouko Ryhänen Matchless
9 Vlag van Australië Jack Findlay Matchless
10 Vlag van Australië Thomas Gill Matchless
11 Vlag van Finland Hannu Kuparinen Matchless
12 Vlag van Finland Antero Ventoniemi Matchless

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Vernon Cottle AJS Zwaargewond[1]

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Finland Anssi Resko Matchless
Vlag van Finland Pentti Lehtelä Norton
Vlag van Finland Teuvo Laakso Matchless
Vlag van Finland Veikko Sulasaari Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Matchless
Vlag van Zweden Agne Carlsson Matchless
Vlag van Zweden Bosse Granath Matchless
Vlag van Zweden Bror-Erland Carlsson Matchless
Vlag van Zweden Sven-Olov Gunnarsson Norton
Vlag van Sovjet-Unie Endel Kiisa Vostok

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië Benedicto Caldarella Gilera
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billy McCosh Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Creith Norton [2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Griff Jenkins Norton [3]
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton Blessure[4]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta Blessure[5]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Matchless / Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Italië Remo Venturi Bianchi
Vlag van Nieuw-Zeeland Morrie Low (†) Norton Overleden[6]
Vlag van Verenigde Staten Buddy Parriott Norton [7]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 40 (48) wereldkampioen
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Matchless / Norton 25
3 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton 24 (25)
4 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Matchless 16
5 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Norton / Matchless 15
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Matchless 8
7 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless 7
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton 6
Vlag van Italië Remo Venturi Bianchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Creith Norton
Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov Vostok
Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten.

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Jim Redman was al wereldkampioen 350cc, maar met zijn viercilinder-Honda RC 172 was hij niet te verslaan. Zijn vriend Bruce Beale werd met de tweecilinder-Honda CR 77-productieracer tweede. Een andere viercilinder, de Vostok van Endel Kiisa, werd derde.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 1:02"48'0 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda +1"29'0 6
3 Vlag van Sovjet-Unie Endel Kiisa Vostok +1"43'0 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ +2"10'0 3
5 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff AJS +2"10'0 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman AJS 1

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta Blessure[5]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Vernon Cottle AJS Zwaargewond[1]

Onbekend[8][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa
Vlag van Tsjechië Stanislav Malina CZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Ahearn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read AJS
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Remo Venturi Bianchi
Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi
Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda
Vlag van Japan Isao Yamashita Honda
Vlag van Japan Kuniomi Nagamatsu Honda
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver AJS

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 40 (48) wereldkampioen
2 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff AJS 20 (22)
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda 18
4 Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa 10
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta / MZ 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read AJS
7 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver AJS 5
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton 4
Vlag van Italië Remo Venturi Bianchi
Vlag van Sovjet-Unie Endel Kiisa Vostok
Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten.

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De overwinning van Luigi Taveri in de 125cc-race maakte een einde aan de kansen van Jim Redman in deze klasse. Taveri was wereldkampioen. De podiumkandidaten finishten binnen 1,1 seconden en Redman werd nipt verslagen door Ralph Bryans. Hugh Anderson beoorde tot de uitvallers.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 1:00"22'4 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda +0'8 6
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda +1'1 4
4 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki +1"26'9 3
5 Vlag van Duitse Democratische Republiek Klaus Enderlein MZ +1 ronde 2
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Dieter Krumpholz MZ +1 ronde 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Roland Föll (†) Honda Overleden[9]
Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki Blessure[10]
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda Gestopt

Onbekend[8][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki
Vlag van Tsjechië Stanislav Malina CZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Friedhelm Kohlar MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Duitsland Peter Eser Honda
Vlag van Duitsland Richard Thomas Honda
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda
Vlag van Spanje Ramón Torras Bultaco
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Dickinson Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC
Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha
Vlag van Japan Hironori Matsushima Yamaha
Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki
Vlag van Japan Teisuke Tanaka Suzuki
Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 44 (50) wereldkampioen
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 36
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 28
4 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki 22 (24)
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 18
6 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 8
7 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC 4
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Bultaco
Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten.

50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Theoretisch kon Ralph Bryans nog wereldkampioen worden als hij zou winnen, maar hij viel uit. Hugh Anderson, die als WK-leider naar Finland kwam, won ook hier en stelde zijn wereldtitel veilig. Hans Georg Anscheidt werd met de Kreidler tweede voor Luigi Taveri, die als privérijder met een Kreidler reed.

Uitslag 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 32"54'8 8
2 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler +0'7 6
3 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Kreidler +43'9 4
4 Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki +50'5 3
5 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler +59'2 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Mates Honda 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda Ontsteking

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Lee Allen Ducati [7]

Onbekend[8][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Duitsland Albert Beirle Kreidler
Vlag van Duitsland Peter Eser Honda
Vlag van Spanje Ángel Nieto Derbi
Vlag van Spanje José Maria Busquets Derbi
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Kreidler
Vlag van Italië Tarquinio Provini Kreidler
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda
Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler

Top tien eindstand 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 38 (42) wereldkampioen
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 30
3 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler 29 (38)
4 Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki 25 (32)
5 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 19 (21)
6 Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Kreidler 6
7 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Kreidler 5
8 Vlag van Spanje José Maria Busquets Derbi 3
9 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler 3
10 Vlag van Spanje Ángel Nieto Derbi 2
Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler
Vlag van Duitsland Peter Eser Honda
Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten.
Vorige race:
Ulster Grand Prix 1964
FIM wereldkampioenschap wegrace
16e seizoen (1964)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1964

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1963
Grand Prix-wegrace van Finland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1965