Montafonerbahn

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Bludenz–Schruns
Totale lengte12.874 km
Spoorwijdte(normaalspoor) 1435 mm
Geopend18 december 1905
Huidige statusin gebruik
Geëlektrificeerdja
Aantal sporen1
Baanvaksnelheid90 km/u
Treindienst doorMBS
Traject
STR Vorarlbergspoorlijn
BHF 0,000 Bludenz
ABZgr Aansluiting trafostation
ABZgl Arlbergbahn naar Innsbruck
ABZg+l 1,684 Aansluiting werkplaats Bludenz ÖBB
HST 1,872 Bludenz Moos
HST 2,786 Bludenz Brunnenfeld
hKRZWae Alfenz
ABZgl 2,884 Aansluiting cementfabriek Lorüns
hKRZWae Ill
HST 4,075 Lorüns
hKRZWae Ill
BHF 6,906 St. Anton im Montafon 622 m.
HST 8,142 Vandans
HST 10,281 Kaltenbrunnen
ABZg+r 10,477 Aansluiting Waterkrachtcentrale Rodund
BST 10,995 Overslagstation naturwärme montafon
BS2+lBS2+r 11,607
hKRZWaehKRZWae Litz
STRHST 11,750 Tschagguns
KBSTxeSTR Overslagstation Tschagguns
exSTRrSTR Smalspoorlijn naar Partenen
KBHFe 12,717 Schruns 681 m.

De spoorlijn Bludenz - Schruns ook wel Montafonerbahn benoemd is een normaalsporige nevenlijn in Oostenrijk. De 12,717 kilometer lange pendellijn verbindt sinds 1905 Schruns in de vallei Montafon met Bludenz, waar de lijn op de Vorarlbergspoorlijn en de Arlbergspoorlijn aansluit. De spoorlijn is eigendom van Montafonerbahn AG. De MBS is zowel verantwoordelijk voor de infrastructuur als voor het vervoer op de spoorlijn. In Schruns kan overgestapt worden op bussen die het achterland van de regio Montafon bedienen. De relatief korte spoorlijn kent liefst 36 spoorwegovergangen.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

De plannen voor een spoorlijn ontstonden reeds bij de opening van de Arlbergspoorlijn in 1884. Sinds de ingebruikname op 18 december 1905 ontsluit de lijn de Montafon. De spoorlijn is de enige nog bestaande privéspoorlijn in Vorarlberg en was bij de opening de eerste normaalsporige geëlektrificeerde spoorlijn in Oostenrijk-Hongarije. In het eerste jaar vervoerde de MBS bijna 82.000 reizigers. In juli 1910 werd bijna twee derde van de lijn door een overstroming vernield. Sinds het begin van de ontwikkeling van de Vorarlberger Illwerke, waaronder het Silvrettastuwmeer, nam het goederenvervoer sterk toe. Destijds overwogen de bouwers van de Montafonerbahn ook om de lijn door te trekken naar Davos (CH) en was er ook sprake van een tandradbaan naar Gargellen (A) en een trolleybus naar Gaschurn .

In 1972 werd van 800 volt gelijkspanning op wisselspanning overgeschakeld en werd de spoorlijn verder gemoderniseerd. In 2000 werd zij opgenomen in het openbaarvervoernetwerk van Vorarlberg. In Schruns bevinden zich depot en lijnwerkplaats. De spoorlijn is enkelsporig, met kruisingsmogelijkheden in Sankt Anton en, sinds 2010, Bludenz Brunnenfeld.

De laatste tijd wordt gesproken over verlenging van de lijn tot Sankt Gallenkirch.

Media[bewerken | brontekst bewerken]

  • Unterwegs mit der Montafonerbahn. Andrej Púlui, Manfred Böhm, Bahn TV, 2007.

Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]

  • Karl Zwirchmayr: Die Montafonerbahn – Bahn im Bild 46, Verlag Pospischil, Wien, 1985
  • Karl Zwirchmayr: 90 Jahre Montafonerbahn AG - Eisenbahn und Energieversorgung, Uitgeverij Hieronymus Münzer, Feldkirch, 1994, ISBN 3-85176-029-8

Weblinks[bewerken | brontekst bewerken]

Zie de categorie Montafonerbahn van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.