Isle of Man TT 1979

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Man TT van Man 1979
Officiële naam Millennium Isle of Man Tourist Trophy
Land Vlag van Man Isle of Man
Datum 3 tot 9 juni 1979
Organisator ACU
Formula One TT
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam
Senior TT
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Denis Ireland
Junior 250 cc TT
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams
Tweede Vlag van Australië Graeme McGregor
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Richards
Formula Two TT
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Jackson jr.
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Bowler
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Tonkin
Formula Three TT
Eerste Vlag van Australië Barry Smith
Tweede Roger Hunter
Derde Malcolm Wheeler
Classic TT
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams
Sidecar TT Leg one
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Ireson/Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Pollington
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Greasley/Vlag van Verenigd Koninkrijk John Parkins
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice/Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Birks
Sidecar TT Leg two
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Ireson/Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Pollington
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Nigel Rollason/Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Horner
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Saville/Vlag van Verenigd Koninkrijk Hugh Sanderson

De Millennium TT van Man 1979 werd verreden van 3 tot 9 juni 1979 op de Snaefell Mountain Course op het eiland Man. Door de Interval-start reed men eigenlijk een tijdrace. De naam "Millennium" sloeg op het duizendjarig bestaan van de Tynwald, het zelfstandige parlement van het eiland Man. De TT van Man eiste de levens van de bakkenist Steve Verne en de zeer ervaren, 45-jarige coureur Fred Launchbury.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel de Isle of Man TT haar WK-status kwijt was geraakt, was het verreweg de best betalende race voor de coureurs, met start- en prijzengelden die in totaal ongeveer een miljoen gulden (450.000 Euro) bedroegen. Na zijn spectaculaire overwinning in de TT van 1978 verwachtte het publiek dat Mike Hailwood ook in 1979 voor sensatie zou zorgen. Mike trok dan ook een recordaantal toeschouwers. Het lukte hem wel in de Senior TT, waarin hij alle bestaande 500cc-records brak, maar de grote overwinnaar was toch wel Alex George, die de Formula One TT en de Classic TT won. De Formula One, Two en Three-races leverden niet langer een "wereldtitel" op: daarvoor moesten ook nog punten worden gescoord in de Ulster Grand Prix. Na de Classic TT maakte Mike Hailwood zijn definitieve afscheid van de motorsport bekend.

Formula One TT[bewerken | brontekst bewerken]

In de Formula One TT probeerde Mike Hailwood het weer met zijn 864cc-Ducati, maar in de trainingen bleek al dat de machine grote stuurproblemen had. Hailwood monteerde het frame van Sports Motorcycles uit Manchester, dat hem in 1978 de overwinning had gebracht, maar de problemen met de demping werden daardoor niet opgelost. Bovendien had de nieuwe 998cc-Honda van Alex George[1] 5 à 10 pk meer en de topsnelheid lag minstens 30 km/h hoger. Alex George leidde de race van start tot finish en won met een minuut voorsprong op Charlie Williams. Hailwood weerde zich kranig tegen de aanvallen van Ron Haslam, die ook een 998cc-Honda had. In de laatste ronde sloeg er echter een groot gat in Hailwood's uitlaat en brak de bevestiging van de accu, waardoor Mike die met zijn knie op zijn plaats moest houden. Bij Hillberry Corner viel de accu toch uit de accubak en Hailwood moest hem opnieuw plaatsen en aansluiten. Hij werd uiteindelijk vijfde. Haslam kreeg problemen met zijn brandstoftoevoer en moest zijn tweede plaats afstaan aan Williams.

Uitslag Formula One TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Honda 110,57 mph 2:02:50,6
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Honda 109,57 mph 2:03:46,2
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Honda 108,66 mph 2:05:00,0
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Moriwaki-Kawasaki 107,39 mph 2:06:28,2
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Ducati 106,06 mph 2:08:03,6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Bowler Honda 105,05 mph 2:09:17,6
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk George Fogarty Ducati 103,42 mph 2:11:19,6
8 Vlag van Duitsland Helmut Dähne Honda 102,59 mph 2:12:23,8
9 Asa Moyce Kawasaki 102,18 mph 2:12:55,6
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Corbett P&M Kawasaki 100,62 mph 2:14:59,4
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Honda
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Cathcart PMS-Kawasaki
DNF Vlag van Nederland Jan Strijbis BSA
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Stan Woods Honda
DNF Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop Benelli
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith onbekend

Senior TT[bewerken | brontekst bewerken]

Mick Grant had tijdens de North West 200 een scheurtje in zijn bekken opgelopen en daarom afgezien van de Formula One TT met de zware Honda. In de Senior TT startte hij wel met de Suzuki RG 500. Mike Hailwood kreeg de beschikking over de Suzuki van Pat Hennen uit 1978. Daar moest hij even aan wennen en Mick Grant leidde de Senior na de eerste ronde. In de tweede ronde nam Hailwood de leiding over. Dat lag niet alleen aan het uitvallen van Mick Grant die toch te veel pijn had en Alex George (ontsteking), want Hailwood reed een nieuw 500cc-ronderecord. De Yamaha's kwamen er niet aan te pas, maar in de TT van Man kwamen voornamelijk opgeboorde Yamaha TZ 350's aan de start.

Uitslag Senior TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Suzuki 111,75 mph 2:01:32,4
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Suzuki 109,84 mph 2:03:39,4
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Denis Ireland Suzuki 109,43 mph 2:04:07,2
4 Steve Ward Suzuki 108,63 mph 2:04:59,0
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Tonkin Yamaha 107,67 mph 2:06:23,2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha 107,14 mph 2:06:46,4
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Richards Yamaha 106,28 mph 2:07:47,8
8 Kenny Blake Yamaha 106,08 mph 2:08:02,4
9 Bernard Murray Yamaha 105,99 mph 2:08:09,0
10 Bill Ingram Yamaha 105,63 mph 2:08:35,0
13 Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth Suzuki 102,66 mph 2:12:26,6
22 Vlag van Australië Graeme McGregor Beale-Yamaha 100,27 mph 2:15:27,0
30 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Yamaha 94,22 mph 2:28:53,2
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Guthrie Suzuki brandstoftekort
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Cagiva ontsteking
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Suzuki krukas
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Yamaha
DNF Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith onbekend
DNF Vlag van Australië Barry Smith onbekend

Junior 250 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Er bestond geen twijfel aan de winnaar van de Junior TT en Charlie Williams maakte de verwachtingen waar door overtuigend te winnen met ruim een minuut voorsprong. Hij reed op een Yamaha TZ 250 met cilinders die waren ontwikkeld door Harald Bartol. Wel onverwacht was de tweede plaats van de Australiër Graeme McGregor, die nog nooit op de 60 km lange Snaefell Mountain Course had gereden. Chas Mortimer werd vierde ondanks ontstekingsproblemen.

Junior 250 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Maxton-Yamaha 105,13 mph 2:09:11,8
2 Vlag van Australië Graeme McGregor Yamaha 104,22 mph 2:10:19,6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Richards Yamaha 104,14 mph 2:10:25,6
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha 104,03 mph 2:10:32,6
5 Vlag van Australië Jeff Sayle Yamaha 103,87 mph 2:10:45,4
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Tonkin Yamaha 103,07 mph 2:11:46,6
7 Bill Ingham Maxton-Yamaha 102,82 mph 2:12:05,8
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Simpson Yamaha 102,60 mph 2:12:15,4
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Roberts Yamaha 102,32 mph 2:12:44,6
10 Kenny Harrison Yamaha 101,68 mph 2:13:34,8
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha 100,94 mph 2:14:33,2
35 Vlag van Australië Barry Smith Yamaha 94,02 mph 2:24:27,0
DNF Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop onbekend
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam onbekend
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb onbekend

Formula Two TT en Formula Three TT[bewerken | brontekst bewerken]

De Formula Two TT en de Formula Three TT reden tegelijk, waarbij de beide klassen om en om (twee rijders per keer) om de tien seconden werden gestart. Alan Jackson jr. won met een 600cc-Honda voor het derde jaar op rij de Formula Two. Jackson was lang opgejaagd door Frank Rutter, maar aan het begin van de laatste ronde viel die uit door een kapotte versnellingsbak. De Formula Three werd gewonnen door de veteraan Barry Smith, voormalig fabriekscoureur voor Derbi in de lichte klassen. Barry Smith had tien jaar niet meer op het eiland Man gereden en gebruikte nu een Yamaha RD 250. Bij de finish had hij bijna vijf minuten voorsprong op Roger Hunter. Tijdens deze race verongelukte Fred Launchbury met een 250cc-Maico bij Barregarrow.

Uitslag Formula Two TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Jackson jr. Honda 101,55 mph 1:29:09,8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Bowler Honda 99,67 mph 1:30:51,0
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Tonkin Honda 98,59 mph 1:31:50,8
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Richards Honda 97,09 mph 1:33:15,0
5 Steve Ward Benelli 94,56 mph 1:33:45,2
6 Michael Hunt Laverda 94,14 mph 1:36:11,0
7 Phil Odlin Honda 93,04 mph 1:37:19,4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Knight Honda 93,03 mph 1:37:19,8
9 Peter Davies Laverda 92,67 mph 1:37:42,6
10 David Goodfellow Honda 91,55 mph 1:38:54,2
13 Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop Benelli 90,62 mph 1:39:55,0
DNF Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth Honda
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Rutter Honda versnellingsbak

Uitslag Formula Three TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Australië Barry Smith Yamaha 97,82 mph 1:32:33,8
2 Roger Hunter Honda 93,14 mph 1:37:13,2
3 Malcolm Wheeler Aermacchi 91,39 mph 1:39:05,0
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Honda 90,75 mph 1:39:46,5
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Suzuki 89,73 mph 1:40:54,4
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Tuxworth Honda 89,71 mph 1:40:56,0
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Honda 89,00 mph 1:41:44,4
8 John Hammond Aermacchi 88,70 mph 1:42:05,2
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Cathcart Aermacchi 88,39 mph 1:42:26,6
10 Harald Grasse Yamaha 87,83 mph 1:43:05,6
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer onbekend
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Launchbury Maico (†)
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice onbekend

Classic TT[bewerken | brontekst bewerken]

In 1979 was de Classic TT de belangrijkste en dus ook de afsluitende race van de TT van Man. Mike Hailwood had de Senior TT al gewonnen met de ex-Pat Hennen-Suzuki RG 500 uit 1978 en in de Classic TT trad hij met dezelfde machine aan. Alex George gebruikte de 998cc-Honda waarmee hij de Formula One TT had gewonnen. Beiden vochten een geweldig duel uit, waarbij Alex George de eerste vier ronden aan de leiding ging, terwijl Hailwood steeds dichterbij kwam. In de voorlaatste ronde nam Hailwood de leiding en aan het begin van de laatste ronde had hij 0,8 seconden voorsprong. In Ramsey had hij nog steeds de leiding, maar in de klim op de Mountain Section was de Honda sterker en George won met 3,4 seconden verschil. De strijd tussen de beide kopmannen overschaduwde de geweldige prestatie van Charlie Williams, die met zijn tot 354 cc opgeboorde Yamaha TZ 350 derde werd, vóór Jeff Sayle met een Yamaha TZ 750.

Uitslag Classic TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Honda 113,08 mph 2:00:07,0
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Suzuki 113,02 mph 2:00:10,4
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Yamaha 109,99 mph 2:03:29,4
4 Vlag van Australië Jeff Sayle Yamaha 109,53 mph 2:04:00,0
5 Vlag van Australië Graeme McGregor Beale-Yamaha 109,38 mph 2:04:10,4
6 Vlag van Noord-Ierland Joey Dunlop Yamaha 108,96 mph 2:04:39,2
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha 108,61 mph 2:05:03,6
8 Kenny Blake Yamaha 107,36 mph 2:06:30,4
9 Steve Moynihan Yamaha 106,24 mph 2:07:50,4
10 Derek Huxley Yamaha 106,17 mph 2:07:55,6
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Maxton-Yamaha 105,71 mph 2:08:29,4
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter onbekend
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Guthrie onbekend
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant onbekend
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam onbekend

Sidecar TT[bewerken | brontekst bewerken]

De Sidecar TT werd weer verreden over twee manches ("Legs") van drie ronden. Omdat Trevor Ireson en Clive Pollington beide manches wonnen werden zij ook totaalwinnaars.

Sidecar TT Leg one[bewerken | brontekst bewerken]

Mick Boddice/Chas Birks en Dick Greasley/John Parkins vochten aanvankelijk om de leiding van de eerste manche, maar in de laatste ronde moest Greasley door benzinetekort gas terugnemen en Mick Boddice moest bij Creg-ny-Baa de afgelopen ketting repareren. Rolf Steinhausen kreeg een vastloper en Jock Taylor had problemen met zijn ontsteking. Uiteindelijk ging de overwinning naar Trevor Ireson en Clive Pollington (750cc-Yamaha). Clive was 44 jaar oud en moest zich bij de medische post laten behandelen, volgens sommigen wegens vermoeidheidsverschijnselen, maar hij had ook zijn arm opengehaald tegen een trottoirband. Rolf Steinhausen moest zijn vierde plaats opgeven door een gebroken stroomlijnkuip.

Uitslag Sidecar TT Leg one[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Ireson Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Pollington Yamaha 102,14 mph 1:06:29,4
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Greasley Vlag van Verenigd Koninkrijk John Parkins Yamaha 101,58 mph 1:06:51,4
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Birks Yamaha 99,96 mph 1:07:56,2
4 Brian Hargreaves Norman Burgess Yamaha 98,10 mph 1:09:13,4
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Saville Vlag van Verenigd Koninkrijk Hugh Sanderson Yamaha 98,09 mph 1:09:13,8
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Nigel Rollason Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Homer Barton Phoenix[2] 97,64 mph 1:09:33,2
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mal White Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Spendlove Rumbold-Yamaha 96,87 mph 1:10:06,2
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Campbell Vlag van Verenigd Koninkrijk Richard Goodwin Yamaha 96,80 mph 1:10:09,2
9 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Busch-TTM[3]-Yamaha 96,59 mph 1:10:18,4
10 Allan Steele Anthony Barrow Yamaha 95,51 mph 1:11:06,4
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Julia Bingham Yamaha 93,99 mph 1:12:15,2
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Verenigd Koninkrijk Gordon Russell Fowler-Yamaha ontsteking
DNF Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Arthur KSA-Yamaha vastloper
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Williams Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Verne Suzuki Steve Verne (†)

Sidecar TT Leg two[bewerken | brontekst bewerken]

Omdat de tweede manche twee dagen later werd verreden was bakkenist Clive Pollington fit genoeg om deel te nemen. Met Trevor Ireson had hij dit keer minder moeite om te winnen, mede door de pech van Rolf Steinhausen, die door een gescheurde brandstoftank moest opgeven. Nigel Rollason werd met de Barton Phoenix tweede.

Uitslag Sidecar TT Leg two[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Ireson Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Pollington Yamaha 100,79 mph 1:07:22,6
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Nigel Rollason Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Homer Barton Phoenix[2] 99,82 mph 1:08:02,0
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Saville Vlag van Verenigd Koninkrijk Hugh Sanderson Yamaha 99,55 mph 1:08:13,0
4 Mal White Phil Spendlove Rumbold-Yamaha 98,72 mph 1:08:47,6
5 Graham Milton John Brushwood British Magnum 98,67 mph 1:08:49,6
6 Brian Hargreaves Norman Burgess Yamaha 97,57 mph 1:09:36,2
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Campbell Vlag van Verenigd Koninkrijk Richard Goodwin Yamaha 97,13 mph 1:09:55,0
8 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Busch-TTM[3]-Yamaha 96,84 mph 1:10:07,6
9 Mick Joyce Alan Collins Suzuki 94,95 mph 1:11:31,2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Hawes Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boldison Anderson-Yamaha 94,79 mph 1:11:38,6
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Verenigd Koninkrijk Gordon Russell Fowler-Yamaha 92,82 mph 1:13:09,6
28 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Julia Bingham Yamaha 88,60 mph 1:16:38,8
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Birks Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Greasley Vlag van Verenigd Koninkrijk John Parkins Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Arthur KSA-Yamaha lekke tank