Paul Verhuyck
| Paul Verhuyck | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Foto Paul Verhuyck: 2 april 1996
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Geboren | 27 augustus 1940 | |||
| Geboorteplaats | Antwerpen | |||
| Overleden | 26 september 2018 | |||
| Land | .svg){kind=small} België
| |||
| Dbnl-profiel | ||||
| ||||
Paul Verhuyck (Antwerpen, 27 augustus 1940 - Graauw, 26 september 2018) was een Vlaamse schrijver, woonachtig in Nederland.
Biografie[bewerken | brontekst bewerken]
Paul Verhuyck studeerde van 1958 tot 1962 Romaanse filologie aan de Rijksuniversiteit Gent. Hij werkte onder meer als docent Frans aan de Hogeschool voor Vertalers & Tolken in Antwerpen. Daarna vertrok hij naar Nederland, waar hij gedurende 27 jaar - van 1972 tot 1999 - als universitair hoofddocent aan de Rijksuniversiteit Leiden verbonden was en oudere Franse en Occitaanse literatuur doceerde. In Leiden promoveerde hij in 1977 op het proefschrift La Bible de Macé de la Charité, II, Lévitique, Nombres, Deutéronome, Josué, Juges (promotor Jean-Robert Smeets).
Paul Verhuyck woonde in Graauw, Zeeuws-Vlaanderen, met zijn echtgenote Corine Kisling. Hij was de broer van Luc Verhuyck, die boeken schreef over Rome, Florence, Venetië en Napels.
Publicaties[bewerken | brontekst bewerken]
Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]
Paul Verhuyck publiceerde tien romans en twaalf verhalen. Hier worden alleen de romans vermeld.
- De doodbieren, 1991, werd in 1992 bekroond met de Anton Wachterprijs en de Vlaamse debuutprijs; en werd in 1994 in een zeer licht gewijzigde vorm herdrukt als AP-pocket.
- Moord door geboorte, 1993.
- De binnendienst, 1995, getipt voor de Akoprijs en de Librisprijs.
- Hout en koper, 1999.
- De elektrische man, 2003.
- Inmiddels op aarde, 2014, genomineerd voor de Zeeuwse Boekenprijs 2014.
In samenwerking met Corine Kisling publiceerde hij de volgende romans onder de auteursnaam "Kisling & Verhuyck":
- Het leugenverhaal, 2007, bekroond met de Zeeuwse Boekenprijs 2007.
- Kwelgeest, 2008, genomineerd voor de Hercule Poirotprijs en de Diamanten Kogel.
- De duim van Alva, 2010, genomineerd voor de Gouden Strop, de Hercule Poirotprijs en de Diamanten Kogel.
- Zwarte kant, 2012, Amsterdam-Utrecht, Uitgeverij De Arbeiderspers - A.W. Bruna.
De vier romans van Kisling&Verhuyck spelen zich af in het heden, zijn dus geen historische romans, maar gaan wel terug op een eeuwenoude gebeurtenis, die nog doorwerkt in het heden als een 'cold case'. De vier romans zijn geschreven in een T-format, d.w.z. met de horizontale streep voor de plot in het heden, en de verticale voor de (literair-)historische gebeurtenissen die doorwerken. In Het leugenverhaal zijn dit de middeleeuwse Reynaert en de graal. In Kwelgeest is het de oudste Tijl Uilenspiegel van rond 1500. In De duim van Alva de Spaanse bezetting van Antwerpen in de zestiende eeuw; en in Zwarte kant Marie-Antoinette in het Frankrijk van de achttiende eeuw.
Alle romans zijn uitgegeven bij Uitgeverij De Arbeiderspers, Amsterdam, tenzij anders vermeld.
Non-fictie[bewerken | brontekst bewerken]
Verhuyck publiceerde een aantal wetenschappelijke studies op zijn vakgebied: veertien boeken (waarvan zes in het Frans) en zevenenvijftig artikelen (waarvan negenentwintig in het Frans). Hieronder worden alleen de boeken vermeld.
Literatuurgeschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]
- Sermon joyeux et Truanderie, Villon-Nemo-Ulespiègle, in samenwerking met Jelle Koopmans, Amsterdam, Rodopi, 1987.
- Het Mandement van Bacchus, Antwerpse kroegentocht in 1580, in samenwerking met Corine Kisling, Antwerpen-Amsterdam, uitg. C. de Vries-Brouwers, 1987.
- Een kijk op anekdotencollecties in de zeventiende eeuw: Jan Zoet, Het Leven en Bedrijf van Clément Marot, in samenwerking met Jelle Koopmans, Amsterdam-Atlanta, GA, Rodopi, 1991 [“Atlantis”, n° 3].
- De echte troubadours. De dichters die de wereld veranderden, Antwerpen, The House of Books, 2008.
- (beschouwend proza): Minuten middeleeuwen, Antwerpen, Vrijdag, 2018.
Tekstedities[bewerken | brontekst bewerken]
Naast de uitgave van bovenvermeld proefschrift (1977):
- Ulenspiegel, De sa vie de ses oeuvres, Edition critique du plus ancien Ulespiègle français du XVIe siècle, ed. in samenwerking met Jelle Koopmans, Antwerpen-Rotterdam, uitg. C. de Vries-Brouwers, 1988.
- Nicolas de La Chesnaye, La Condamnation de Banquet, ed. in samenwerking met Jelle Koopmans, Genève, Droz, 1991 [Collection TLF, n° 395].
- Le Recueil des Repues franches de maistre François Villon et de ses compagnons, ed. in samenwerking met Jelle Koopmans, Genève, Droz, 1995 [Collection TLF, n° 455].
- Jean Molinet, Les Pronostications joyeuses, ed. in samenwerking met Jelle Koopmans, Genève, Droz, 1998 [Collection TLF, n° 496].
François Villon[bewerken | brontekst bewerken]
Paul Verhuyck publiceerde met name een aantal artikelen over de vijftiende-eeuwse Franse dichter François Villon. De tekst van de twee belangrijkste vondsten staat op zijn persoonlijke website.[1]
In “Villon et les neiges d'antan” (1989/1993) toonde hij aan dat François Villon in de Ballade des dames du temps jadis oftewel Ballade des Neiges d'antan hoogstwaarschijnlijk sneeuwpoppen heeft beschreven.[2]
In het hogervermelde boek Sermon joyeux et Truanderie, Villon-Nemo-Ulespiègle (1987), bespreken Paul Verhuyck en Jelle Koopmans het tot dan toe onbekende verband tussen de Ballade de l'Appel van François Villon en het Sermon joyeux de saint Belin, beide uit januari 1463.[3]
Vertalingen[bewerken | brontekst bewerken]
- Marie de France, Lais, Deventer, Ankh-Hermes, 1980, tekst en eerste Nederlandse vertaling, in samenwerking met Corine Kisling, 380 pp.
- De achterkant van de Ronde Tafel, De anonieme Oudfranse lais uit de 12e en 13e eeuw, eerste Nederlandse vertaling in samenwerking met Ludo Jongen, Deventer, Sub Rosa, 1985, 148 pp.
- Mirabeau, Erotische romans, Mijn bekering & Hic-et-Haec, eerste Nederlandse vertaling in samenwerking met Corine Kisling, Amsterdam, De Arbeiderspers, 1995, 255 pp. [2e druk juni 1996].
- Constantijn Huygens, Trijntje Cornelis, vertaling in hedendaags Nederlands (en Antwerps), Amsterdam, Bert Bakker-Prometheus, 1997, reeks “Nederlandse Klassieken”, 214 pp, in samenwerking met dr. H. Hermkens, tekstbezorging.
- Marie de France, De lais, Liefdessprookjes uit de twaalfde eeuw, Amsterdam, Athenaeum - Polak & Van Gennep, 2009, eerste Nederlandse vertaling in proza, in samenwerking met Corine Kisling, 142 pp.
Redactie van een bundel[bewerken | brontekst bewerken]
- Q.I.M. Mok, I. Spiele & P.E.R. Verhuyck (red.), Mélanges de Linguistique, de Littérature et de Philologie médiévales, offerts à J.R. Smeets, Leiden, 1982.
- P. Verhuyck & C. Kisling (red.), Graauw door de eeuwen, met bijdragen van C. Kisling, J. de Baar en J. Olsen, ed. Kerkbestuur Graauw 2005, 271 pp., jubileumboek t.g.v. het 200-jarig bestaan van de parochie te Graauw 1805-2005.
Journalistiek[bewerken | brontekst bewerken]
Verhuyck publiceerde journalistieke bijdragen over literatuur in de Gazet van Antwerpen (1965-1969), K.C.L.B.-Boekengids (1980-1993), Nieuw Wereldtijdschrift (1994-1998), De Standaard, Standaard der Letteren (1998-2004) en De Tijd (olim Financieel-Economische Tijd; 2003-2005).
Over Verhuyck[bewerken | brontekst bewerken]
- Jelle Koopmans: 'Levensbericht Paul Émil Robert Verhuyck'. In: Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde te Leiden, 2019-2020, p.215-221
Noten[bewerken | brontekst bewerken]
- ↑ Paul Verhuyck
- ↑ Paul Verhuyck, “Villon et les neiges d'antan”, in Villon hier et aujourd'hui. Actes du Colloque pour le cinq-centième anniversaire de l'impression du Testament de Villon, Bibliothèque historique de la Ville de Paris, 15-17 décembre 1989. Réunis et publiés par Jean Dérens, Jean Dufournet et Michael Freeman, Paris, Bibliothèque historique de la Ville de Paris, 1993, pp. 177–189.
- ↑ Zie hierover Johan de Roey, François Villon, un pas dans la neige. Une découverte à la Bibliothèque nationale, in Le Journal Littéraire, 2, décembre 1987-janvier 1988, pp. 102–104.