Mark O'Connor

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Mark O'Connor
Mark O'Connor in 1985
Algemene informatie
Geboren Seattle, 5 augustus 1961
Geboorteplaats SeattleBewerken op Wikidata
Land Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Werk
Jaren actief 1974-heden
Genre(s) country, bluegrass, jazz, klassiek
Beroep muzikant, componist, muziekpedagoog, auteur
Instrument(en) viool, fiddle, gitaar, mandoline
Label(s) Rounder, Warner Bros., Sony Classical Records
Act(s) Strength in Numbers, The Dregs
Officiële website
(en) AllMusic-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) IMDb-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal  Portaalicoon   Muziek

Mark O'Connor (Seattle, 5 augustus 1961) is een Amerikaanse violist, gitarist, mandolinespeler (country, bluegrass, jazz, klassiek), componist, muziekpedagoog en auteur.[1]

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

O'Connor had als kind gitaarles en leerde zelf flamencogitaar spelen. Op 11-jarige leeftijd stapte hij over op de viool en werd een leerling van Benny Thomasson. Later studeerde hij bij de Franse jazzviolist Stéphane Grappelli, met wie hij ook optrad. Daarna werkte hij samen met David Grisman en zijn kwintet en Steve Morse en zijn Dixie Dregs en won hij tussen 1975 en 1982 wedstrijden als gitarist, violist en mandolinespeler.

In 1983 ging hij naar Nashville (Tennessee) en trad op met countrysterren als de Nitty Gritty Dirt Band, Emmylou Harris en Randy Travis. Met Edgar Meyer, Béla Fleck, Jerry Douglas en Sam Bush formeerde hij in 1986 de band Strength in Numbers, waarmee hij ook zijn eigen composities uitvoerde. In 1991 ontving hij een Grammy Award voor zijn album New Nashville Cats.

Zijn eerste album met crossover-muziek werd in 1996 uitgebracht door Sony Classical. Hij nam het op met Yo-Yo Ma en bassist Edgar Meyer en het bevatte zijn eigen composities, zoals de zeer succesvolle Appalachia Walz. Het tweede album Appalachian Journey van het trio werd uitgebracht in 2000 en leverde O'Connor een tweede Grammy Award op. Het album Hot Swing! (met Jon Burr en Frank Vignola) was een eerbetoon aan zijn leraar Grappelli en werd uitgebracht in 2001, met dezelfde bezetting nam hij in 2005 het album Live in New York op. Het album An Appalachian Christmas werd in 2011 gemaakt in samenwerking met Renée Fleming, Alison Krauss en James Taylor. Met zijn vrouw Maggie nam hij in 2015 het album Duo op.

Al in 1993 was O'Connors Fiddle Concerto het populairste en meest gespeelde vioolconcert. In 2010 had hij nog zes vioolconcerten geschreven, evenals de Americana Symphony. In 2009 nam hij zijn strijkkwartetten nr. 2 (Bluegrass) en nr. 3 (Old-Time) op met Ida Kavafian, Paul Neubauer en Matt Haimovitz. Ensembles als de Academie van St. Martin in the Fields en de Gloriae Dei Cantores en de regisseur Ken Burns gaven hem compositieopdrachten. Voor het Eroica Trio schreef hij het stuk Poets and Prophets, geïnspireerd door de muziek van Johnny Cash.

In 2009 publiceerde O'Conner een leerboek voor viool- en vioolspel, waarin hij zijn eigen methode presenteerde die zich onderscheidde van de populaire Suzuki-methode. Bij het leerboek horen de drie cd's American Classics, American Strings en MOC4. The O'Connor Method. Hij gaf cursussen aan de Juilliard School of Music, de Harvard University, het Berklee College of Music, het Cleveland Institute of Music, de Rice University, de University of Maryland, University of Texas, het Curtis Institute of Music, de Eastman School of Music, Tanglewood en op het Aspen Summer Festival. Van 2008 tot 2009 was hij artist in residence aan de University of California, Los Angeles, van 2010 tot 2015 aan de University of Miami. Hij is ook de oprichter en directeur van het internationaal geprezen Mark O'Connor String Camp.

Discografie[bewerken | brontekst bewerken]

Albums[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Album Hoogste Amerikaanse chartpositie Label
Classical Crossover Classical
 Jazz
 Country
 Heatseekers
 Bluegrass
 Indie
1974 National Junior Fiddling Champion Rounder
1976 Pickin' in the Wind
1978 Markology
1979 On the Rampage
Soppin' the Gravy
1982 False Dawn
1982 Industry Standard (met The Dregs) Arista
1985 Meanings Of Warner
1986 Stone from Which the Arch Was Made
1988 Elysian Forest
1989 The Championship Years CMF
On the Mark Warner
1990 Retrospective Rounder
1991 The New Nashville Cats 44 14 Warner
1992 Johnny Appleseed Rabbit Ears
1993 Heroes 46 14 Warner
The Night Before Christmas Rabbit Ears
1994 The Fiddle Concerto 6 Warner
1996 Appalachia Waltz (met Yo-Yo Ma en Edgar Meyer) 1 Sony
1997 Liberty! 8
1998 Midnight on the Water 5
1999 Fanfare for the Volunteer
2000 Appalachian Journey (met Yo-Yo Ma en Edgar Meyer) 1
2001 The American Seasons 6
Hot Swing! OMAC
2003 Thirty-Year Retrospective (met Chris Thile, Bryon Sutton)
Hot Swing Trio: In Full Swing 7 Sony
2004 Crossing Bridges 19 OMAC
2005 Hot Swing Trio: Live in New York 22
Double Violin Concerto (met Nadja Salerno-Sonnenberg)
2006 Folk Mass (met Gloriae Dei Cantores)
2007 The Essential Mark O'Connor Sony
2008 Americana Symphony (Baltimore Symphony, Marin Alsop) OMAC
2009 String Quartets No. 2 & 3
2010 Jam Session
2011 An Appalachian Christmas 9 5 3 39
2012 American Classics
2012 America On Strings
2013 The Improvised Violin Concerto CD/DVD
2014 MOC4
2014 Mark O'Connor Christmas Tour Live DVD
2015 Duo. (met Maggie O'Connor)
2016 Coming Home 1 New Rounder
2017 O'Connor Band – Live! OMAC - 22
2019 A Musical Legacy[2] 5 OMAC - 23

Muziekvideo's[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Video Regisseur
1990 Bowtie[3] Gustavo Garzon
1991 Restless (met Steve Wariner, Ricky Skaggs and Vince Gill)
Now It Belongs to You (met Steve Wariner) Gustavo Garzon
1993 The Devil Comes Back to Georgia (met Charlie Daniels, Johnny Cash, Travis Tritt en Marty Stuart)
1997 Johnny Has Gone for a Soldier (met James Taylor)

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mark_O%27Connor&oldid=67223288"