Nationale Partij Suriname
| Nationale Partij Suriname | ||||
|---|---|---|---|---|
| Plaats uw zelfgemaakte foto hier | ||||
| Personen | ||||
| Partijvoorzitter | Gregory Rusland | |||
| Vicepartijvoorzitter | Jerrel Pawiroredjo | |||
| Zetels | ||||
| Zetels in De Nationale Assemblée | ||||
| Geschiedenis | ||||
| Opgericht | 29 september 1946 | |||
| Afsplitsing(en) | Surinaamse Democratische Partij Progressieve Nationale Partij (1967-1977) | |||
| Algemene gegevens | ||||
| Actief in |  Suriname
| |||
| Richting | centrumlinks | |||
| Ideologie | sociaaldemocratie | |||
| Kleuren | Groen | |||
| Website | npssuriname | |||
| ||||
De Nationale Partij Suriname (NPS) is een Surinaamse sociaaldemocratische politieke partij, en was lange tijd de grootste politieke partij, die meer dan 40 jaar deel uitmaakte van verschillende coalitiekabinetten. De partij is opgericht op 29 september 1946, door onder andere Johan Ferrier. De achterban van de partij bestaat voornamelijk uit Creolen. Het hoofdkantoor bevindt zich in Grun Dyari in het centrum van Paramaribo. De zusterpartij van de NPS in Nederland is GroenLinks.[1] De NPS heeft ook een afdeling in Nederland, het Platform Frambo Nederland. "Frambo" betekend fakkel in het Sranantongo, verwijzend naar de fakkel in het logo van de partij.
Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]
In 1955 scheidde 8 NPS leden zich af en richtten de Surinaamse Democratische Partij (SDP) op. In 1967 gebeurde hetzelfde toen ook enkele leden zich afgescheiden hadden en de Progressieve Nationale Partij (PNP) oprichtten. De NPS kreeg tijdens het bestuur van Pengel de bijnaam "Mama Krioro Partij".[2]
In 1973 vormde de NPS een coalitie met de creoolse Partij Nationalistische Republiek (PNR), de katholieke creoolse Progressieve Surinaamse Volkspartij (PSV) en de javaanse KTPI; onder de naam Nationale Partij Kombinatie (NPK). NPS-voorzitter Henck Arron was de lijsttrekker. De NPK won de verkiezingen van dat jaar en Arron kondigde aan dat Suriname voor het eind van 1975 onafhankelijk zou worden. Dit was een kabinet zonder een Hindoestaanse partij, die op dat moment tegen de onafhankelijkheid waren.
De NPK won ook in 1977 de verkiezingen, Arron vormde opnieuw een kabinet. Dit kwam in 1980 in conflict met de militairen die vervolgens een staatsgreep pleegden: de Sergeantencoup.
Na de militaire dictatuur keerde de NPS pas in 1987 weer in het centrum van de macht terug. Front voor Democratie en Ontwikkeling, waar de NPS onderdeel van was, behaalde 41 van de 51 zetels. Na de verkiezingen werd Ramsewak Shankar president en Arron werd vicepresident. Aan deze regering kwam vroegtijdig een einde door de telefooncoup.
Bij de verkiezingen van 1991 won de NPS en Ronald Venetiaan werd voor de eerste keer president van Suriname. Na de verkiezingen van 1996 kwam de NPS in de oppositie terecht toen de Nationale Democratische Partij van Desi Bouterse en Jules Wijdenbosch de grote winnaars waren.
Bij de verkiezingen van 2000 ging de NPS een coalitie aan met de Vooruitstrevende Hervormings Partij (VHP), de Pertjajah Luhur (PL) en de Surinaamse Partij van de Arbeid (SPA). Als Nieuw Front had de politieke combinatie 33 zetels, waarvan 16 voor de NPS, 7 voor de VHP, 6 voor Pertjajah Luhur en 4 voor de SPA. Doordat de NPS de meeste zetels in het Nieuw Front had, mochten zij de president voordragen; Ronald Venetiaan werd opnieuw president. Ook bij de verkiezingen van 2005 won Nieuw Front (deze keer met 41,2 %). Ronald Venetiaan werd voor de derde keer president.
Tijdens de verkiezingen van 2010 behaalde de NPS 4 zetels, en kwam in de oppositie terecht. Op 17 juni 2012 werd Ronald Venetiaan opgevolgd door Gregory Rusland als partijvoorzitter.
Tijdens de verkiezingen van 2015 deed de NPS mee in de alliantie V7. Chan Santokhi (VHP) werd door V7 naar voren geschoven als de presidentskandidaat. De alliantie behaalde 18 zetels; waarvan 2 zetels naar de NPS gingen.[3]
De NPS stelde in alle districten kandidaten tijdens de verkiezingen van 2020 en verwierf drie zetels.[4]
Standpunten[bewerken | brontekst bewerken]
De standpunten van een partij veranderen naargelang er nieuwe verkiezingen komen elke vijf jaar. Getracht wordt om in dit artikel een beeld te geven waar de partij in het verleden en heden voor heeft gestaan.
Hier volgt een greep uit het partijprogramma voor de verkiezingen van 2020 met als titel "Dray anu pâr' boto, mek' wi set' Su baka".
Milieu[bewerken | brontekst bewerken]
De partij gaf op het gebied van milieu aan voor groene en duurzame ontwikkeling te zijn.
Specifieke standpunten van de partij ten aanzien van het milieu waren:
- afvalscheiding en –verwerking introduceren
- ontbossing minimaliseren
- illegale mijnbouw met grote milieuschade een halt toeroepen
- overmatig pesticide- en herbicidegebruik in de landbouw en bij het onderhoud van bermen minimaliseren
- consequente implementatie van wetgeving
- aanname van de Raamwetgeving Milieu en de consequente implementatie ervan
- het gebruik van kwik bij de kleinschalige goudwinning terugdringen
- invoering van een wettelijk verbod op invoer, opslag, transport, en gebruik van kwik door particulieren
- ontwikkeling en uitvoering van een rehabilitatieplan voor uitgemijnde gebieden
- afvaardiging van een verbod op het uitvoeren van goudwinningsactiviteiten in de rivieren en het Van Blommenstein stuwmeer
- doelgroepgerichte milieuvoorlichtingscampagnes in stad en district intensiveren
- gebruik van bestrijdingsmiddelen in de landbouw ordenen en monitoren
- recycling van afval door onder andere het verschaffen van incentieven stimuleren
- verhoging van de beschermingsstatus van biodiversiteit door reguliere landelijke inventarisaties en bijstelling van wettelijke bepalingen
- illegale transport van planten en dieren tegengaan
- bescherming van de nationale (natuurlijke) hulpbronnen o.a. in de goudmijnbouw en de visserijsector
Media[bewerken | brontekst bewerken]
Volgens de partij hadden overheidsmedia zicht getransformeerd tot propagandamachines van de regering Bouterse II, en meende dat de media op subtiele wijze onder censuur stond.
Specifieke standpunten van de partij ten aanzien van de media waren:
- Vergroting van de toegang van mediawerkers tot overheidsorganen
- Ondersteuning van trainingsactiviteiten voor de pers in binnen en buitenland
- Stimulering van de samenstelling van een gedragscode voor mediawerkers
- Inschakeling/betrekken van meer ambtenaren van/bij de voorlichting op alle ministeries
- Bevordering van het gebruik van sociale media voor de informatievoorziening
- Vergroting van de bescherming van mediawerkers
- Instelling van een mediaraad die toezicht houdt op de kwaliteit van de media
ICT[bewerken | brontekst bewerken]
Volgens de partij was er een gebrek aan kennis en wetgeving op het gebied van ICT, gepaard met sociale barrières en een slechte ICT-infrastructuur vanwege gebrek aan kapitaal,
Verkiezingsuitslagen[bewerken | brontekst bewerken]
| Verkiezingsjaar | Alliantie | Partijvoorzitter | Stemmen | % stemmen | DNA zetels | RR zetels | +/− | Regering |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1949 | geen | 13 / 21 | + 13 | Coalitie | ||||
| 1951 | 13 / 21 | 0 | Coalitie | |||||
| 1955 | 2 / 21 | - 11 | Oppositie | |||||
| 1958 | 9 / 21 | + 7 | Coalitie | |||||
| 1963 | Johan Adolf Pengel | 14 / 36 | + 5 | Coalitie | ||||
| 1967 | 61.085 | 29,49 | 17 / 39 | + 3 | Coalitie | |||
| 1969 | 55.482 | 27,19 | 11 / 39 | - 6 | Oppositie | |||
| 1973 | Nationale Partij Kombinatie | Henck Arron | 13 / 39 | + 2 | Coalitie | |||
| 1977 | 15 / 39 | + 2 | Coalitie | |||||
| 1987 | Nieuw Front | 15 / 51 | 0 | Coalitie | ||||
| 1991 | 12 / 51 | - 3 | Coalitie | |||||
| 1996 | Ronald Venetiaan | 33.601 | 19,41 | 9 / 51 | - 3 | Oppositie | ||
| 2000 | 37.469 | 20,43 | 16 / 51 | + 6 | Coalitie | |||
| 2005 | 35.457 | 16,80 | 8 / 51 | - 8 | Coalitie | |||
| 2010 | 29.452 | 12,40 | 4 / 51 | - 4 | Oppositie | |||
| 2015 | V7 | Gregory Rusland | 16.049 | 6,23 | 2 / 51 | - 2 | Oppositie | |
| 2020 | geen | 32.394 | 11,79 | 3 / 51 | 2 / 764 | + 1 | Coalitie |
Partijvoorzitters[bewerken | brontekst bewerken]
- 1946–1950: Gerard van der Schroeff (4 jaar)
- 1950–1951: Frederik Lim A Po (1 jaar)
- 1951–1952: Emile de la Fuente (1 jaar)
- 1952–1953: Alwin de Boer (1 jaar)
- 1953–1962: Eugene Doelwijt (9 jaar)
- 1962–1970: Johan Adolf Pengel (8 jaar)
- 1970–1993: Henck Arron (23 jaar)
- 1993–2012: Ronald Venetiaan (19 jaar)
- 2012–heden: Gregory Rusland
Bekende NPS-politici[bewerken | brontekst bewerken]
- Henck Arron; hij werd in 1961 bestuurslid van de NPS en werd in 1970 voorzitter
- Archibald Currie; Statenlid, minister, premier en eerste Surinamer die Gouverneur van Suriname was
- Ivan Fernald; van 2005 tot 2010 minister van Defensie
- Johan Ferrier; behoorde in 1946 tot de oprichters van de NPS; sinds 1949 parlementslid voor de NPS
- David Findlay; sinds 1949 parlementslid voor de NPS
- Harry Kensmil; minister van Natuurlijke Hulpbronnenen en Energie van 1986 tot 1988
- Johannes Kraag; werd na de telefooncoup van 1990 door de militairen naar voren geschoven als president
- Arnold Kruisland
- Lygia Kraag-Keteldijk; van 2005 tot 2010 minister van Buitenlandse Zaken
- Marie Levens; van 2000 tot 2005 minister van Buitenlandse Zaken
- Lou Lichtveld, beter bekend als de schrijver Albert Helman; sinds 1949 parlementslid voor de NPS; was van 1949 tot 1951 minister van Onderwijs en Volksgezondheid
- Walter Lim A Po sinds 1958 parlementslid voor de NPS
- Henk van Ommeren; sinds 1949 parlementslid voor de NPS
- Johan Adolf Pengel; minister en premier; sinds 1949 parlementslid voor de NPS
- Jules Sedney van 1958 parlementslid voor de NPS
- Eddy Sedoc; minister van Buitenlandse Zaken
- Arthur Tjin-A-Tsoi; van 2010 tot 2015 parlementslid voor de NPS
- Just Rens (1916-1981); van 1951 tot 1966 statenlid, en minister van Opbouw
- Gregory Rusland; minister van Natuurlijke Hulpbronnen van 2005 tot 2010; is sinds 17 juni 2012 de voorzitter van de NPS
- Gerard van der Schroeff; sinds 1949 parlementslid voor de NPS
- Ronald Venetiaan; werd in 1991 president; werd in 2000 en 2005 opnieuw herkozen; was van 1993 tot 2012 voorzitter van de NPS; van 2010 tot 2012 parlementslid voor de NPS
- Ruth Wijdenbosch (18 juni 1947-); sinds 2005 parlementslid voor de NPS
Externe link[bewerken | brontekst bewerken]
Bronnen, noten en/of referenties
|