Nuovo cinema Paradiso

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Nuovo cinema Paradiso
Regie Giuseppe Tornatore
Producent Franco Cristaldi
Scenario Giuseppe Tornatore
Hoofdrollen Philippe Noiret
Jacques Perrin
Muziek Ennio Morricone
Montage Mario Morra
Cinematografie Blasco Giurato
Première 20 september 1989 Vlag van Frankrijk Frankrijk
Genre Drama
Speelduur 123 minuten
Taal Italiaans
Land Vlag van Italië Italië
Gewonnen prijzen 14: onder meer Oscar voor beste niet-Engelstalige film, Premi David di Donatello voor beste muziek (Ennio Morricone), César voor beste affiche, Golden Globe voor de beste buitenlandse film, Europese filmprijs voor beste acteur en voor Giuseppe Tornatore, speciale juryprijs op het Filmfestival van Cannes en 5 voor de BAFTA
Overige nominaties 18: onder meer 6 voor de Nastro d'argento, 4 voor de Premi David di Donatello en 6 voor de BAFTA
(en) IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Nuovo cinema Paradiso (1988) is een Italiaanse film, geschreven en geregisseerd door Giuseppe Tornatore. Hij heette oorspronkelijk Cinema Paradiso en was enkel te zien in Frankrijk, Spanje, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten.

Hij was oorspronkelijk gemaakt om in Italië 155 minuten te duren, maar door negatieve reacties werd hij ingekort tot 123 minuten. Het werd een internationaal succes. De internationale, verkorte versie won de speciale juryprijs op het Filmfestival van Cannes in 1989 én de Oscar voor beste niet-Engelstalige film. In 2002 werd de onverkorte 173-minuten durende versie vrijgegeven op dvd, met de naam Cinema Paradiso: The New Version.

De hoofdrollen worden vertolkt door Philippe Noiret, Jacques Perrin, Leopoldo Trieste, Marco Leonardi, Agnese Nano en Salvatore Cascio.

Cinema Paradiso deed de filmkassa's rinkelen. De film wordt door sommigen beschouwd als een klassieker. Vooral de scène met de gemonteerde, ooit gecensureerde filmkussen aan het einde van de film is wereldberoemd.

Verhaal[bewerken | brontekst bewerken]

Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details over de inhoud of de afloop van het verhaal.

De film vertelt, met behulp van flashbacks, het verhaal van de terugkeer van de beroemde filmregisseur Salvatore naar zijn geboortedorp om de begrafenis bij te wonen van zijn oude vriend Alfredo die de projector van de Cinema Paradiso bediende. Alfredo had steeds als vaderfiguur voor Salvatore gediend.

De film wisselt sentimentaliteit af met komedie, en nostalgie met pragmatisme. Het toont de problemen van het opgroeien naar volwassenheid, en nostalgie naar de kindertijd. Cinema Paradiso is ook een hulde aan de film; als projecteur ontwikkelt Salvatore een liefde voor films.

Een beroemde filmregisseur keert voor het eerst in 30 jaar terug naar zijn geboortedorp. Hij denkt terug aan de Cinema Paradiso, waar Alfredo, de projecteur, hem zijn liefde voor de film heeft bijgebracht. Hij denkt ook terug aan zijn jeugdliefde, Elena, die door haar vader gedwongen werd Salvatore (Toto) te verlaten. In de versie van 123 minuten ziet ze hem nooit meer terug, in de versie van 154 minuten komen ze elkaar weer tegen, allebei oud en grijs geworden. Terwijl ze praten, blijkt dat het Alfredo was die ervoor gezorgd heeft dat ze wegging, zodat Salvatore zijn dromen zou kunnen verwezenlijken. Uiteindelijk bedrijven ze de liefde in een auto, waar Toto de relatie terug wil starten, maar Elena vertelt hem dat dat onmogelijk is.

De film eindigt met een filmspoel die Salvatore erft van Alfredo, die bestaat uit stukjes die uit films geknipt waren (gecensureerd door de priester). De stukjes tonen de kussen uit elke film die in Cinema Paradiso gespeeld heeft, wat Salvatore tot tranen toe beweegt.

Trivia: Op 1.20.35 (lange versie) wordt de kalender vertoond van 1954. Deze klopt echter (om één of andere reden) niet met de werkelijke kalender.

Rolverdeling[bewerken | brontekst bewerken]

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Nuovo_cinema_Paradiso&oldid=59973725"