Messinien

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Systeem
Periode
Serie
Tijdvak
Etage
Tijdsnede
Ouderdom
(Ma)
Kwartair Pleistoceen Gelasien jonger
2,58
Neogeen Plioceen Piacenzien
3,600
Zanclien
5,333
Mioceen Messinien
7,246
Tortonien
11,62
Serravallien
13,82
Langhien
15,97
Burdigalien
20,44
Aquitanien
23,03
Paleogeen Oligoceen Chattien
ouder
Indeling van het Neogeen volgens de ICS[1]

Het geologisch tijdperk Messinien (Vlaanderen: Messiniaan) is de laatste tijdsnede of bovenste etage in het Mioceen. Het Messinien duurde van 7,246 tot 5,333 Ma, komt na het Tortonien en wordt gevolgd door het Zanclien, de vroegste tijdsnede of onderste etage in het Plioceen.[2]

Gips- en kleilagen uit het Messinien in het Sorbasbekken, Zuid-Spanje.

Naamgeving en definitie[bewerken | brontekst bewerken]

Het Messinien is genoemd naar de Italiaanse stad Messina. Het Messinien werd in 1867 voor het eerst beschreven door de Zwitserse geoloog Karl Mayer-Eymar, aan de hand van fossielen die hij tussen een afwisseling van gipslagen vond. Hij noemde de tijdsnede Messinien en kon deze aan de hand van fossielen aan het einde van het Mioceen plaatsen.[3]

De golden spike voor het Messinien ligt bij Oued Akrech, in de buurt van Rabat in Marokko.[4] De basis van de etage wordt gedefinieerd door het eerste voorkomen van de planktonische foraminifeer Globorotalia conomiozea en ligt ongeveer in het midden van de magnetische chronozone C3Br.1r. De top (de basis van het Zanclien) wordt gedefinieerd door het einde van de magnetische chronozone C3r, het eerste voorkomen van de nannoplankton-soort Ceratolithus acutus en het uitsterven van de kalkige nannoplankton Triquetrorhabdulus rugosus.

Saliniteitscrisis[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens het Messinien werd de Middellandse Zee kortstondig een endoreïsch bekken, afgesloten van de Atlantische Oceaan. Dit gaf aanleiding tot de Messinian salinity crisis.