Julien Guiomar

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Julien Guiomar
Julien Guiomar in 1972. Foto: André Cros
Algemene informatie
Geboren 3 mei 1928
Geboorteplaats Morlaix
Overleden 22 november 2010
Overlijdensplaats Agen
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Werk
Jaren actief 1958-2004
(en) IMDb-profiel
(mul) TMDb-profiel
(en) AllMovie-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Julien Guiomar (Morlaix, 3 mei 1928 - Agen, 22 november 2010) was een Frans acteur.

Leven en werk[bewerken | brontekst bewerken]

Toneelopleiding en lid van het TNP[bewerken | brontekst bewerken]

Julien Guiomar verliet Bretagne om te studeren in Parijs. Hij overwoog even als tandarts in de voetsporen van zijn vader te treden. Hij besliste echter toneellessen te volgen. Nadat hij de nodige ervaring had opgedaan kwam hij voor een periode van vijf jaar terecht bij het Théâtre national populaire (TNP) dat toen werd geleid door Jean Vilar. Hij kreeg de gelegenheid te spelen in stukken van onder meer Alfred Jarry, William Shakespeare, Berthold Brecht en Georg Büchner, meestal tijdens het Festival van Avignon.

Eerste filmrollen als geestelijke[bewerken | brontekst bewerken]

Pas in 1966, toen zijn toneelactiviteit bijna achter de rug was, debuteerde hij op het grote scherm als 'monseigneur' in de tragikomedie Le Roi de cœur van Philippe de Broca. Een volgende bijrol was deze van een geestelijke die zich bezondigt aan criminele praktijken in de tragikomedie Le Voleur (Louis Malle, 1967). Hij speelde nog een derde keer een geestelijke in de absurde filmkomedie La Voie lactée (Luis Buñuel, 1969). De toon was gezet voor een hele reeks opvallende, kleurrijke en extravagante figuren.

Doorbraak met Z[bewerken | brontekst bewerken]

Voor zijn doorbraak moest hij echter wachten op de tijdens het kolonelsregime in Griekenland gesitueerde politieke thriller Z (Costa-Gavras, 1969). Hij vertolkte een van de kolonels die het brutale hoofd van de politie was.

Rollen als snoodaard[bewerken | brontekst bewerken]

Geholpen door zijn imposante fysieke verschijning en zijn autoritaire uitstraling legde hij zich de volgende jaren toe op het geloofwaardig gestalte geven aan dergelijke antipathieke en oneerlijke personages met veel noten op hun zang : uitgever van een schandaalkrant in La moutarde me monte au nez (1974), onbetrouwbare commissaris in Adieu poulet (1975), malafide bouwpromotor in Mado (1976), snode opdrachtgever in Barocco (1976), corrupte zakenman in Mort d'un pourri (1977). Zelfs in komedies zette hij treffend een hypocriet personage neer zoals de eigenaar van een fastfoodketen en tegenstrever van gastronoom Louis de Funès in L'Aile ou la Cuisse (1976).

Vruchtbare samenwerkingen en blijvende typecasting[bewerken | brontekst bewerken]

Guiomar trad zes keer op in de komedies van Claude Zidi, allemaal topsuccessen, van La moutarde me monte au nez en L'Aile ou la Cuisse tot Les Ripoux (1984). Hij werkte ook meermaals samen met Georges Lautner, Costa-Gavras, Pierre Granier-Deferre, Jacques Deray en André Téchiné. Hij was heel dikwijls aan de zijde van Jean-Paul Belmondo te zien (Le Voleur, Borsalino, Les Mariés de l'an II, L'Incorrigible…). Vijftien jaar lang (1969-1984) was hij een heel veel gevraagde acteur in de populaire Franse cinema. Behalve verdorven personages en snoeverige en luidruchtige komische figuren vertolkte hij ook vaak een commissaris (La Horse, Inspecteur la Bavure, Les Ripoux, Dernier été à Tanger) of een militair (Décembre, Papy fait de la résistance). Na zijn succesperiode nam zijn bedrijvigheid in de filmwereld af.

Televisie[bewerken | brontekst bewerken]

Naast zijn film- en toneelwerk leidde hij een drukke televisiecarrière.

In 2010 overleed Julien Guiomar ten gevolge van een hartaanval op 82-jarige leeftijd.

Filmografie (selectie langspeelfilms)[bewerken | brontekst bewerken]

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Julien_Guiomar&oldid=57823096"