Sint-Truidense VV

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf K.Sint-Truidense VV)
STVV
Sint-Truidense VV
Voetbal, Volk en Vuur
Naam Koninklijke Sint-Truidense
Voetbalvereniging
Bijnaam De Kanaries
Stamnummer 373
Opgericht 23 februari 1924
Plaats Sint-Truiden
Stadion Stayen
Capaciteit 14.600
Voorzitter Vlag van België David Meekers
Eigenaar Vlag van Japan DMM.com
Algemeen directeur Vlag van Japan Takayuki Tateishi
Sportief directeur Vlag van Brazilië Andre Pinto
Trainer Vlag van Duitsland Thorsten Fink
(Hoofd)sponsor DMM.com
Kledingmerk Macron
Competitie Jupiler Pro League
Website https://www.stvv.com/
Thuis
Uit
Icoontje huidige resultaten Sint-Truidense VV in het seizoen 2023/24
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

De Koninklijke Sint-Truidense Voetbalvereniging, meestal afgekort als STVV, is een Belgische voetbalclub uit Sint-Truiden, in de provincie Limburg. De club is bij de KBVB aangesloten met stamnummer 373 en speelt zijn thuiswedstrijden in Stayen. STVV speelt in de hoogste divisie van het Belgische voetbal. De Kanaries, zoals ze doorgaans ook worden genoemd, hebben als clubkleuren geel en blauw.

De club, waarvan David Meekers de voorzitter is, is in handen van het Japanse internetbedrijf DMM.com. De huidige trainer van STVV is sinds mei 2023 Thorsten Fink.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

Voorgeschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

Football Club Saint-Trond Sportif was er al in 1908. Wanneer deze club precies begonnen is, is onbekend, maar in 1912 verdwenen ze alweer. La Vaillante de Saint-Trond was ook in 1908 actief, maar is verder onbekend. Daarna bleef het even stil. Tot in 1920 The Red Star Saint-Trond de kop op stak. Er is opnieuw geen duidelijkheid sinds wanneer ze actief waren, maar in 1920 verdwenen ze alweer van het voetbaltoneel. In 1923 werd Football Club Gold Star Saint-Trond opgericht. Een jaartje later kwam daar Sint-Truidensche Voetbalvereeniging bij. De club kreeg vorm na het verdwijnen van twee lokale ploegen in Sint-Truiden: Gold Star Sint-Truiden en Union Sint-Truiden. Eind 1924 onthief Gold Star zichzelf om alle spelers lid te laten worden van het nieuwe STVV.

STVV bij de oprichting

Oprichting[bewerken | brontekst bewerken]

De club werd opgericht op 23 februari 1924 en sloot zich op 13 juni dat jaar officieel aan bij de Belgische Voetbalbond onder de naam Sint-Truidensche Voetbalvereeniging. Als kleuren koos men geel en blauw, zoals die van de stad Sint-Truiden. De eerste wedstrijd van STVV was tegen Cercle Tongeren, dat destijds in de tweede afdeling speelde. Het was geen groot succes: slechts 9 betalende toeschouwers en een opbrengst van 13,50 Belgische frank. Bij het invoeren van de stamnummers in 1926 kreeg Sint-Truidensche VV stamnummer 373 toegekend.

Beginjaren[bewerken | brontekst bewerken]

De Kanaries debuteerden vier jaar na de oprichting voor het eerst in de nationale reeksen en kwamen terecht in de Derde Klasse. De club zou enkele keren zakken en terug promoveren. Memorabel was het seizoen 1938/39, waarin Pol Appeltants een clubrecord liet optekenen door maar liefst 50 keer te scoren. Diezelfde Appeltants zou in 1948 als eerste Limburger en Truienaar aantreden voor het Belgisch voetbalelftal. STVV werd in 1944 zwaar getroffen toen Duitse luchtbombardementen de volledige accommodatie vernietigden.

Stamnummer en koninklijke titel[bewerken | brontekst bewerken]

Een jaar later (1948) vierde STVV haar 25-jarig bestaan met een kampioenstitel: geel-blauw promoveerde naar de huidige Tweede Klasse. Ondertussen had Appeltants in 1945/46 het clubrecord en tevens huidig record in Derde Klasse op 67 treffers in één seizoen gezet. In 1947 had men de spelling van de clubnaam naar Sint-Truidense Voetbalvereniging gewijzigd en in 1951 kreeg de club de koninklijke titel.

In 1959 werd Raymond Goethals aangesteld als nieuwe trainer van STVV

Eerste Klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De club speelde een tiental jaar in Tweede Klasse tot men in 1957 tweede werd en voor het eerst de promotie afdwong naar Eerste Klasse. In 1959 kwam de jonge, toen nog onbekende, Raymond Goethals naar STVV. Hij introduceerde een nieuwe tactiek en bouwde STVV uit tot een te duchten eersteklasser. Sint-Truiden bleef meedraaien in deze reeks en kende enkele goede jaren. In 1965/66 werd de club onder Goethals aanvankelijk herfstkampioen, met 23 op 24. De Spaanse voetbalbond nodigde STVV uit voor een oefenwedstrijd tegen het Spaans voetbalelftal, die met 5-1 verloren werd. Uiteindelijk sloot Sint-Truiden het seizoen af als vicekampioen van België. Raymond Goethals verliet STVV na dit seizoen om bondscoach te worden.

Bekerfinale[bewerken | brontekst bewerken]

Op 7 april 1968 maakte Odilon Polleunis zijn debuut bij de Rode Duivels in Amsterdam, waar de Belgen met 1-2 wonnen en Lon het eerste doelpunt scoorde. Polleunis kreeg voor zijn schitterende prestaties bij STVV en bij de nationale ploeg de Gouden Schoen (‘68-‘69). De Kanaries eindigden op de 7de plaats. In 1971 speelde STVV de finale van de Beker van België tegen Beerschot VAC. Duizenden supporters reisden mee naar de Heizel, waar Beerschot in de verlengingen te sterk bleek. Voor het seizoen ‘72-‘73 trokken de Kanaries de Oostenrijkse topscorer Alfred Riedl aan. De Oostenrijker werd in 1973 samen met Robbie Rensenbrink van RSC Anderlecht topschutter met 16 doelpunten.

13-jarige periode tweede divisie[bewerken | brontekst bewerken]

Uiteindelijk zakte men in 1974 terug naar de tweede afdeling. In deze 13-jarige periode in Tweede Klasse passeerde bij STVV verschillende trainers, Marcel Vercammen, Gerard Bergholtz, Albert Bers en ex-Gouden Schoen Wilfried van Moer zakte naar Stayen af (eerst als speler en later als speler-trainer). Op sportief vlak viel er in het eerste deel van dit tijdperk niet veel positiefs te noteren. STVV draaide veelal mee in de middenmoot, maar er viel wel heel wat nieuws op Stayen te rapen met onder andere de komst van de Zuid-Koreaan Jong Wong Park, de twee Brazilianen Pereira en Georgini in ‘80-‘81, Guy Lambeets als nieuwe voorzitter in ’78-‘79, de doorbraak van jongeren als Armand Cleuren, Roland Velkeneers, Erwin Coenen en Renaat Koopmans, de aankoop van Fazekas, Cremasco en Agten. Een opmerkelijke gebeurtenis in de eerste wedstrijd van het seizoen 1985-1986 was toen een hotdog kraam ontplofte in het stadion.

De club kende eerst enkele mindere seizoenen in Tweede Klasse, maar behaalde in de jaren 1980 toch enkele malen de eindronde. Het seizoen van 1986 – 1987 betekende het einde van de dure vedetten-politiek. De jonge garde zoals Marc Wilmots en Danny Boffin namen het heft in handen. Dit met een positief resultaat, zij brachten de Kanaries terug naar de top in tweede klasse. Marc Wilmots werd dat seizoen ook topscorer met 22 doelpunten. STVV en Winterslag waren gewaagd aan elkaar in de strijd om promotie. Een strijd die de Kanaries wonnen. Op de laatste speeldag kroonden de Kanaries zich tot kampioen van tweede klasse. De ruim 8.000 meegereisde supporters waren door het dolle heen. De Trudostad stond weer dagenlang op zijn kop.

Het eerste seizoen terug in eerste kon STVV zich makkelijk handhaven. Geel-blauw deed haar traditie van giant killer alle eer aan. Club Brugge beet op Stayen in het zand (2-1), en Stef Agten schreef geschiedenis in het Astridpark (0-1). STVV toonden zich als een sterke middenmoot en eindigde op de 11de plaats. Een jaar later was het weer feest: STVV vernederde Club Brugge met 5-1, met als held van de avond de jonge Geert Hoebrechts. STVV sloot het tweede seizoen van deze periode op een 7de plaats af.

In het derde seizoen ‘89-‘90 kon geel-blauw de degradatie nog juist ontlopen. STVV kende een minder seizoen. Sint-Truiden degradeerde na drie seizoenen terug naar 2de klasse. Ook Beerschot degradeerde, maar dit omwille van financiële problemen. Er woedden zware bestuursperikelen na de degradatie. Een nieuwe groep had de macht in handen genomen, en de ploeg draaide niet naar behoren. Op het bekerfront viel er gelukkig wel positief nieuws te rapen. STVV schakelde in de 16de finales Anderlecht uit. In de achtste finales was AA Gent de betere (1-0). Vanaf 1994 speelde de club weer in Eerste Klasse.

‘94-‘95 was een mooi seizoen voor STVV. Peter Van Houdt brak door, en er mocht weer eens een Kanarie het Rode Duivels-shirt dragen, namelijk Gunther Verjans tegen de Verenigde Staten. Het resultaat was een zevende plaats. Liefst 28 bussen vertrokken op Stayen naar Anderlecht. STVV versloeg paars-wit op eigen terrein. Van Houdt scoorde de winning-goal, 0-1. Op het einde van het seizoen verliet de vijfde Truiense Rode Duivel (Verjans) Stayen voor Club Brugge. De Kanaries schoten slecht uit de startblokken in het seizoen ‘95-‘96. N’Wanu, Jean-Marie Abeels en de jonge Deen René Petersen werden als extra versterking binnengehaald. In dit seizoen volgde ex-libero Wilfried Sleurs Guy Mangelschots op als trainer. De Kanaries verzekerden het behoud en schitterden in de beker van België, waar ze in de halve finale (na een dubieuze rode kaart en een penalty) door landskampioen Club Brugge werden uitgeschakeld.

Eerste trofee[bewerken | brontekst bewerken]

STVV won in 1999 de Ligabeker

STVV begon goed aan het seizoen 1998-1999 met een galawedstrijd tegen het Engelse Everton FC. Vijfduizend man op Stayen waaronder een honderd vijftigtal Engelsen bezorgden een leuke sfeer tijdens de wedstrijd, enkel de doelpunten bleven uit (0-0). Everton speelde overigens met de sterkste ploeg, enkel de Kroatische libero Slaven Bilic was er om disciplinaire redenen niet bij. Vlak voor de competitiestart werd de Braziliaanse balvirtuoos Isaïas nog aangetrokken. STVV ging slecht van start, maar daarna rukte STVV op naar de subtop. STVV loste de ambities in en eindigde knap en verdiend op in de linkerkolom van het klassement (9de plaats). De Kanaries wonnen bovendien voor het eerst een nationale trofee na winst in een doelpuntrijke finale van de Liga Cup tegen Germinal Ekeren op Stayen. Hierdoor mocht de club voor het eerst Europees voetbal spelen.

Europees debuut[bewerken | brontekst bewerken]

Op 19 juni maakten de Kanaries hun Europese debuut in de Bulgaarse badplaats Varna. De lokale helden (Spartak Varna) konden in een verschroeiende hitte de ambities van STVV niet temperen. Spartak Varna ging thuis met 1-2 onderuit. Op Stayen werd het 6-0. In de tweede ronde kwam het Armeense Ararat Yerevan uit de bus. Uit werd het 1-2, op Stayen 4-1. In de derde ronde zakte Austria Wien eerst naar Stayen af. Austria buitte de routine goed uit. Het werd 0-2. Liefst zeshonderd supporters maakten de trip naar Wenen nog mee. In het Franz Horr-stadion lukte het bijna toch nog. STVV kwam 0-2 voor. Austria plooide maar begaf net niet. Onder luid applaus van de Truiense aanhang verlieten de STVV'ers (1-2) het Europese toneel.

2000 - 2015[bewerken | brontekst bewerken]

De tweede ronde van 2001-2002 was bijzonder sterk. De ploeg bleef bij mekaar en er kwamen enkele jonge talenten uit de regio bij. De jongens van Jacky Mathijssen pakten uit met een sterk seizoen. Danny Boffin kroonde zich tot de meester van de assists in België en deed de netten tien keer trillen. In al de voetbalstatistieken draaide Danny in de top drie mee. STVV scoorde zeer vlot en was zelfs even de productiefste ploeg in Europa. Met in de kern veel regionale en jonge gezichten. STVV telde met Claude Kalisa, Dušan Belić en Désiré Mbonabucya slechts drie buitenlanders. Dalibor Mitrovic maakte enkel de eerste ronde mee. STVV eindigde uiteindelijk als vijfde in de competitie.

In het seizoen 2002-2003 eindigden de Kanaries op de vierde plaats. STVV kegelde Germinal Beerschot in de halve finale uit de beker van België. Op Stayen haalden de Kanaries het met 1-0. Op het Kiel hield de Truiense verdediging stand (0-0). De Haspengouwers bereikte de finale van de Beker van België, maar ging als favoriet met 3-1 onderuit tegen RAA Louviéroise. Desalniettemin mochten de Truienaren wederom Europees spelen.[bron?] Danny Boffin haalde het podium bij de verkiezing van de Gouden Schoen 2002. Hij eindigde op de derde plaats. In 2004 keerde Marc Wilmots terug naar Stayen. Na de winterstop nam het trio Mangelschots-Raymaekers-Voets over. STVV kroop uit de degradatiezone en eindigde op de 14de plaats.

STVV promoveerde terug naar de Eerste Klasse in het seizoen 2008/09

In 2008 degradeerde Sint-Truiden na 14 jaar weer naar Tweede Klasse. Er werd weer een nieuwe trainer aangesteld, Guido Brepoels. Onder zijn hoede kende de ploeg terug succes: STVV speelde een sterk seizoen 2008/09, pakte er meteen de titel, en kon zo na één jaar terugkeren naar de hoogste afdeling. Daar nam de ploeg een voortvarende start. Na zes speeldagen werd het hoogtepunt bereikt: De kanaries prijkte voor het eerst in 44 jaar bovenaan de stand in Eerste Klasse, een plaats die het twee speeldagen kon vasthouden. De ploeg pakte in de loop van het seizoen een 10 op 12 tegen topclubs Standard Luik en RSC Anderlecht. Tijdens het seizoen was Ibrahima Sidibe even topschutter in België en Simon Mignolet en Denis Odoi mochten met de Belgische beloften opdraven. STVV sloot de reguliere competitie af op de vijfde plaats.

Simon Mignolet tijdens zijn periode bij Liverpool FC

In de hervormde competitie behaalde men uiteindelijk een plaats in de top zes, zodat men naar de play-off I kon. Uiteindelijk eindigde men op een vierde plaats. Alleen Anderlecht, AA Gent en Club Brugge deden beter. Een duel tegen de winnaar van play-off II, aartsrivaal RC Genk, moest beslechten welke club nog een laatste Europees ticket kreeg. Sint-Truiden verloor zowel de heen- en terugwedstrijd, en greep na een sterk seizoen uiteindelijk naast een Europese plaats. Doelman Simon Mignolet werd door zijn collega-profvoetballers verkozen tot beste doelman van het jaar en versierde een transfer naar de Engelse club die op dat moment in de Premier League speelde, Sunderland AFC.

De kanaries begonnen aan het tweede seizoen in de hoogste voetbalklasse op hetzelfde elan als het voorgaande seizoen. Na het vertrek van onze keeper van het jaar, Simon Mignolet, was Guido Brepoels zich bewust van de enorme druk op de ploeg. Na een bewogen seizoen eindigde de Truienaren op de 12de plaats. Na afloop van de reguliere competitie startten de werken aan de nieuwe parking en hoofdtribune. Het stadion van KCV Westerlo, werd de voorlopige thuisbasis van de Kanaries in Play-Off 2. In de zomer van 2011 verliet voorzitter Roland Duchâtelet de club toen hij zich had ingekocht bij Standard Luik en daar voorzitter werd. Benoît Morrenne volgde hem op. Deze stapte echter in januari 2012 op na slechte resultaten. Op het moment van zijn vertrek verkeerde de club al in moeilijke papieren. Er werden geen resultaten geboekt en Guido Brepoels, ondertussen al drie jaar aan de slag bij Sint-Truiden, werd ontslagen. Franky Van der Elst werd zijn opvolger. Het werd een erg moeilijk en bewogen seizoen. De laatste plaats kon niet vermeden worden, en na verlies in play-off III tegen KVC Westerlo zakte STVV naar Tweede Klasse.

Na het matige seizoen en de degradatie werd Franky Van der Elst ontslagen als trainer van Sint-Truiden in 2012. Zijn opvolger was Guido Brepoels. Naarmate dat het seizoen vorderde, steeg Geel-Blauw in het klassement. De club maakte echter nooit aanspraak op de titel. STVV eindigde op de vierde plaats. De Kanaries speelden dus ook het volgende seizoen in de tweede divisie. Op het einde van het seizoen werd Brepoels vervangen door Yannick Ferrera.

In het seizoen 2014-2015 werd het contract van trainer Ferrera verlengd en de nieuwe hoofdtribune, die plaats biedt voor 12.500 toeschouwers, geopend. De kanaries speelden een sterk seizoen en op de beslissende voorlaatste speeldag reisde de Truiense aanhang met maar liefst 31 bussen naar Geel. STVV won met 1-4 terwijl Lommel verloor. De Truienaars keerden dus terug naar de hoogste voetbalklasse. Dit werd dan ook uitbundig gevierd. Na de match verzamelden de spelers en de supporters zich op de Grote Markt van Sint-Truiden voor een geweldig kampioensfeest.

Overname[bewerken | brontekst bewerken]

DMM.com, het Japanse internetbedrijf dat STVV overnam in 2017

In juni 2017 maakte STVV bekend dat het Japanse Digital Media Mart 20% van de aandelen van de club kocht. In november 2017 kocht het bedrijf de overige 80% van de aandelen en werd het de enige eigenaar van de club. Ex-voetballer en voetbalcoach Takayuki Tateishi werd CEO van de club en verving zo Philippe Bormans. Yusuke Muranaka werd aangesteld als voorzitter maar werd na een zeer korte periode vervangen door David Meekers.

Heden[bewerken | brontekst bewerken]

Op 20 mei 2018 stelde STVV Marc Brys aan als nieuwe hoofdcoach. Hij bracht zijn assistenten Issame Charaï, Bart Van Lancker en Bram Verbist mee. STVV begon matig aan het nieuwe seizoen. Hierna gingen de resultaten de hoogte in. Na een 10 op 12 stond STVV op speeldag 10 in de top-zes. De rest van het seizoen bleef STVV rond deze zesde plek kamperen. Op de laatste speeldag van de reguliere competitie moest de club strijden met KAA Gent voor de laatste plaats in play-off 1. Deze wedstrijd verloor STVV met 0-2. Dit betekende en zevende plaats in de competitie en een veroordeling tot play-off 2.

28 september 2019 was de dag waarop meest tumultueuze Limburgse Derby ooit gespeeld werd. Na eerst een 0-3 achterstand te hebben opgelopen kwam STVV terug tot 3-3. Meteen na de gelijkmaker werd de wedstrijd gestaakt, na aanhoudend wangedrag van de beide supporterskernen. Een geldboete en één wedstrijd met beperkt publiek werd het verdict van het toenmalige KBVB. Op 25 november 2019 maakte de club bekend dat Marc Brys werd ontslagen als hoofdcoach van STVV. Beloftencoach Nicky Hayen volgde Brys tijdelijk op. De Kanaries boekten onder hun interim-trainer een derbyzege in Genk (0-1). De Sloveen Milos Kostic werd de vervanger van Nicky Hayen. Met de nieuwe coach beleefde STVV geen noemenswaardig seizoen dat zelfs één speeldag voor het eind stilgelegd werd door de COVID-19-pandemie. De play-offs werden geschrapt en STVV eindigde op een 12de plaats.

Op 5 juni 2020 maakte de club bekend dat Kevin Muscat het roer in handen kreeg ten koste van Milos Kostic. STVV startte het voetbalseizoen 2020-2021 uitstekend, maar kon niet bevestigen en gleed systematisch weg naar de gevarenzone. Na het verlies op RE Moeskroen, kreeg STVV de rode lantaarn in handen. Dit was ook meteen het laatste wapenfeit van trainer Kevin Muscat. Peter Maes werd al snel als opvolger aangeduid en met succes. Na een eerste thuisnederlaag tegen Sporting Charleroi scoort STVV 12 op 15. Na de achtereenvolgende zeges was de club zeker van behoud. STVV strandt op een 15e plaats. In de twee daaropvolgende seizoenen onder leiding van de Duitser Bernd Hollerbach eindigde Sint-Truiden in de middenmoot. Voor het seizoen 2023/24 werd zijn landgenoot Thorsten Fink aangesteld als trainer. Tijdens dit seizoen viert de club zijn honderdjarig bestaan.

Clubrecords[bewerken | brontekst bewerken]

Jan Van Oirbeek speelde tussen 1937 en 1956 702 wedstrijden in dienst van STVV en verzamelde daarmee de meeste caps in de clubgeschiedenis. Peter Delorge speelde van 1999 tot 2012 357 wedstrijden voor Sint-Truiden in Eerste Klasse, en is daarmee de STVV-speler met de langste staat van dienst in de hoogste voetbalafdeling, op de voet gevolgd door Marcel Lemoine (355 wedstrijden tussen 1952 en 1970).[bron?] Pol Appeltants liet het clubrecord van meest gemaakte doelpunten in één seizoen op zijn naam tekenen met maar liefst 50 stuks. Met de aankoop van Mohamed Buya Turay sneuvelde in 2018 het clubrecord van duurste transfer ooit. De Sierra-Leoonse speler werd voor 1,8 miljoen van het Zweedse Dalkurd FF naar Stayen gehaald.

Per seizoen[bewerken | brontekst bewerken]

Stayen

De Hel van Stayen[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Stayen (stadion) voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Het stadion verkreeg zijn bijnaam de Hel van Stayen waarschijnlijk in de loop van de jaren 1960, onder trainer Raymond Goethals. STVV floreerde toen, werd zelfs vicekampioen, en Europese grootmacht RSC Anderlecht kon toen verscheidene jaren achter elkaar niets rapen in de Hel. STVV kan nog steeds tegen topploegen iets meer, en het stadion is op zulke momenten vaak een van de meest helse van België. Vooral tegen Anderlecht ontwaken de demonen bij de Truienaren. Club Brugge haalde van 2000/01 tot en met 2005/06 maar één punt op Stayen. Uitslagen: 5-2, 5-3, 3-2, 3-2, 2-2. Ook Standard Luik vertrekt regelmatig met lege handen. Racing Genk vormt de uitzondering op de regel, tot grote frustratie van de STVV-supporters. Tegen deze provinciegenoot en aartsrivaal kon thuis lange tijd in competitieverband niet gewonnen worden. In augustus 2015 werden de Genkenaren dan toch verslagen (3-1). In de Beker van België werd de club reeds eerder verslagen op Stayen. STVV werd zo de giant killer genoemd, met als hoogtepunt het seizoen 1996/97, toen de volledige top vijf verloor op Stayen (Anderlecht 4-0, Standard 2-0, Club Brugge 2-1, Moeskroen 2-0 en Lierse, later kampioen 4-2). Voor de rest van het seizoen won STVV toen amper één wedstrijd en wist het zich ternauwernood te redden.

In 2008 begon de Truiense club een nieuwe tribune aan de straatkant te bouwen. Deze tribune bevat onder meer een feestzaal, fitnessruimte en enkele kantoren. Ook kwam er op de hoek met de huidige grote tribune een hotel. De tribune werd voltooid in februari 2009, waarna men begon met een nieuwe hoofdtribune. Deze hoofdtribune is ook mulfifunctioneel. Zo is er op de hoek van de twee nieuwe tribunes ruimte voorzien voor kantoren. De kostprijs van de twee nieuwe tribunes bedroeg 35 miljoen euro. Het nieuwe stadion werd in januari 2014 definitief afgewerkt, en biedt sedertdien plaats aan 14 600 toeschouwers, waarvan 3530 staanplaatsen. Het aantal toeschouwers kan, met inside seats en bijkomende mobiele staantribunes (zonder verbouwingen), tot 17 850 uitgebreid worden, waarvan 5280 staanplaatsen.

Voor het seizoen 2011/12 kreeg Stayen, als eerste Belgische Pro League-stadion, een kunstgrasveld. Voor aanvang van het seizoen 2016/17 werd er besloten om de grasmat te vernieuwen. De oude kunstgrasmat begon namelijk slijtage te vertonen. De oude kunstgrasmat werd versneden in kleine stukken en deze werden, als geste, uitgedeeld aan de supporters.[bron?]

Supportersclubs[bewerken | brontekst bewerken]

STVV heeft meer dan 10 supportersclubs in Limburg met Grankanaria als meest gerenommeerde en grootste supportersvereniging. Brigada Hesbania is de sfeergroep. Ook zijn er enkele buitenlandse supportersclubs, waaronder een in Schotland, Nederland, Engeland en een op het Caraïbische eiland Aruba.

Samenwerkingsverbanden[bewerken | brontekst bewerken]

Sinds de overname door Digital Media Markt heeft de club samenwerkingsverbanden met vijf Japanse clubs: FC Tokio, Oita Trinita, Fagiano Okayama FC, HS Sapporo en Avispa Fukuoka. Voorheen, toen de club in handen was van Roland Duchâtelet, waren er sterke banden met Standard Luik, het Duitse FC Carl Zeiss Jena, het Engelse Charlton Athletic FC, het Hongaarse Újpest FC en het Spaanse AD Alcorcón.

Vrouwenploeg[bewerken | brontekst bewerken]

De vrouwenploeg van STVV
Zie Sint-Truidense VV (vrouwen) voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

STVV had sinds 2008 ook een eigen vrouwenploeg. Toen sloot FCL Rapide Wezemaal zich aan bij de club. De Truiense vrouwen behoorden tot de top van het Belgisch vrouwenvoetbal, en ook Europees kon de ploeg mee. In 2007, net voor de aansluiting, haalde men de kwartfinales van de UEFA Women's Cup, door de eerste twee groepsfases te overleven. In de kwartfinale werd verloren van Umeå IK, de latere verliezende finalist.

Onder de naam STVV startte de ploeg in het seizoen 2008/09 in de hoogste vrouwenafdeling. In hun eerste jaar werden de Kanaries al onmiddellijk derde. In 2009/10 veroverde men de eerste landstitel onder de naam "STVV", na een testmatch om de tegen uittredend kampioen Standard Luik. Sint-Truiden was ook stichtend lid van de Women's BeNe League, maar stapte hier na één jaar uit wegens financiële en extrasportieve redenen, om opnieuw op te bouwen vanuit Derde Klasse. In 2015 werd beslist om ook met de vrouwenploeg in Derde Klasse te stoppen, waarmee een einde kwam aan het vrouwenvoetbalproject van STVV.

Trainingscomplex[bewerken | brontekst bewerken]

Het trainingscentrum van STVV situeert zich in de Sint-Jansstraat in Sint-Truiden, nabij het stadspark en de Veemarkt. Zowel de eerste ploeg als de jeugd van de kanaries maken gebruik van de accommodatie. Er bevinden zich vier voetbalvelden om te trainen, waaronder één kunstgrasveld. De club heeft plannen om een nieuw oefencomplex te bouwen in de nabije toekomst, omdat het huidige te klein geworden is. Hier is echter nog niets concreets over bekend.

Erelijst[bewerken | brontekst bewerken]

Prijzenkast STVV
Odilon Polleunis

Club[bewerken | brontekst bewerken]

Belgisch landskampioenschap

Tweede: 1965/66

Beker van België

Finalist: 1971, 2003

Ligabeker

Winnaar: 1999

Trofee Jules Pappaert

Winnaar: 1988, 2015

Spelers[bewerken | brontekst bewerken]

Topscorer

Alfred Riedl: 1973

Gouden Schoen

Odilon Polleunis: 1968

Man van het Seizoen

Odilon Polleunis: 1972
Danny Boffin: 2002, 2003

Keeper van het Jaar

Simon Mignolet: 2010

Resultaten[bewerken | brontekst bewerken]

Seizoen Klasse Reeks Punten Opmerkingen Beker
van België
  I II PI PII PIII      
1925/26       4   Tweede Provinc. 16
  I II III PI PII Vanaf 1926/27 zijn er 3 nationale niveaus Beker
1926/27       3   Eerste Provinciale 19 /
1927/28       2   Eerste Provinciale 30 Promotie via nationale eindronde.
1928/29     13     Bevordering C 15
1929/30       1   Eerste Provinciale 34
1930/31     9     Bevordering C 24
1931/32     10     Bevordering D 23
1932/33     9     Bevordering D 25
1933/34     7     Bevordering D 28
1934/35     12     Bevordering D 19 /
1935/36       3   Eerste Provinciale 32
1936/37       1   Eerste Provinciale 47
1937/38     8     Bevordering B 27
1938/39     6     Bevordering D 25
1939/40     -     Bevordering D - Competitie niet afgewerkt wegens uitbreken Tweede Wereldoorlog.
1940/41     -     Bevordering D - Geen officiële competitie wegens Tweede Wereldoorlog.
1941/42     7     Bevordering D 29
1942/43     4     Bevordering A 42
1943/44     2     Bevordering D 41
1944/45     -     Bevordering D - Competitie niet afgewerkt wegens Tweede Wereldoorlog.
1945/46     2     Bevordering D 58
1946/47     2     Bevordering C 54
1947/48     1     Bevordering D 50
1948/49   11       Eerste Afdeling A 28
1949/50   12       Eerste Afdeling B 26
1950/51   8       Eerste Afdeling A 29
1951/52   8       Eerste Afdeling B 30
  I II III IV PI Vanaf 1952/53 zijn er 4 nationale niveaus Beker
1952/53   6       Tweede Klasse 31
1953/54   3       Tweede Klasse 35 1/16
1954/55   14       Tweede Klasse 25 1/64
1955/56   3       Tweede Klasse 36 1/4
1956/57   2       Tweede Klasse 39
1957/58 12         Eerste Klasse 24
1958/59 14         Eerste Klasse 22
1959/60 12         Eerste Klasse 27
1960/61 7         Eerste Klasse 31
1961/62 8         Eerste Klasse 27
1962/63 5         Eerste Klasse 33
1963/64 13         Eerste Klasse 24 1/16
1964/65 5         Eerste Klasse 33 1/16
1965/66 2         Eerste Klasse 40 1/8
1966/67 6         Eerste Klasse 31 1/16
1967/68 5         Eerste Klasse 34 1/16
1968/69 7         Eerste Klasse 33 1/4
1969/70 12         Eerste Klasse 23 1/16
1970/71 8         Eerste Klasse 29 Verlies finale Beker van België met 2-1 (na verl.) van Beerschot VAC. Finale
1971/72 11         Eerste Klasse 26 1/16
1972/73 13         Eerste Klasse 25 1/8
1973/74 16         Eerste Klasse 23 1/8
1974/75   8       Tweede Klasse 31 1/4
1975/76   8       Tweede Klasse 32 1/8
1976/77   3       Tweede Klasse 35 1/32
1977/78   12       Tweede Klasse 25 1/16
1978/79   8       Tweede Klasse 28 1/8
1979/80   13       Tweede Klasse 26 1/64
1980/81   11       Tweede Klasse 28 1/32
1981/82   9       Tweede Klasse 29 Periodekampioen, vierde in eindronde met 1 punt. 1/8
1982/83   6       Tweede Klasse 34 1/16
1983/84   6       Tweede Klasse 34 1/8
1984/85   5       Tweede Klasse 34 Periodekampioen, derde in eindronde met 5 punten. 1/8
1985/86   11       Tweede Klasse 28 1/8
1986/87   1       Tweede Klasse 45 1/16
1987/88 11         Eerste Klasse 29 1/4
1988/89 7         Eerste Klasse 35 1/8
1989/90 15         Eerste Klasse 27 1/4
1990/91 17         Eerste Klasse 22 1/32
1991/92   7       Tweede Klasse 30 1/8
1992/93   7       Tweede Klasse 28 1/32
1993/94   1       Tweede Klasse 62 1/16
1994/95 8         Eerste Klasse 35 1/16
1995/96 15         Eerste Klasse 40 1/2
1996/97 11         Eerste Klasse 39 1/16
1997/98 14         Eerste Klasse 37 1/4
1998/99 9         Eerste Klasse 51 1/4
1999/00 13         Eerste Klasse 37 1/2
2000/01 13         Eerste Klasse 35 1/4
2001/02 8         Eerste Klasse 53 1/2
2002/03 4         Eerste Klasse 56 Verlies finale Beker van België met 3-1 van RAA Louviéroise. Finale
2003/04 13         Eerste Klasse 38 1/16
2004/05 14         Eerste Klasse 36 1/8
2005/06 15         Eerste Klasse 34 1/4
2006/07 15         Eerste Klasse 35 1/8
2007/08 17         Eerste Klasse 27 1/16
2008/09   1       Tweede Klasse 80 1/32
2009/10 4         Eerste Klasse 34 1/16
2010/11 12         Eerste Klasse 29 1/16
2011/12 16         Eerste Klasse 19 Verlies tegen KVC Westerlo in play-off III, rechtstreekse degradatie. 1/8
2012/13   4       Tweede Klasse 57 1/4
2013/14   3       Tweede Klasse 67 Derde in eindronde met 7 punten. 1/64
2014/15   1       Tweede Klasse 79 1/16
2015/16 13         Eerste Klasse 30 1/8
  I II III IV V Vanaf 2016/17 zijn er 3 nationale en 2 regionale niveaus Beker
2016/17 12         Eerste Klasse A 30 1/4
2017/18 10         Eerste Klasse A 37 1/8
2018/19 7         Eerste Klasse A 47 1/4
2019/20 12         Eerste Klasse A 33 1/8
2020/21 15         Eerste Klasse A 38 1/8
2021/22 9         Eerste Klasse A 51 1/16
2022/23 12         Eerste Klasse A 42 1/4
2023/24 9         Eerste Klasse A 40 1/8

Europees voetbal[bewerken | brontekst bewerken]

Seizoen Competitie Ronde Club Score Coëfficiënt
1999/00 UEFA Intertoto Cup 1R Vlag van Bulgarije Spartak Varna 2-1, 6-0 0,0
2R Vlag van Armenië Ararat Jerevan 2-0, 3-1
3R Vlag van Oostenrijk FK Austria Wenen 0-2, 2-1
2003/04 UEFA Intertoto Cup 2R Vlag van Kazachstan Tobol Qostanay 0-2, 0-1 0,0

Totaal aantal punten voor UEFA-coëfficiënten: 0,0

Selectie 2023/24[bewerken | brontekst bewerken]

Naam Positie Nationaliteit Geboortedatum Debuut A-kern Vorige club
Doelmannen
12 Jo Coppens DM Vlag van België België 21 december 1990 2022 Vlag van Duitsland MSV Duisburg
1 Zion Suzuki DM Vlag van Japan Japan 21 augustus 2002 2023 Vlag van Japan Urawa Red Diamonds
51 Matt Lendfers DM Vlag van België België 10 maart 2006 - Vlag van België Eigen jeugd
Verdedigers
77 Eric Bocat LA Vlag van Frankrijk Frankrijk 16 juli 1999 2022 Vlag van België Excelsior Moeskroen
31 Bruno Godeau CV Vlag van België België 10 mei 1992 2023 Vlag van België AA Gent
27 Frederic Ananou RA/CV Vlag van Togo Togo/Vlag van Duitsland Duitsland 20 mei 1997 2023 Vlag van Duitsland Hansa Rostock
33 Alouis Diriken CV Vlag van België België 1 april 2004 - Vlag van België Eigen Jeugd
16 Matte Smets CDM/CV Vlag van België België 4 januari 2004 2022 Vlag van België Eigen Jeugd
2 Ryoya Ogawa LA/LM Vlag van Japan Japan 24 november 1996 - Vlag van Portugal Vitória SC
20 Rein Van Helden CV Vlag van België België 24 juli 2002 2023 Vlag van België Eigen Jeugd
22 Wolke Janssens CV/RA Vlag van België België 11 januari 1995 2016 Vlag van België Dessel Sport
24 David Mindombe CV Vlag van België België 19 juni 2001 - Vlag van België Eigen Jeugd
25 Tristan Teuchy LV Vlag van België België 14 april 2004 - Vlag van België Eigen Jeugd
60 Robert-Jan Vanwesemael RV Vlag van België België 26 maart 2002 2023 Vlag van België Eigen Jeugd
Middenvelders
14 Olivier Dumont CM Vlag van België België 6 maart 2002 2023 Vlag van België Standard Luik
17 Mathias Delorge CAM Vlag van België België 3 juli 2004 2022 Vlag van België Eigen Jeugd
6 Rihito Yamamoto CM Vlag van Japan Japan 12 december 2001 2023 Vlag van Japan Gamba Osaka
8 Joel Chima Fujita CDM Vlag van Japan Japan 16 februari 2002 2023 Vlag van Japan Yokohama F. Marinos
13 Ryotaro Ito CAM Vlag van Japan Japan 6 februari 1998 2023 Vlag van Japan Albirex Niigata
18 Jarne Steuckers CAM/RV Vlag van België België 4 februari 2002 2021 Vlag van België Eigen Jeugd
30 Shinji Okazaki CAM/SP Vlag van Japan Japan 16 april 1986 2022 Vlag van Spanje FC Cartagena
Aanvallers
7 Aboubakary Koita LV Vlag van België België 20 september 1998 2021 Vlag van België Waasland-Beveren
11 Fatih Kaya SP Vlag van Duitsland Duitsland 13 november 1999 2022 Vlag van Duitsland FC Ingolstadt
23 Joselpho Barnes LV/RV/SP Vlag van Ghana Ghana/Vlag van Duitsland Duitsland 12 december 2001 2023 Vlag van Letland Riga FC
91 Adriano Bertaccini SP Vlag van België België 13 augustus 2000 2024 Vlag van België RFC de Liège
15 Kahveh Zahiroleslam SP Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten 1 januari 2001 2023 Vlag van Verenigde Staten Yale Bulldogs
53 Adam Nhali LV Vlag van België België 9 augustus 2005 - Vlag van België Eigen Jeugd

Technische staf[bewerken | brontekst bewerken]

Functie Naam Nationaliteit
Coach Thorsten Fink Vlag van Duitsland Duitsland
Assistent-coach Sebastian Hahn Vlag van Duitsland Duitsland
Assistent-coach Dries Van Meirhaeghe Vlag van België België
Physical Coach Goran Kontic Vlag van Kroatië Kroatië
Keeperstrainer Dennis Rudel Vlag van Duitsland Duitsland
Videoanalist Yasuaki Osato Vlag van Japan Japan
Teammanager Peter Delorge Vlag van België België

Bekende (ex-)spelers[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Lijst van spelers van Sint-Truidense VV voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Trainers[bewerken | brontekst bewerken]

Deze lijst is bijgewerkt tot de thuiswedstrijd tegen Club Brugge op 17 maart 2024

Van Tot Naam Wed. W G V
1925 1959 Vlag van België Frans De Rycke
1959 1966 Vlag van België Raymond Goethals
1966 1969 Vlag van België Ward Volckaert
1969 1972 Vlag van België Jean Claes
1972 1979 Vlag van België Marcel Vercammen
1979 1981 Vlag van Nederland Gerard Bergholtz
1981 1983 Vlag van België Albert Bers
1983 1984 Vlag van België Wilfried Van Moer
1984 1986 Vlag van België Eric Vanlessen
1986 1990 Vlag van België Guy Mangelschots
07-1990 03-1991 Vlag van België Walter Meeuws
03-1991 04-1992 Vlag van België Odilon Polleunis
04-1992 06-1992 Vlag van België Rudy Liebens (co-trainer)
04-1992 06-1992 Vlag van Polen Marek Dziuba (co-trainer)
07-1992 11-1992 Vlag van België Albert Van Marcke
11-1992 02-1993 Vlag van België Martin Lippens
02-1993 01-1996 Vlag van België Guy Mangelschots
01-1996 09-1996 Vlag van België Wilfried Sleurs 7 1 2 4
09-1996 02-1997 Vlag van België Freddy Smets 14 3 4 7
02-1997 06-1997 Vlag van België Guy Mangelschots 13 6 3 4
07-1997 03-1998 Vlag van Nederland Barry Hulshoff 24 11 6 7
03-1998 11-1999 Vlag van België Poll Peters 23 6 6 11
11-1999 02-2001 Vlag van België Willy Reynders 43 12 8 23
02-2001 06-2001 Vlag van België Jules Knaepen 12 6 4 2
07-2001 04-2004 Vlag van België Jacky Mathijssen 97 40 24 33
04-2004 06-2004 Vlag van België Guy Mangelschots 3 1 0 2
07-2004 02-2005 Vlag van België Marc Wilmots 23 5 5 13
02-2005 03-2005 Vlag van België Guy Mangelschots 10 4 1 5
03-2005 03-2005 Vlag van België Peter Voets 1 1 0 0
03-2005 02-2006 Vlag van België Herman Vermeulen 21 4 6 11
02-2006 02-2006 Vlag van België Eddy Raeymaekers (co-trainer) 1 0 1 0
02-2006 02-2006 Vlag van België Peter Voets (co-trainer) 1 0 1 0
02-2006 11-2006 Vlag van België Thomas Caers 23 6 4 13
11-2006 11-2006 Vlag van België Peter Voets 2 2 0 0
11-2006 04-2007 Vlag van Nederland Henk Houwaart 14 3 5 6
04-2007 06-2007 Vlag van België Peter Voets 7 2 2 3
07-2007 09-2007 Vlag van België Valère Billen 6 0 0 6
09-2007 12-2007 Vlag van België Peter Voets 9 3 1 5
12-2007 06-2008 Vlag van Nederland Dennis van Wijk 19 3 8 8
07-2008 09-2011 Vlag van België Guido Brepoels 117 48 27 42
09-2011 06-2012 Vlag van België Franky Van der Elst 29 4 9 16
07-2012 05-2013 Vlag van België Guido Brepoels 34 17 6 11
05-2013 09-2015 Vlag van België Yannick Ferrera 80 49 16 15
09-2015 06-2016 Vlag van Noord-Ierland Chris O'Loughlin 26 5 6 15
07-2016 06-2017 Vlag van Kroatië Ivan Leko 41 15 7 19
07-2017 08-2017 Vlag van Spanje Bartolomé Márquez López 2 1 0 1
08-2017 08-2017 Vlag van Noord-Ierland Chris O'Loughlin 1 1 0 0
08-2017 05-2018 Vlag van België Jonas De Roeck 37 12 12 13
05-2018 11-2019 Vlag van België Marc Brys 56 21 20 15
11-2019 01-2020 Vlag van België Nicky Hayen 5 1 1 3
01-2020 06-2020 Vlag van Slovenië Miloš Kostić 8 3 1 4
07-2020 12-2020 Vlag van Australië Kevin Muscat 15 2 5 8
12-2020 06-2021 Vlag van België Peter Maes 19 8 3 8
07-2021 04-2023 Vlag van Duitsland Bernd Hollerbach 70 26 16 28
05-2023 heden Vlag van Duitsland Thorsten Fink 30 10 10 10

Verdienstelijkste speler van het seizoen[bewerken | brontekst bewerken]

Seizoen Speler
1980/81 Vlag van België Danny Verdeyen
1981/82 Vlag van België Frans Beckers
1982/83 Vlag van België Johan Vandecaetsbeek
1983/84 Vlag van België Renaat Koopmans
1984/85 Vlag van België Roland Velkeneers
1985/86 Vlag van België Stef Agten
1986/87 Vlag van België Stef Agten
1987/88 Vlag van België Jacques Kingambo
1988/89 Vlag van België Jacques Kingambo
1989/90 Vlag van België Roland Velkeneers
1990/91 Vlag van België Patrick Ghislain
1991/92 Vlag van België Roland Velkeneers
1992/93 Vlag van België Stef De Conink
1993/94 Vlag van België Erwin Coenen
1994/95 Vlag van Hongarije Tibor Balog
1995/96 Vlag van Denemarken Anders Nielsen
1996/97 Vlag van België Eddy Dierickx
1997/98 Vlag van Servië en Montenegro Dušan Belić
1998/99 Vlag van België Peter Voets
1999/00 Vlag van België Filip Fiers
2000/01 Vlag van België Danny Boffin
2001/02 Vlag van België Danny Boffin
Seizoen Speler
2002/03 Vlag van Rwanda Claude Kalisa
2003/04 Vlag van Servië en Montenegro Dušan Belić
2004/05 Vlag van België Peter Delorge
2005/06 Vlag van België Sander Debroux
2006/07 Vlag van Zuid-Afrika Asanda Sishuba
2007/08 Vlag van België Peter Delorge
2008/09 Vlag van België Simon Mignolet
2009/10 Vlag van België Simon Mignolet
2010/11 Vlag van België Denis Odoi
2011/12 Vlag van Italië Alessandro Iandoli
2012/13 Vlag van Nederland Ivo Rossen
2013/14 Vlag van België Dimitri Daeseleire
2014/15 Vlag van Frankrijk William Dutoit
2015/16 Vlag van Frankrijk William Dutoit
2016/17 Vlag van België Stef Peeters
2017/18 Vlag van België Steven De Petter
2018/19 Vlag van Japan Takehiro Tomiyasu
2019/20 Vlag van België Wolke Janssens
2020/21 Vlag van Japan Yuma Suzuki
2021/22 Vlag van België Christian Brüls
2022/23 Vlag van België Gianni Bruno
2023/24 Vlag van België Matte Smets

Voorzitters[bewerken | brontekst bewerken]

Shirtsponsor[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1979-1981: Reizen Carlier
  • 1981-1984: MZ Meubelen
  • 1984-1987: Nopri
  • 1987-1990: BT Heftrucks
  • 1990-1993: Primo
    Belisol had de langste samenwerking als hoofdsponsor van STVV tot nog toe
  • 1993-1994: Ten-Men
  • 1994-1995: Looza
  • 1995-1998: Jonagold
  • 1998-1999: Eburon
  • 1999-2002: TV Lokaal
  • 2002-2003: Sport.be
  • 2003-2004: Bionade
  • 2004-2014: Belisol
  • 2014-2015: Ambiorix
  • 2015-2019: Golden Palace
  • 2019-heden: DMM.com

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]