Jasper Philipsen

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Jasper Philipsen
Philipsen in de puntentrui tijdens de Ronde van Frankrijk 2023
Persoonlijke informatie
Bijnaam De Vlam van Ham, Jasper The Master, Jasper Disaster
Geboortedatum 2 maart 1998
Geboorteplaats Mol, België
Nationaliteit Vlag van België Belg
Lengte 176 cm
Sportieve informatie
Huidige ploeg Alpecin-Deceuninck
Discipline(s) Wegwielrennen
Specialisatie(s) Sprint
Amateurploegen
2013-2016
2017 		Koninklijke Balen BC
BMC Development Team
Ploegen
2018
2019-2020
2021- 		Hagens Berman Axeon
UAE Team Emirates
Alpecin-Deceuninck
Beste prestaties
Milaan-San Remo 1e (2024)
Gent-Wevelgem 4e (2024)
Parijs-Roubaix 2e (2023, 2024)
Ronde van Frankrijk 6 etappezeges
Ronde van Spanje 3 etappezeges
Overige
Zeges:  
Classic Brugge-De Panne
Scheldeprijs 		2023, 2024
2021, 2023
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

Jasper Philipsen (Mol, 2 maart 1998) is een Belgisch wielrenner die anno 2024 rijdt voor Alpecin-Deceuninck. Philipsen wordt vooral gekenmerkt door zijn explosieve sprints.

Carrière[bewerken | brontekst bewerken]

Jeugd[bewerken | brontekst bewerken]

Vanaf 2010 reed hij voor de ploeg Koninklijke Balen BC. In 2015 werd Philipsen nationaal kampioen tijdrijden voor junioren. Later dat jaar werd hij in diezelfde discipline achtste op het Europese kampioenschap en zesde op het wereldkampioenschap. Een jaar later won hij de Guido Reybrouck Classic en E3 Harelbeke voor junioren, en verdedigde hij met succes zijn nationale tijdrittitel. Daarnaast werd hij dat jaar onder meer vijfde in Parijs-Roubaix voor junioren en elfde in de Omloop der Vlaamse Gewesten. Philipsen werd geselecteerd voor zowel de tijdrit als de wegwedstrijd op het wereldkampioenschap in Doha. Na de tijdrit, waarin hij de achttiende tijd neerzette, werd hij uitgeput en oververhit naar het ziekenhuis gebracht.[1] Hoewel Philipsen fysiek in orde bleek te zijn, ging hij drie dagen later niet van start in de wegwedstrijd.

Op 1 april 2017 behaalde Philipsen zijn eerste UCI-zege bij de eliterenners, voor de ploeg BMC Development Team. In de tweede etappe van de Triptyque des Monts et Châteaux bleef hij in de massasprint zijn landgenoot Milan Menten en de Nederlander Maarten van Trijp voor. Een dag later nam hij, dankzij een vijfde plaats in de individuele tijdrit, de leiderstrui over van Christopher Lawless. In de laatste etappe werd hij vierde, waardoor hij niet alleen het eindklassement, maar ook het punten- en jongerenklassement op zijn naam schreef. Na een tweede plaats in zowel de Ronde van Vlaanderen voor beloften als de ZLM Tour, won hij in juni een etappe in de Baby Giro. In het puntenklassement bleef hij Neilson Powless één punt voor. In juli won hij de tweede etappe in de Ronde van de Elzas, waarna hij de wegwedstrijd voor beloften op zowel het Europees als het nationaal kampioenschap reed. In de vijfde etappe van de Olympia's Tour bleef hij Patrick van der Duin en Fabio Jakobsen voor in de massasprint. In oktober won hij de belofteversie van Parijs-Tours.

2018[bewerken | brontekst bewerken]

In 2018 werd Philipsen prof bij Hagens Berman Axeon. Hij behaalde dat jaar verschillende overwinningen, waaronder het eindklassement van de Triptyque des Monts et Châteaux en een etappe in de Baby Giro. In oktober kreeg hij een contract aangeboden bij UAE Team Emirates. Via deze ploeg maakt hij de overstap naar de World Tour.

2019[bewerken | brontekst bewerken]

Begin 2019 boekte Philipsen zijn eerste World Tour-overwinning. In de vijfde etappe van de Tour Down Under eindigde hij weliswaar tweede na Caleb Ewan, maar die werd gediskwalificeerd wegens onregelmatig sprinten. Philipsen bleef onder meer Peter Sagan, Danny van Poppel en Elia Viviani voor. In juli maakte hij zijn debuut in de Ronde van Frankrijk, waar hij na diverse ereplaatsen niet meer van start ging in de twaalfde etappe.

2020[bewerken | brontekst bewerken]

Vroeg in het jaar won Philipsen het puntenklassement in de Tour Down Under, dit was nog voor het uitbreken van de coronapandemie. Later in het jaar boekte hij nog drie etappezeges waaronder zijn eerste in een Grote Ronde. Hij won de ruim zes uur durende vijftiende etappe etappe in de Ronde van Spanje die van Mos naar Puebla de Sanabria ging, voor de Duitsers Pascal Ackermann en Jannik Steimle.[2]

2021[bewerken | brontekst bewerken]

Voor dit seizoen maakte Philipsen de overstap van UAE Team Emirates naar de Belgische wielerploeg Alpecin-Fenix. In de Ronde van Frankrijk 2021 sprintte Philipsen tot zes keer toe naar een podiumplek in een etappe, echter bleef een overwinning nog altijd uit. Net als in 2020 was Philipsen in 2021 succesvol in de Ronde van Spanje. Ditmaal in de tweede en vijfde etappe, hij startte niet in de elfde etappe.[3] In het najaar zegevierde hij in vier achtereenvolgende wedstrijden waar hij aan deelnam; het Kampioenschap van Vlaanderen, Eschborn-Frankfurt, GP Denain en Parijs-Chauny daarnaast was hij in het voorjaar al succesvol in de Scheldeprijs.

2022[bewerken | brontekst bewerken]

Net als in 2021 behaalde hij in 2022 in totaal negen officiële UCI-zeges. In de start van het seizoen won hij in de Ronde van de Verenigde Arabische Emiraten twee etappes en in de Ronde van Turkije een etappe. Bij beide rondes schreef hij ook het puntenklassement op zijn naam. Na in de Baloise Belgium Tour succes te hebben gekend in de derde etappe en tweemaal op het podium te zijn geëindigd startte hij in juli voor de derde keer in zijn carrière in de Ronde van Frankrijk. Bij deze editie eindigde hij vijfmaal op het podium na een sprintetappe. Ten opzichte van voorgaande edities won hij twee etappes, de vijftiende en de slotetappe met finish op de Champs-Élysées. Hij was de elfde Belgische renner die de slotetappe won in de Tour. In deze 21e etappe sprintte hij naar de zege voor Dylan Groenewegen en Alexander Kristoff.[4]

2023[bewerken | brontekst bewerken]

In het jaar 2023 zegevierde Philipsen negentien keer, tweemaal meer dan de Sloveen Tadej Pogačar.[5] Hiervan waren zeven eendagswedstrijden, waaronder de Scheldeprijs, Classic Brugge-De Panne, Parijs-Chauny en de Gooikse Pijl.[6] Zodoende won hij twaalf etappezeges in meerdaagse wedstrijden, hiervan waren er vier in de Ronde van Turkije en eveneens vier in de Ronde van Frankrijk.[7] Zijn eerste ritsucces in deze Ronde van Frankrijk was in het Baskenland in de derde etappe. Hij was sneller dan onder andere Phil Bauhaus en Caleb Ewan. Naast zijn etappezeges en de winst van het puntenklassement verloor hij ook twee sprints, waaronder in de slotetappe van deze editie. Hierin moest hij landgenoot Jordi Meeus voor zich laten.

2024[bewerken | brontekst bewerken]

Op 16 maart won Philipsen de Italiaanse voorjaarsklassieker en Monument Milaan-Sanremo. In de eindsprint versloeg hij de Australiër Michael Matthews en de Sloveen Tadej Pogačar.[8] Hij noemde het op dat moment de mooiste overwinning uit zijn wielercarrière. Vier dagen later won hij ook de Classic Brugge-De Panne.

Palmares[bewerken | brontekst bewerken]

Overwinningen[bewerken | brontekst bewerken]

2017 - 5 zeges

2018 - 7 zeges

2019 - 1 zege

2020 - 3 zeges

2021 - 9 zeges

2022 - 9 zeges

2023 - 19 zeges

2024 - 3 zeges

Totaal: 50 zeges (waarvan 1 individuele niet-UCI-zege)

Resultaten in voornaamste wedstrijden[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Ronde van
Italië 		Ronde van
Frankrijk 		Ronde van
Spanje
2018
2019 opgave  
2020 85e (1) 
2021 109e   opgave (2) 
2022 92e (2) 
2023 97e (4)  
2024
Jaar Milaan-San Remo Gent-Wevelgem Ronde van Vlaanderen Parijs-Roubaix Omloop Het Nieuwsblad Scheldeprijs Eschborn-Frankfurt WK op de weg Wereld­ranglijsten
2018 145e (UWR)
2019 150e opgave opgave 37e 9e 79e (UWR)
2020 47e 5e 65e (UWR)
2021 38e 41e 124e Goud ↑ Goud ↑ 15e (UWR)
2022 66e 21e opgave 8e 22e (UWR)
2023 15e opgave Zilver ↑ 33e Goud ↑ opgave 9e (UWR)
2024 Goud ↑ 4e Zilver ↑ Zilver ↑
Resultaten in kleinere rondes
Jaar Tour Down Under Ronde van Californië Ronde van België Ronde van Polen BinckBank Tour Parijs-Nice Tirreno-Adriatico
2019 77e (1) 105e 6e 53e
2020 71e Puntenklassement 65e 13e (1)
2021 opgave
2022 opgave
2023 26e (1) 35e (1) 82e (2)
2024 81e (1)

Jeugd[bewerken | brontekst bewerken]

2015 (junioren)

2016 (junioren)

2017 (beloften)

2018 (beloften)

Onderscheidingen[bewerken | brontekst bewerken]

Ploegen[bewerken | brontekst bewerken]

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Voorganger:
Wout van Aert
Vlag van België
2022 		Winnaar groene trui in de Ronde van Frankrijk
Jasper Philipsen
Vlag van België
2023 		Opvolger:

2024
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jasper_Philipsen&oldid=67350258"