Lou Deprijck
| Lou Deprijck | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Volledige naam | Francis Deprijck | |||
| Geboren | 11 januari 1946 | |||
| Geboorteplaats | Lessen | |||
| Overleden | 19 september 2023 | |||
| Overlijdensplaats | Anderlecht | |||
| Land | .svg){kind=small} België
| |||
| Werk | ||||
| Genre(s) | disco, samba en bossanova | |||
| Beroep | Zanger en muzikant | |||
| Act(s) | Two Man Sound Lou & the Hollywood Bananas | |||
| (en) AllMusic-profiel (en) Discogs-profiel (en) IMDb-profiel (en) Last.fm-profiel (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Lou Deprijck (Lessen, 11 januari 1946 – Anderlecht, 19 september 2023) was een Belgische zanger-performer en componist. Hij kende zijn grootste successen in de jaren 70 en 80 met zijn bands Lou & the Hollywood Bananas en Two Man Sound en als producer van Viktor Lazlo en Plastic Bertrand.
Biografie[bewerken | brontekst bewerken]
Lou Deprijck werd geboren op 11 januari 1946 in het Henegouwse stadje Lessen (Lessines) aan de Vlaams-Picardische taalgrens[1] nabij Geraardsbergen in de Vlaamse Ardennen waar hij ook zijn jeugd doorbracht. Op zijn zestiende verlaat hij de middelbare school om aan de slag te gaan bij de toenmalige Belgische telefoonmaatschappij RTT (Regie voor Telegraaf en Telefoon) in Brussel waar hij overnacht in de slaapzalen van het bedrijf. Van zijn opgespaarde vakantiedagen maakt hij gebruik om elke maandag naar Londense West End te reizen. Daar woont hij in The Marquee Club de optredens bij van zijn favoriete rockgroepen zoals The Who, Cream, The Move en andere hardrockbands die hem in de jaren 1970 en 1980 zullen inspireren als producent en zanger in de Belgische popscene.[2] Van zijn composities werden wereldwijd meer dan 20 miljoen exemplaren verkocht.
Zijn meest bekende wapenfeiten zijn Lou & the Hollywood Bananas, Two Man Sound, Plastic Bertrand en Viktor Lazlo. Hij scoorde verscheidene wereldhits. Van de single Disco Samba, uitgebracht onder het pseudoniem Two Man Sound, werden alleen al in Mexico 1,2 miljoen exemplaren verkocht.
In 1984 bracht hij onder het pseudoniem Vanhoutem het verzamelalbum Collures uit, in samenwerking met Boris Berman van waaruit later een single op de markt kwam: Hold-up Sentimental (A-kant) / Fille du fleuve (B-kant).
Deprijck woonde jarenlang grotendeels in Pattaya (Thailand), maar hij werd nog regelmatig gespot in zijn geboortestreek. Het verhaal van zijn leven in Thailand werd uitgebreid uit de doeken gedaan in de documentaire "Vlamingen in Pattaya" als onderdeel van het VTM-actualiteitenprogramma Telefacts.
Deprijck keerde uiteindelijk terug naar België. In zijn laatste levensjaren woonde hij in het Henegouwse Wannebecq (Lessen).
In 2012 werkte Deprijck mee aan de documentaire The Sound of Belgium waarin hij vertelt over de pioniersrol die België speelde binnen de wereld van de elektronische muziek in de jaren '80 en '90.
Begin 2016 nam Deprijck samen met het Belgisch-Hongaarse fotomodel en tevens ex-Miss België Annelies Törös een Rode Duivels supporterslied op voor het EK voetbal 2016.[3] Het duet "Come on Belgium" met haar surrealistische videoclip werd op 15 maart 2016 via diverse media gelanceerd.[4]
In 2023 werd Deprijck met gezondheidsproblemen opgenomen in Aat en daarna in het Erasmusziekenhuis in de Brusselse gemeente Anderlecht. Op dinsdagochtend 19 september overleed hij er rond 10.30 uur op 77-jarige leeftijd.[5][6]
Controverse over 'Ça plane pour moi'[bewerken | brontekst bewerken]
Lou Deprijck is de enige vertolker van de wereldhit Ça plane pour moi, en niet Plastic Bertrand. Dit blijkt uit een rapport van experts. Sinds 1977 is Lou Deprijck de producer van het nummer Ça plane pour moi. Bovendien heeft hij de muziek gecomponeerd en de tekst zelf gezongen. Plastic Bertrand heeft dit altijd betwist. Als gevolg van een rechtszaak die in 2006 was aangespannen door Plastic Bertrand, werden experts aangesteld. "Vandaag (26 juli 2010) blijkt uit het rapport van de experts dat de stem van Ça plane pour moi van Lou Deprijck is", preciseert de krant La Dernière Heure. (belga/vsv)
In het Nederlandse programma Top 2000 was op 29 december 2010 een reportage te zien waarin Lou Deprijck zijn visie gaf op de kwestie en uiteenzette dat zijn stem volgens de experts na 30 jaar nog steeds hetzelfde was. De reden dat hij indertijd niet zelf het nummer vertolkte had te maken met het feit dat hij zich voor de geloofwaardigheid geen derde imago kon veroorloven naast de andere twee en daarom Roger Jouret bereid had gevonden het nummer als Plastic Bertrand te playbacken. Verder gaf hij aan dat de tekst een onsamenhangende stortvloed van woorden was van iemand die stoned was. Het nummer heeft dan ook een hoog tempo met heel veel woorden (vijf coupletten en vier keer het refrein in 3 minuut 17).
Na het proces vertolkte hij dit nummer onder zijn eigen naam als de "2010-versie" van Ça plane pour moi. In de videoclip treedt hij op samen met een band die bestaat uit twee mannelijke leden die op de gitaar begeleiden, een vrouwelijk lid als drumster die samen met nog een ander vrouwelijk lid ook nog als danseres optreedt.[7]
In 2023 is de song opnieuw uitgebracht. Op de videoclip zijn Wim Soutaer, Charles Van Domburg en Lou Deprijk te zien in de videoclip van Ça plane pour moi.
Door digitale zender MentTv werd op 10 november de een opname van Ça plane pour moi ingeblikt voor de oudejaarsuitzending van 2023.
Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]
Externe links[bewerken | brontekst bewerken]
Bronnen, noten en/of referenties
|