Lichte metro

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Voor het gelijksoortige type vervoer maar dan met wegkruisingen, zie semi-metro en de parapaluterm lightrail.
Lichte metro
VAL-Metrostel van de metro van Rijsel/Lille
Aandrijving elektromotor
Snelheid tot ca. 100 km/h
Beschikbaarheid openbaar vervoer
Infrastructuur rails
Doelgroep stedelijk en regionaal vervoer
Portaal  Portaalicoon   Verkeer & Vervoer
Metrovoertuig in Kopenhagen
Metrovoertuig in Palma de Mallorca
Metrovoertuig in Bangkok
Sneltramvoertuig in Bursa
Tramvoertuigen van U6 naast een klassieke metro van U4 in Wenen
Een tramvoertuig van de metro van Sevilla
Bandenmetro in Osaka
Bandenmetro in Taipei
Shonan monorail
Monorail in Naha

Lichte metro (Engels: medium-capacity system (MCS), of soms ook light rapid transit (LRT)) is een term voor een metrolijn met lichte of zeer lichte voertuigen. Hoewel veel lijnen en systemen met sneltrams of soms zelfs stadstrams rijden, is er pas sprake van een (lichte) metro als er geen wegkruisingen met overig verkeer zijn.[1][2]

De voertuigen die op lijnen van lichte metro's rijden, vallen in vier categorieën: licht/kort uitgevoerde metrotreinen, voertuigen op basis van sneltrams, voertuigen op basis stadstrams en speciaal ontwikkelde voertuigen op luchtbanden. Daarbuiten vallen nog systemen die ook stadsvervoer verzorgen en net zoals metro's onafhankelijk rijden van overig verkeer. Dit zijn de monorail en de magneetzweeftrein; beiden systemen worden alleen genoemd als ze een kleinere capaciteit hebben. Een van de bekendste lichte metrosystemen is de Docklands Light Railway (DLR) in het oosten van Londen, deze rijdt met van Stadtbahn-trams afgeleid materieel maar is geheel kruisingsvrij.

Kenmerken[bewerken | brontekst bewerken]

Net als bij de metro wordt gebruikgemaakt van een conflictvrije baan, er zijn ongelijkvloerse kruisingen met andere stromen verkeer. Dat betekent dat de lijnen meestal zijn aangelegd in tunnels en/of op viaducten. Bij lightrail wordt weliswaar ook gebruik wordt gemaakt van lichte railvoertuigen maar in tegenstelling tot metro is de baan niet (geheel) vrij van overig verkeer. Met andere woorden: bij lightrail zijn er nog wegkruisingen of rijden de voertuigen deels met ander verkeer op de weg.

De capaciteit van een lijn met lichte metro's wordt in een door de Wereldbank gefinancierd onderzoek gesteld op 15.000 tot 30.000 passagiers (per uur, per richting), terwijl een reguliere metrolijn een capaciteit heeft die tot boven de 60.000 passagiers reikt.[3] De term light (licht) betreft hier niet de materialen van de infrastructuur of het gewicht van de voertuigen. De kwalificatie "licht" verwijst naar de lagere ontwerpeisen,[4] deze leiden meestal tot een lagere capaciteit ten opzichte van een volwaardige metro.

Lichte metrosystemen[bewerken | brontekst bewerken]

Lijst van metrosteden

Binnen de Benelux zijn er wel metro-, tram- en lightrail-netwerken, maar geen specifieke systemen met lichte metrostellen. Er is wel één stelsel dat bedoeld was om als dusdanig te functioneren, de Métro Léger de Charleroi. Hoewel dit netwerk als volwaardig licht metrostelsel gepland was, is de geleidelijke overgang van tram naar metro niet voltooid; later zijn er weer trajecten zowel als klassieke stadstram als metro (dus geen gelijkvloerse kruisingen) uitgebouwd. De Franse naam Métro Léger (Engels: Light rail)[5] wordt door instanties nog steeds gebruikt.

Lichte metrosystemen rijden met vier soorten materieel.

Voertuigen op basis metrotreinen[bewerken | brontekst bewerken]

Voertuigen op basis van sneltrams[bewerken | brontekst bewerken]

Voertuigen op basis stadstrams[bewerken | brontekst bewerken]

Voertuigen op luchtbanden[bewerken | brontekst bewerken]

Overige systemen met medium capaciteit[bewerken | brontekst bewerken]

Monorail[bewerken | brontekst bewerken]

Magneetzweeftrein[bewerken | brontekst bewerken]

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]