Overleg:Zwijgrecht

Op 16 februari 2008 heeft de gebruiker van IP-adres 82.101.198.130 de volgende toevoeging gedaan:

Men heeft echter niet het "recht om een leugen te vertellen". Wanneer men dus geen gebruik van het zwijgrecht wenst te maken, wordt men geacht de waarheid te vertellen.

Ik heb dat weer weggehaald, omdat ik denk dat het niet klopt. De woorden "wordt men geacht de waarheid te vertellen" is veel te vaag. Ik dacht niet dat het afleggen van een valse verklaring ten aanzien van zijn eigen schuld een afzonderlijk strafbaar feit vormt. Dan komt dat er praktisch gezien op neer dat de verdachte dus wel een soort recht heeft om te liegen. Uiteraard kan liegen door een verdachte mogelijk negatieve gevolgen voor hem hebben. Zo zal, als er tegenstrijdige verklaringen van verdachten en getuigen zijn, de verdachte eerder geloofd worden als hij gedetailleerde verklaringen aflegt en daarbij op geen enkele leugen betrapt kan worden. En bij de strafoplegging (na schuldigverklaring) wordt gekeken of de verdachte de ernst van zijn daden inziet. Als hij alles glashard ontkent en leugenachtig verklaart, kan daaruit afgeleid worden dat hij geen spijt heeft, wat hem misschien een mildere straf had kunnen opleveren. Maar dat alles neemt niet weg, dat het de verdachte ervoor mag kiezen om over zijn eigen betrokkenheid te liegen. Johan Lont (voorbehoud) 6 nov 2009 14:38 (CET)

Op eens schiet me te binnen dat het tegenover de politie liegen over je naam of adres in Nederland wel verboden is. Althans, dat heb ik wel eens gehoord. Vroeger was je ook niet verplicht je naam te zeggen (totdat de identificatieplicht werd ingevoerd), maar je mocht geen valse naam opgeven, meen ik.

Maar ik dacht niet dat het verboden was om te liegen over de strafbare feiten waarvan je verdacht wordt. Als je inbreekt en een antieke klok steelt en als de politie die klok bij jou aantreft en je zegt "Die heb ik op straat gevonden". Dan kun je veroordeeld worden wegens inbraak en diefstal, maar niet wegens liegen tegen de politie. Johan Lont (voorbehoud) 16 nov 2009 13:08 (CET)

wettelijke verplichtingen

Een verdachte is alleen verplicht mee te werken aan de uitlevering van materiaal dat onafhankelijk van zijn wil bestaat, als daarvoor een verplichting in de wet is te vinden. Meestal vind je dan een bevoegdheid voor een opsporingsambtenaar om de uitlevering van voorwerpen te vorderen (bijvoorbeeld artikel 81 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen). Gelet op het arrest Saunders van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg kan een verdachte immers worden gedwongen voorwerpen uit te leveren en daarmee aan zijn eigen veroordeling mee te werken, wat dus een inbreuk is op het nemo-teneturbeginsel. Weigering van de uitlevering na zo een vordering is strafbaar (zie artikel 184 van het Wetboek van Strafrecht). Er zijn echter ook voorbeelden waarin de verdachte juist niet gedwongen kan worden voorwerpen uit te leveren, zoals in artikel 96a lid 2 van het Wetboek van Strafvordering. Weigert de verdachte dus voorwerpen uit te leveren na een vordering daartoe op grond van artikel 96a lid 1 WvSv, dan is de verdachte niet strafbaar (vanwege lid 2).

Nog even een reactie op de vraag/opmerking van John Lont: het is inderdaad niet strafbaar voor een verdachte om te liegen maar wel om een valse naam op te geven (zie artikel 435 WvSr). – De voorgaande bijdrage werd geplaatst door 77.160.28.158 (overleg · bijdragen)

Zwijgrecht of nemo tenetur?

Dit artikel heet 'zwijgrecht', maar gaat grotendeels over een breder begrip: het 'nemo tenetur-beginsel' (het beginsel dat een verdachte niet mee hoeft te werken aan z'n eigen veroordeling). Ik stel dus voor dit artikel te hernoemen en binnen het artikel een kopje aan te maken met 'zwijgrecht'. - Slimme Student (overleg) 14 aug 2014 12:50 (CEST)