Overleg:Camp David-akkoorden
op overlegpagina geplaatst - Galwaygirl 8 mei 2005 23:27 (CEST)
1973 Jom Kippoer : Anwar Sadat was niet geliefd in zijn land en moest toch iets doen om de indruk die Egypte na de zesdaagse oorlog te veranderen en daarnaast om zijn eigen reputatie wat hoog te houden. Hij plande met Syrie een aanval op een joodse feestdag waarop alle dienstplichtigen vrij waren. Egypte viel aan via de Sinai en Syrie vanuit de Golanhoogte. Amerika schoot Israel te hulp door wapens te leveren. Dit had succes want vervolgens wist Israel Syrie en Egypte af te snijden. En zelfs delen van die landen te veroveren. De SU dreigde tussenmidden te komen waarop de VS met de VN tot resolutie 338 kwamen. De eis was onmiddelijke wapenstilstand, dit gebeurde ook onder toezicht van de VN- officieren. Hoewel er nog lang geen vrede was.
In de oktober oorlog hadden Arabische landen ontdekt wat voor macht zij hadden met de oliebronnen. Met deze macht verhoogden zij de prijs voor landen die Israel steunden. In de ogen van Israeliers wisten de Arabische landen, Amerika te chanteren om anti- Israelische uitspraken te doen. De prijsstijgingen vormde een probleem in het westen, dat stimuleerde de VS om aan vredesregelingen te beginnen. Maar ondertussen dreigde Israel wel de VN uitgezet te worden omdat er een resolutie werd aangenomen dat het zionisme racisme was, dit zag Israel als een echte belediging.
In het binnenland van Israel waren er ondertussen verschillende politieke stromingen in beweging. Tot 1977 was er een linkse arbeidspartij onder leiding van Yitzjak Rabin aan de macht. Deze partij had geen goede reputatie want ze werden beschuldigd van onachtzaamheid dat het land in 1973 tot de afgrond van de ondergang bracht. Zij kregen ook de schuld van corruptie, bureaucratie en nepotisme. Hun streven was om on speaking terms te komen met de Arabieren, dit lukte in de praktijk nog niet helemaal. De aanhangers vonden zij vooral onder Joden met Europese achtergrond. Tegenover deze partij stond de Likoed, zij hadden vooral aanhangers onder joodse immigranten uit de Arabische landen. De voornamelijke standpunten stonden lijnrecht tegenover de arbeidspartij, want zij wilden geen vrede met de arabieren. Bij de uitslag van de verkiezingen van 1977 won de Likoed overtuigend. Menachin Begin werd de nieuwe premier, hij stond voor de Groot- Israelgedachte. Hij liet nieuwe Joodse nederzettingen bouwen op de Gaza-strook en bij de Westoever met als doel de bevrijdde gebieden te ‘verjoodsen’. Het principe land voor vrede leek zo voorgoed weggegooid.
Maar toen gebeurde er in 1987 toch iets. In 1977 nam Sadat initiatief om vrede te sluiten met Israel. Hij reisde naar Israel om het Israëlische Parlement (de Knesset) toe te spreken. Hij had genoeg van alle broodrellen en ander onrust door geldgebreken ten gevolge van de oorlog met Israel. Voordat Sadat zelf het initiatief nam werd er vanaf 1973 tussen Israel en Egypte wat heen en weer gereist door voornamelijk Kissinger, de minister van buitenlandse zaken van de VS, om de wapenstilstanden ook tot vrede te brengen. Deze had in 1975 al weten te bereiken dat het Suezkanaal werd opengesteld, Vooral om de oorlog tegen Israel erg geldverslindend was en het buiten nog steeds grote druk legde op deze handelsweg. Maar het westen was er nog steeds niet echt welkom. De vredespogingen van Sadat waren nog niet echt succesvol, doordat de Arabische landen vrede met Israel niet wilde accepteren. President Jimmy Carter nodigde Sadat en Begin daarom uit bij zijn buitenverblijf Camp David om afspraken te maken. Er kwam uit dat Israel De Sinai terug moest geven en een deel zelfbestuur voor palestijnen toestonden. Aan de andere kant zou Israel erkenning krijgen. Voor Israel werd de Golf van Akaba en het Suez kanaal weer geheel toegankelijk.
Het gevolg was dat Sadat in Egypte als verrader gezien werd met als gevolg dat Egypte uit de Liga werd gezet. De subsidies werden ingetrokken. Onder de bevolking ontstond haat tegenover de leider. Hij werd uiteindelijk in 1981 vermoord door een terroristische beweging o.l.v. Khadaffi.
De akkoorden werden echter door de Arabisch wereld afgewezen en dit leidde tot een tijdelijke uitsluiting van Egypte uit de Arabische Liga. Ook Jordanië wilde niet meewerken, omdat zij alleen maar gehele onafhankelijkheid wilden in plaats van een klein beetje, met als gevolg dat er van de beloofde autonomie voor de Palestijnen niets terecht kwam.
Titel?[brontekst bewerken]
Wat is de juiste titel:
- Camp David-akkoord
- Camp-David-akkoord
- Camp David-Akkoord
- Camp-David-Akkoord
- Camp David-akkoorden
- Camp-David-akkoorden
- Camp David-Akkoorden
- Camp-David-Akkoorden
- Zie hierover dit verplaatsverzoek. Mvg, Encycloon (overleg) 13 jun 2020 16:51 (CEST)