Harrie Lavreysen
Harrie Lavreysen (Luyksgestel, 14 maart 1997) is een Nederlandse baanwielrenner. Lavreysen is dertienvoudig wereldkampioen, waarmee hij recordhouder is in Nederland. Ook is hij met vijf olympische titels de meest succesvolle Nederlandse deelnemer aan de Zomerspelen in de geschiedenis. Verder werd hij twaalfmaal Europees kampioen en won hij twee keer goud op de Europese Spelen.
Biografie
[bewerken | brontekst bewerken]Jeugd
[bewerken | brontekst bewerken]Lavreysen was als junior een verdienstelijk BMX'er. Hij kroonde zich driemaal tot Nederlands kampioen en werd bovendien ook drie keer Europees kampioen. Er werd hem zodoende een succesvolle toekomst toegeschreven. De BMX-sport staat echter bekend om zijn vele én zware valpartijen. Het noodlot sloeg ook bij Lavreysen toe. Na al vele schouderblessures te hebben gehad, zorgde een nieuwe blessure ervoor dat zijn behandelende doktoren hem afraadden verder te gaan met deze sport.
Een vergelijkbaar scenario was olympisch keirinkampioene Elis Ligtlee ook overkomen. Zij besloot toen de overstap te maken naar het baanwielrennen. Dit zelfde deed Lavreysen. Doordat de BMX'ers en de baanwielrenners zo nu en dan samen trainden op Papendal, was hij bij diverse trainers al opgevallen en deze konden hem na het slechte nieuws overtuigen te kiezen voor een overstap naar de baan.[1]
2016
[bewerken | brontekst bewerken]Lavreysen maakte zijn internationale debuut tijdens het Europese kampioenschappen baanwielrennen 2016 in Saint-Quentin-en-Yvelines, Frankrijk. Door de afwezigheid van de grote Nederlandse toppers die net terugkeerden van de Olympische Zomerspelen, mocht Lavreysen starten op de sprint en de teamsprint (met Carlo Cesar en Roy van den Berg). In beide evenementen overleefde Lavreysen de kwalificatieronde net niet. In de sprint werd hij negentiende en in de teamsprint negende.[2]
Later dat jaar werd Lavreysen tijdens het Nederlands kampioenschap in Apeldoorn, Nederland tweede op de sprint achter Jeffrey Hoogland en derde op de keirin achter dezelfde Hoogland en Hugo Haak.[3]
2017
[bewerken | brontekst bewerken]Lavreysen mocht in 2017 zijn opwachting maken tijdens het wereldkampioenschappen baanwielrennen 2017 in Hongkong. In de kwalificatieronde van de teamsprint kwam Lavreysen niet in actie; Theo Bos, Nils van 't Hoenderdaal en Jeffrey Hoogland reden in deze ronde de zesde tijd. In de daarop volgende eerste ronde wonnen Van 't Hoenderdaal, Lavreysen en Matthijs Büchli van het Verenigd Koninkrijk en plaatsten zich tevens met de tweede tijd voor de finale. In de finale verloren Hoogland, Lavreysen en Büchli van Nieuw-Zeeland, nadat Lavreysens voet bij de start tot twee keer toe uit het pedaal vloog. Hierdoor keken ze meteen tegen een grote achterstand aan die ze niet meer konden goedmaken, waardoor ze genoegen moesten nemen met zilver.[4]
Tijdens de sprint op datzelfde toernooi verraste hij vriend en vijand door in de kwalificatieronde de zesde tijd neer te zetten. De daaropvolgende ronden tot aan de finale won hij daarna met relatief veel gemak. De finale verloor hij daarna echter van de Rus Denis Dmitrjev. Zodoende keerde hij met zijn tweede zilveren medaille huiswaarts.[5]
In het najaar van datzelfde jaar kwam Lavreysen ook nog uit op het Europese kampioenschappen baanwielrennen in Berlijn, Duitsland. Hier pakte hij samen met Büchli en Hoogland brons op de teamsprint.[6] Op de sprint reikte Lavreysen tot de kwartfinale, maar hierin kwam hij niet meer in actie, omdat de schouderblessure die hij een ronde eerder had opgelopen na een valpartij met de Litouwer Svajunas Jonauskas hem te veel parten speelde.[7] Op de keirin haalde Lavreysen de dag erop de halve finale, maar ook hier slaagde hij er niet in om de finale te halen. Hij wist de troostfinale daarna wel te winnen en eindigde daardoor als zevende, net voor zijn landgenoot Matthijs Büchli.[8]
Tijdens de eerste wereldbekerwedstrijd in het Poolse Pruszków won Lavreysen met Jeffrey Hoogland en Nils van 't Hoenderdaal goud op de teamsprint. Tijdens de finale reden ze een tijd van 42,906 en hiermee verbeterden ze het Nederlandse record van 42,995 uit 2013.[9]
2018
[bewerken | brontekst bewerken]Op de Wereldkampioenschappen baanwielrennen 2018 in Apeldoorn maakte Lavreysen deel uit van de Nederlandse ploeg die de wereldtitel behaalde op de teamsprint. Hij reed de finale samen met Nils van 't Hoenderdaal en Jeffrey Hoogland. In de finale versloegen zij de Britse ploeg, waar onder andere Jason Kenny deel van uitmaakte. Het was de eerste keer in de geschiedenis dat de Nederlandse ploeg de regenboogtrui won. Later dat jaar wonnen zij ook goud op het EK in Glasgow. Aan het eind van het jaar werden de teamsprinters Van den Berg, Büchli, Van ’t Hoenderdaal, Hoogland en Lavreysen gekozen tot Sportploeg van het jaar.
2019
[bewerken | brontekst bewerken]De Nederlandse teamsprinters prolongeerden op de Wereldkampioenschappen baanwielrennen 2019 in Pruszków hun wereldtitel. In de finale klopten zij de Franse sprinters.
Op 3 maart haalde Lavreysen het grootste individuele succes uit zijn loopbaan tot dan toe, door wereldkampioen sprint te worden.[10] Tijdens het toernooi versloeg hij achtereenvolgens Sam Webster, Nathan Hart en Mateusz Rudyk. In de finale kwam hij uit tegen zijn land-, ploeg- en kamergenoot Jeffrey Hoogland. Het was de eerste keer dat twee Nederlanders de finale van een WK sprint haalden sinds 1957, toen Jan Derksen Arie van Vliet versloeg. Lavreysen klopte Hoogland overtuigend, hij won in twee heats, en werd zo de eerste Nederlandse wereldkampioen sprint sinds Theo Bos in 2007.
2020
[bewerken | brontekst bewerken]Ook in 2020 wisten de teamsprinters de wereldtitel te behalen, ditmaal met overmacht. Op het WK in Berlijn reden Lavreysen, Van den Berg, Hoogland en Büchli tweemaal een wereldrecord. In de finale waren zij ruim een seconde sneller dan regerend olympisch kampioen Groot-Brittannië.[11] Een dag later won Lavreysen de gouden medaille op de keirin, na een bijna twee rondes durende sprint.[12] En op 1 maart maakte hij de hattrick compleet: in de finale van de WK sprint klopte hij opnieuw Jeffrey Hoogland.[13] Daarmee won hij zijn zesde wereldtitel, en werd hij de meest succesvolle Nederlandse baanwielrenner op Wereldkampioenschappen aller tijden; Piet Moeskops, Gaby Minneboo en Theo Bos wonnen vijf wereldtitels. Bovendien was hij de eerste baanwielrenner in de geschiedenis die op een WK driemaal goud won.[14] In de maanden hierna heeft hij meer tijd besteed aan zijn bachelorstudie bedrijfskunde aan de Open Universiteit. Dit was vanwege de sluiting van trainingslocaties en het uitstellen van de Olympische Zomerspelen 2020 vanwege de wereldwijde uitbraak van COVID-19.[15]
2021
[bewerken | brontekst bewerken]In 2021 won Lavreysen samen met Jeffrey Hoogland, Roy van den Berg en Matthijs Büchli de teamsprint op de Olympische Spelen in Tokyo. In de kwalificatieronde reden ze met een tijd van 42,134 een nieuw olympisch record. In de finale wisten ze deze tijd te verbeteren tot een tijd van 41,369 en versloegen zij de ploeg van Groot-Brittannië met overmacht.[16] Enkele dagen later pakte hij zijn tweede olympische titel, op het onderdeel sprint, door in de finale in de beslissende heat af te rekenen met landgenoot Jeffrey Hoogland. Daarmee was hij de eerste Nederlander die goud won op het koningsnummer sinds Jacques van Egmond in 1932.[17] Als eerbetoon doopte Van Egmonds zoon Paul het café dat hij van zijn vader overnam voor één dag om in 'Café Lavreysen'.[18] Op de slotdag van de Spelen eindigde hij op de keirin op de derde plaats, na Jason Kenny en Azizulhasni Awang. Bij zijn terugkomst in Nederland werden hij en alle andere Nederlandse goudenmedaillewinnaars in Sportcampus Zuiderpark benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.[19]
Ook op het WK in Roubaix was Lavreysen weer succesvol. Hij won, met Van den Berg en Hoogland, zijn vijfde wereldtitel op de teamsprint, en hij prolongeerde zijn wereldtitel op de keirin.[20] En in de finale van het sprinttoernooi trof hij opnieuw Jeffrey Hoogland. Voor de derde maal op rij was hij de sterkste in de finale; hij versloeg Hoogland in twee heats.[21]
Op 20 december 2021 kreeg Lavreysen als beste Nederlandse profwielrenner de Gerrit Schulte Trofee uitgereikt.[22] Hij was de eerste baanwielrenner aan wie deze trofee werd toegekend sinds Roy Schuiten in 1974.
2022
[bewerken | brontekst bewerken]Op de Wereldkampioenschappen baanwielrennen 2022 in het Vélodrome de Saint-Quentin-en-Yvelines wisten de Nederlandse teamsprinters hun wereldtitel niet te prolongeren; voor het eerst sinds eind 2017 werden zij geklopt. In de finale werden Lavreysen, Hoogland en Van den Berg met vier honderdste seconde verslagen door de Australische ploeg.[23] Lavreysen slaagde er de volgende dag wel in weer wereldkampioen op de keirin te worden, opnieuw voor Jeffrey Hoogland.[24] En op 16 oktober won hij zijn vierde wereldtitel sprint. Zowel de halve finale, tegen de Pool Mateusz Rudyk, als de finale, tegen de Australiër Matthew Richardson, won hij met overmacht in twee heats. Met zijn vierde achtereenvolgende titel trad hij in de voetsporen van Piet Moeskops, die tussen 1921 en 1924 viermaal goud won.[25]
2023
[bewerken | brontekst bewerken]Op de Europese kampioenschappen baanwielrennen 2023 in het Zwitserse Grenchen won Lavreysen zijn vijfde Europese titel bij de Teamsprint, en zijn tweede individuele sprinttitel. In de finale versloeg hij de Pool Mateusz Rudyk.[26] En op de slotdag van het toernooi won hij ook goud op de keirin, voor Patryk Rajkowski en Jeffrey Hoogland.[27]
Op het WK 2023 op de Sir Chris Hoy Velodrome in Glasgow heroverden Lavreysen, Hoogland en Van den Berg hun wereldtitel op de teamsprint. Zij waren in de finale driehonderste seconde sneller dan de ploeg van Australië.[28] Ook het individuele sprinttoernooi wist hij, voor de vijfde maal op rij, te winnen. In de finale versloeg hij Nicholas Paul uit Trinidad en Tobago in twee heats.[29] Voor hem lukte het slechts vijf sprinters de wereldtitel vijfmaal (of vaker) te winnen; Thorvald Ellegaard, Piet Moeskops, Jef Scherens, Antonio Maspes en Koichi Nakano.
2024
[bewerken | brontekst bewerken]Lavreysen was opnieuw succesvol op het EK 2024 in Omnisport Apeldoorn. Voor de vierde maal won hij drie titels op een groot internationaal toernooi. Met Van den Berg en Hoogland won hij de zesde Nederlandse EK-titel op de teamsprint in zeven jaar.[30] Daarna won hij goud op de sprint, door in de finale de Pool Mateusz Rudyk afgemeten te verslaan.[31] Sinds 2019 is hij op EK's, WK's en Olympische Spelen ongeslagen op dit onderdeel. En op de slotdag van het toernooi deed Lavreysen zijn bijnaam 'Harrie Hattrick' eer aan door ook de Europese keirintitel te winnen, met een grote voorsprong op Mateusz Rudyk en Stefano Moro.[32]
Op de Olympische Zomerspelen 2024 in Parijs reed hij samen met Roy van den Berg en Jeffrey Hoogland de teamsprint. Met een tijd van 41,191 seconden vestigden ze in de kwalificatieronde een nieuw wereldrecord. In de finale om goud of zilver wonnen ze van Groot-Brittannië met opnieuw een wereldrecord: 40,949 seconden. De gemiddelde snelheid van de Nederlanders was bijna 66 kilometer per uur. Zij lieten de Britse ploeg maar liefst 0,865 seconde achter en prolongeerden hun olympische titel.[33]
In de kwalificaties voor het individuele sprinttoernooi reed Lavreysen een tijd van 9,088 seconden, waarmee hij het wereldrecord van Matthew Richardson met 0,003 seconde verbeterde.[34] In de finale versloeg Lavreysen Richardson in twee heats, hiermee won Lavreysen zijn vierde olympische titel.[35] Voor hem slaagden slechts vier Nederlandse sporters hierin op de Zomerspelen, ruiter Charles Pahud de Mortanges, atlete Fanny Blankers-Koen, wielrenster Leontien van Moorsel en zwemster Inge de Bruijn.
Op 11 augustus voltooide Lavreysen zijn Olympische hattrick. Hij won de keirin voor de Australiërs Matthew Richardson en Matthew Glaetzer.[36] Afscheidnemend bondscoach Mehdi Kordi roemde hem na afloop als de "beste baansprinter aller tijden" en oud-wereldkampioen Theo Bos noemde zijn prestatie "superknap".[37] Als eerbetoon mocht Lavreysen die avond, samen met atlete Femke Bol, de Nederlandse vlag dragen tijdens de sluitingsceremonie van de Spelen.
Palmares
[bewerken | brontekst bewerken]Wereldbekermedailles
[bewerken | brontekst bewerken]Keirin
- Milton, Canada: 2017/2018
- Minsk, Wit-Rusland: 2019/2020
Sprint
- Manchester, Groot-Brittannië: 2017/2018
- Londen, Groot-Brittannië: 2018/2019
- Minsk, Wit-Rusland: 2019/2020
- Glasgow, Groot-Brittannië: 2019/2020
- Hongkong: 2019/2020
- Saint-Quentin-en-Yvelines, Frankrijk: 2018/2019
- Milton, Canada: 2018/2019
Teamsprint
- Pruszków, Polen: 2017/2018
- Milton, Canada: 2018/2019
- Berlijn, Duitsland: 2018/2019
- Londen, Groot-Brittannië: 2018/2019
- Minsk, Wit-Rusland: 2019/2020
- Glasgow, Groot-Brittannië: 2019/2020
- Hongkong: 2019/2020
- Manchester, Groot-Brittannië: 2017/2018
UCI Track Champions League
[bewerken | brontekst bewerken]- Winnaar Eindklassement Sprint: 2021, 2023
- Tweede Eindklassement Sprint: 2022
Externe link
[bewerken | brontekst bewerken]- Tijdlijn: Harrie Lavreysen op website VPRO
- ↑ Als baanwielrenner is hij verlost van knarsende botten (10 november 2016); Geraadpleegd op 16 april 2017 van nrc.nl.
- ↑ Wild pakt tweede medaille op EK baan (20 oktober 2016); Geraadpleegd op 16 april 2017 van NOS.nl. Gearchiveerd op 6 december 2022.
- ↑ Hoogland pakt Nederlandse titel op sprint (16 december 2016); Geraadpleegd op 16 april 2017 van NOS.nl.
- ↑ Teamsprinters pakken WK-zilver (12 april 2017); Geraadpleegd op 16 april 2017 van NOS.nl. Gearchiveerd op 13 oktober 2022.
- ↑ Lavreysen verliest WK-finale, maar stunt met zilver bij debuut (15 april 2017); Geraadpleegd op 16 april 2017 van NOS.nl.
- ↑ Brons Nederlandse sprintploegen bij de EK baanwielrennen (19 oktober 2017); Geraadpleegd op 24 oktober 2017 van NOS.nl. Gearchiveerd op 6 juli 2022.
- ↑ Hoogland pakt EK-zilver op de sprint (20 oktober 2017); Geraadpleegd op 24 oktober 2017 van NOS.nl. Gearchiveerd op 24 oktober 2017.
- ↑ Büchli en Lavreysen grijpen naast medaille op keirin (22 oktober 2017); Geraadpleegd op 24 oktober 2017 van NOS.nl. Gearchiveerd op 3 december 2017.
- ↑ Goud voor teamsprinters in Polen (4 november 2017); Geraadpleegd op 4 november 2017 van NOS.nl.
- ↑ Lavreysen pakt wereldtitel sprint, zilver voor Hoogland, NOS Nieuws, 3 maart 2019. Gearchiveerd op 3 april 2019.
- ↑ Teamsprinters geven visitekaartje af: wereldtitel én fenomenaal wereldrecord, NOS Nieuws, 26 februari 2020. Gearchiveerd op 27 februari 2020.
- ↑ Baanwielrenner Lavreysen verovert WK-goud op onderdeel keirin, NOS Nieuws, 27 februari 2020. Gearchiveerd op 28 februari 2020.
- ↑ Lavreysen voltooit 'Harrie's hattrick' met wereldtitel sprint, zilver Hoogland, NOS Nieuws, 1 maart 2020. Gearchiveerd op 1 maart 2020.
- ↑ Harrie Lavreysen pakt unieke hattrick op WK na kloppen Hoogland in sprintfinale, Sportnieuws.nl, 1 maart 2020. Gearchiveerd op 1 maart 2020.
- ↑ Video opening academisch jaar 2020, Open Universiteit. Geraadpleegd via https://www.ou.nl/opening-academisch-jaar-2020. Gearchiveerd op 3 oktober 2022.
- ↑ Teamsprinters maken status waar en pakken goud in Tokio, NOS Nieuws, 3 augustus 2021. Gearchiveerd op 4 augustus 2021.
- ↑ Lavreysen hijgt na: 'Niet normaal, gewoon weer olympisch goud', NOS Nieuws, 6 augustus 2021. Gearchiveerd op 6 augustus 2021.
- ↑ Voor één dag 'Café Lavreysen', met gouden plak herleeft stukje Haarlemse sporthistorie, NH Nieuws, 6 augustus 2021. Gearchiveerd op 28 mei 2022.
- ↑ Goudenmedaillewinnaars geridderd in Sportcampus Zuiderpark, msn nieuws, 10 augustus 2021. Gearchiveerd op 10 augustus 2021.
- ↑ Lavreysen prolongeert wereldtitel op keirin, Hoogland pakt zilver na titanenstrijd, NOS Nieuws, 21 oktober 2021. Gearchiveerd op 6 februari 2023.
- ↑ Lavreysen verslaat Hoogland in sprintfinale en pakt derde wereldtitel op rij, NOS Nieuws, 24 oktober 2021. Gearchiveerd op 27 oktober 2021.
- ↑ Harrie Lavreysen uitgeroepen tot wielrenner van het jaar 2021, Wielerflits.nl, 20 december 2021/. Gearchiveerd op 7 februari 2023.
- ↑ Teamsprinters lijden zeldzame nederlaag op WK: 'Deze komt wel binnen', NOS Nieuws, 12 oktober 2022. Gearchiveerd op 4 maart 2023.
- ↑ Lavreysen opnieuw wereldkampioen keirin, Hoogland pakt zilver, NOS Nieuws, 13 oktober 2022. Gearchiveerd op 18 oktober 2022.
- ↑ Lavreysen sprint moeiteloos naar vierde baanwereldtitel op rij: 'Dit is mijn baan', NOS Nieuws, 16 oktober 2022. Gearchiveerd op 7 december 2022.
- ↑ Oppermachtige Lavreysen rijdt naar Europese titel op onderdeel sprint, NOS Nieuws, 11 februari 2023
- ↑ Ongenaakbare Lavreysen pakt Europees goud op keirin, brons Hoogland, NOS Nieuws, 12 februari 2023. Gearchiveerd op 5 maart 2023.
- ↑ Teamsprinters hebben regenboogtruien terug: vijfde wereldtitel in zes jaar, NOS Nieuws, 4 augustus 2023
- ↑ Oppermachtige Lavreysen wint vijfde titel WK baanwielrennen op de sprint, NOS Nieuws, 7 augustus 2023
- ↑ Machtige teamsprinters Oranje verlengen Europese titel, vrouwen pakken brons, NOS Nieuws, 10 januari 2024.
- ↑ Oppermachtige Lavreysen Europees kampioen, Hoogland grijpt naast brons, NOS Nieuws, 13 januari 2024.
- ↑ Lavreysen voltooit EK-hattrick met keiringoud, ook medaille Van de Wouw. NOS Nieuws, 14 januari 2024.
- ↑ Teamsprinters pakken olympisch goud en verbeteren tweemaal wereldrecord, NOS Nieuws, 6 augustus 2024.
- ↑ Wereldrecord Harrie Lavreysen op individuele sprint, hij en Jeffrey Hoogland bereiken kwartfinale, De Telegraaf, 7 augustus 2024.
- ↑ Lavreysen pakt voor tweede keer op rij olympisch goud op individuele sprint, NOS Nieuws, 9 augustus 2024
- ↑ Harries Hattrick is een feit: Lavreysen voltooit gouden trilogie met winst op keirin, NOS Nieuws, 11 augustus 2024.
- ↑ Wat maakt Lavreysen zo goed? 'Soepele spierbundel die niet nerveus te krijgen is', NOS Nieuws, 11 augustus 2024