Kameroens voetbalelftal (mannen)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Kameroen
Vlag van Kameroen
Bijnaam Les Lions Indomptable (De Ontembare Leeuwen)
FIFA-ranglijst 51 Stabiel (4 april 2024)
Hoogste ranking 11e (nov 2006-jan 2007,
nov-dec 2009)
Laagste ranking 79e (feb-maa 2013)
Associatie FCF
Bondscoach Rigobert Song
Stadion Japomastadion, Douala
Meeste interlands Rigobert Song (137)
Topscorer Samuel Eto'o (56)
Wedstrijden
Eerste interland:
Belgisch-Congo 3–2 Frans-Kameroen Vlag van Frankrijk
(Leopoldstad, Belgisch-Congo; 5 sept. 1956)
Grootste overwinning:
Vlag van Kameroen (1961-1975) Kameroen 9–0 Tsjaad Vlag van Tsjaad
(Kinshasa, Congo-Kinshasa; 5 april 1965)
Grootste nederlaag:
Vlag van Noorwegen Noorwegen 6–1 Kameroen Vlag van Kameroen
(Oslo, Noorwegen; 31 oktober 1990)
Vlag van Rusland Rusland 6–1 Kameroen Vlag van Kameroen
(San Francisco, Verenigde Staten; 28 juni 1994)
Vlag van Costa Rica Costa Rica 5–0 Kameroen Vlag van Kameroen
(San José, Costa Rica; 9 maart 1997)
Wereldkampioenschap
Optredens 8 (eerste keer: 1982)
Beste resultaat Kwartfinale (1990)
Afrikaans kampioenschap
Optredens 17 (eerste keer: 1970)
Beste resultaat Winnaar (1984, 1988,
2000, 2002, 2017)
FIFA Confederations Cup
Optredens 3 (eerste keer: 2001)
Beste resultaat Verliezend finalist (2003)
Thuis
Uit
Derde
Finale Afrika Cup – 2008
Afrika Cup – 2010
Tegen Denemarken – WK 2010
Tegen Nederland – WK 2010
Tegen Brazilië – WK 2014
Tegen Marokko

Het Kameroens voetbalelftal, bijgenaamd De Ontembare Leeuwen, is een team van voetballers dat Kameroen vertegenwoordigt bij internationale wedstrijden en competities, zoals de strijd om de CEMAC Cup en de (kwalificatie)wedstrijden voor het WK en de Afrika Cup. Begin jaren negentig van de 20e eeuw was Kameroen het succesvolste Afrikaanse team.

De Fédération Camerounaise de Football werd in 1959 opgericht en is aangesloten bij de CAF en de FIFA (sinds 1964). Het Kameroens voetbalelftal behaalde in november 2006 met de 11e plaats voor het eerste de hoogste positie op de FIFA-wereldranglijst, in januari 2007 en november 2009 werd deze positie ook bereikt. In oktober 2012 werd met de 71e plaats de laagste positie bereikt.

Deelnames aan internationale toernooien[bewerken | brontekst bewerken]

Wereldkampioenschap[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens haar debuut op het WK van 1982 werd Kameroen in de eerste ronde uitgeschakeld, ondanks het feit dat de ploeg van de Franse bondscoach Jean Vincent geen enkele wedstrijd verloor. Er werd drie keer gelijkgespeeld, onder meer tegen de latere wereldkampioen (Italië) en nummer drie van het toernooi (Polen). Kameroen slaagde er als tweede Afrikaans land in (na Marokko op het WK van 1986) om de tweede ronde van een WK te bereiken, en het was het eerste Afrikaanse land dat de kwartfinales wist te bereiken. Dit lukte De Ontembare Leeuwen bij het WK van 1990 in Italië. In de openingswedstrijd van dat toernooi zorgde de ploeg direct voor een daverende verrassing door de titelverdediger Argentinië met 1-0 te verslaan. Smaakmaker van het toernooi was de 38-jarige Roger Milla, die vier keer scoorde en dat telkens vierde met een dansje bij de cornervlag.

Met uitzondering van 2006 en 2018 was het Afrikaanse land na 1990 op elk WK actief, maar strandde het telkens in de eerste ronde. Zo ook bij het WK van 2010 in Zuid-Afrika doordat de eerste twee wedstrijden tegen Japan (0-1) en Denemarken (1-2) werden verloren.

Mislukte kwalificatie WK 2006[bewerken | brontekst bewerken]

Kameroen ontbrak op het wereldkampioenschap 2006. In de laatste kwalificatiewedstrijd had Kameroen aan winst in de thuiswedstrijd tegen Egypte genoeg voor plaatsing. Die klus leken De Ontembare Leeuwen zonder veel moeite te kunnen klaren. Na de vroege 1-0 van Rudolph Douala maakte Mohamed Shawky echter tien minuten voor tijd de gelijkmaker. In de laatste minuut kreeg Kameroen nog een strafschop, waardoor het WK toch nog binnen leek. Pierre Womé schoot de bal echter op de paal. Hierdoor eindigde Ivoorkust als groepswinnaar en miste Kameroen het WK. Womé moest het land ontvluchten en had het de weken na de uitschakeling nog zwaar te verduren; zijn huis werd in brand gestoken en hij werd met de dood bedreigd.

WK voetbal 2014[bewerken | brontekst bewerken]

In 2014, bij het zevende optreden van Kameroen bij een WK-eindronde, wist de ploeg geen potten te breken, net als vier jaar eerder in Zuid-Afrika. Opnieuw verloren de Ontembare Leeuwen drie duels op rij en konden zij zodoende voortijdig naar huis. Op 28 juni eiste president Paul Biya binnen één maand een rapport over "de oorzaak van de roemloze campagne van de 'Ontembare Leeuwen' op het WK van 2014". Ook zijn Ghanese collega John Dramani Mahama[1] eiste opheldering over het teleurstellende optreden van zijn ploeg, die alleen tegen Duitsland (2-2) een puntje had weten te pakken.

Kameroen liet al voor het WK van zich horen door het vertrek naar Brazilië met bijna 24 uur te vertragen, omdat de spelers meer geld eisten van de nationale bond. De Ghanezen dreigden zelfs tijdens het WK met een staking. De regering van Mahama stuurde een vliegtuig met 3 miljoen dollar cash naar Brazilië om dat te voorkomen. De spelers onderling toonden zich ook niet van hun beste kant. Zo deelde Benoit Assou-Ekotto een kopstoot uit aan een medespeler.

WK voetbal 2018[bewerken | brontekst bewerken]

Kameroen wist zich niet te plaatsen voor het Wereldkampioenschap voetbal 2018 in Rusland. In de derde ronde van de CAF-zonde eindigde de ploeg als derde in een groep met winnaar Nigeria, Zambia (tweede) en Algerije (vierde). De nationale voetbalbond van Kameroen nam daardoor op 4 december 2017 afscheid van bondscoach Hugo Broos. De Belg had de ploeg eerder dat jaar nog naar de eindzege geleid bij het toernooi om de Afrika Cup. Die prestatie kon hij geen passend vervolg geven[2].

Broos werd opgevolgd door de Nederlandse oud-international Clarence Seedorf, die werd geflankeerd door Patrick Kluivert[3]. De twee oud-spelers van AFC Ajax werden gepresenteerd op vrijdag 10 augustus 2018 in de hoofdstad Yaoundé. Seedorf en Kluivert tekenden een contract dat loopt tot en met de WK-eindronde van 2022. De eerste opdracht van de twee oud-internationals is de strijd om de Afrika Cup, die in juni 2019 in Egypte wordt gehouden. "We zijn ons ervan bewust dat het een zware klus gaat worden", zei Kluivert bij de perspresentatie. "Maar we houden van hard werken."

Resultaten wereldkampioenschap[bewerken | brontekst bewerken]

Wereldkampioenschap voetbal overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT Kwal
Vlag van Engeland 1966 Teruggetrokken
Vlag van Mexico 1970 Niet gekwalificeerd
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 1974 Niet gekwalificeerd
Vlag van Argentinië 1978 Niet gekwalificeerd
Vlag van Spanje 1982 Groepsfase 3 0 3 0 1 1 (Kwal.)
Vlag van Mexico 1986 Niet gekwalificeerd
Vlag van Italië 1990 Kwartfinale 5 3 0 2 7 9 (Kwal.)
Vlag van Verenigde Staten 1994 Groepsfase 3 0 1 2 3 11 (Kwal.)
Vlag van Frankrijk 1998 Groepsfase 3 0 2 1 2 5 (Kwal.)
Vlag van Zuid-KoreaVlag van Japan 2002 Groepsfase 3 1 1 1 2 3 (Kwal.)
Vlag van Duitsland 2006 Niet gekwalificeerd
Vlag van Zuid-Afrika 2010 Groepsfase 3 0 0 3 2 5 (Kwal.)
Vlag van Brazilië 2014 Groepsfase 3 0 0 3 1 9 (Kwal.)
Vlag van Rusland 2018 Niet gekwalificeerd
Vlag van Qatar 2022 Groepsfase 3 1 1 1 4 4 (Kwal.)
Vlag van CanadaVlag van MexicoVlag van Verenigde Staten 2026 Kwalificatie nog niet begonnen

Confederations Cup[bewerken | brontekst bewerken]

In 2001 deed Kameroen mee aan de Confederations Cup omdat het land in 2000 de Afrika Cup wist te winnen. De eerste en tweede wedstrijd werden beiden verloren. Zowel tegen Brazilië als tegen Japan verloor Kameroen met 0–2. De laatste wedstrijd werd gewonnen met 2–0 van Canada, maar dit was onvoldoende voor een plek in de halve finale. In 2003 kwam Kameroen in een poule met Turkije (1–0), Brazilië (1–0) en de Verenigde Staten (0–0). Het land werd eerste in die poule. In de halve finale speelde Kameroen tegen Colombia. Tijdens die wedstrijd sloeg het noodlot toe, in de 72ste minuut zakte Marc-Vivien Foé (speler van Manchester City) ter hoogte van de middellijn in elkaar. Reanimatie mocht niet baten en Foé overleed in de kleedkamer. Hij werd 28 jaar. Kameroen stond op dat moment met 1–0 voor en dit zou ook de uitslag van de wedstrijd zijn. In de finale die volgde zouden de spelers van Kameroen rouwbanden dragen. Het duel werd gewonnen door Frankrijk (0–1), daardoor werd Kameroen op dit toernooi tweede.

Confederations Cup overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT
Vlag van Zuid-KoreaVlag van Japan 2001 Groepsfase 3 1 0 2 2 4
Vlag van Frankrijk 2003 Tweede 5 3 1 1 3 1
Vlag van Rusland 2017 Groepsfase 3 0 1 2 2 6
Totaal 3 keer 11 4 2 5 7 11

Afrika Cup[bewerken | brontekst bewerken]

Kameroen speelde in 1967 voor het eerst kwalificatiewedstrijden voor de Afrika Cup. Op 5 februari verloor het land met 0–4 van Tunesië. Een aantal jaar later zou Kameroen zich wel plaatsen. In 1970 speelde in het groepsfase tegen Ivoorkust (3–2) Ethiopië (3–2) en Soedan (1–2). Ondanks de 2 overwinningen plaatste Kameroen zich niet voor de knock-outfase. Drie landen eindigden met 4 punten en omdat Kameroen van de drie landen het minste doelsaldo had plaatste Soedan en Ivoorkust zich. Twee jaar later mocht Kameroen het toernooi organiseren. Nu plaatste het zich wel voor de knock-fase door onder andere twee overwinningen in de poulefase (tegen Kenia werd het 2–1 en tegen Togo werd het 2–0). Uiteindelijk zou Kameroen derde worden. In de halve finale werd namelijk verloren van Congo-Brazzaville. In 1984 en 1988 werd Kameroen kampioen. In 1984 werd de finale bereikt door Algerije na strafschoppen te verslaan in de halve finale. In de finale werd met 3–1 gewonnen van Nigeria. De doelpunten werden gemaakt door Rene N'Djeya, Théophile Abega en Ernest Ebongué. Ook in 1988 was Nigeria de tegenstander in de finale. Nu werd er gewonnen met 1–0 door een penalty in de 55e minuut. Emmanuel Kundé benutte die strafschop. Nigeria was ook in 2000 de tegenstander toen Kameroen weer de finale bereikte. De eindstand na negentig minuten en verlenging was 2–2 waardoor strafschoppen nodig waren. Deze werden gewonnen met 4–3 waardoor Kameroen kampioen wordt. Twee jaar later werd Kameroen weer kampioen. Ook nu moesten er strafschoppen genomen worden na de reguliere speeltijd en verlenging. In deze finale was Senegal de tegenstander. In 2017 werd Kameroen kampioen door in de finale Egypte te verslaan met 2–1.

Afrika Cup overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT Kwal
1968 Niet gekwalificeerd
Vlag van Soedan 1970 Groepsfase 3 2 0 1 7 5 (Kwal.)
Vlag van Kameroen 1972 Derde 5 3 1 1 10 5
Vlag van Egypte (1972-1984) 1974 Niet gekwalificeerd
Vlag van Ethiopië (1975-1987) 1976 Niet gekwalificeerd
Vlag van Ghana 1978 Niet gekwalificeerd
Vlag van Nigeria 1980 Niet gekwalificeerd
Vlag van Libië 1982 Groepsfase 3 0 3 0 1 1 (Kwal.)
Vlag van Ivoorkust 1984 Kampioen 5 3 1 1 9 3 (Kwal.)
Vlag van Egypte (1972-1984) 1986 Tweede 5 3 2 0 8 5
Vlag van Marokko 1988 Kampioen 5 3 2 0 4 1 (Kwal.)
Vlag van Algerije 1990 Groepsfase 3 1 0 2 2 3
Vlag van Senegal 1992 Vierde 5 2 2 1 4 3 (Kwal.)
Vlag van Tunesië 1994 Niet gekwalificeerd
Vlag van Zuid-Afrika 1996 Groepsfase 3 1 1 1 5 7 (Kwal.)
Vlag van Burkina Faso 1998 Kwartfinale 4 2 1 1 5 4 (Kwal.)
Vlag van GhanaVlag van Nigeria 2000 Kampioen 6 3 2 1 11 5 (Kwal.)
Vlag van Mali 2002 Kampioen 6 5 1 0 9 0
Vlag van Tunesië 2004 Kwartfinale 4 1 2 1 7 6
Vlag van Egypte 2006 Kwartfinale 4 3 1 0 8 2 (Kwal.)
Vlag van Ghana 2008 Tweede 6 4 0 2 14 8 (Kwal.)
Vlag van Angola 2010 Kwartfinale 4 1 1 2 6 8 (Kwal.)
Vlag van GabonVlag van Equatoriaal-Guinea 2012 Niet gekwalificeerd
Vlag van Zuid-Afrika 2013 Niet gekwalificeerd
Vlag van Equatoriaal-Guinea 2015 Groepsfase 3 0 2 1 2 3 (Kwal.)
Vlag van Gabon 2017 Kampioen 6 3 3 0 7 3 (Kwal.)
Vlag van Egypte 2019 Achtste finale 4 1 2 1 4 3 (Kwal.)
Vlag van Kameroen 2021 Derde 3 4 3 0 14 7 (Kwal.)
Vlag van Ivoorkust 2023 Achtste finale 4 1 1 2 5 6 (Kwal.)
Vlag van Guinee 2025 Toernooi moet nog beginnen

African Championship of Nations[bewerken | brontekst bewerken]

Bij de African Championship of Nations mogen de landen alleen spelers uit de eigen competitie opstellen.

African Championship of Nations overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT Kwal
Vlag van Ivoorkust 2009 Niet gekwalificeerd
Vlag van Soedan 2011 Kwartfinale 4 3 1 0 5 0 (Kwal.)
Vlag van Zuid-Afrika 2014 Niet gekwalificeerd
Vlag van Rwanda 2016 Kwartfinale 4 2 1 1 4 4 (Kwal.)
Vlag van Marokko 2018 Groepsfase 3 0 1 2 1 3 (Kwal.)
Vlag van Kameroen 2020 Vierde 6 2 2 2 4 8
Vlag van Algerije 2022 Groepsfase 2 1 0 1 1 1 (Kwal.)

UDEAC Cup / CEMAC Cup[bewerken | brontekst bewerken]

Kameroen is een van de landen die deel nam aan het UDEAC kampioenschap en deel neemt aan de CEMAC Cup. Het is redelijk succesvol, want het land werd zeven keer kampioen. Naast deze 7 overwinningen bereikte het land ook nog eens vier keer de finale zonder deze te winnen. Op die toernooien werd het land dus tweede. Tussen 2003 en 2008 stuurde het land een amateurteam naar dit toernooi.

UDEAC Cup overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT
Vlag van Congo-Brazzaville 1984 Kampioen 4 2 2 0 11 3
Vlag van Gabon 1985 Derde 4 2 1 1 6 4
Vlag van Equatoriaal-Guinea 1986 Kampioen 4 4 0 0 10 2
Vlag van Tsjaad 1987 Tweede 4 2 1 1 2 1
Vlag van Kameroen 1988 Kampioen 4 3 1 0 5 1
Vlag van Centraal-Afrikaanse Republiek 1989 Kampioen 4 3 1 0 5 2
Vlag van Congo-Brazzaville 1990 Tweede 4 3 0 1 7 3
CEMAC Cup overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT
Vlag van Congo-Brazzaville 2003 Kampioen 4 2 1 1 7 5
Vlag van Gabon 2005 Kampioen 4 2 2 0 5 1
Vlag van Equatoriaal-Guinea 2006 Tweede 4 2 2 0 4 1
Vlag van Tsjaad 2007 Groepsfase 2 0 1 1 1 2
Vlag van Kameroen 2008 Kampioen 4 3 0 1 6 2
Vlag van Centraal-Afrikaanse Republiek 2009 Groepsfase 2 1 0 1 1 1
Vlag van Congo-Brazzaville 2010 Tweede 4 2 2 0 4 2
Vlag van Gabon 2013 Vierde 4 1 1 2 5 8
Vlag van Equatoriaal-Guinea 2014 Derde 4 1 2 1 1 2

Interlands[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Interlands Kameroens voetbalelftal 2020-2029 voor de meest actuele gespeelde en komende interlands van Kameroen.

FIFA-wereldranglijst[4][bewerken | brontekst bewerken]

1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018
23 31 37 56 53 41 58 39 38 16 14 23 23 11 24 14 11 37 50 61 50 42 59 65 45 55

Bondscoaches[bewerken | brontekst bewerken]

Huidige selectie[bewerken | brontekst bewerken]

De volgende spelers werden opgenomen in de selectie voor het WK 2022.

Interlands en doelpunten bijgewerkt tot en met de wedstrijd tegen Vlag van Jamaica Jamaica op 9 november 2022.

№ Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
André Onana 31 0 Vlag van Italië Internazionale
Devis Epassy 5 0 Vlag van Saoedi-Arabië Abha
Simon Ngapandouetnbu 0 0 Vlag van Frankrijk Olympique de Marseille
Verdediging
Nicolas N'Koulou 76 2 Vlag van Griekenland Aris Saloniki
Collins Fai 50 0 Vlag van Saoedi-Arabië Al-Tai
Nouhou Tolo 16 0 Vlag van Verenigde Staten Seattle Sounders
Jean-Charles Castelletto 12 0 Vlag van Frankrijk FC Nantes
Olivier Mbaizo 11 0 Vlag van Verenigde Staten Philadelphia Union
Enzo Ebosse 1 0 Vlag van Italië Udinese
Christopher Wooh 1 0 Vlag van Frankrijk Stade Rennais
Middenveld
André-Frank Zambo Anguissa 42 5 Vlag van Italië Napoli
Pierre Kunde 30 1 Vlag van Griekenland Olympiakos
Samuel Gouet 21 0 Vlag van België KV Mechelen
Martin Hongla 17 0 Vlag van Italië Hellas Verona
Gaël Ondoua 3 0 Vlag van Duitsland Hannover 96
Olivier Ntcham 2 0 Vlag van Wales Swansea City
Jerome Ngom Mbekeli 0 0 Vlag van Kameroen APEJES Academy
Aanval
Vincent Aboubakar Aanvoerder 88 33 Vlag van Saoedi-Arabië Al-Nassr
Eric Maxim Choupo-Moting 68 18 Vlag van Duitsland Bayern München
Karl Toko Ekambi 50 12 Vlag van Frankrijk Olympique Lyon
Christian Bassogog 42 7 Vlag van China Shanghai Shenhua
Jean-Pierre Nsame 3 0 Vlag van Zwitserland Young Boys
Bryan Mbeumo 1 0 Vlag van Engeland Brentford
Georges-Kévin N'Koudou 1 0 Vlag van Turkije Beşiktaş
Marou Souaibou 0 0 Vlag van Kameroen Coton Sport

Bekende (ex-)spelers[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Lijst van spelers van het Kameroense voetbalelftal voor een overzicht van spelers met minimaal dertig interlands

Selecties[bewerken | brontekst bewerken]

Wereldkampioenschap[bewerken | brontekst bewerken]

Selectie van Kameroen tijdens het Vlag van Spanje Wereldkampioenschap 1982
№ Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Thomas N'Kono Aanvoerder Vlag van Kameroen Canon Yaoundé
12 Joseph-Antoine Bell Vlag van Ivoorkust ASEC Mimosas
22 Simon Tchobang Vlag van Kameroen Dynamo Duala
Verdediging
2 Michel Kaham Vlag van Frankrijk Stade Quimpérois
3 Edmond Enoka Vlag van Kameroen Dynamo Duala
4 Rene N'Djeya Vlag van Kameroen Union Douala
5 Elie Onana Vlag van Kameroen Federal Foumban
6 Emmanuel Kundé Vlag van Kameroen Canon Yaoundé
7 Ephrem M'Bom Vlag van Kameroen Canon Yaoundé
Middenveld
8 Grégoire M'Bida Vlag van Kameroen Canon Yaoundé
10 Jean-Pierre Tokoto Vlag van Verenigde Staten Jacksonville Tea Men
14 Théophile Abega Vlag van Kameroen Canon Yaoundé
16 Ibrahim Aoudou Vlag van Frankrijk AS Cannes
17 Joseph Kamga Vlag van Kameroen Union Douala
19 Joseph Enanga Vlag van Kameroen Union Douala
Aanval
9 Roger Milla Vlag van Frankrijk SC Bastia
11 Charles Toubé Vlag van Kameroen Tonnerre Yaoundé
13 Paul Bahoken Vlag van Frankrijk AS Cannes
15 Francois N'Doumbe Vlag van Kameroen Union Douala
18 Jacques N'Guea Vlag van Kameroen Canon Yaoundé
20 Oscar Eyobo Vlag van Kameroen Dynamo Duala
21 Érnest Ebongué Vlag van Kameroen Tonnerre Yaoundé
Bondscoach: Vlag van Frankrijk Jean Vincent
Selectie van Kameroen tijdens het Vlag van Italië Wereldkampioenschap 1990
№ Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Joseph-Antoine Bell Vlag van Frankrijk Girondins Bordeaux
16 Thomas N'Kono Vlag van Spanje RCD Espanyol
22 Jacques Songo'o Vlag van Frankrijk Sporting Toulon Var
Verdediging
2 André Kana-Biyik Vlag van Frankrijk Le Havre AC
3 Jules Onana Vlag van Kameroen Canon Yaoundé
4 Benjamin Massing Vlag van Frankrijk US Créteil
5 Bertin Ebwellé Vlag van Kameroen Tonnerre Yaoundé
6 Emmanuel Kundé Vlag van Kameroen Prevoyance Yaoundé
14 Stephen Tataw Aanvoerder Vlag van Kameroen Tonnerre Yaoundé
17 Victor N'Dip Vlag van Kameroen Canon Yaoundé
Middenveld
8 Émile M'Bouh Vlag van Portugal Vitória Guimarães
10 Louis M'Fedé Vlag van Kameroen Canon Yaoundé
12 Alphonse Yombi Vlag van Kameroen Canon Yaoundé
13 Jean-Claude Pagal Vlag van Frankrijk AS Saint-Étienne
15 Thomas Libiih Vlag van Kameroen Tonnerre Yaoundé
19 Roger Feutmba Vlag van Kameroen Union Sportive Douala
20 Cyrille Makanaky Vlag van Spanje CD Málaga
21 Emmanuel Mabdean Vlag van Kameroen Canon Yaoundé
Aanval
7 François Omam-Biyik Vlag van Frankrijk Stade Rennes
9 Roger Milla Vlag van Kameroen Tonnerre Yaoundé
11 Eugéne Ekéké Vlag van Frankrijk US Valenciennes
18 Boneventure Djonkep Vlag van Kameroen Union Sportive Douala
Bondscoach: Vlag van Sovjet-Unie Valery Nepomnyashchy
Selectie van Kameroen tijdens het Vlag van Verenigde Staten Wereldkampioenschap 1994
№ Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Joseph-Antoine Bell Vlag van Frankrijk AS Saint-Étienne
21 Thomas N'Kono Vlag van Bolivia Club Bolívar
22 Jacques Songo'o Vlag van Frankrijk FC Metz
Verdediging
2 André Kana-Biyik Vlag van Frankrijk Le Havre AC
3 Rigobert Song Vlag van Kameroen Tonnerre Yaoundé
4 Samuel Ekemé Vlag van Kameroen Canon Yaoundé
5 Victor N'Dip Vlag van Kameroen Olympic Mvolye
13 Raymond Kalla Vlag van Kameroen Canon Yaoundé
14 Stephen Tataw Aanvoerder Vlag van Kameroen Olympic Mvolye
15 Hans Agbo Vlag van Kameroen Olympic Mvolye
Middenveld
8 Émile M'Bouh Vlag van Qatar Nadi Qatar
6 Thomas Libiih Vlag van Saoedi-Arabië Ohod Club
10 Louis M'Fedé Vlag van Kameroen Canon Yaoundé
11 Emmanuel Maboang Vlag van Portugal Rio Ave FC
12 Paul Loga Vlag van Kameroen Prevoyance Yaoundé
17 Marc-Vivien Foé Vlag van Kameroen Canon Yaoundé
18 Jean-Pierre Fiala Vlag van Kameroen Canon Yaoundé
Aanval
7 François Omam-Biyik Vlag van Frankrijk RC Lens
9 Roger Milla Vlag van Kameroen Tonnerre Yaoundé
16 Alphonse Tchami Vlag van Denemarken Odense BK
19 David Embé Vlag van Portugal Belenenses
20 Georges Mouyémé Vlag van Frankrijk Troyes AC
Bondscoach: Vlag van Frankrijk Henri Michel
Selectie van Kameroen tijdens het Vlag van Brazilië Wereldkampioenschap 2014
№ Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Loïc Feudjou Vlag van Kameroen Cotonsport Garoua
16 Charles Itandje Vlag van Turkije Konyaspor
23 Sammy N'Djock Vlag van Turkije Fethiyespor
Verdediging
2 Benoît Assou-Ekotto Vlag van Engeland Queens Park Rangers
3 Nicolas N'Koulou Vlag van Frankrijk Olympique Marseille
4 Cédric Djeugoué Vlag van Kameroen Cotonsport Garoua
5 Dany Nounkeu Vlag van Turkije Galatasaray
12 Henri Bedimo Vlag van Frankrijk Olympique Lyon
14 Aurélien Chedjou Aanvoerder Vlag van Turkije Galatasaray
22 Allan Nyom Vlag van Spanje Granada
Middenveld
6 Alex Song Vlag van Spanje FC Barcelona
7 Landry N'Guémo Vlag van Frankrijk Girondins de Bordeaux
11 Jean Makoun Vlag van Frankrijk Stade Rennais
17 Stéphane Mbia Vlag van Spanje Sevilla
18 Eyong Enoh Vlag van Turkije Antalyaspor
20 Edgar Salli Vlag van Frankrijk RC Lens
21 Joël Matip Vlag van Duitsland Schalke 04
Aanval
8 Benjamin Moukandjo Vlag van Frankrijk AS Nancy
9 Samuel Eto'o Vlag van Engeland Chelsea
10 Vincent Aboubakar Vlag van Frankrijk FC Lorient
13 Eric Maxim Choupo-Moting Vlag van Duitsland Mainz 05
15 Pierre Webó Vlag van Turkije Fenerbahçe
19 Fabrice Olinga Vlag van België Zulte Waregem
Bondscoach: Vlag van Duitsland Volker Finke

FIFA Confederations Cup[bewerken | brontekst bewerken]

Selectie van Kameroen tijdens de Vlag van Rusland FIFA Confederations Cup 2017
№ Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Fabrice Ondoa Vlag van Spanje Sevilla Atlético
16 André Onana Vlag van Nederland AFC Ajax
23 Georges Bokwé Vlag van Noorwegen Mjøndalen IF
Verdediging
2 Ernest Mabouka Vlag van Slowakije MŠK Žilina
4 Adolphe Teikeu Vlag van Frankrijk FC Sochaux
5 Michael Ngadeu-Ngadjui Vlag van Tsjechië Slavia Praag
6 Ambroise Oyongo Vlag van Canada Impact de Montréal
12 Jérôme Guihoata Vlag van Griekenland Panionios
19 Collins Fai Vlag van België Standard Luik
21 Lucien Owona Vlag van Spanje AD Alcorcón
22 Joseph Ngwem Vlag van Angola PA Sambizanga
Middenveld
3 André Zambo Vlag van Frankrijk Olympique Marseille
7 Nicolas Ngamaleu Vlag van Oostenrijk SCR Altach
8 Benjamin Moukandjo Aanvoerder Vlag van Frankrijk FC Lorient
11 Olivier Boumal Vlag van Griekenland Panathinaikos
14 Georges Mandjeck Vlag van Frankrijk FC Metz
15 Sébastien Siani Vlag van België KV Oostende
17 Arnaud Djoum Vlag van Schotland Heart of Midlothian
Aanval
9 Jacques Zoua Vlag van Duitsland 1. FC Kaiserslautern
10 Vincent Aboubakar Vlag van Turkije Beşiktaş
13 Christian Bassogog Vlag van China Henan Jianye
18 Robert Tambe Vlag van Slowakije Spartak Trnava
20 Karl Toko Ekambi Vlag van Frankrijk Angers SCO
Bondscoach: Vlag van België Hugo Broos
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kameroens_voetbalelftal_(mannen)&oldid=67317603"