Jo-Wilfried Tsonga

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Jo-Wilfried Tsonga
Jo-Wilfried Tsonga
Persoonlijke informatie
Bijnaam Jo
Nationaliteit Vlag van Frankrijk Franse
Geboorteplaats Le Mans, Frankrijk
Geboortedatum 17 april 1985
Woonplaats Gingins, Zwitserland
Lengte 1,88 m
Gewicht 91 kg
Profdebuut 2004
Met pensioen 25 mei 2022
Slaghand rechts, backhand tweehandig
Totaal prijzengeld 22.452.049 US dollar
Coach Thierry Ascione
Profiel (en) ATP-site
Enkelspel
Winst-verliesbalans 467–236
Titels 18
Hoogste positie 5e (27 februari 2012)
ATP Finals finale (2011)
Olympische Spelen kwartfinale (2012)
Grandslamresultaten
Vlag van Australië Australian Open finale (2008)
Vlag van Frankrijk Roland Garros halve finale (2013, 2015)
Vlag van Verenigd Koninkrijk Wimbledon halve finale (2011, 2012)
Vlag van Verenigde Staten US Open kwartfinale (2011)
Dubbelspel
Winst-verliesbalans 83–67
Titels 4
Hoogste positie 33e (26 oktober 2009)
Olympische Spelen Zilver zilver (2012)
Grandslamresultaten
Vlag van Australië Australian Open 2e ronde (2008)
Vlag van Frankrijk Roland Garros 1e ronde (2002, 2003, 2009)
Laatst bijgewerkt op: 22 september 2019
Portaal  Portaalicoon   Tennis

Jo-Wilfried Tsonga (Le Mans, 17 april 1985) is een voormalig tennisspeler uit Frankrijk die zijn laatste professionele wedstrijd speelde (en verloor) tegen de Noor Casper Ruud op Roland Garros 2022. Zijn beste prestaties zijn het bereiken van de finale van het Australian Open in 2008 en het winnen van het ATP-toernooi van Parijs 2008.

Hij is geboren als zoon van een Franse moeder en een Congolese vader. Zijn hoogste ranking tot nu toe bereikte hij na het winnen van het ATP-toernooi van Parijs 2008 met een 6e plaats en op 27 februari 2012 een 5e plaats op de wereldranglijst.

De spelers van het ATP-circuit gaven hem de bijnaam "The Muhammad Ali of Tennis" omdat hij nogal lijkt op Muhammad Ali, die een van zijn helden was.[1]

Carrière[bewerken | brontekst bewerken]

Junioren[bewerken | brontekst bewerken]

Als jeugdspeler was hij al succesvol. Hij won het US Open bij de junioren in 2003. In de finale versloeg hij de Cyprioot Marcos Baghdatis. Ook bereikte hij in drie andere grandslamtoernooien de halve finale.

2007[bewerken | brontekst bewerken]

Zijn eerste opmerkelijke prestatie was op het Australian Open 2007 waar hij in zijn tweede grandslam­optreden werd toegelaten met een wildcard. Hij was nummer 212 op de wereldranglijst en speelde tegen de als zesde geplaatste Andy Roddick. In de langste tiebreak ooit op het Australian Open won hij de eerste set met 20-18. In de tweede set was ook een tie-break nodig, maar die verloor hij, net als de volgende twee sets. Hij was toen 21 jaar.

In 2007 won hij vier Challenger-titels: in Tallahassee, Mexico-Stad, Lanzarote en Surbiton. Hij kwalificeerde zich voor het Queens waar hij speelde tegen de als nummer zes geplaatste titelverdediger Lleyton Hewitt, de nummer 16 van de wereldranglijst. Met twee tie-breaks won hij deze wedstrijd.

Op Wimbledon werd hij opnieuw toegelaten met een wildcard. Hij bereikte de vierde ronde door achtereen­volgens Julien Benneteau, Nicolás Lapentti en Feliciano López te verslaan. In die vierde ronde was zijn landgenoot Richard Gasquet, de nummer 14 van de wereldranglijst in drie sets te sterk. Met deze prestatie steeg hij naar de 75e plaats op de wereldranglijst en kwam voor het eerst de top 100 binnen.

Op het US Open versloeg hij in de eerste ronde Óscar Hernández en in de volgende Tim Henman. Het was Henmans laatste grandslamwedstrijd. In de derde ronde was Rafael Nadal te sterk met 7-6, 6-2 en 6-1. In het volgende grandslamtoernooi zou hij dit rechtzetten.

Op het ATP-toernooi van Lyon won hij voor het eerst een dubbelspeltitel. Dit deed hij samen met zijn landgenoot Sébastien Grosjean.

2008[bewerken | brontekst bewerken]

In Adelaide was hij als zesde geplaatst. Hij bereikte daar de halve finale waarin hij verloor van Jarkko Nieminen.

Op het toernooi van Sydney won hij samen met Richard Gasquet het dubbelspeltoernooi. In de finale versloegen ze verrassend het beste dubbelteam van de wereld van dat moment; het duo Bob en Mike Bryan nadat ze twee wedstrijdpunten tegen hadden gekregen.

Tsonga startte het Australian Open met een zware loting tegen de als negende geplaatste Andy Murray. De Schot werd in vier sets verslagen. In de tweede ronde won hij eenvoudig van de Amerikaanse kwalificant Sam Warburg. Een zege op de Spanjaard Guillermo García López bracht hem in de vierde ronde. Zijn landgenoot Richard Gasquet werd in de volgende ronde in vier sets opzij gezet. In de kwartfinale versloeg hij tot ieders verrassing de sterke Michail Joezjny in drie sets met 7-5, 6-0, 7-6. De sensatie was compleet toen hij in de halve finale in drie sets te sterk was voor de nummer twee van de wereld, de Spanjaard Rafael Nadal. Nadal had tot dat moment nog geen set verloren. In de finale tegen Novak Djokovic won hij de eerste set. Đoković had tot dat moment ook nog geen set verloren, maar in de drie sets daarna was Đoković hem te sterk.

2009[bewerken | brontekst bewerken]

Tsonga reikte tijdens het Australian Open niet verder dan de kwartfinale, waar hij de Spanjaard Fernando Verdasco ontmoette. Hij werd in 4 sets verslagen. Het grandslamtoernooi in zijn thuisland, waar hij voor het eerst sinds 2006 aan mee deed, verliep goed. Hij verloor in de vierde ronde in een viersetter van Juan Martín del Potro, dat is zijn beste resultaat op het gravel van Roland Garros tot nu toe. Op Wimbledon werd Tsonga in de derde ronde verslagen door Ivo Karlović. Op het US Open kwam hij tot de vierde ronde, waar Fernando González te sterk bleek.

2010[bewerken | brontekst bewerken]

Op het Australian Open speelde Tsonga voor het eerst tijdens een ATP-toernooi een vijfsetter, dat deed hij in de vierde ronde tegen Nicolás Almagro. In de kwartfinale won hij weer een vijfsetter, ditmaal van Novak Djokovic. Roger Federer wist in de halve finale van Tsonga te winnen in drie sets. Aan het begin van het gravelseizoen was Tsonga geblesseerd. Op zijn tweede graveltoernooi, het toernooi van Barcelona, kwam de Fransman tot de kwartfinale, waar hij verrassend uitgeschakeld werd door Thiemo de Bakker. Op het ATP-toernooi van Rome werd hij wederom in de kwartfinale uitgeschakeld, de nummer 13 David Ferrer won met 4-6 en 1-6. Op Roland Garros won Tsonga in de eerste ronde met een vijfsetter tegen de Duitser Daniel Brands. In de volgende ronde versloeg hij landgenoot Josselin Ouanna, in de derde ronde Thiemo De Bakker,in de vierde ronde gaf hij op tegen Michail Joezjny na de eerste set verloren te hebben.

2022[bewerken | brontekst bewerken]

In april 2022 kondigde Tsonga op 37-jarige leeftijd zijn tennispensioen aan. Hij zou zijn carrière afsluiten op zijn 15de deelname aan Roland Garros in datzelfde jaar.

Op 24 mei 2022 speelde Tsonga zijn laatste professionele ATP wedstrijd op Roland Garros 2022. Hij verloor in de eerste ronde in vier sets tegen de Noor Casper Ruud. Na afloop kreeg Tsonga een staande ovatie van het Franse publiek gevolgd door een afscheidceremonie op Court Philippe-Chatrier.[bron?]

Palmares[bewerken | brontekst bewerken]

Legenda
Grand Slam
Olympische Spelen
tot 2009 vanaf 2009
Tennis Masters Cup ATP Finals
ATP Masters Series ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold ATP Tour 500
ATP International Series ATP Tour 250

Enkelspel[bewerken | brontekst bewerken]

Nr. Datum Toernooi Ondergrond Tegenstander in finale Score
gewonnen finales
1. 22 september 2008 Vlag van Thailand ATP Bangkok Hardcourt (i) Vlag van Servië Novak Djokovic 7-6, 6-4 details
2. 2 november 2008 Vlag van Frankrijk ATP Parijs Hardcourt (i) Vlag van Argentinië David Nalbandian 6-3, 4-6, 6-4 details
3. 2 februari 2009 Vlag van Zuid-Afrika ATP Johannesburg Hardcourt Vlag van Frankrijk Jérémy Chardy 6-4, 7-6 details
4. 16 februari 2009 Vlag van Frankrijk ATP Marseille Hardcourt (i) Vlag van Frankrijk Michaël Llodra 7-5, 7-6 details
5. 11 oktober 2009 Vlag van Japan ATP Tokio Hardcourt Vlag van Rusland Michail Joezjny 6-3, 6-3 details
6. 25 september 2011 Vlag van Frankrijk ATP Metz Hardcourt (i) Vlag van Kroatië Ivan Ljubičić 6-3, 6-7(4), 6-3 details
7. 30 oktober 2011 Vlag van Oostenrijk ATP Wenen Hardcourt (i) Vlag van Argentinië Juan Martín del Potro 6-7(5), 6-3, 6-4 details
8. 7 januari 2012 Vlag van Qatar ATP Doha Hardcourt Vlag van Frankrijk Gaël Monfils 7-5, 6–3 details
9. 23 september 2012 Vlag van Frankrijk ATP Metz Hardcourt (i) Vlag van Italië Andreas Seppi 6-1, 6-2 details
10. 24 februari 2013 Vlag van Frankrijk ATP Marseille Hardcourt (i) Vlag van Tsjechië Tomáš Berdych 3-6, 7-6(6), 6-4 details
11. 10 augustus 2014 Vlag van Canada ATP Toronto Hardcourt Vlag van Zwitserland Roger Federer 7-5, 7-6(3) details
12. 27 september 2015 Vlag van Frankrijk ATP Metz Hardcourt (i) Vlag van Frankrijk Gilles Simon 7-6(5), 1-6, 6-2 details
13. 19 februari 2017 Vlag van Nederland ATP Rotterdam Hardcourt (i) Vlag van België David Goffin 4-6, 6-4, 6-1 details
14. 26 februari 2017 Vlag van Frankrijk ATP Marseille Hardcourt (i) Vlag van Frankrijk Lucas Pouille 6-4, 6-4 details
15. 27 mei 2017 Vlag van Frankrijk ATP Lyon Gravel Vlag van Tsjechië Tomáš Berdych 7-6(2), 7-5 details
16. 22 oktober 2017 Vlag van België ATP Antwerpen Hardcourt (i) Vlag van Argentinië Diego Schwartzman 6-3, 7-5 details
17. 10 februari 2019 Vlag van Frankrijk ATP Montpellier Hardcourt (i) Vlag van Frankrijk Pierre-Hugues Herbert 6-4, 6-2 details
18. 22 september 2019 Vlag van Frankrijk ATP Metz Hardcourt (i) Vlag van Slovenië Aljaž Bedene 6-7(4), 7-6(4), 6-3 details
verloren finales
1. 14 januari 2008 Vlag van Australië Australian Open Hardcourt Vlag van Servië Novak Djokovic 6-4, 4-6, 3-6, 6-7(2) details
2. 13 februari 2011 Vlag van Nederland ATP Rotterdam Hardcourt (i) Vlag van Zweden Robin Söderling 3-6, 6-3, 3-6 details
3. 13 juni 2011 Vlag van Verenigd Koninkrijk ATP Londen Gras Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy Murray 6-3, 6-7, 4-6 details
4. 13 november 2011 Vlag van Frankrijk ATP Parijs Hardcourt (i) Vlag van Zwitserland Roger Federer 1-6, 6-7(3) details
5. 27 november 2011 Vlag van Verenigd Koninkrijk ATP World Tour Finals Hardcourt (i) Vlag van Zwitserland Roger Federer 3-6, 7-6(6), 3-6 details
6. 7 oktober 2012 Vlag van China ATP Peking Hardcourt Vlag van Servië Novak Djokovic 6-7(5), 2-6 details
7. 21 oktober 2012 Vlag van Zweden ATP Stockholm Hardcourt (i) Vlag van Tsjechië Tomáš Berdych 6-4, 4-6, 4-6 details
8. 22 september 2013 Vlag van Frankrijk ATP Metz Hardcourt (i) Vlag van Frankrijk Gilles Simon 4-6, 3-6 details
9. 23 februari 2014 Vlag van Frankrijk ATP Marseille Hardcourt (i) Vlag van Letland Ernests Gulbis 6-7(5), 4-6 details
10. 18 oktober 2015 Vlag van China ATP Shanghai Hardcourt Vlag van Servië Novak Djokovic 2-6, 4-6 details
11. 30 oktober 2016 Vlag van Oostenrijk ATP Wenen Hardcourt (i) Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy Murray 3-6, 6-7(6) details
12. 29 oktober 2017 Vlag van Oostenrijk ATP Wenen Hardcourt (i) Vlag van Frankrijk Lucas Pouille 1-6, 4-6 details
gewonnen challengers
1. 5 juli 2004 Vlag van Verenigd Koninkrijk Nottingham Gras Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bogdanovic 6-3, 6-4
2. 26 juli 2004 Vlag van Rusland Togliatti Hardcourt Vlag van Slowakije Ladislav Svarc 6-3, 7-6
3. 28 maart 2005 Vlag van Mexico León Hardcourt Vlag van Verenigde Staten Glenn Weiner 7-5, 7-5
4. 9 oktober 2006 Vlag van Frankrijk Rennes Hardcourt Vlag van Duitsland Tobias Summerer 1-6, 7-5, 7-5
5. 2 april 2007 Vlag van Verenigde Staten Tallahassee Hardcourt Vlag van Zuid-Afrika Rik De Voest 6-1, 6-4
6. 9 april 2007 Vlag van Mexico Mexico-Stad Hardcourt Vlag van Mexico Bruno Echagaray 6-4, 2-6, 6-1
7. 30 april 2007 Vlag van Spanje Lanzarote Hardcourt Vlag van Australië Paul Baccanello 6-2, 6-2
8. 4 juni 2007 Vlag van Verenigd Koninkrijk Surbiton Gras Vlag van Kroatië Ivo Karlović 6-3, 7-6

Dubbelspel[bewerken | brontekst bewerken]

Nr. Datum Toernooi Ondergrond Partner Tegenstanders in finale Score
gewonnen finales mannendubbel
1. 29 oktober 2007 Vlag van Frankrijk ATP Lyon Tapijt Vlag van Frankrijk Sébastien Grosjean Vlag van Polen Łukasz Kubot
Vlag van Kroatië Lovro Zovko
6-4, 6-3 details
2. 13 januari 2008 Vlag van Australië ATP Sydney Hardcourt Vlag van Frankrijk Richard Gasquet Vlag van Verenigde Staten Bob Bryan
Vlag van Verenigde Staten Mike Bryan
4-6, 6-4, [11-9] details
3. 5 januari 2009 Vlag van Australië ATP Brisbane Hardcourt Vlag van Frankrijk Marc Gicquel Vlag van Spanje Fernando Verdasco
Vlag van Duitsland Mischa Zverev
6-4, 6-3 details
4. 18 oktober 2009 Vlag van China ATP Shanghai Hardcourt Vlag van Frankrijk Julien Benneteau Vlag van Polen Mariusz Fyrstenberg
Vlag van Polen Marcin Matkowski
6-3, 6-4 details
verloren finales mannendubbel
1. 20 februari 2011 Vlag van Frankrijk ATP Marseille Hardcourt (i) Vlag van Frankrijk Julien Benneteau Vlag van Nederland Robin Haase
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ken Skupski
3-6, 7-6(4), [11-13] details
2. 26 februari 2012 Vlag van Frankrijk ATP Marseille Hardcourt (i) Vlag van Duitsland Dustin Brown Vlag van Frankrijk Nicolas Mahut
Vlag van Frankrijk Édouard Roger-Vasselin
6-3, 3-6, [6-10] details
3. 4 augustus 2012 Vlag van Verenigd Koninkrijk Olympische Spelen Gras Vlag van Frankrijk Michaël Llodra Vlag van Verenigde Staten Bob Bryan
Vlag van Verenigde Staten Mike Bryan
6-7(4), 2-6 details
4. 16 september 2013 Vlag van Frankrijk ATP Metz Hardcourt (i) Vlag van Frankrijk Nicolas Mahut Vlag van Zweden Johan Brunström
Vlag van Zuid-Afrika Raven Klaasen
4-6, 6-7(5) details

Resultaten grote toernooien[bewerken | brontekst bewerken]

Legenda
g.t. geen toernooi gehouden
l.c. lagere categorie
niet deelgenomen
G uitgeschakeld in de groepsfase
1R uitgeschakeld in de eerste ronde
2R uitgeschakeld in de tweede ronde
3R uitgeschakeld in de derde ronde
4R uitgeschakeld in de vierde ronde
KF uitgeschakeld in de kwartfinale
HF uitgeschakeld in de halve finale
F de finale verloren
W het toernooi gewonnen
w-v winst/verlies-balans

Enkelspel[bewerken | brontekst bewerken]

toernooi 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022
grandslamtoernooien
Australian Open 1R F KF HF 3R 4R KF 4R 4R KF 3R 2R 1R
Roland Garros 1R 4R 4R 3R KF HF 4R HF 3R 1R 2R 1R 1R
Wimbledon 4R 3R KF HF HF 2R 4R 3R KF 3R 3R g.t. 1R
US Open 3R 3R 4R KF 2R 4R KF KF 2R 1R
ATP Finals
ATP Finals G F
ATP Masters 1000
Indian Wells 4R 3R 4R 2R 4R KF 2R KF 2R g.t.
Miami 3R KF KF 3R KF 4R 4R 3R 3R g.t.
Monte Carlo 3R 2R KF HF KF 3R HF 2R 1R g.t.
Madrid l.c. 2R 2R 3R 3R KF 2R 3R 3R 2R g.t.
Rome 1R 1R KF 2R KF 2R 3R 2R 1R
Montreal/Toronto HF HF 2R W KF 2R 1R g.t.
Cincinnati 2R 2R 1R 1R 3R 2R
Shanghai l.c. 3R KF 2R KF HF F KF g.t.
Parijs 2R W KF F KF 2R 2R 3R KF 2R 1R KF
statistieken
titels per jaar 0 0 0 2 3 0 2 2 1 1 1 0 4 0 2 0 0
eindejaarsranking 338 212 43 6 10 13 6 8 10 12 10 12 15 239 29 62

Dubbelspel[bewerken | brontekst bewerken]

toernooi 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021
grandslamtoernooien
Australian Open 2R
Roland Garros 1R 1R 1R 2R
Wimbledon g.t.
US Open
ATP Masters 1000
Indian Wells 1R 2R KF KF g.t.
Miami KF KF KF 1R g.t.
Monte Carlo 2R 2R 1R 2R 1R g.t.
Madrid l.c. 2R 1R 1R g.t.
Rome 2R 1R 1R
Montreal/Toronto 1R KF KF 2R 2R g.t.
Cincinnati KF 1R 2R
Shanghai l.c. W 1R 2R KF g.t.
Parijs 2R 1R 2R 1R 2R
olympisch
Olympische Spelen g.t. g.t. g.t. F g.t. 1R g.t.
statistieken
titels per jaar 0 0 0 0 0 1 1 3 0 0 1 0 0 0 0 0 0 0 0 0
eindejaarsranking 933 645 782 1651 111 130 34 242 115 198 412 156 376 168 711 774 383

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Commons heeft mediabestanden in de categorie Jo-Wilfried Tsonga.