I due Foscari

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

I due Foscari (De twee Foscari’s) is een opera in drie bedrijven van Giuseppe Verdi op een Italiaans libretto van Francesco Maria Piave, gebaseerd op een historisch toneelstuk The Two Foscari van Lord Byron. De première vond plaats in het Teatro Argentina in Rome op 3 november 1844.

Rolverdeling[bewerken | brontekst bewerken]

  • Francesco Foscari, Doge van Venitië - bariton
  • Jacopo Foscari, zijn zoon - tenor
  • Lucrezia Contarini, Jacopo Foscari's echtgenote - sopraan
  • Jacopo Loredano, Lid van de Raad van Tien - bas
  • Barbarigo, een senator - tenor
  • Pisana, Vriend en vertrouweling van Lucrezia - mezzosopraan
  • Een dienaar van de Raad van Tien - tenor
  • Dienaar van de Doge - bas
  • Leden van de Raad van Tien en de senaat, dienstbodes van Lucrezia, Venetiaanse dames, het volk, gemaskerde mannen en vrouwen, cipiers, gondeliers, pages en de twee zonen van Jacopo Foscari - koor

Synopsis[bewerken | brontekst bewerken]

Eerste bedrijf[bewerken | brontekst bewerken]

De leden van de senaat en de Raad van Tien vergaderen in het paleis van de doge. Jacopo, de zoon van de doge, Francesco Foscari, wordt beschuldigd van moord. Zijn vrouw Lucrezia pleit voor zijn onschuld, maar wordt niet geloofd en de senaat bekrachtigt het vonnis. De doge is diepbedroefd maar niet in staat in te grijpen.

Tweede bedrijf[bewerken | brontekst bewerken]

Jacopo ontwaakt in de armen van Lucrezia in de gevangenis. Zijn vader komt in zijn officiële functie van doge het vonnis aan zijn zoon mededelen, waarbij Loredano, zijn tegenstander, die de Raad van Tien tegen hem en zijn zoon heeft opgezet, triomfantelijk toekijkt.
In de raadskamer van het paleis wordt het (doods)vonnis nogmaals bevestigd door de Raad.

Derde bedrijf[bewerken | brontekst bewerken]

De oude doge treurt om zijn zoon. hij ontvangt een brief waarin de werkelijke moordenaar zijn daad bekent, maar het is al te laat. Het vonnis is voltrokken. Loredano en zijn medestanders overreden de doge zijn functie neer te leggen. Hij sterft aan een gebroken hart.

Belangrijke aria's[bewerken | brontekst bewerken]

  • Dal più remoto esilio - Jacopo Foscari in het eerste bedrijf, scène 1
  • Odio solo ed odio atroce - Jacopo Foscari in het eerste bedrijf, scène 1
  • Sento Iddio che mi chiama - Jacopo Foscari in het eerste bedrijf, scène 1
  • La clemenza! s'aggiunge lo scherno - Lucrezia Contarini in het eerste bedrijf, scène 2
  • Tu al cui sguardi onni possente - Lucrezia Contarini in het eerste bedrijf, scène 2
  • O vecchio cor che batte - Francesco Foscari in het eerste bedrijf, scène 4
  • Non maledirmi o prode - Jacopo Foscari in het tweede bedrijf, scène 1
  • All'infelice veglio - Jacopo Foscari in het derde bedrijf, scène 1
  • O padre, figli, sposa - Jacopo Foscari in het derde bedrijf, scène 1
  • Più non vive...l'innocente - Lucrezia Contarini in het derde bedrijf, scène 1
  • Quel bronzo feral - Francesco Foscari in het derde bedrijf, scène 2
  • Questa dunque è l'iniqua mercede - Francesco Foscari in het derde bedrijf, scène 2

Geselecteerde opnamen[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Rolverdeling
(Francesco Foscari,
Jacobo Foscari,
Lucrezia, Loredano)
Dirigent,
operagezelschap en orkest
Label
1951 Giangiacomo Guelfi,
Carlo Bergonzi,
Maria Vitale,
Pasquale Lombardo
Carlo Maria Giulini,
RAI koor en orkest
Warner Fonit
Cat: 8573-83515-2
1977 Piero Cappuccilli,
José Carreras,
Katia Ricciarelli,
Samuel Ramey
Lamberto Gardelli,
ORF Symphony Orchestra en koor
Philips
Cat: 475-8697
2000 Leo Nucci,
Vincenzo La Scola,
Alexandrina Pendatchanska,
Danilo Rigosa
Nello Santi,
Teatro San Carlo Koor en orkest
DVD (live performance): TDK
Cat:

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]