Lijst van winnaars van de Ronde van Frankrijk

De volgende tabel geeft een lijst van winnaars van de Ronde van Frankrijk.

Lijst van winnaars[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar	Winnaar	Leeftijd winnaar	Nationaliteit	Wielerploeg
1903	Maurice Garin	32	Frankrijk	individueel
1904	Henri Cornet	19	Frankrijk	Cycles JC-Michelin
1905	Louis Trousselier	24	Frankrijk	Peugeot-Wolber
1906	René Pottier	27	Frankrijk	Peugeot-Wolber
1907	Lucien Petit-Breton	24	Frankrijk	Peugeot-Wolber
1908	Lucien Petit-Breton	25	Frankrijk	Peugeot-Wolber
1909	François Faber	22	Luxemburg	Peugeot-Wolber
1910	Octave Lapize	22	Frankrijk	Alcyon-Dunlop
1911	Gustave Garrigou	26	Frankrijk	Alcyon-Dunlop
1912	Odiel Defraeye	24	België	Alcyon-Dunlop
1913	Philippe Thys	22	België	Peugeot-Wolber
1914	Philippe Thys	23	België	Peugeot-Wolber
1915 t/m 1918: niet verreden vanwege de Eerste Wereldoorlog
1919	Firmin Lambot	33	België	La Sportive
1920	Philippe Thys	29	België	La Sportive
1921	Léon Scieur	33	België	La Sportive
1922	Firmin Lambot	36	België	Peugeot-Wolber
1923	Henri Pélissier	34	Frankrijk	JB Louvet-Soly
1924	Ottavio Bottecchia	29	Italië	Automoto
1925	Ottavio Bottecchia	30	Italië	Automoto-Hutchison
1926	Lucien Buysse	33	België	Automoto-Hutchison
1927	Nicolas Frantz	27	Luxemburg	Alcyon-Dunlop
1928	Nicolas Frantz	28	Luxemburg	Alcyon-Dunlop
1929	Maurice De Waele	32	België	Alcyon-Dunlop
1930	André Leducq	26	Frankrijk	Frankrijk
1931	Antonin Magne	27	Frankrijk	Frankrijk
1932	André Leducq	28	Frankrijk	Frankrijk
1933	Georges Speicher	26	Frankrijk	Frankrijk
1934	Antonin Magne	30	Frankrijk	Frankrijk
1935	Romain Maes	22	België	België
1936	Sylvère Maes	26	België	België
1937	Roger Lapébie	26	Frankrijk	Frankrijk
1938	Gino Bartali	24	Italië	Italië
1939	Sylvère Maes	29	België	België
1940 t/m 1946: niet verreden vanwege de Tweede Wereldoorlog
1947	Jean Robic	26	Frankrijk	West Frankrijk
1948	Gino Bartali	34	Italië	Italië
1949	Fausto Coppi	29	Italië	Italië
1950	Ferdi Kübler	31	Zwitserland	Zwitserland
1951	Hugo Koblet	26	Zwitserland	Zwitserland
1952	Fausto Coppi	32	Italië	Italië
1953	Louison Bobet	28	Frankrijk	Frankrijk
1954	Louison Bobet	29	Frankrijk	Frankrijk
1955	Louison Bobet	30	Frankrijk	Frankrijk
1956	Roger Walkowiak	29	Frankrijk	Noordoost-Frankrijk
1957	Jacques Anquetil	23	Frankrijk	Frankrijk
1958	Charly Gaul	25	Luxemburg	Nederland-Luxemburg
1959	Federico Bahamontes	31	Spanje	Spanje
1960	Gastone Nencini	30	Italië	Italië
1961	Jacques Anquetil	27	Frankrijk	Frankrijk
1962	Jacques Anquetil	28	Frankrijk	Saint-Raphaël
1963	Jacques Anquetil	29	Frankrijk	Saint-Raphaël
1964	Jacques Anquetil	30	Frankrijk	Saint-Raphaël
1965	Felice Gimondi	22	Italië	Salvarani
1966	Lucien Aimar	25	Frankrijk	Ford France-Gitane
1967	Roger Pingeon	26	Frankrijk	Peugeot-BP-Michelin
1968	Jan Janssen	28	Nederland	Nederland
1969	Eddy Merckx	24	België	Faema
1970	Eddy Merckx	25	België	Faema
1971	Eddy Merckx	26	België	Molteni
1972	Eddy Merckx	27	België	Molteni
1973	Luis Ocaña	28	Spanje	Bic
1974	Eddy Merckx	29	België	Molteni
1975	Bernard Thévenet	27	Frankrijk	Peugeot
1976	Lucien Van Impe	29	België	Gitane-Campagnolo
1977	Bernard Thévenet	29	Frankrijk	Peugeot
1978	Bernard Hinault	23	Frankrijk	Renault-Gitane-Campagnolo
1979	Bernard Hinault	24	Frankrijk	Renault-Gitane
1980	Joop Zoetemelk	33	Nederland	TI-Raleigh
1981	Bernard Hinault	26	Frankrijk	Renault-Elf-Gitane
1982	Bernard Hinault	27	Frankrijk	Renault-Elf-Gitane
1983	Laurent Fignon	22	Frankrijk	Renault-Elf
1984	Laurent Fignon	23	Frankrijk	Renault-Elf
1985	Bernard Hinault	30	Frankrijk	La Vie Claire
1986	Greg LeMond	25	Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten	La Vie Claire
1987	Stephen Roche	27	Ierland	Carrera
1988	Pedro Delgado	28	Spanje	Reynolds
1989	Greg LeMond	28	Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten	AD Renting
1990	Greg LeMond	29	Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten	Z
1991	Miguel Indurain	27	Spanje	Banesto
1992	Miguel Indurain	28	Spanje	Banesto
1993	Miguel Indurain	29	Spanje	Banesto
1994	Miguel Indurain	30	Spanje	Banesto
1995	Miguel Indurain	31	Spanje	Banesto
1996	Bjarne Riis^[1]	32	Denemarken	Team Deutsche Telekom
1997	Jan Ullrich	23	Duitsland	Team Deutsche Telekom
1998	Marco Pantani	28	Italië	Mercatone Uno
1999	geen winnaar^[2]	-	-	-
2000	geen winnaar	-	-	-
2001	geen winnaar	-	-	-
2002	geen winnaar	-	-	-
2003	geen winnaar	-	-	-
2004	geen winnaar	-	-	-
2005	geen winnaar	-	-	-
2006	Óscar Pereiro Sio^[3]	28	Spanje	Caisse d'Epargne-Illes Balears
2007	Alberto Contador	24	Spanje	Discovery Channel
2008	Carlos Sastre	33	Spanje	Team Saxo Bank
2009	Alberto Contador	26	Spanje	Astana
2010	Andy Schleck^[4]	25	Luxemburg	Team Saxo Bank
2011	Cadel Evans	34	Australië	BMC Racing Team
2012	Bradley Wiggins	32	Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk	Sky ProCycling
2013	Chris Froome	28	Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk	Sky ProCycling
2014	Vincenzo Nibali	29	Italië	Astana
2015	Chris Froome	30	Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk	Team Sky
2016	Chris Froome	31	Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk	Team Sky
2017	Chris Froome	32	Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk	Team Sky
2018	Geraint Thomas	32	Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk	Team Sky
2019	Egan Bernal	22	Colombia	Team INEOS
2020	Tadej Pogačar	21	Slovenië	UAE Team Emirates
2021	Tadej Pogačar	22	Slovenië	UAE Team Emirates
2022	Jonas Vingegaard	25	Denemarken	Team Jumbo-Visma
2023	Jonas Vingegaard	26	Denemarken	Team Jumbo-Visma

Leeftijd[bewerken | brontekst bewerken]

Firmin Lambot was met zijn 36 jaar de oudste winnaar van de Ronde van Frankrijk in 1922, Henri Cornet de jongste met 19 jaar in 1904.

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Bronnen, noten en/of referenties

↑ Riis bekende in 2007 dat hij onder meer gedurende de Tour van 1996 het verboden middel epo had gebruikt. Volgens de regels van de Internationale Wielerunie kon hem vanwege verjaring de winst echter niet meer ontnomen worden.
↑ Tussen 1999 en 2005 won de Amerikaan Lance Armstrong zevenmaal op rij de Ronde van Frankrijk. Na diverse onderzoeken en verklaringen van oud-ploeggenoten maakte voorzitter Pat McQuaid van de UCI op 22 oktober 2012 bekend dat alle overwinningen van Armstrong werden afgenomen in verband met dopinggebruik. Ook de zeven tourzeges werden hem ontnomen. Omdat ook de nummers 2 van de jaargangen '99 tot '05 verdacht van of veroordeeld voor dopinggebruik zijn, werd besloten de overwinningen niet aan een andere renner toe te kennen.
↑ De oorspronkelijke winnaar, Floyd Landis, werd positief bevonden op het gebruik van testosteron na de zeventiende etappe van de Ronde van Frankrijk 2006. Landis ontkende echter het dopinggebruik en vocht de uitkomst van de test aan. Op 11 mei 2007 kondigde de Tourdirectie evenwel aan dat Landis officieel geschrapt werd als eindwinnaar. Op 20 september 2007 bevestigde het Amerikaanse anti-dopingbureau USADA het gebruik van verboden prestatiebevorderende middelen en werd Óscar Pereiro officieel tot winnaar uitgeroepen. Op 15 oktober 2007 werd Óscar Pereiro in Madrid officieel gehuldigd als tourwinnaar van 2006, door tourbaas Christian Prudhomme.
↑ Bij een dopingcontrole van de oorspronkelijke winnaar, Alberto Contador, werd een miniem spoor van het verboden middel clenbuterol aangetroffen. Hij beweerde dat dit kwam door het eten van een entrecote van een Baskische slager. Op 6 februari 2012 werd Contador door het CAS alsnog schuldig bevonden aan dopinggebruik, waardoor de zege aan de tweede plaats in de Ronde van Frankrijk 2010, Andy Schleck, toekwam.

[1] Riis bekende in 2007 dat hij onder meer gedurende de Tour van 1996 het verboden middel epo had gebruikt. Volgens de regels van de Internationale Wielerunie kon hem vanwege verjaring de winst echter niet meer ontnomen worden.

[2] Tussen 1999 en 2005 won de Amerikaan Lance Armstrong zevenmaal op rij de Ronde van Frankrijk. Na diverse onderzoeken en verklaringen van oud-ploeggenoten maakte voorzitter Pat McQuaid van de UCI op 22 oktober 2012 bekend dat alle overwinningen van Armstrong werden afgenomen in verband met dopinggebruik. Ook de zeven tourzeges werden hem ontnomen. Omdat ook de nummers 2 van de jaargangen '99 tot '05 verdacht van of veroordeeld voor dopinggebruik zijn, werd besloten de overwinningen niet aan een andere renner toe te kennen.

[3] De oorspronkelijke winnaar, Floyd Landis, werd positief bevonden op het gebruik van testosteron na de zeventiende etappe van de Ronde van Frankrijk 2006. Landis ontkende echter het dopinggebruik en vocht de uitkomst van de test aan. Op 11 mei 2007 kondigde de Tourdirectie evenwel aan dat Landis officieel geschrapt werd als eindwinnaar. Op 20 september 2007 bevestigde het Amerikaanse anti-dopingbureau USADA het gebruik van verboden prestatiebevorderende middelen en werd Óscar Pereiro officieel tot winnaar uitgeroepen. Op 15 oktober 2007 werd Óscar Pereiro in Madrid officieel gehuldigd als tourwinnaar van 2006, door tourbaas Christian Prudhomme.

[4] Bij een dopingcontrole van de oorspronkelijke winnaar, Alberto Contador, werd een miniem spoor van het verboden middel clenbuterol aangetroffen. Hij beweerde dat dit kwam door het eten van een entrecote van een Baskische slager. Op 6 februari 2012 werd Contador door het CAS alsnog schuldig bevonden aan dopinggebruik, waardoor de zege aan de tweede plaats in de Ronde van Frankrijk 2010, Andy Schleck, toekwam.

[1]

[2]

[3]

[4]

Belgische	deelnemers · geletruidragers · etappewinnaars
Nederlandse	deelnemers · geletruidragers · etappewinnaars