Little Willie John

Little Willie John
	Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Algemene informatie
Volledige naam	William Edward John
Geboren	Cullendale, 15 november 1937
Geboorteplaats	Ouachita County
Overleden	Walla Walla, 26 mei 1968
Overlijdensplaats	Detroit
Land	Verenigde Staten
Werk
Jaren actief	1955–1968
Genre(s)	r&b, soul
Beroep	zanger
	(en) AllMusic-profiel; (en) Discogs-profiel; (en) IMDb-profiel; (en) Last.fm-profiel; (en) MusicBrainz-profiel;
Portaal	Muziek

William Edward 'Little Willie' John (Cullendale, 15 november 1937 – Walla Walla, 26 mei 1968)^[1]^[2]^[3] was een Amerikaanse r&b- en soulzanger.

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

John was een van de tien kinderen van Lillie John-Robinson en Mertis John. Veel bronnen geven ten onrechte Edgar als zijn tweede naam. Zijn familie verhuisde op zijn vierde van Cullendale in Arkansas naar Detroit (Michigan), zodat zijn vader daar fabriekswerk kon vinden. Eind jaren 1940 vormden de oudste kinderen, onder wie John, een gospelzanggroep, The United Four.^[4] Zijn zus Mable was de allereerste vrouwelijke soloartiest die door Berry Gordy voor Motown werd gecontracteerd. Medio jaren zestig zou ze verschillende hits hebben bij Stax Records en vervolgens deel uitmaken van Ray Charles' achtergrondgroep The Raelettes.

John trad ook spontaan op in het Book-Cadillac Hotel en nam deel aan talentenjachten, wat hem onder de aandacht bracht van Johnny Otis en later muzikant en producent Henry Glover^[5]. Nadat die John had horen zingen met het Paul 'Hucklebuck' Williams-orkest, contracteerde hij hem in 1955 bij King Records. Hij kreeg de bijnaam Little Willie vanwege zijn kleine gestalte.

Johns eerste opname, een coverversie van Titus Turners All around the world, was een hit en bereikte #5 in de Billboard r&b-hitlijst. John volgde met een reeks r&b-hits, waaronder de oorspronkelijke versie van Need your love so bad, geschreven door zijn oudere broer Mertis John jr. Een van zijn grootste hits, Fever (1956) (pop #24, r&b #1), verkocht meer dan een miljoen exemplaren en kreeg een gouden schijf. Een beroemde cover hiervan werd in 1958 opgenomen door Peggy Lee. Door toedoen van Mable John zong ook Ray Charles er een versie van.

Een ander nummer, Talk to me, talk to me, opgenomen in 1958, bereikte #5 in de r&b-hitlijst en #20 in de pophitlijst. Het verkocht ook meer dan een miljoen exemplaren. Enkele jaren later werd het opnieuw een hit in een coverversie van Sunny & the Sunglows. John nam ook I'm shakin' op van Rudy Toombs^[6], Suffering with the blues en Sleep (1960, pop #13). In totaal haalde John de Billboard Hot 100 veertien keer. Een coverversie van Need your love so bad van Fleetwood Mac was ook een hit in Europa. Het nummer Leave my kitten alone (1959), werd in 1964 opgenomen door The Beatles en was bedoeld voor hun album Beatles for sale. Deze versie werd echter pas in 1995 op Anthology 1 uitgebracht.

John trad op voor het beroemde Cavalcade of Jazz-concert, geproduceerd door Leon Hefflin sr., gehouden in het Shrine Auditorium in Los Angeles op 3 augustus 1958. De andere headliners waren Ernie Freeman en zijn band, Ray Charles, Sam Cooke, The Clark Kids en Bo Rhambo. Sammy Davis jr. was er om de winnaar van de Miss Cavalcade of Jazz schoonheidswedstrijd te kronen. Het evenement kenmerkte de top vier prominente diskjockeys van Los Angeles. John was betrokken bij de burgerrechtenstrijd tegen segregatie. Hij gaf een benefietconcert voor de NAACP in 1964 en vertelde Jet Magazine: Als entertainers kunnen we niet langer zitten wachten tot de Sammy Davis'en en Harry Belafonte's al het geld inzamelen.

John stond ook bekend om zijn opvliegende karakter en zijn neiging tot alcoholmisbruik. Hij werd meerdere keren gearresteerd op beschuldiging van bezit van verdovende middelen, oplichting en grootschalige diefstal. John werd in 1963 gedropt door zijn platenmaatschappij King Records. In 1965 werd hij veroordeeld wegens doodslag voor het neersteken van Kendall Roundtree in Seattle in 1964. Hij werd naar de Washington State Penitentiary in Walla Walla gestuurd. John ging in beroep tegen de veroordeling en werd voorwaardelijk vrijgelaten terwijl de zaak werd heroverwogen, tijd die hij gebruikte om wat bedoeld was als zijn comebackalbum op te nemen. Vanwege contractuele geschillen en de verwerping van zijn beroep werd het pas in 2008 vrijgegeven (als Nineteen sixty six).

Overlijden[bewerken | brontekst bewerken]

John overleed op 26 mei 1968 op 30-jarige leeftijd in de staatsgevangenis van Washington. Rolling Stone berichtte dat hij overleed nadat hij met een longontsteking in het gevangenisziekenhuis was opgenomen. Zijn overlijdensakte vermeldt echter een hartaanval als doodsoorzaak. Hij werd bijgezet in Detroit Memorial Park East, in Warren (Michigan).

John liet een echtgenote, met wie hij in 1957 getrouwd was, en twee kinderen achter. Een van zijn zussen was Mable John, die muziek opnam voor Motown en Stax Records en lid was van The Raelettes, het zangkwartet dat Ray Charles ondersteunde. Zijn zoon Keith John was achtergrondzanger bij Stevie Wonder.

Erfenis en onderscheidingen[bewerken | brontekst bewerken]

John werd postuum opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame in 1996, gepresenteerd door Stevie Wonder. James Brown, die al vroeg in zijn carrière shows voor John had geopend, nam het tribute-album Thinking about Little Willie John and a few nice things op. Gitarist en songwriter Robbie Robertson, vroeger bij The Band, vermeldde John in het nummer Somewhere Down the Crazy River op zijn titelloze album uit 1987. John werd ook genoemd in Tom Russells Blue wing en Mark Lanegans Like Little Willie John van zijn album Bubblegum uit 2004. De Zweedse artiest Peter LeMarc nam in 1991 het nummer Little Willie John op.

De biografie Fever: Little Willie John, a fast life, mysterious death and the birth of soul van Susan Whitall (met Kevin John, een van zijn zonen) werd in 2011 uitgegeven door Titan Books. Little Willie John werd in 2014 als zanger postuum opgenomen in de Rhythm and Blues Music Hall of Fame en in 2016 als songwriter. In juni 2016 werd hij opgenomen in de Michigan Rock and Roll Legends Hall of Fame.

Discografie[bewerken | brontekst bewerken]

King Records[bewerken | brontekst bewerken]

1955: All Around the World / Don't Leave Me Dear
1956: Need Your Love So Bad
1956: Home At Last
1956: Are You Ever Coming Back / I'm Stickin' with You Baby
1956: Fever
1956: Letter from My Darling
1956: Do Something for Me / My Nerves
1956: Will the Sun Shine Tomorrow / A Little Bit of Loving
1957: Love, Life and Money / You Got to Get Up Early in the Morning
1957: I've Got to Go Cry / Look What You've Done to Me
1957: Young Girl / If I Thought You Needed Me
1957: Dinner Date / Uh Uh Baby (No No Baby)
1957: Person to Person / Until You Do
1958: Talk to Me, Talk to Me / Spasms
1958: You're a Sweetheart / Let's Rock While the Rockin's Good
1958: Tell It Like It Is / Don't Be Ashamed to Call My Name
1958: Why Don't You Haul Off and Love Me / All My Love Belongs to You
1958: No Regrets / I'll Carry Your Love Wherever I Go
1959: Made for Me / No More in Life
1959: Leave My Kitten Alone / Let Nobody Love You
1959: Let Them Talk / Right There
1960: Loving Care / My Love Is
1960: A Cottage for Sale / I'm Shakin'
1960: Heartbreak (It's Hurtin' Me) / Do You Love Me
1960: Sleep / There's a Difference
1961: Walk Slow / You Hurt Me
1961: Leave My Kitten Alone / I'll Never Go Back on My Word
1961: The Very Thought of You / I'm Sorry
1961: Flamingo
1961: (I've Got) Spring Fever
1961: Take My Love (I Want to Give It All to You)
1961: Now You Know
1961: Need Your Love So Bad / Drive Me Home
1961: There Is Someone in the World for Me / Autumn Leaves
1962: Fever / Bo-Da-Ley Didd-Ley
1962: The Masquerade Is Over / Katanga
1962: Until Again My Love / Mister Glenn
1962: Every Beat of My Heart / I Wish I Could Cry
1962: She Thinks I Still Care / Come Back to Me
1962: Big Blue Diamonds / Doll Face
1962: Without a Friend / Half a Love
1963: Heaven All Around Me / Don't Play with Love
1963: My Baby's in Love with Another Guy / Come On Sugar
1963: Let Them Talk / Talk to Me
1963: So Lovely / Inside Information
1963: Person to Person / I'm Shakin'
1964: My Love Will Never Change / Bill Bailey
1964: It Only Hurts a Little While / Rock Love
1964: All Around the World / All My Love Belongs to You
1964: Do Something for Me / Don't You Know I'm in Love
1965: Talk to Me, Talk to Me / Take My Love (I Want to Give It All to You)
1968: Fever / Let Them Talk
1970: All Around the World / Need Your Love So Bad

Bronnen, noten en/of referenties

↑ (en) Little Willie John. Discogs. Gearchiveerd op 17 september 2021. Geraadpleegd op 23-08-2021.
↑ (en) Tate Dunbar, Little Willie John (1937-1968) • (9 september 2018). Gearchiveerd op 23 augustus 2021. Geraadpleegd op 23-08-2021.
↑ Little Willie John - Ace Records. acerecords.co.uk. Gearchiveerd op 23 augustus 2021. Geraadpleegd op 23-08-2021.
↑ Blokhuis, Leo (2006): Grijsgedraaid. Liedjes en lijstjes uit de popgeschiedenis. Amsterdam: Anthos
↑ (en) Henry Glover. Discogs. Gearchiveerd op 7 november 2021. Geraadpleegd op 23-08-2021.
↑ Rudy Toombs. IMDb. Gearchiveerd op 23 augustus 2021. Geraadpleegd op 23-08-2021.

Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Little Willie John op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.

[1] (en) Little Willie John. Discogs. Gearchiveerd op 17 september 2021. Geraadpleegd op 23-08-2021.

[2] (en) Tate Dunbar, Little Willie John (1937-1968) • (9 september 2018). Gearchiveerd op 23 augustus 2021. Geraadpleegd op 23-08-2021.

[3] Little Willie John - Ace Records. acerecords.co.uk. Gearchiveerd op 23 augustus 2021. Geraadpleegd op 23-08-2021.

[4] Blokhuis, Leo (2006): Grijsgedraaid. Liedjes en lijstjes uit de popgeschiedenis. Amsterdam: Anthos

[5] (en) Henry Glover. Discogs. Gearchiveerd op 7 november 2021. Geraadpleegd op 23-08-2021.

[6] Rudy Toombs. IMDb. Gearchiveerd op 23 augustus 2021. Geraadpleegd op 23-08-2021.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]