Nieuw-Zeelands voetbalelftal (mannen)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Nieuw-Zeeland
Vlag van Nieuw-Zeeland
Bijnaam All Whites
Kledingsponsor Nike
FIFA-ranglijst 104 Gedaald 1 (4 april 2024)
Hoogste ranking 47e (augustus 2002)
Laagste ranking 161e (apr-mei 2016)
Associatie New Zealand Football
Bondscoach Darren Bazeley
Meeste interlands Ivan Vicelich (88)
Topscorer Chris Wood (33)
Wedstrijden
Eerste interland:
Vlag van Nieuw-Zeeland Nieuw-Zeeland 3 – 1 Australië Vlag van Australië
(Dunedin, Nieuw-Zeeland; 17 juni 1922)
Grootste overwinning:
Vlag van Nieuw-Zeeland Nieuw-Zeeland 13 – 0 Fiji Vlag van Fiji
(Auckland, Nieuw-Zeeland; 11 juli 1981)
Grootste nederlaag:
Vlag van Nieuw-Zeeland Nieuw-Zeeland 0 – 10 Australië Vlag van Australië
(Wellington, Nieuw-Zeeland; 11 juli 1936)
Wereldkampioenschap
Optredens 2 (eerste keer: 1982)
Beste resultaat 1e ronde (1982, 2010)
OFC Nations Cup
Optredens 9 (eerste keer: 1973)
Beste resultaat Winnaar (1973, 1998, 2002, 2008, 2016)
FIFA Confederations Cup
Optredens 3 (eerste keer: 1999)
Beste resultaat Groepsfase (1999, 2003, 2009)
Thuis
Uit
Vriendschappelijk – 2006
Vriendschappelijk – 2005

Het Nieuw-Zeelands voetbalelftal is een team van voetballers dat Nieuw-Zeeland vertegenwoordigt bij internationale wedstrijden, zoals het WK en de OFC Nations Cup. Nadat het Australisch voetbalelftal zich bij de AFC aansloot is Nieuw-Zeeland het beste team van de OFC. Het land won vijf keer het Oceanisch kampioenschap voetbal.

Deelnames aan internationale toernooien[bewerken | brontekst bewerken]

Wereldkampioenschap / Confederations Cup[bewerken | brontekst bewerken]

Op 28 september 1969 speelt Nieuw-Zeeland voor het eerst een kwalificatiewedstrijd voor het wereldkampioenschap voetbal. In Ramat Gan wordt met 0–4 verloren van Israël. Ook de thuiswedstrijd een aantal dagen later wordt verloren waardoor Nieuw-Zeeland zich niet zou plaatsen voor het WK van 1970. Vier jaar wordt er voor het eerst niet verloren. Op 4 maart 1973 speelt Nieuw-Zeeland in Auckland tegen Australië. De wedstrijd eindigt in 1–1 door een doelpunt van B. Turner. Er zouden geen wedstrijden worden gewonnen dit kwalificatietoernooi. Die overwinning komt wel 4 jaar later op 20 maart 1977. In Auckland wordt tegen Taiwan gespeeld en deze wedstrijd wordt gewonnen met 6–0. Nieuw-Zeeland zou zich echter niet plaatsen omdat Australië in deze poule bovenaan eindigt. Eerste deelname kwam in 1982 toen het toernooi in Spanje werd gehouden. Nieuw-Zeeland kwam in poule F terecht en speelde de eerste wedstrijd tegen Schotland. Er werd met 2–5 verloren. Steve Wooddin en Steve Sumner scoorden de doelpunten voor Nieuw-Zeeland. Ook de beide andere wedstrijden werden verloren. Tegen de Sovjet-Unie werd het 0–3 en tegen Brazilië 0–4. In 2010 zou Nieuw-Zeeland zich voor de tweede keer plaatsen door de 1–0 zege op Bahrein in de intercontinentale play-off. Op het toernooi wordt 3 keer gelijk gespeeld. Zowel tegen Slowakije als tegen Italië wordt het 1–1. Tegen Paraguay wordt 0–0 gespeeld. Hierdoor was Nieuw-Zeeland het enige ongeslagen land op dit WK.

Omdat Nieuw-Zeeland een aantal keer kampioen is geworden van het Oceanisch kampioenschap voetbal mag het ook meedoen aan het de Confederations Cup. In 2017 nam het land voor de vierde maal deel. Nog nooit werd een wedstrijd gewonnen; wel werd eenmaal gelijkgespeeld, in 2009 tegen Irak (1–1).

Wereldkampioenschap voetbal overzicht[1]
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT Kwal
Vlag van Mexico 1970 Niet gekwalificeerd
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 1974 Niet gekwalificeerd
Vlag van Argentinië 1978 Niet gekwalificeerd
Vlag van Spanje 1982 Groepsfase 3 0 0 3 2 15 (Kwal.)
Vlag van Mexico 1986 Niet gekwalificeerd
Vlag van Italië 1990 Niet gekwalificeerd
Vlag van Verenigde Staten 1994 Niet gekwalificeerd
Vlag van Frankrijk 1998 Niet gekwalificeerd
Vlag van Zuid-KoreaVlag van Japan 2002 Niet gekwalificeerd
Vlag van Duitsland 2006 Niet gekwalificeerd
Vlag van Zuid-Afrika 2010 Groepsfase 3 0 3 0 2 2 (Kwal.)
Vlag van Brazilië 2014 Niet gekwalificeerd
Vlag van Rusland 2018 Niet gekwalificeerd
Vlag van Qatar 2022 Niet gekwalificeerd
Totaal 2 keer 6 0 3 3 4 17
Confederations Cup overzicht[2]
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT
Vlag van Mexico 1999 Groepsfase 3 0 0 3 1 6
Vlag van Frankrijk 2003 Groepsfase 3 0 0 3 1 11
Vlag van Zuid-Afrika 2009 Groepsfase 3 0 1 2 0 7
Vlag van Rusland 2017 Groepsfase 3 0 0 3 1 8
Totaal 4 keer 12 0 1 11 3 32

Oceanisch kampioenschap voetbal[bewerken | brontekst bewerken]

Oceanisch kampioenschap voetbal overzicht[3]
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT
Vlag van Nieuw-Zeeland 1973 Kampioen 5 4 1 0 13 4
Vlag van Nieuw-Caledonië 1980 Groepsfase 3 1 0 2 7 8
1996 Derde 2 0 1 1 0 3
Vlag van Australië 1998 Kampioen 4 4 0 0 11 1
Vlag van Frans-Polynesië 2000 Tweede 4 3 0 1 7 3
Vlag van Nieuw-Zeeland 2002 Kampioen 5 5 0 0 23 2
Vlag van Australië 2004 Derde 5 3 0 2 17 5
2008 Kampioen 6 5 0 1 14 5
Vlag van Salomonseilanden 2012 Derde 5 3 1 1 8 7
Vlag van Papoea-Nieuw-Guinea 2016 Kampioen 5 4 1 0 10 1

Interlands[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Interlands Nieuw-Zeelands voetbalelftal 2020-2029 voor de meest actuele gespeelde en komende interlands van Nieuw-Zeeland.

Topscorers[bewerken | brontekst bewerken]

Topscorer aller tijden Chris Woods
Naam Carrière Doelpunten Interlands
1 Chris Wood 2009– 33 70
2 Vaughan Coveny 1992–2006 29 64
3 Shane Smeltz 2003–2017 24 57
4 Steve Sumner 1976–1988 22 58
5 Brian Turner 1967–1982 21 59
6 Jock Newall 1951–1952 17 10
7 Keith Nelson 1977–1983 16 20
Chris Killen 2000–2013 16 48
9 Grant Turner 1980–1988 15 42
10 Wynton Rufer 1980–1997 12 23
Darren McClennan 1986–1997 12 43
Michael McGarry 1986–1997 12 54
 Nog actief als voetballer

Laatst bijgewerkt: 5 september 2023

Bondscoaches[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Lijst van coaches van het Nieuw-Zeelands voetbalelftal (mannen) voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Huidige selectie[bewerken | brontekst bewerken]

De volgende spelers werden opgenomen in de selectie voor de FIFA Confederations Cup 2017.

Interlands en doelpunten tot en met de groepswedstrijd tegen Vlag van Portugal Portugal (0–4) op 24 juni 2017.

Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Stefan Marinovic 19 0 Vlag van Duitsland SpVgg Unterhaching
12 Glen Moss 29 0 Vlag van Australië Newcastle Jets
23 Tamati Williams 1 0 Vlag van Nederland RKC Waalwijk
Verdediging
2 Sam Brotherton 7 0 Vlag van Engeland Sunderland
3 Deklan Wynne 11 0 Vlag van Canada Vancouver Whitecaps
4 Themistoklis Tzimopoulos 11 1 Vlag van Griekenland PAS Giannina
5 Michael Boxall 27 0 Vlag van Zuid-Afrika Supersport United
16 Dane Ingham 4 0 Vlag van Australië Brisbane Roar
17 Tom Doyle 6 0 Vlag van Nieuw-Zeeland Wellington Phoenix
18 Kip Colvey 11 0 Vlag van Verenigde Staten San Jose Earthquakes
20 Tommy Smith 34 2 Vlag van Engeland Ipswich Town
21 Storm Roux 7 0 Vlag van Australië Central Coast Mariners
22 Andrew Durante 20 0 Vlag van Nieuw-Zeeland Wellington Phoenix
Middenveld
6 Bill Tuiloma 21 0 Vlag van Frankrijk Olympique Marseille
8 Michael McGlinchey 47 4 Vlag van Nieuw-Zeeland Wellington Phoenix
11 Marco Rojas 37 5 Vlag van Nederland SC Heerenveen
14 Ryan Thomas 14 2 Vlag van Nederland PEC Zwolle
15 Clayton Lewis 11 0 Vlag van Nieuw-Zeeland Auckland City
19 Alex Rufer 3 0 Vlag van Nieuw-Zeeland Wellington Phoenix
Aanval
7 Kosta Barbarouses 42 3 Vlag van Australië Melbourne Victory
9 Chris Wood 52 19 Vlag van Engeland Leeds United
10 Shane Smeltz 57 24 Vlag van Indonesië Borneo FC
13 Monty Patterson 13 1 Vlag van Engeland Ipswich Town

FIFA-wereldranglijst[4][bewerken | brontekst bewerken]

1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018
77 99 102 132 120 103 100 91 84 49 88 95 120 131 95 86 82 63 119 91 90 134 151 109 121 122

Bekende spelers[bewerken | brontekst bewerken]

Christian Bouckenooghe
Vaughan Coveny

Ryan Nelsen
Wynton Rufer

Ivan Vicelich
Chris Wood

Ryan Thomas