Overleg:Pierre De Geyter
Pierre de Geyter 8 oktober 1848
8 oktober 1848 = • De opkomende industrialisatie • Bevolkingexplosie • crisis in de textielsector • vlucht van platteland naar stad • mislukking van oogsten
BESLUIT : een sterke verarming van het grootste deel van de bevolking, duizenden arbeidersgezinnen, waar man vrouw en kinderen lange dagen werkten in de fabriek, konden met moeite rond komen. Dus leefden in armoede!
--> De arbeiders mochten zich niet organiseren zoals de burgerij
Pierre was het derde kind in zijn gezin. Het gezin de Geyter-Verbauwen woonde in 'Kanoningstraete' ( de nog bestaande Kanunnikstraat ) te Gent. Vader De Geyter verdiende zijn brood zoals duizenden anderen als dagloner in een textielfabriek. Hij verhuisde met zijn familie naar het sterk geïndustrialiseerde noorden van Frankrijk. Ondanks de wet van 22 maart 1841, die de kinderarbeid moest beschermen, werd Pierre De Geyter aangeworven als 'draadjeswerker' door de locomotieffabriek Fives-Lille. Hij moest er hard werken voor maar 10 Franse centimes per dag. Pierre De Geyter was een leergierig persoon, hij volgde avondlessen waar hij leerde schrijven en lezen. Hij had ook een interesse voor de kunst.
Het is moeilijk na te gaan hoe hij aan zijn muziektalent kwam, er wordt gezegd dat hij vier jaar avondschool aan het Conservatorium van Rijsel liep, maar dat is moeilijk te bewijzen aangezien de brand in het stadhuis van Rijsel 1916 vele bronnen vernietigden! Alleszins bewijst zijn latere leven dat hij een begaafd muziekliefhebber was. Al gauw begon hij zijn eerste liederen te componeren, vooral in het amusementsgenre.
Door de woelige periode in Frankrijk ( Frans-Duitse oorlog) verhuisde de familie De Geyter terug naar Gent. Uiteindelijk verhuisden ze weer naar Rijsel, vermoedelijk 1871, begin 1872 (Pierre was toen 22 jaar oud)
Er kwamen overal ter wereld arbeidersorganisaties en al gauw werd Pierre een actief militant in de organisatie POF ( Parti Ouvrier Français ) het was een gewezen verdediger van de Commune van Parijs.
Met zijn 11 jaar jongere broer Adolphe en zijn schoonbroer Polydor Cassoret, die eigenaar was van een klein draagbaar harmonium, doorkruiste Pierre de arbeiders- en mijnwerkerswijken. Al snel werd hij een geliefd persoon. Eind 1887 stichtte de socialist Gustave Delory het arbeiderskoor 'La Lyre des Travailleurs' . Meteen werd Pierre De Geyter de dirigent van dit koor, een perfect functie voor hem. Daar gaf Delory hem de gedichten van Eugène Pottier en vroeg hem om van het gedicht 'de internationale' een strijdlied te maken voor de Rijselse sectie van POF. Hij vroeg aan Pierre de muziek ervoor te componeren. 's Anderdaags zette Pierre zich gedreven en met behulp van zijn harmonium aan het werk. Het werd een heel proces met vele try-outs, maar het uiteindelijke resultaat sloeg als een bom in Rijsel. Om Pierre te beschermen werd zijn voornaam weggelaten en enkel de Geyter als componist vermeld. Later zou dit de oorzaak zijn over de discussie wie de echte auteur was van dit liet Pierre of zijn jongere broer Adolphe. Ondanks de voorzorgen werd hij toch ontslaan en door de werkgeversorganisatie op de zwarte lijst gezet. Werk vinden was nu zeker niet gemakkelijk.
Op 31 augustus 1889 huwde hij te Rijsel op 41-jarige leeftijd met Marie Fançoise Delabellière. Op 9 december 1890 werd Pierres eerste zoon geboren, Pierre Julien. Het gezin woonde toen nog altijd in Rijsel, Pierre Julien ging dood op de leeftijd van zes maand, dit was een zware slag voor het gezin. Een jaar later, 1892 werd hun tweede zoon geboren. Die stierf op 22-jarige leeftijd in de Grote Oorlog. Hij had zich wel nog kunnen huwen en liet een klein meisje achter, Lucienne.
Ondanks al deze tegenslagen in Pierre De geyter’s leven bleef hij een gewaardeerd en heel actief militant voor de POF. Uiteindelijk verliet hij de socialistische partij maar dit werd hem niet vergeven door zijn kameraden. Gustav Delory verweet hem zelf van desertie. Door al deze verweten verliet hij zijn buurt en verhuisde naar de buurten van Parijs.
Jean-Baptiste Clément de doos van pandora ? Mr. Clément - auteur van Le temps des cerises – wilde de Internationale uitgeven. Hij zocht naar de componist van de muziek. Hij had al reeds de rechten gekocht bij de weduwe van Eugène Pottier. Hij kwam terecht bij Gustav Delory die burgemeester van Rijsel was geworden. Delory die nog altijd boos was op Pierre De Geyter, verplichte zijn jongere broer Adolphe om te auteur rechten te tekenen en zichzelf als componist door te geven. Adolphe die enorm afhankelijk was van Delory liet zich volledig doen. In 1904 ging Pierre de Geyter in proces om de rechten van zijn lied terug te krijgen, dit verloor hij en hij ging in beroep. WOI ging door het proces, dus werd de procedure even uitgesteld. Na de Wereld Oorlog ontving Pierre De Geyter een brief van zijn broer Adolphe waarin hij verklaarde onder welke druk hij stond toen hij de rechten tekende. Hij gaf toe dat de muziek niet van hem was maar van Pierre.
Adolphe stierf op 15 februari 1916 in Rijsel. Het grappige is dat zijn grafsteen nog altijd te bezichtigen valt, hij draagt de volgende inscriptie : Ici repose Adolphe De Geyter, auteur de la musique du chant de L’Internationale, 1859-1916.
De Brief was gelukkig het bewijs dat de muziek niet van Adolphe was maar van Pierre, dit werd bevestigd in de Rechtbank van Parijs op 23 november 1922 ( hij was toen 72 jaar !! ) In 1925, op 77-jarige leeftijd vond hij geen werk meer. Omdat er geen sprake was van pensioen mocht hij van de staat werken als lantaarnopsteker in dienst van de gemeente.
In een artikelreeks van de krant de Vooruit van eind augustus 1964 onder de titel Het lied dat nog steeds miljoenen bezielt, lijdensweg en zegepraal van de arbeider Pierre Degeyter uit Gent, schreef de journalist Nico Rost een aangrijpend verhaal over de Internationale in Moskou. Op de ambassade van de Sovjet-Unie kwamen ze te weten dat de componist van hun hymne nog leefde. Een jaar later, omwille van de oktoberrevolutie nodigden ze hem uit om als eregast te verschijnen. Daar stond onze Gentenaar in 1927 op een van de tribunes op het Rode Plein. De Parade van het Rode Leger was juist begonnen en in eindeloze rijen trokken de troepen voorbij, onder het spelen van de Internationale. Er zijn ooggetuigen die bevestigen dat Pierre De Geyter met de tranen in de ogen stond. Uiteindelijk kreeg De Geyter een staatspensioen van de Sovjet-Unie en de gemeente Saint-Denis krijg hij een gratis woning. Na een armoedig leven kon hij op zijn gemak leven.
Pierre De Geyter overleed te Saint-Denis op 26 september 1932, net geen 84 jaar. Deze man werd op 1 oktober begraven en op zijn grafsteen werd 1 zin uit de Internationale gezet: C’est la lutte finale, groupons nous et demain l’Internationale sera le genre humain. Zo’n 50.000 mensen volgden de rouwstoet. Zijn werk werd geprezen door vele partijen en werd uit volle borst gezongen. Uiteraard kon Pierre De Geyter nooit vermoeden dat de muziek op de Internationale van Eugène Pottier zo’n wereldwijd succes zou worden.
Delory[brontekst bewerken]
Ik check nog eens of ik meer vind, maar sommige beweringen hier zijn niet 100% juist, want Delory werd pas in 1896 burgemeester van Rijsel (zie ons artikel over Rijsel). --Paul Pieniezny 13 apr 2007 19:59 (CEST)
Herkomst ouders[brontekst bewerken]
Voor de geboorteplaats en datum van zijn ouders zie hier 31 mrt 2012 13:27 (CEST)