Leo de Jonge
| Leo de Jonge | ||||
|---|---|---|---|---|
| Persoonsinformatie | ||||
| Volledige naam | Leendert Johannes de Jonge | |||
| Nationaliteit | Koninkrijk der Nederlanden | |||
| Geboortedatum | 20 oktober 1919 | |||
| Geboorteplaats | Rotterdam | |||
| Overlijdensdatum | 26 december 2009 | |||
| Overlijdensplaats | Rotterdam | |||
| Beroep | architect | |||
| Werken | ||||
| Stijl | variant Het Nieuwe Bouwen | |||
| RKD-profiel | ||||
| ||||
Leendert Johannes (Leo) de Jonge (Rotterdam, 20 oktober 1919 - aldaar, 26 december 2009) was een Nederlands architect.
Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]
Hij was zoon van Johannes (Jos0 de Jonge en Jaan Oranje (Jacoba Adriana Oranje) wonend aan de Voorhaven.[1] Jos. de Jonge was een BNA-architect, die zich in Amsterdam vestigde maar niet veel later naar Rotterdam vertrok. Zijn vader richtte in 1914 een architectenbureau op.
Leo’s opleiding bestond uit MULO en MTS (1939-1941) en Hoger Bouwkunst Onderricht bij Frits Eschauzier, Marius Duintjer en J. van der Broek. Praktijkervaring deed hij op als timmermansleerling. Hij werkte in die tijd ook samen met Marius Duintjer en Auke Komter aan een ontwerp voor het nieuwe stadhuis van Amsterdam. Zijn voorbeelden waren Gunnar Apslund en Arne Jacobson. De studie werd in 1948 afgerond. Gedurende de Tweede Wereldoorlog begon hij bij zijn vader te werken. Na afloop van de oorlog kon hij tevens met geld uit de Marshallhulp ervaring opdoen in de Verenigde Staten en wel binnen de segmenten goedkope en industriële bouwsystemen.
Hij ontwierp voornamelijk woningbouw, scholen, kerken en bedrijfsgebouwen. Binnen het kantoor specialiseerde De Jonge zich in betaalbare huisvesting, ook voor ouderen (zijn eerste bejaardencentrum stamt uit 1957) en gehandicaptenzorg (1959). Voor wat woningbouw werd er in de jaren zestig vaak gekozen voor hoogbouw, waar De Jonge in principe een afkeer van had. Toch moest hij af en toe die weerstand overwinnen in zijn wil goede en betaalbare huisvesting te kunnen bouwen. Hij was een van de oprichters van Stichting Architecten Research dat onderzoek deed naar de verhouding architectuur en (eind)gebruiker. Hij zou van 1950 tot 1953 lesgeven aan de Akademie Bouwkunst in Amsterdam en Rotterdam, was ook wel jurylid bij bouwprijsvragen en van redactielid van het blad Bouw. Hij zat van 1953 tot 1967 in de Welstandscommissie Zuid-Holland.
De Jonge verliet in 1980 het architectenbureau dat in de loop der jaren verschillende namen droeg; in 2001 droeg het nog de naam Spring Architecten. De laatste jaren paste hij zijn opgedane gebruiksvriendelijke technieken toe op de begeleiding van zijn demente vrouw.
Grafisch ontwerper Wim Crouwel ontwierp de huisstijl van Architectenbureau Leo de Jonge NV.[2]
Persoonlijk[bewerken | brontekst bewerken]
Leo de Jonge was getrouwd met Nelly Burggraaff. In 1968 werd Leo de Jonge tot officier in de Orde van Oranje-Nassau benoemd. Zijn zoon Wessel de Jonge werd eveneens architect; gespecialiseerd in renovatieprojecten, maar ook hoogleraar aan de Technische Universiteit Delft.
Werken[bewerken | brontekst bewerken]
- 1955; Sint Lucia Kweekschool in Rotterdam; een opdracht te danken aan Kraaijvanger Architects; een rijksmonument in gebruik bij Stichting Kunstzinnige Vorming Rotterdam
- 1956: Raadhuis van Heerjansdam (samen met M.L Drost)
- 1959: sporthal op de Campus Uilenstede voor de Vrije Universiteit Amsterdam
- 1965: Triumfatorkerk te Utrecht (gemeentelijk monument)
- 1973/1974: Loenermark, Amsterdam, herkenbaar als geschakelde flats met knik
- 1975-1978: Rijweg en Vondelweg, Rotterdam
- 1976: Centraal Wonen met Wandelmeent in Hilversum (samen Pieter Weeda)
- pleinenplan te Zoetermeer en Merenwijk te Leiden.
Bronnen, noten en/of referenties
|
