Marokkaans voetbalelftal (mannen)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Marokko
Vlag van Marokko
Bijnaam AtlasLeeuwen
Kledingsponsor Puma
FIFA-ranglijst 12 Gestegen 1 (15 februari 2024)
Hoogste ranking 10e (april 1998)
Laagste ranking 95e (september 2010)
Associatie Royal Moroccan Football Federation (FRMF)
Bondscoach Vlag van Marokko Walid Regragui
Stadion Stade Mohammed V, Casablanca
Meeste interlands Noureddine Naybet (115)
Topscorer Ahmed Faras (36)
Wedstrijden
Eerste interland:
Vlag van Marokko Marokko 3–3 Irak Vlag van Irak (1924-1959)
(Beiroet, Libanon; 19 oktober 1957)
Grootste overwinning:
Vlag van Marokko Marokko 13–1 Saoedi-Arabië Vlag van Saoedi-Arabië
(Casablanca, Marokko; 6 september 1961)
Grootste nederlaag:
Vlag van Hongarije Hongarije 6–0 Marokko Vlag van Marokko
(Tokio, Japan; 11 oktober 1964)
Wereldkampioenschap
Optredens 6 (eerste keer: 1970)
Beste resultaat Vierde (2022)
Afrika Cup
Optredens 19 (eerste keer: 1972)
Beste resultaat Winnaar (1976)
African Championship of Nations
Optredens 4 (eerste keer: 2014)
Beste resultaat Winnaar (2018, 2020)
Thuis
Uit

Het Marokkaans voetbalelftal (Arabisch: منتخب المغرب لكرة القدم, Berbers: ⵜⴰⵔⴰⴱⴱⵓⵓⵜ ⴰⵏⴰⵎⵓⵔ ⵏ ⵍⵎⵖⵔⵉⴱ), ook wel de « AtlasLeeuwen » genoemd, is een team van voetballers dat Marokko vertegenwoordigt in internationale wedstrijden zoals de (kwalificatie)wedstrijden voor het WK en de Afrika Cup. De FRMF werd in 1955 opgericht en is aangesloten bij de CAF en de FIFA sinds 1960.

De ploeg speelt zijn thuiswedstrijden doorgaans in Casablanca, Rabat, Marrakesh, Agadir of Tanger, en behaalde in april 1998 met de 10e plaats zijn hoogste positie op de FIFA-wereldranglijst. Daarmee is Marokko na Nigeria in 1994, het tweede Afrikaanse land dat in de top tien zat. Marokko kwalificeerde zich in totaal zes keer voor het Wereldkampioenschap voetbal en bereikte op het WK van 2022 als eerste Afrikaanse land de halve finale. Marokko kwalificeerde zich ook al achttien keer voor de Afrika Cup en won de beker in 1976. Op de editie van 2004 verloor het de finale van gastland Tunesië.

Wereldkampioenschap[bewerken | brontekst bewerken]

Het allereerste WK werd gespeeld in 1930 in Uruguay. Slechts een paar landen reisden af naar Zuid-Amerika om te spelen. Marokko was in 1970 het tweede Afrikaanse land dat deelnam aan een WK-eindronde, na Egypte in 1934. Afrika moest in die tussentijd 36 jaar lang wachten voordat het opnieuw naar het WK mocht. In 1986 was Marokko het eerste Afrikaanse land dat op een WK-toernooi groepswinnaar werd en is na Kameroen het meest gekwalificeerde Afrikaans land op het WK. Nu voor 2022 heeft Marokko zich weer gekwalificeerd voor het WK. Tijdens de achtste finale wonnen ze na strafschoppen tegen Spanje, waarmee ze voor het eerst de kwartfinales op een WK haalden.In de kwartfinale won Marokko van Portugal waardoor ze het eerste Afrikaanse land werden dat zich heeft gekwalificeerd voor de halve finale. In de halve finale verloren ze van Frankrijk. In de troost finale verloren ze van Kroatië met 2-1. Ze werden het eerste Afrikaanse land dat 4de werd op een WK.

Debuut 1970[bewerken | brontekst bewerken]

In 1970 in Mexico plaatste Marokko zich voor het eerst op de eindronde van het wereldkampioenschap.

Kwalificatie

Eerste ronde

Beide teams hadden evenveel goals gemaakt en er werd een beslissende wedstrijd gespeeld op neutraal terrein in Las Palmas, Spanje.

Tweede ronde

Omdat beide teams niet konden scoren werd een beslissende wedstrijd gespeeld op neutraal terrein in Marseille, Frankrijk.

Er werd getost om te bepalen welk land naar de eindronde mocht. Dit werd Marokko.

Finaleronde

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Punt
Vlag van Marokko Marokko 4 2 1 1 5 3 2 5
Vlag van Nigeria Nigeria 4 1 2 1 8 7 1 4
Vlag van Soedan Soedan 4 0 3 1 5 8 −3 3
Eindronde

West-Duitsland was in de eerste groepswedstrijd met 2-1 te sterk, Peru in de tweede wedstrijd met 3-0. Uitschakeling was een feit maar de eer werd gered met een 1-1 gelijkspel in de afsluitende wedstrijd tegen Bulgarije. Daarmee was Marokko ook het eerste Afrikaanse land dat een punt op het WK behaalde.

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland 3 3 0 0 10 4 6 6
Vlag van Peru Peru 3 2 0 1 7 5 2 4
Vlag van Bulgarije (1967-1971) Bulgarije 3 0 1 2 5 9 -4 1
Vlag van Marokko Marokko 3 0 1 2 2 6 -4 1

Mexico 1986[bewerken | brontekst bewerken]

Marokko deed in 1986 voor de tweede keer mee aan de WK-eindronde. Zestien jaar na het debuut was eveneens Mexico plaats van handeling. Onder leiding van de Braziliaanse coach José Faria en gedragen door spelers als Aziz Bouderbala, Abdelmajid Dolmy, Badou Zaki, Mohamed Timoumi en Labid Khalifa werd Marokko het eerste Afrikaanse land dat zich plaatste voor de tweede ronde van een WK.

Marokko werd ook het eerste Afrikaanse land dat groepswinnaar werd op een WK met 5 punten en bereikte dit door twee gelijke spelen, tegen Engeland en Polen beide met 0-0 en een 3-1-overwinning op Portugal, met twee doelpunten van Abderrazak Khairi en een doelpunt van Abdelkrim Merry. In de achtste finales verloor de ploeg met 1-0 van West-Duitsland dat net op het nippertje scoorde, in de 87ste minuut door Lothar Matthäus.

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Marokko Marokko 3 1 2 0 3 1 2 5
Vlag van Engeland Engeland 3 1 1 1 3 1 2 4
Vlag van Polen Polen 3 1 1 1 1 3 2 4
Vlag van Portugal Portugal 3 1 0 2 2 4 -2 3
Eerste ronde

2 juni 1986
16:00 uur
Polen Vlag van Polen 0 – 0 Vlag van Marokko Marokko Estadio Universitario, Monterrey
Toeschouwers: 19.000
Scheidsrechter: José Luis Martínez (URU)
(Verslag)

6 juni 1986
16:00 uur
Marokko Vlag van Marokko 0 – 0 Vlag van Engeland Engeland Estadio Tecnológico, Monterrey
Toeschouwers: 20.000
Scheidsrechter: Gabriel González (PAR)
(Verslag)

11 juni 1986
16:00 uur
Marokko Vlag van Marokko 3 – 1 Vlag van Portugal Portugal Estadio Tres de Marzo, Guadalajara
Toeschouwers: 24.000
Scheidsrechter: Alan Snoddy (NIR)
Abderrazak Khairi Goal 19'
Abderrazak Khairi Goal 26'
Abdelkrim Merry Goal 62'
(Verslag) Goal 80' Diamantino

Achtste finale

17 juni 1986
16:00 uur
Marokko Vlag van Marokko 0 – 1 Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland Estadio Universitario, Monterrey
Toeschouwers: 19.000
Scheidsrechter: Zoran Petrović (YUG)
(Verslag) Goal 87' Lothar Matthäus

Frankrijk 1998[bewerken | brontekst bewerken]

Marokko kwalificeerde zich voor de eindronde met vijf overwinningen en een gelijkspel en werden met deze scores de groepswinnaar. Achtereenvolgens werd gespeeld tegen Sierra Leone (4-0), Ghana (2-2), Gabon (0-4) werd na 55 minuten gestaakt maar de uitslag blijft staan, Sierra Leone (0-1), Ghana (1-0) en Gabon (2-0).

In de eindronde waren in de groepsfase Brazilië, Noorwegen en Schotland de tegenstanders. In de eerste wedstrijd werd tegen Noorwegen met 2-2 gelijkgespeeld onder andere door een eigen doelpunt van Youssef Chippo. Van Brazilië werd daarna met 3-0 verloren. En tegen Schotland wonnen ze met 3-0, door de overwinning op Schotland kon Marokko zich voor de volgende ronde plaatsen tenzij de Noren van Brazilië zouden winnen. Door twee doelpunten in de slotfase van de wedstrijd slaagde Noorwegen er in om zich ten koste van Marokko voor de tweede ronde te plaatsen.

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Brazilië Brazilië 3 2 0 1 6 3 3 6
Vlag van Noorwegen Noorwegen 3 1 2 0 5 4 1 5
Vlag van Marokko Marokko 3 1 1 1 5 5 0 4
Vlag van Schotland Schotland 3 0 1 2 2 6 -4 1
Eerste ronde

10 juni 1998
21:00 uur
Marokko Vlag van Marokko 2 – 2 Vlag van Noorwegen Noorwegen Stade de la Mosson, Montpellier
Toeschouwers: 29,800
Scheidsrechter: Pirom Un-Prasert (THA)
Mustapha Hadji Goal 38'
Abdeljalil Hadda Goal 59'
(Verslag) Goal 46' (e.d.) Youssef Chippo
Goal 60' Dan Eggen

16 juni 1998
21:00 uur
Brazilië Vlag van Brazilië 3 – 0 Vlag van Marokko Marokko Stade de la Beaujoire, Nantes
Toeschouwers: 35.500
Scheidsrechter: Nikolai Levnikov (RUS)
Ronaldo Goal 9'
Rivaldo Goal 45+2'
Bebeto Goal 50'
(Verslag)

23 juni 1998
21:00 uur
Schotland Vlag van Schotland 0 – 3 Vlag van Marokko Marokko Stade Geoffroy-Guichard, Saint-Étienne
Toeschouwers: 30,600
Scheidsrechter: Ali Bujsaim (UAE)
(Verslag) Goal 22' Salaheddine Bassir
Goal 46' Abdeljalil Hadda
Goal 85' Salaheddine Bassir

Rusland 2018[bewerken | brontekst bewerken]

In Rusland wist Marokko slechts één punt uit drie wedstrijden te halen, waardoor de ploeg van de Franse bondscoach Hervé Renard voortijdig werd uitgeschakeld. In de derde en afsluitende groepswedstrijd werd met 2-2 gelijkgespeeld tegen voormalig wereldkampioen Spanje. Na afloop van het toernooi stuurde de Marokkaanse voetbalbond FRMF een boze brief naar de FIFA.[1] De Marokkanen schreven aan de mondiale voetbalbond dat de vroege eliminatie – de selectie eindigde uiteindelijk als laatste in groep B – een gevolg was van scheidsrechterlijk dwalingen in de wedstrijden tegen Portugal (0-1) en Spanje (2-2). Tegen Portugal ging volgens de bond de arbitrage drie keer in de fout, tegen Spanje zelfs vijf keer. Na de afsluitende groepswedstrijd tegen Spanje (2-2) luchtte Nordin Amrabat al zijn hart tegenover de camera, omdat de gelijkmakende goal van Iago Aspas in blessuretijd werd toegekend door ingrijpen door de videoscheidsrechter. "Die VAR is ongelooflijk", zei de verongelijkte aanvaller na afloop tegen de NOS. "Ze kiezen willekeurige momenten uit. Je kan niet één keer wel en een keer niet. Dan moet er nieuwe regels komen. Of bij elk moment, of helemaal niet."[2] De wereldvoetbalbond berispte Amrabat voor zijn "VAR is bullshit"-opmerking.

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Spanje Spanje 3 1 2 0 6 5 +1 5
Vlag van Portugal Portugal 3 1 2 0 5 4 +1 5
Vlag van Iran Iran 3 1 1 1 2 2 0 3
Vlag van Marokko Marokko 3 0 1 2 2 4 -2 1
Eerste ronde

15 juni 2018
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+3)
Marokko Vlag van Marokko 0 – 1 Vlag van Iran Iran Nieuwe Zenitstadion, Sint-Petersburg
Goal 90+5' (e.d.) Bouhaddouz

20 juni 2018
«onderlinge duels»
15:00 (UTC+3)
Portugal Vlag van Portugal 1 – 0 Vlag van Marokko Marokko Olympisch Stadion Loezjniki, Moskou
Ronaldo Goal 4'

25 juni 2018
«onderlinge duels»
20:00 (UTC+2)
Spanje Vlag van Spanje 2 – 2 Vlag van Marokko Marokko Stadion Kaliningrad, Kaliningrad
Isco Goal 19'
Aspas Goal 90 +1'
Goal 14' Boutaïb
Goal 81' En-Nesyri

Qatar 2022[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Team Wed W G V Ptn DV DT +/− Kwalificatie
1 Vlag van Marokko Marokko 3 2 1 0 7 4 1 +3 Door naar de knock-outfase
2 Vlag van Kroatië Kroatië 3 1 2 0 5 4 1 +3
3 Vlag van België België 3 1 1 1 4 1 2 −1
4 Vlag van Canada Canada 3 0 0 3 0 2 7 −5
Bron: FIFA


Wedstrijden van Marokko in de groepsfase
23 november 2022
«onderlinge duels»
13:00 (UTC+3)
11:00 (UTC+1)
Marokko Vlag van Marokko 0 – 0 Vlag van Kroatië Kroatië Stadion: Al Baytstadion, Al Khawr
Toeschouwers: 59.407
Scheidsrechter: Vlag van Argentinië Fernando Rapallini
wedstrijdverslag
verslag (FIFA)
   
 

27 november 2022
«onderlinge duels»
16:00 (UTC+3)
14:00 (UTC+1)
België Vlag van België 0 – 2 Vlag van Marokko Marokko Stadion: Al Thumamastadion, Doha
Toeschouwers: 43.738
Scheidsrechter: Vlag van Mexico César Arturo Ramos
wedstrijdverslag
verslag (FIFA)
Goal 73' Sabiri
Goal 90+3' Aboukhlal
   
 

1 december 2022
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+3)
16:00 (UTC+1)
Canada Vlag van Canada 1 – 2 Vlag van Marokko Marokko Stadion: Al Thumamastadion, Doha
Toeschouwers: 43.102
Scheidsrechter: Vlag van Brazilië Raphael Claus
Aguerd Goal 40' (e.d.) wedstrijdverslag
verslag (FIFA)
Goal 4' Ziyech
Goal 23' En-Nesyri
   
 

Achtste finale:

6 december 2022
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+3)
16:00 (UTC+1)
Marokko Vlag van Marokko 0 – 0 (n.v.)
3 – 0 pen.
Vlag van Spanje Spanje Stadion: Education Citystadion, Ar Rayyan
Toeschouwers: 44.667
Scheidsrechter: Vlag van Argentinië Fernando Rapallini
wedstrijdverslag
verslag (FIFA)
  Strafschoppen  
Sabiri Gescoord met penalty
Ziyech Gescoord met penalty
Benoun Gemiste strafschop (strafschop gekeerd door doelman Simón)
Hakimi Gescoord met penalty
  Gemiste strafschop (strafschop op de paal geschoten) Sarabia
Gemiste strafschop (strafschop gekeerd door doelman Bounou) Soler
Gemiste strafschop (strafschop gekeerd door doelman Bounou) Busquets

Kwartfinale:

10 december 2022
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+3)
16:00 (UTC+1)
Marokko Vlag van Marokko 1 – 0 Vlag van Portugal Portugal Stadion: Al Thumamastadion, Doha
Toeschouwers: 44.198
Scheidsrechter: Vlag van Argentinië Facundo Tello
En-Nesyri Goal 42'
Cheddira Kreeg geel in de 90+1e minuut Kreeg opnieuw geel in de 90+3e minuutWeggestuurd in de 90+3e minuut 90+1', 90+3'
wedstrijdverslag
verslag (FIFA)
   
 

Halve finale:

14 december 2022
«onderlinge duels»
22:00 (UTC+3)
20:00 (UTC+1)
Frankrijk Vlag van Frankrijk 2 – 0 Vlag van Marokko Marokko Stadion: Al Baytstadion, Al Khawr
Toeschouwers: 68.294
Scheidsrechter: Vlag van Mexico César Arturo Ramos
Hernández Goal 5'
Kolo Muani Goal 79'
wedstrijdverslag
verslag (FIFA)
   
 

Troostfinale:

17 december 2022
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+3)
16:00 (UTC+1)
Kroatië Vlag van Kroatië 2 – 1 Vlag van Marokko Marokko Stadion: Khalifa Internationaal Stadion, Ar Rayyan
Scheidsrechter: Vlag van Qatar Abdulrahman Al-Jassim
Gvardiol Goal 7'
Oršić Goal 42'
wedstrijdverslag
verslag (FIFA)
Goal 9' Dari
   
 

WK-historie[bewerken | brontekst bewerken]

Wereldkampioenschap voetbal overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT Kwal
1930-1958 Geen deelname
Vlag van Chili 1962 Niet gekwalificeerd
Vlag van Engeland 1966 Teruggetrokken
Vlag van Mexico 1970 Groepsfase 3 0 1 2 2 6 (Kwal.)
Vlag van Duitsland 1974 Niet gekwalificeerd
Vlag van Argentinië 1978 Niet gekwalificeerd
Vlag van Spanje 1982 Niet gekwalificeerd
Vlag van Mexico 1986 Achtste finale 4 1 2 1 3 2 (Kwal.)
Vlag van Italië 1990 Niet gekwalificeerd
Vlag van Verenigde Staten 1994 Groepsfase 3 0 0 3 2 5 (Kwal.)
Vlag van Frankrijk 1998 Groepsfase 3 1 1 1 5 5 (Kwal.)
Vlag van Zuid-KoreaVlag van Japan 2002 Niet gekwalificeerd
Vlag van Duitsland 2006 Niet gekwalificeerd
Vlag van Zuid-Afrika 2010 Niet gekwalificeerd
Vlag van Brazilië 2014 Niet gekwalificeerd
Vlag van Rusland 2018 Groepsfase 3 0 1 2 2 4 (Kwal.)
Vlag van Qatar 2022 Vierde 7 4 1 2 6 5 (Kwal.)
Vlag van CanadaVlag van MexicoVlag van Verenigde Staten 2026 Kwalificatie nog niet begonnen
Vlag van MarokkoVlag van SpanjeVlag van Portugal

2030

Gastland
Vlag van Saoedi-Arabië 2034 Kwalificatie moet nog beginnen
Totaal 23 6 6 11 20 27 6 keer

Afrika Cup[bewerken | brontekst bewerken]

Marokko heeft in totaal negentien keer deelgenomen aan de Afrika Cup en debuteerde in 1972. In 1976 won Marokko de trofee, het is de enige gewonnen CAN door de Leeuwen van de Atlas. Twaalf jaar later in 1988 fungeerde Marokko als gastland. Deze editie van de Afrika Cup werd ook wel Maroc' 88 genoemd.[3] De Marokkaanse ploeg bereikte in 2004 voor het laatst de finale. In deze wedstrijd werd met 2-1 van het rivaliserende thuisland Tunesië verloren, waardoor Marokko tweede werd.

1e kampioenschap in Ethiopië 1976[bewerken | brontekst bewerken]

Het toernooi van 1976 vond plaats in Ethiopië. In de eindronde eindigde Marokko als eerste in de groep. De tweede ronde bestond voor het eerst uit opnieuw een groep waarbij de groepswinnaar de kampioen werd. Marokko won in de groep de eerste twee wedstrijden, eerst van Egypte met 2-1 en daarna van Nigeria met 2-1. In de laatste, beslissende wedstrijd moest gelijk worden gespeeld. Vijf minuten voor tijd scoorde Ahmed Majrouh Baba de 1-1 waardoor Marokko de titel behaalde.

Kwalificatie

Voorronde Vlag van Marokko Marokko 3-0, 3-0 Vlag van Gambia Gambia
Tweede ronde Vlag van Ghana Ghana 2-0, 0-2 Vlag van Marokko Marokko

Eindronde
1 maart
Vlag van Marokko Marokko 2-2 Vlag van Soedan Soedan
4 maart
Vlag van Marokko Marokko 1-0 Vlag van Zaïre Zaïre
6 maart
Vlag van Marokko Marokko 3-1 Vlag van Nigeria Nigeria
Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Marokko Marokko 3 2 1 0 6 3 3 5
Vlag van Nigeria Nigeria 3 2 0 1 6 5 1 4
Vlag van Soedan Soedan 3 0 2 1 3 4 −1 2
Vlag van Zaïre Zaïre 3 0 1 2 3 6 −3 1
Finaleronde
9 maart
Vlag van Marokko Marokko 2-1 Vlag van Egypte Egypte
11 maart
Vlag van Marokko Marokko 2-1 Vlag van Nigeria Nigeria
14 maart
Vlag van Marokko Marokko 1-1 Vlag van Guinee Guinee
Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Marokko Marokko 3 2 1 0 5 3 2 5
Vlag van Guinee Guinee 3 1 2 0 6 4 2 4
Vlag van Nigeria Nigeria 3 1 1 1 5 5 0 3
Vlag van Egypte Egypte 3 0 0 3 5 9 −4 0

Tunesië 2004[bewerken | brontekst bewerken]

Kwalificaties

Tijdens de kwalificaties werd Marokko met 16 punten groepswinnaar met een voorsprong van 6 punten op Sierra Leone en plaatste het zich voor de eindronde. De andere landen in de groep waren Gabon en Equatoriaal-Guinea. Alle wedstrijden werden gewonnen op een gelijkspel tegen Sierra Leone na.

Eindronde

In de eindronde in Tunesië won Marokko in de groepsfase de eerste wedstrijd tegen Nigeria met 1-0. Van Benin werd met 4-0 gewonnen en de slotwedstrijd tegen Zuid-Afrika eindigde in een gelijk spel. Als groepswinnaar ging het door naar de kwartfinale. Die werd met 3-1 van Algerije gewonnen. In de halve finale werd Mali met 4-0 opzij gezet. In de finale bleek gastland Tunesië met 2-1 de sterkste. Bondscoach was Badou Zaki, een voormalig doelman van het nationale elftal.

Eerste ronde
Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Marokko Marokko 3 2 1 0 6 1 +5 7
Vlag van Nigeria Nigeria 3 2 0 1 6 2 +4 6
Vlag van Zuid-Afrika Zuid-Afrika 3 1 1 1 3 5 −2 4
Vlag van Benin Benin 3 0 0 3 1 8 −7 0
Eerste ronde

27 januari 2004
14:00
Vlag van Nigeria Nigeria 0 – 1 Vlag van Marokko Marokko Stade Mustapha Ben Jannet, Monastir
Toeschouwers: 15.000
Scheidsrechter: Falla Ndoye (Senegal)
Hadji Goal 77'

31 januari 2004
18:00
Vlag van Marokko Marokko 4 – 0 Vlag van Benin Benin Stade Taïeb El Mhiri, Sfax
Toeschouwers: 20.000
Scheidsrechter: Eddy Maillet (Seychelles)
Chamakh Goal 17'
Mokhtari Goal 73'
Ouaddou Goal 75'
El Karkouri Goal 80'

4 februari 2004
18:00
Vlag van Marokko Marokko 1 – 1 Vlag van Zuid-Afrika Zuid-Afrika Stade Olympique de Sousse, Sousse
Toeschouwers: 6.000
Scheidsrechter: Hichem Guirat (Tunisia)
Safri Goal 38' (pen.) Mayo Goal 29'

Kwartfinale

8 februari 2004
17:00
Vlag van Marokko Marokko 3 – 1
(verl.)
Vlag van Algerije Algerije Stade Taïeb El Mhiri, Sfax
Toeschouwers: 22.000
Scheidsrechter: Abdul Hakim Shelmani (Libya)
Chamakh Goal 90'
Hadji Goal 113'
Zairi Goal 120'
Cherrad Goal 84'

Halve finale

11 februari 2004
19:00
Vlag van Marokko Marokko 4 – 0 Vlag van Mali Mali Stade Olympique de Sousse, Sousse
Toeschouwers: 15.000
Scheidsrechter: Abubakar Sharaf (Cote d'Ivoire)
Mokhtari Goal 44'Goal 58'
Hadji Goal 80'
Baha Goal 90+1'

Finale

14 februari 2004
20:00
Vlag van Tunesië Tunesië 2 – 1 Vlag van Marokko Marokko Stade 7 Novembre, Radès
Toeschouwers: 65.000
Scheidsrechter: Falla N'Doye (Senegal)
Santos Goal 5'
Jaziri Goal 52'
Mokhtari Goal 38'

Afrika Cup-historie[bewerken | brontekst bewerken]

Kwalificatie Afrika Cup 2012: Marokko 4-0 Algerije, 4 juni 2011 Oussama Assaidi was een van de doelpuntmakers
Afrika Cup overzicht
Jaar Gastland Ronde Wed. W G V DV DT Kwal
Vlag van Ethiopië 1962 Ethiopië Teruggetrokken
Vlag van Ghana 1963 Ghana Niet gekwalificeerd
Vlag van Tunesië 1965 Tunesië Teruggetrokken
Vlag van Ethiopië 1968 Ethiopië Geen deelname
Vlag van Soedan 1970 Soedan Niet gekwalificeerd
Vlag van Kameroen 1972 Kameroen Groepsfase 3 0 3 0 3 3 (Kwal.)
Vlag van Egypte 1974 Egypte Geen deelname
Vlag van Ethiopië 1976 Ethiopië Goud Kampioen 6 4 2 0 11 6 (Kwal.)
Vlag van Ghana 1978 Ghana Groepsfase 3 1 1 1 2 4
Vlag van Nigeria 1980 Nigeria Brons 3e plaats 5 2 1 2 4 3 (Kwal.)
Vlag van Libië 1982 Libië Niet gekwalificeerd
Vlag van Ivoorkust 1984 Ivoorkust Niet gekwalificeerd
Vlag van Egypte 1986 Egypte 4e plaats 5 1 2 2 4 5 (Kwal.)
Vlag van Marokko 1988 Marokko 4e plaats 5 1 3 1 3 3
Vlag van Algerije 1990 Algerije Niet gekwalificeerd
Vlag van Senegal 1992 Senegal Groepsfase 2 0 1 1 2 2 (Kwal.)
Vlag van Tunesië 1994 Tunesië Niet gekwalificeerd
Vlag van Zuid-Afrika 1996 Zuid-Afrika Niet gekwalificeerd
Vlag van Burkina Faso 1998 Burkina Faso Kwartfinale 4 2 1 1 6 3 (Kwal.)
Vlag van GhanaVlag van Nigeria 2000 Ghana / Nigeria Groepsfase 3 1 1 1 1 2 (Kwal.)
Vlag van Mali 2002 Mali Groepsfase 3 1 1 1 3 4 (Kwal.)
Vlag van Tunesië 2004 Tunesië Zilver 2e plaats 6 4 1 1 14 4 (Kwal.)
Vlag van Egypte 2006 Egypte Groepsfase 3 0 2 1 0 1 (Kwal.)
Vlag van Ghana 2008 Ghana Groepsfase 3 1 0 2 7 6 (Kwal.)
Vlag van Angola 2010 Angola Niet gekwalificeerd
Vlag van GabonVlag van Equatoriaal-Guinea 2012 Gabon / Equatoriaal-Guinea Groepsfase 3 1 0 2 4 5 (Kwal.)
Vlag van Zuid-Afrika 2013 Zuid-Afrika Groepsfase 3 0 3 0 3 3 (Kwal.)
Vlag van Equatoriaal-Guinea 2015 Equatoriaal-Guinea Gediskwalificeerd
Vlag van Gabon 2017 Gabon Kwartfinale 4 2 0 2 4 3 (Kwal.)
Vlag van Egypte 2019 Egypte Achtste finale 4 3 1 0 4 1 (Kwal.)
Vlag van Kameroen 2021 Kameroen Kwartfinale 5 3 1 1 8 5 (Kwal.)
Vlag van Ivoorkust 2023 Ivoorkust Achtste finale 4 2 1 1 5 3 (Kwal.)
Vlag van Marokko 2025 Marokko Gastland
Vlag van TanzaniaVlag van KeniaVlag van Oeganda 2027 Tanzania/Kenia/Oeganda Kwalificatie moet nog beginnen
Totaal 18 keer 71 27 24 20 82 65

African Championship of Nations[bewerken | brontekst bewerken]

African Championship of Nations overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT Kwal
Vlag van Ivoorkust 2009 Niet gekwalificeerd
Vlag van Soedan 2011 Niet gekwalificeerd
Vlag van Zuid-Afrika 2014 Kwartfinale 4 1 2 1 7 6 (Kwal.)
Vlag van Rwanda 2016 Groepsfase 3 1 1 1 4 2 (Kwal.)
Vlag van Marokko 2018 Goud Kampioen 6 5 1 0 16 2 (Kwal.)
Vlag van Kameroen 2020 Goud Kampioen 6 5 1 0 15 3 (Kwal.)
Vlag van Algerije 2022 Teruggetrokken[4] (Kwal.)

Interlands[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Interlands Marokkaans voetbalelftal 2020-2029 voor de meest actuele gespeelde en komende interlands van Marokko.

De gouden generatie[bewerken | brontekst bewerken]

Deze generatie bestond vanaf de jaren 70 tot eind jaren 90 van de twintigste eeuw. Met deze generatie plaatste Marokko zich diverse malen voor het WK en won het de Afrika Cup in 1976.

Topspelers in de jaren 90:

Topspelers in de jaren 70-80:

Huidige selectie[bewerken | brontekst bewerken]

De volgende spelers zijn opgeroepen voor het Afrikaans kampioenschap voetbal 2023.

Interlands en doelpunten bijgewerkt tot en met de achtste finale tegen Vlag van Zuid-Afrika Zuid-Afrika op 30 januari 2024.

Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
Yassine Bounou 63 0 Vlag van Saoedi-Arabië Al-Hilal
Munir Mohamedi 46 0 Vlag van Saoedi-Arabië Al-Wahda
Mehdi Benabid 0 0 Vlag van Marokko FAR Rabat
Verdediging
Romain Saïss Aanvoerder 82 3 Vlag van Saoedi-Arabië Al-Shabab FC
Achraf Hakimi 73 9 Vlag van Frankrijk Paris Saint-Germain
Nayef Aguerd 39 1 Vlag van Engeland West Ham United
Noussair Mazraoui 28 2 Vlag van Duitsland Bayern München
Yahya Attiyat Allah 18 0 Vlag van Marokko Wydad Casablanca
Yunis Abdelhamid 15 0 Vlag van Frankrijk Stade de Reims
Mohamed Chibi 3 0 Vlag van Egypte Pyramids FC
Chadi Riad 1 0 Vlag van Spanje Real Betis
Abdel Abqar 0 0 Vlag van Spanje Deportivo Alavés
Middenveld
Sofyan Amrabat 55 0 Vlag van Engeland Manchester United
Selim Amallah 37 4 Vlag van Spanje Valencia
Azzedine Ounahi 26 4 Vlag van Frankrijk Olympique Marseille
Amine Harit 24 1 Vlag van Frankrijk Olympique Marseille
Bilal El Khannous 11 0 Vlag van België KRC Genk
Ismael Saibari 7 0 Vlag van Nederland PSV
Amir Richardson 5 0 Vlag van Frankrijk Stade de Reims
Oussama El Azzouzi 2 0 Vlag van Italië Bologna FC
Aanval
Youssef En-Nesyri 69 20 Vlag van Spanje Sevilla
Hakim Ziyech 59 22 Vlag van Turkije Galatasaray SK
Sofiane Boufal 46 8 Vlag van Qatar Al-Rayyan
Ayoub El Kaabi 32 10 Vlag van Griekenland Olympiakos
Tarik Tissoudali 14 2 Vlag van België KAA Gent
Abde Ezzalzouli 15 0 Vlag van Spanje Real Betis
Amine Adli 8 1 Vlag van Duitsland Bayer Leverkusen

Technische staf[bewerken | brontekst bewerken]

Rol Naam
Bondscoach Vlag van Marokko Walid Regragui
Assistent-trainer Vlag van Marokko Gharib Amzine
Assistent-trainer Vlag van Marokko Rachid Benmahmoud
Keeperstrainer Vlag van Spanje Omar Harrak
Video analist Vlag van België Moussa El Habchi
Video analist Vlag van Engeland Harisson Kingston
Fysiek trainer Vlag van Spanje Edu Gonzalez
Fysiek trainer Vlag van Spanje Juan Solla
Fysiek trainer Vlag van Spanje Eduardo Domínguez
Arts Vlag van Frankrijk Christophe Baudot
Masseur Vlag van Marokko Karim Serhane
Masseur Vlag van Frankrijk Franck Garnier
Masseur Vlag van Marokko David Sebbag

Spelersrecords[bewerken | brontekst bewerken]

Topscorers aller tijden[bewerken | brontekst bewerken]

Ahmed Faras is met 36 doelpunten de all time topscorer van het Marokkaans elftal
Naam Carrière Doelpunten Interlands
1 Ahmed Faras 1966–1979 36 94
2 Salaheddine Bassir 1994–2002 27 59
3 Hakim Ziyech 2015– 22 59
4 Youssef En-Nesyri 2016– 20 69
5 Abdeljalil Hadda 1995–2002 19 48
6 Marouane Chamakh 2003–2014 18 65
Hassan Amcharrat 1971–1979 18 39
8 Abdeslam Laghrissi 1984–1995 17 35
9 Youssouf Hadji 2003–2012 16 64
Youssef El Arabi 2010–2021 16 47
 Nog actief

Laatst bijgewerkt: 31 januari 2024

Meeste interlands[bewerken | brontekst bewerken]

Naam Carrière Interlands Doelpunten
1 Noureddine Naybet 1990–2006 115 4
2 Ahmed Faras 1966–1979 94 36
3 Romain Saïss 2012– 82 3
4 Youssef Safri 1999–2009 79 8
5 Houssine Kharja 2004–2015 78 12
Badou Zaki 1979–1992 78 0
7 Abdelmajid Dolmy 1973–1988 76 2
8 Youssef Chippo 1996–2006 73 9
Mohamed Hazzaz 1969–1979 73 0
10 Abdelkrim El Hadrioui 1993–2002 72 4
 Nog actief

Laatst bijgewerkt: 31 januari 2023

Bekende (ex-)spelers[bewerken | brontekst bewerken]

Dik gedrukt= Nog actief

Coaches[bewerken | brontekst bewerken]

Het Marokkaanse elftal heeft veel buitenlandse bondscoaches gehad. De eerste bondscoach van Marokko was Larbi Ben Barek in 1957 tot 1962 nadat Marokko onafhankelijk was geworden van Frankrijk.

De huidige bondscoach van het Marokkaanse elftal is Walid Regragui.

Bondscoaches[bewerken | brontekst bewerken]

1957-1961 · Vlag van Marokko Larbi Ben Barek
1961-1963 · Vlag van Marokko Mohamed Massoun
1963-1967 · Vlag van Marokko Abderrahmane Mahjoub
1968-1970 · Vlag van Frankrijk Guy Cluseau
1970-1971 · Vlag van JoegoslaviëVlag van Noord-Macedonië Blagoje Vidinic
1971-1972 · Vlag van Spanje Sabino Barinaga
1972-1973 · Vlag van Marokko Abderrahmane Mahjoub
1974-1978 · Vlag van Roemenië Gheorge Mărdărescu
1979-1979 · Vlag van Frankrijk Guy Cluseau
1979-1981 · Vlag van MarokkoVlag van Frankrijk Just Fontaine
1981-1983 · Vlag van Marokko Jabrane Hamidouch
1983-1988 · Vlag van Brazilië José Faria "Mehdi"
1988-1989 · Vlag van Brazilië Jaime Valente
1989-1990 · Vlag van ArgentiniëVlag van Italië Antonio Angelillo
1990-1992 · Vlag van Duitsland Werner Olk
1992-1993 · Vlag van Marokko Abdelkhalek Louzani
1993-1994 · Vlag van Marokko Abdellah Blinda
1994-1995 · Vlag van Marokko Mohammed Lamari
1995-1995 · Vlag van Brazilië Gílson Nunez
1995-2000 · Vlag van Frankrijk Henri Michel
2000-2000 · Vlag van Polen Henryk Kasperczak
2000-2002 · Vlag van Portugal Humberto Coelho
2002-2005 · Vlag van Marokko Badou Zaki
2005-2005 · Vlag van Frankrijk Philippe Troussier
2005-2007 · Vlag van Marokko M'hamed Fakhir
2007-2008 · Vlag van Frankrijk Henri Michel
2008-2008 · Vlag van Marokko Jamal Fathi interim
2008-2009 · Vlag van Frankrijk Roger Lemerre
2009-2010 · Vlag van Marokko Hassan Moumen
2010-2012 · Vlag van België Eric Gerets
2012-2013 · Vlag van Marokko Rachid Taoussi
2014-2016 · Vlag van Marokko Badou Zaki
2016-2019 · Vlag van Frankrijk Hervé Renard
2019-2022 · Vlag van Bosnië en Herzegovina Vahid Halilhodžić
2022–heden · Vlag van Marokko Walid Regragui

Larbi Ben Barek[bewerken | brontekst bewerken]

Ben Barek de eerste speler die vernoemd was naar de 'Black Pearl' , speelde in de voetbalteam van Marokko. Maar omdat Marokko tijdens de voetbalcarrière van Ben Barek behoorde tot Frankrijk, heeft de speler nooit een officiële interland gespeeld voor zijn geboorteland. Marokko mocht alleen vriendschappelijke wedstrijden spelen. De speler komt echter wel uit voor Frankrijk: hij maakt zijn debuut op 4 september 1938 in de interland Italië - Frankrijk (1-0). In totaal komt de speler 17 keer uit voor Frankrijk waarin hij 3 maal weet te scoren. Ben Barek heeft weliswaar niet veel interlands gespeeld voor Frankrijk, toch heeft de speler een record in handen in Frankrijk: hij is de speler die gedurende de langste periode geselecteerd is voor Frankrijk: 15 jaar en 10 maanden (van 1938 t/m 1954). Pelé nam de naam van "Black Pearl" over nadat hij een beroemde verklaring over Larbi aflegde: " Als ik de Koning van Voetbal ben, dan is Larbi Ben Barek de God van Het". Zijn carrière bij Atlético Madrid werd hij de Voet van God genoemd door zijn Spaanse fans waar ze in 1950 Primera División hebben gewonnen met de hulp van Ben Barek. Larbi Ben Barek stierf in zijn geboortestad op 16 september 1992. Postuum kreeg hij de FIFA Order of Merit Award toegekend.

Jaren 70[bewerken | brontekst bewerken]

In 1970 waar Marokko voor het eerst wist te plaatsen in de WK was Guy Cluseau de bondscoach die na het WK van 1970 gelijk was vertrokken, maar later in 1979 kwam hij weer voor een jaar terug. Abderrahmane Belmahjoub (Prince du Parc) de beste Arabische speler in zijn generatie en een Marokkaan die Frans interlands speelde. Hij nam in 1972 weer de plaats nadat hij in 1963 tot 1967 al de coach was. 1976 waar Marokko kampioen werd in de Afrika Cup 1976 werd gecoacht door de Roemeen Gheorghe Mărdărescu, na 1978 was hij vertrokken. In 1979 was de ex-interlands speler Just Fontaine ('Justo') van Frankrijk die in Marrakesh is geboren de bondscoach van Marokko, in 1981 maakte hij een einde aan zijn carrière. Ook kwam hij uit voor het Frans voetbalelftal. Hij is recordhouder van meeste doelpunten tijdens één WK voetbal (13 doelpunten op het WK van 1958, waarvan vier in een wedstrijd tegen West-Duitsland). Just Fontaine speelde voor US Casablanca, OGC Nice en Stade de Reims. Hij werd door Pelé vermeld in de opgestelde Lijst FIFA 100 beste spelers.

Jaren 80[bewerken | brontekst bewerken]

De Braziliaan José Faria die tijdens het WK van 1986 de bondscoach van Marokko was, kwalificeerden ze zich opnieuw voor het WK waar hij Marokko in de tweede ronde bracht met als beste resultaat in de historie. Hij coachte het Marokkaanse elftal sinds 1983 en weigerde toen midden zijn contract een bod van FC Internazionale Milano, hij is sindsdien bekeerd tot de islam en kreeg de naam 'Mehdi'. Na 1988 is hij een tijdje gestopt met coachen en nam in 1995 de leiding bij Olympique de Khouribga. De Argentijn Antonio Valentín Angelillo was een interlandspeler van Argentinië en Italië. Van 1989 tot 1990 was hij de coach van Marokko en het was de enige interland die hij heeft gecoacht in zijn carrière. De rest waren alleen maar clubs, hetzelfde als bij Duitser Werner Olk die twee jaar Marokko heeft gecoacht in 1990 tot 1992.

Jaren 90[bewerken | brontekst bewerken]

In 1993 tot 1994 was Abdellah Blinda de bondscoach en bracht Marokko ook naar de WK van 1994 in de Verenigde Staten, voor de 3e keer dat Marokko de eindronde van het WK hebben behaald. Blinda begon zijn sportieve carrière als handballer en werd pas nadien voetballer. Blinda speelde bij verschillende Marokkaanse ploegen, onder meer FUS Rabat. Tijdens de finale van de Beker van Marokko in 1972-73 maakte hij twee van de drie doelpunten van zijn club tegen Ittihad Khémisset. Vervolgens trainde hij verscheidene binnenlandse en buitenlandse ploegen, onder meer Raja Casablanca, FUS en de club Bani Yas uit Abu Dhabi. Blinda was sinds 2008 coach van het plaatselijke Marokkaans voetbalelftal. Hij overleed in maart 2010 aan een hartinfarct. Vier jaar later in 1998 was het Henri Michel die Marokko coachte en Marokko voor de vierde keer naar het WK van 1998 bracht. Waar Marokko bijna voor de tweede keer in de achtste finale kwam als de Noren zouden verliezen van Brazilië. Maar tot verbazing hadden de Noren in de laatste vijf minuten gescoord en gewonnen, dus ging Marokko niet door. Hij leidde Marokko ook in de Afrika Cup 2000. Bij dit laatste toernooi vielen de prestaties tegen en werd hij ontslagen.

2000-2010[bewerken | brontekst bewerken]

Badou Zaki

De Portugees Humberto Coelho was in 2002 bondscoach. Hij miste met Marokko op doelsaldo net de eindronde van het WK van 2002, hij vertrok vervolgens. Het werk werd overgenomen door voormalig international Badou Zaki. Hij behaalde met Marokko de finale in Afrika Cup 2004 en werd 2e, maar ook hij haalde de eindronde van het WK van 2006 niet en vertrok. De Fransman Philippe Troussier kwam voor korte tijd en werd opgevolgd door Mohammed Fakhir. Na slechte resultaten werd hij opnieuw vervangen, nu door de Fransman Michel. Die kon echter niet lang aanblijven; na teleurstellende prestaties van het Marokkaanse voetbalteam bij de Afrika Cup 2008 werd hij meteen na het toernooi ontslagen. Fathi Jamal werd interim bondscoach, hij had onder meer met Jong Marokko de halve finales behaald op het WK onder 20 jaar in 2005 dat in Nederland werd gehouden. Hij werd in 2008 opgevolgd door Roger Lemerre die daarvoor bondscoach van Tunesië was en in de finale van de Afrika Cup 2004 nog van Marokko had gewonnen. Lemerre werd tijdens de kwalificatieperiode van het WK en de Afrika Cup ontslagen wegens slechte resultaten en werd opgevolgd door Hassan Moumen om het team stabiel te houden.

2010-2013[bewerken | brontekst bewerken]

Marokko heeft veel bondscoaches gekend, de laatste jaren vooral voor korte tijd. De resultaten zijn de laatste 10 jaren achteruit gegaan. Dit is op de FIFA-wereldranglijst terug te zien.[5] Begin 2013 staan er op de ranking 16 Afrikaanse landen boven Marokko. In 2010 nam de Belgisch oud-voetballer Eric Gerets het roer over. Hij won met Marokko de Arab Cup 2012 in Saoedi-Arabië. Verder plaatste hij zich met Marokko voor de Afrika Cup 2012 in Gabon en Equatoriaal-Guinea. Marokko, een outsider voor de eindzege, stelde echter teleur en vloog er al in de eerste ronde uit. De kritiek over Gerets groeide en na de verloren kwalificatiewedstrijd voor de Afrika Cup 2013 tegen Mozambique werd Gerets direct ontslagen. Zijn opvolger werd Rachid Taoussi. Bondscoach Taoussi kwam in 2012 over van FAR Rabat. Hij kreeg de taak om van Mozambique te winnen om zich te plaatsen voor de Afrika Cup 2013, dit deed hij met een 4-0-overwinning, maar ook hij kwam niet verder dan de eerste ronde.

2014-2016[bewerken | brontekst bewerken]

Na een mislukte periode van Rachid Taoussi nam Badou Zaki het roer voor de twee keer over bij Marokko. Hij gooide het elftal helemaal om en wilde meer spelers uit Europa trekken om te spelen voor de nationale ploeg. Zaki is het o.a. ook gelukt om Hakim Ziyech aan te trekken bij het Marokkaans voetbalelftal, die momenteel wordt gezien als een van de sterkhouders in het elftal. Na wisselvallige resultaten is de trainer ontslagen.

FIFA-wereldranglijst[bewerken | brontekst bewerken]

1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023
30 33 38 27 15 13 24 28 36 35 38 33 36 39 39 41 67 79 61 74 73 81 75 57 40 40 41 35

33

11

13

Bijgewerkt t/m 22 december 2022.[6]

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Zie de categorie Morocco national football team van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.