In de periode 2003 tot 2011 bracht deze artiest regelmatig albums in eigen beheer uit. In 2011 stokte de productie, alhoewel Phideaux in 2013 al aangaf dat dit album klaar was. Wat volgde was vertraging na vertraging. In 2015 werden de teksten op facebook geplaatst, het album werd aangekondigd in 2016, in mei 2018 gaf de artiest aan dat alles printklaar was, In 2018 werd er ook een EP uitgegeven. De nieuwe deadline voor het totale augustus werd net aan gehaald. Eind augustus was het album tegen kostprijs downloadbaar, in op 31 augustus 2018 volgde het fysieke exemplaar.
Infernal is het sluitstuk van een trilogie voorafgegaan door The Great Leap (2006) en Doomsday Afternoon (2009). De trilogie gaat qua tekst over misdragingen van overheden en religies als ook de klimaatcrisis. Ondanks deze “zware thematiek” hield Phideaux de muziek licht. Phideaux ging met dit album door op de ingeslagen weg, heldere melodielijnen en zang, ritme-, maat en stemmingswisselingen, akoestische tegenover elektronische muziek. Het gehele album is opgenomen in de Firehiouse Recording Studios op enkele zangstemmen na (Kitten Robot Studios}. Owen Davies van Dutch Progressive Rockpages hoorde invloeden van zeer uiteenlopende aard: Pink Floyd, The Beatles, Jon Anderson, Genesis, King Crimson en ook Alice Cooper.
Het album werd gestoken in een hoes van Molly Ruttan, die zich volgens het boekwerkje liet inspireren door Hieronymus Bosch en Salvador Dalí
Maarten Goossensen, Phideaux-Infernal. ProgWereld (11 september 2018). Gearchiveerd op 3 februari 2022. Geraadpleegd op 3 februari 2022 – via ProgWereld.org.
Owen Davies, Phideaux-Infernal. Dutch Progressive Rock Pages (9 augustus 2018). Geraadpleegd op 3 februari 2022 – via dprp.net.
Phideaux-Infernal. Progarchives. Gearchiveerd op 3 februari 2022. Geraadpleegd op 3 februari 2022 – via progarchives.com. : 367 fans waardeerden het met 4 uit 5
