Lijst van Eurocommissarissen voor Administratieve Zaken

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Europees commissaris voor Administratieve Zaken
In gebruik sinds:
Periode: 1967 – heden
De huidige commissaris Johannes Hahn
Kantoor
Voordracht door Europese Raad
Europees Parlement
Benoemd door Voorzitter van de Europese Commissie
Ambtstermijn 5 jaar
(meerdere termijnen mogelijk)
Geschiedenis
Eerste Lionello Levi Sandri
Ontstaan in 2 juli 1967
Huidige Johannes Hahn
Sinds 1 december 2019
Portaal  Portaalicoon   Politiek

De functie van Europees commissaris voor Administratieve Zaken is sinds het aantreden van de commissie-Rey een functie binnen de Europese Commissie. De commissaris is verantwoordelijk voor het personeel van de Europese Commissie.

Benamingen[bewerken | brontekst bewerken]

  • Personeel en Organisatie (1967-1999)
  • Administratieve hervorming (1999-2004)
  • Administratieve zaken (2004-10)
  • Administratief beheer (2010-14)
  • Personeelsbeleid (2014-2019)
  • Begroting en administratie (2019-)

Verloop[bewerken | brontekst bewerken]

Hervormingen van Kinnock (1999-2004)[bewerken | brontekst bewerken]

Eind jaren negentig werd de Europese Commissie beschuldigd van fraude en financieel wanbeleid. De Commissie-Santer (1995-1999) besloot af te treden, nadat het Europees Parlement had gedreigd met een vorm van afzetting. De lidstaten waren van mening dat de commissie een grondige hervorming moest ondergaan. Veertig jaar na de creatie van de commissie (1958-98) was het aantal lidstaten gegroeid van 6 naar 15. Tevens stonden een tiental lidstaten in de wachtrij voor toetreding (Bigbang-toetreding). De commissie had meer zeggenschap gekregen over beleidsterreinen en het aantal beleidsterreinen was tevens uitgebreid. In tegenstelling tot de groei van het aantal lidstaten en het aantal beleidsterreinen was het aantal werknemers onevenredig meegegroeid. De commissie beschikte over te weinig personeel om aan al haar verantwoordelijkheden te kunnen voldoen. Daarnaast waren de financiën niet toereikend om de commissie te kunnen laten functioneren.

De hervorming van de commissie werd toegewezen aan de Britse Eurocommissariss Neil Kinnock, voormalig politiek leider van de Labour Party. In maart 2000, een half jaar na het aantreden van de Commissie-Prodi presenteerde hij zijn hervormingsprogramma Reforming the Commission. Het programma was grondig en bevatte voorstellen voor alle aspecteren van de administratie van de commissie. Achtennegentig voorstellen moesten binnen 12 of 18 maanden worden ingevoerd. Enkele voorstellen waren de invoering van een gedragscode voor goed gedrag, het openstellen van EU-documenten voor het publiek, het effectiever gebruikmaken van IT en de creatie van een comité die verantwoordelijk zou zijn voor het opstellen van standaarden.

Het hervormingsprogramma had als slogan Onafhankelijkheid, verantwoordelijkheid, effeciëntie, transparantie en aansprakelijkheid. Kinnock focuste zich op drie principes. Ten eerste maakte de Commissie aan de Raad van de Europese Unie en het Europees Parlement duidelijk dat in de toekomst nieuwe beleidsterreinen alleen zouden worden aangenomen wanneer daar extra financiële compensatie tegenover staat (prioriteitsprincipe). Ten tweede besloot Kinnock tot een algehele decentralisatie van de financiën. Om fraude en financieel wanbeheer te voorkomen werden de financiën niet langer beheerd door de commissie alleen, maar werd er ook een rol weggelegd voor de directoraten-generaal. DG's kregen meer verantwoordelijkheid over hun financiële uitgaven. Tevens werden de financiën intensiever gecontroleerd door de Europese Rekenkamer (financiënprincipe). Ten slotte opperde het programma tot een hervorming van het promotiesysteem binnen de commissie. (menselijk-kapitaal-principe).

Een verslag van de commissie concludeerde in 2003 dat 87 van de 98 voorgestelde hervormingen succesvol waren doorgevoerd.[1]

Commissarissen[bewerken | brontekst bewerken]

 Linksgeoriënteerd
 Rechtsgeoriënteerd
 (Klassiek) liberalisme
Naam Lidstaat Nationale partij Periode Commissies
Lionello Levi Sandri Vlag van Italië Italië PSI 1967-1970 Rey
Albert Coppé Vlag van België België CDV 1970-1973 Malfatti
Mansholt
Albert Borschette Vlag van Luxemburg Luxemburg Onafhankelijk 1973-1976 Ortoli
Raymond Vouel Vlag van Luxemburg Luxemburg LSAP 1976-1977 Ortoli
Christopher Tugendhat Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk Conservative Party 1977-1981 Jenkins
Michael O'Kennedy Vlag van Ierland Ierland Fianna Fáil 1981-1982 Thorn
Richard Burke Vlag van Ierland Ierland Fine Gael 1982-1985 Thorn
Henning Christophersen Vlag van Denemarken Denemarken Venstre 1985-1989 Delors I
António Cardoso e Cunha Vlag van Portugal Portugal PSD 1989-1993 Delors II
Karel Van Miert Vlag van België België PS 1993-1995 Delors III
Erkki Liikanen Vlag van Finland Finland SSP 1995-1999 Santer
Neil Kinnock Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk Labour Party 1999-2004 Prodi
Siim Kallas Vlag van Estland Estland ER 2004-2010 Barroso I
Maroš Šefčovič Vlag van Slowakije Slowakije SMER 2010-2014 Barroso II
Kristalina Georgieva Vlag van Bulgarije Bulgarije GERB 2014-2016 Juncker
Günther Oettinger Vlag van Duitsland Duitsland CDU 2017-2019 Juncker
Johannes Hahn Vlag van Oostenrijk Oostenrijk OVP 2019- Von der Leyen

Bronnen[bewerken | brontekst bewerken]