Lars Ahlin

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Lars Ahlin met zijn vrouw Gunnel.

Lars Gustaf Ahlin (Sundsvall, 2 april 1915Stockholm, 10 maart 1997) was een Zweeds schrijver, vooral bekend om zijn arbeiderromans.

Leven en werk[bewerken | brontekst bewerken]

Ahlin was de zoon van een handelsreiziger en was de jongste uit een gezin van zeven kinderen. Het huwelijk van zijn ouders was ongelukkig en in 1920 verliet zijn moeder het gezin voor een jongere man. Zijn vader hertrouwde daarna met een alleenstaande moeder van twee zonen. Op zijn dertiende ging hij al werken om het gezin mee te onderhouden. Hij werd lid van de communistische jeugdbeweging, oefende diverse baantjes uit en was ook lange tijd werkeloos. Hij voelde zich vaak nutteloos, bekritiseerde ook het communisme en beriep zich uiteindelijk op Luthers uitspraak: 'elk mens is heilig, ook de ergste zondaar'. Daarop baseerde hij vervolgens zijn zogenaamde 'nulpunfilosofie': iedereen start vanuit een nulpunt, er bestaat geen hiërarchie.

Ahlin debuteerde in 1943 als schrijver. Hij schreef verhalen en romans, soms van epische proporties. Tot thema koos hij doorgaans het leven van de Zweedse arbeider, dat hij symbool liet staan voor algemeen-menselijke relaties. Invloeden van Freud, Thomas Mann en Ernest Hemingway zijn daarbij herkenbaar. Hij keerde zich tegen het naturalisme en wilde vooral boeken schrijven die mensen zouden kunnen beïnvloeden. Zijn grote romans uit de jaren vijftig tonen het epische talent van Ahlin ten volle, als verkondiger van zijn levensfilosofie, in een veelal redenerende, soms ietwat lyrisch-mystieke stijl.

In 1990 won Ahlin de Augustprijs en in 1995 de Nordiska Pris van de Zweedse Academie, ook wel de kleine Nobelprijs genoemd. Hij overleed in 1997, 81 jaar oud.

Bibliografie[bewerken | brontekst bewerken]

Ahlin voor zijn huis in Bromma.
  • Tåbb med manifestet 1943, , roman
  • Inga ögon väntar mig 1944, novelle
  • Min död är min 1945, roman
  • Storm kring Ahlin 1945
  • Om 1946, Roman
  • Jungfrun i det gröna 1947, roman
  • Fångnas glädje 1947 novelle
  • Egen spis 1948, roman
  • Lekpaus 1948,
  • Eld av eld 1949
  • Huset har ingen filial 1949, novelle
  • Ung man med manifest 1951
  • Fromma mord 1952, roman
  • Kanelbiten 1953, roman
  • Stora glömskan 1954, roman
  • Kvinna, kvinna 1955, roman
  • Natt i marknadstältet (1957), roman
  • Gilla gång 1958, roman
  • Nattens ögonsten 1958 (met illustraties van Håkan Bonds)
  • Bark och löv 1961, roman
  • Hannibal Segraren 1982, roman (met Gunnel Ahlin)
  • Tal på Övralid 1983, 1983
  • Sjätte munnen 1985, roman
  • Vaktpojkens eld 1986 novelle
  • Din livsfrukt 1987, roman
  • 4 pjäser 1990
  • De sotarna! De sotarna! 1990, roman
  • Det florentinska vildsvinet 1991
  • Estetiska Essayer 1994, essays
  • Sjung för de dömda! 1995, essays
  • Breviarium 1996, essay
  • Landsatt per fallskärm 2002
  • Som guld i glöd 2007

Literatuur en bron[bewerken | brontekst bewerken]

  • A. Bachrach e.a.: Encyclopedie van de wereldliteratuur. Bussum, 1980-1984. ISBN 90-228-4330-0

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Zie de categorie Lars Ahlin van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.