Noël Roquevert

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Noël Roquevert
Studiofoto van Roquevert uit 1944
Algemene informatie
Geboortenaam Noël Louis Raymond Bénévent
Geboren 18 december 1892
Geboorteplaats Doué-la-Fontaine
Overleden 6 november 1973
Overlijdensplaats Douarnenez
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Bijnaam Roquevert
Werk
Jaren actief 1920-1972
Beroep Acteur
(en) IMDb-profiel
(mul) TMDb-profiel
(en) AllMovie-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Noël Roquevert, pseudoniem van Noël Louis Raymond Bénévent, (Doué-la-Fontaine, 18 december 1892 - Douarnenez, 6 november 1973) was een Frans acteur. Hij bouwde een heel drukke carrière uit (ongeveer 180 lange speelfilms). Hij was, net zoals Marcel Dalio, Julien Carette, Robert Le Vigan, Robert Dalban en Raymond Bussières, een van de meest vertrouwde en kenmerkende gezichten uit de Franse films van de periode 1935-1965.

Leven en werk[bewerken | brontekst bewerken]

Noël Roquevert werd geboren als de zoon van rondtrekkende acteurs waardoor hij al op prille leeftijd vertrouwd raakte met de spektakelwereld. Tijdens de oorlog was hij infanterist, hij werd twee keer verwond en kreeg de Croix de guerre voor moedig gedrag.

Na de oorlog ging hij naar Douarnenez waar zijn ouders ondertussen een bioscoop uitbaatten. Hij ontmoette er op een dag de dichter en toneeldirecteur Jacques Richepin en zijn vrouw, de actrice en toneeldirectrice Cora Laparcerie. Zij raadden hem aan naar Parijs te trekken. Dankzij Laparcerie debuteerde Roquevert als toneelacteur in 1920 in Parijs in Mon homme van Francis Carco. Het toneelstuk was erg succesrijk en betekende het startschot voor Roqueverts vruchtbare en lange theatercarrière.

Op het grote scherm maakte Roquevert zijn debuut op zijn veertigste. Hij was te zien in een bijrolletje in het drama Tumultes (1932) van Robert Siodmak, een Duitse cineast die toen al nazi-Duitsland was ontvlucht. In 1934 werd hij gecast als sergeant in het drama Cartouche en als brigadier in het drama Liliom, de enige film die Fritz Lang, ook op de vlucht voor het nationaalsocialisme, in Frankrijk verwezenlijkt heeft. Beide bijrollen vormden voorbodes van zijn typecasting.

Voorkomen en acteerstijl[bewerken | brontekst bewerken]

Roquevert had een opvallend langwerpig gezicht met hoekige gelaatstrekken, warrige, borstelige en gefronste wenkbrauwen, een lange neus en een fijne verzorgde snor. Uit zijn diepliggende oogkassen keek hij lichtjes scheel. Met zijn te dicht bij elkaar staande ogen kon hij scherp, doordringend en soms dreigend kijken.

In zijn talrijke bijrollen vertolkte Roquevert veelal excentrieke personages met een verwaande, hooghartige en autoritaire manier van doen. Tegenpruttelen was zijn tweede aard, hij kwam meestal humeurig, opvliegend en korzelig over. Hij speelde dikwijls simpele, domme, bekrompen en weinig verfijnde personages die verontrustend en ronduit kwaadaardig uit de hoek konden komen.

Zijn manier van spreken was krachtig, gebiedend en abrupt. Zijn zin voor overdrijving dreef hem soms tot het karikaturale. Als hij de gewone Fransman vertolkte droeg hij meestal een baret.

Typische rollen[bewerken | brontekst bewerken]

Roquevert was voornamelijk te zien in komedies en al dan niet komische misdaadfilms.

Zijn rollen als militair, van generaal (5) over kolonel (6), commandant (7), kapitein (3) en (marine)officier (2) tot sergeant (3), waren veruit in de meerderheid, samen met zijn vertolkingen van politionele beroepen, van commissaris (10) over politie-inspecteur (4), gendarme(kapitein) (3), brigadier, politieman, veldwachter tot jachtopziener.

Daarnaast gaf hij gestalte aan heel wat vrije beroepen met maatschappelijk aanzien als dokter (4), advocaat (3), advocaat-generaal, notaris (3), directeur (van een school, van een detectivebureau, ...) (4) en industrieel. Hij vertolkte evengoed ministers (2) en burgemeesters (2).

Hij belichaamde met evenveel gemak de gemiddelde Fransman, of die nu hoteluitbater (2), restaurantuitbater (3), café-uitbater (3), winkelier (kruidenier, juwelier, ijzerhandelaar, ...) (5), conciërge (2), verzekeraar, bewaker of meestergast was.

Bekendste bijrollen[bewerken | brontekst bewerken]

  • de gepensioneerde commandant die zich ontpopt tot een dom jurylid in het veel bekroonde Justice est faite (1950), André Cayatte's eerste gerechtsdrama, waarin deze aantoonde dat het rechtssysteem niet onfeilbaar was.
  • de oud-verzetsstrijder in het drama Marie-Octobre van Julien Duvivier die vijftien jaar na de oorlog samen met andere ex- verzetsleden uitgenodigd wordt op een diner met de bedoeling de verrader van toen onder hen te ontdekken.

Samenwerkingen[bewerken | brontekst bewerken]

Roquevert werd heel dikwijls gecast in films van de bekendste acteurs van zijn tijd zoals Fernandel, Jean Gabin, Jean Marais, Louis de Funès, Bourvil, Jean-Paul Belmondo en Brigitte Bardot (hij is te zien in haar debuut Le Trou normand uit 1952, een komedie die de kassa's deed rinkelen). Vermeldenswaardig zijn de films met Gabin: La Bandera (1934), Archimède le clochard (1959), Un singe en hiver (1962), L'Âge ingrat (1964) en Le Jardinier d'Argenteuil (1966).

Regisseurs zoals Christian-Jaque, Henri-Georges Clouzot, André Hunebelle, Gilles Grangier, Henri Decoin en André Cayatte alsook minder befaamde cineasten als Robert Vernay, Guy Lefranc, Maurice Labro, Jean Boyer en Michel Boisrond deden regelmatig een beroep op zijn acteerkunst.

Laatste jaren[bewerken | brontekst bewerken]

In 1965 werd Roquevert het slachtoffer van een infarct waardoor hij zijn drukke filmactiviteit moest terugschroeven.

Hij vertolkte zijn laatste rol in de komedie Le Viager (1972) als de levenslustige patriarch van een begerige familie die ongeduldig wacht op het overlijden van een bejaarde met wie ze de verkoop van zijn woning op (levenslange) lijfrente overeengekomen zijn.

Privéleven[bewerken | brontekst bewerken]

Roquevert trouwde een eerste keer in 1926 met Blanche Rouillon. Het koppel scheidde na korte tijd. Op toneeltournee leerde hij de actrice Paulette Noiseux kennen, een jonge weduwe. Het paar leefde 45 jaar samen, tot aan haar overlijden in 1971.

Roquevert kwijnde weg van verdriet na dit verlies en overleed eind 1973 op 80-jarige leeftijd aan een hartinfarct.

Filmografie (selectie)[bewerken | brontekst bewerken]

Bibliografie[bewerken | brontekst bewerken]

  • Yvon Floc'hlay: Noël Roquevert l'éternel rouspéteur, Éditions France Empire, 1987
  • Raymond Chirat en Olivier Barrot: Les excentriques du cinéma français : 1929-1958, Paris : Henri Veyrier, 1983
  • Yvan Foucart: Dictionnaire des comédiens français disparus, Mormoiron, Éditions cinéma, 2008
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Noël_Roquevert&oldid=57823233"