Naar inhoud springen

Phil Collins

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Phil Collins
Phil Collins in 2005
Phil Collins in 2005
Algemene informatie
Volledige naam Philip David Charles Collins
Geboren 30 januari 1951
Geboorteplaats LondenBewerken op Wikidata
Land Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk
Werk
Jaren actief 19682011, 20152022
Genre(s) Rock
Jazz
Poprock
Progressieve rock
Softrock
Beroep Muzikant
Acteur[1]
Instrument(en) Drums
Piano
Percussie
Trompet
Label(s) Virgin Records
Atlantic Records
Act(s) Genesis
Flaming Youth
Brand X
Officiële website
(en) AllMusic-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) IMDb-profiel
(en) Last.fm-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Actief in Genesis
Functie(s) Zanger, drummer
In deze formatie 19701996, 20072012, 20202022
Handtekening
Handtekening
Portaal  Portaalicoon   Muziek

Philip David Charles (Phil) Collins (Chiswick (Londen), 30 januari 1951) is een Brits popmuzikant. Hij werd bekend als drummer en leadzanger van de progressieve-rockband Genesis, won als soloartiest verscheidene Grammy's en een Academy Award[2] en had eveneens een succesvolle carrière als acteur.[1]

Zijn singles, die vaak over verloren liefdes gaan, varieerden van het met drums beladen In the Air Tonight, tot het dance-popnummer Sussudio en de politieke opvattingen van zijn succesvolle nummer Another Day in Paradise. Zijn internationale populariteit veranderde Genesis van een progressieve-rockband met een relatief kleine groep fans tot een van de grootste rockbands aller tijden met een vertrouwde naam binnen de hitlijsten.

Bij Genesis begon hij in eerste instantie alleen met drummen en was hij achtergrondzanger voor leadzanger Peter Gabriel. Pas in 1975, toen Gabriel de band verliet, werd Collins hoofdzanger van Genesis. Tegen het einde van de jaren zeventig was met de hit Follow You Follow Me de drastische verandering ten opzichte van de vroege jaren duidelijk en bleek dat de band goed zonder Gabriel kon.[3] Zijn solocarrière, die flink beïnvloed is door zijn privéleven, brachten hem en Genesis tot een commercieel succes. Volgens Atlantic Records was Collins' totale wereldwijde afzet als een soloartiest in 2002 meer dan 100 miljoen albums. Dat maakt Collins de derde artiest, die zowel met een band als solo meer dan 100 miljoen albums heeft verkocht. Michael Jackson en Paul McCartney hebben dat eerder bereikt.

Collins werkte met veel artiesten samen, onder wie The Four Tops, George Harrison, Paul McCartney, Robert Plant, Eric Clapton, Frida (ABBA), Mike Oldfield, Sting, Brian Eno, Peter Gabriel, Led Zeppelin, Ozzy Osbourne, Queen, Laura Pausini, Lil' Kim, Philip Bailey, John Martyn en The Who.

Collins groeide op in West-Londen, samen met zijn ouders, broer en zus. Al op jonge leeftijd ging hij naar een theaterschool en verwierf hij rollen in onder andere de musical Oliver!. Collins' hart lag echter meer bij de muziek. Op zijn vijfde begon hij met drummen. Collins' professionele carrière begon als drummer in de obscure rockband Flaming Youth. In deze tijd speelde hij ook mee als percussionist op All Things Must Pass, het derde soloalbum van Beatle George Harrison. Zijn percussiewerk werd echter tot grote teleurstelling van Collins niet op het album gebruikt.

In 1970 beantwoordde de 19-jarige Collins een advertentie in het Engelse muziekblad Melody Maker, waarin werd gevraagd om een drummer. De advertentie werd geplaatst door de toenmalige manager van Genesis, met de toen nog onbekende Peter Gabriel als leadzanger. Tijdens de auditie werden verscheidene drummers beluisterd, maar er was er niet één die zoveel indruk maakt als de jonge Collins. Collins baarde opzien door zijn technische manier van spelen, of zoals Tony Banks, Genesis' toetsenist, ooit in een interview zei: "Toen Phil bij de band kwam, was hij de beste muzikant in de band."

Behalve dat hij de drums speelde, was Collins ook de leadzanger bij enkele Genesis-nummers zoals For Absent Friends van het album Nursery Cryme en More Fool Me van het album Selling England by the Pound. In ieder geval was hij tot 1975 vaste achtergrondzanger.

In 1975, na de tournee van het album The Lamb Lies Down on Broadway, besloot zanger Gabriel Genesis te verlaten. Na een vruchteloze intensieve speurtocht naar een nieuwe zanger besloot Collins zelf de rol van leadzanger op zich te nemen. Op de albums bleef hij ook drummen, maar voor de liveshows werd een nieuwe drummer gezocht. In 1976/1977 was dit Bill Bruford (Yes, King Crimson). Vanaf 1977, toen Bruford zich op andere dingen wilde richten, werd de drumkruk tijdens de live optredens ingenomen door Chester Thompson (Frank Zappa, Weather Report).

Het eerste album met Collins als leadzanger A Trick of the Tail was een groot succes. Van het album werden meer exemplaren verkocht dan van alle andere vroegere Genesis-albums samen. De band was commercieel het meest succesvol met Collins als zanger. In 1978 was daar dan ook de eerste wereldhit: Follow You Follow Me.

Tijdens de jaren zeventig speelde Collins ook drums bij jazzfusionband Brand X en speelde hij op albums van onder andere Brian Eno, Robert Fripp en John Cale. In de jaren tachtig speelde Collins met onder andere Adam Ant, Eric Clapton, Howard Jones, Tears for Fears en Robert Plant.

Genesis in de jaren tachtig en negentig

[bewerken | brontekst bewerken]

In de jaren tachtig veranderde Genesis van een progressieve-rockband naar een ruimer muzikaal georiënteerde band. Ze waren toen al lang niet meer in één muzikaal genre onder te brengen. Met Collins als leadzanger zorgde Genesis voor een lange rij van succesvolle albums en singles, zoals het album Invisible Touch uit 1986, dat voor Genesis het eerste nummer 1-album in Engeland was. De groep ontving datzelfde jaar ook een MTV Video of the Year-award voor de video van de hitsingle Land of Confusion.

Na een enorme wereldtournee in 1992 en 1993 als vervolg op het album We Can't Dance, zei Collins in 1993 Genesis vaarwel. Collins wilde zich meer richten op zijn solocarrière en vond dat hij dat niet langer kon combineren met zijn rol in Genesis.

Toch kwam Collins in 1999 nog een keer samen met zijn oude Genesis-bandleden Peter Gabriel, Tony Banks, Mike Rutherford en Steve Hackett om het nummer Carpet Crawlers opnieuw op te nemen voor de hitcompilatie: Turn It On Again...The Hits.

Face Value en Hello, I Must Be Going!

[bewerken | brontekst bewerken]

In 1981 startte Collins zijn solocarrière met het album Face Value, een album dat tot vijf jaar na verschijnen in de albumparades bleef opduiken. De nummers die later Face Value zouden worden vond Collins te persoonlijk om te gebruiken voor Genesis, veel gaan over de scheiding van zijn eerste vrouw in 1978, en ze verdwijnen aanvankelijk in de koelkast. Maar nadat Atlantic Records-baas Ahmet Ertegün de nummers heeft gehoord, biedt hij Collins meteen een contract aan. De eerste single van het album In the Air Tonight wordt een grote hit over de hele wereld en opeens is Collins behalve leadzanger van Genesis ook een succesvol soloartiest.

Collins gaat door met zowel Genesis als zijn solocarrière en brengt in 1982 zijn tweede soloalbum uit: Hello, I Must Be Going! De single van dit album, een cover van The Supremes-hit You Can't Hurry Love wordt een wereldwijd succes. Ook het album zelf wordt veel verkocht. In 1982 en 1983 gaat hij voor het eerst als soloartiest op wereldtournee. Zijn allereerste soloconcert vond plaats in het Congrescentrum in Den Haag.

In 1982 produceert, drumt en zingt hij mee op Something's Going On, het eerste soloalbum van Anni-Frid Lyngstad, beter bekend van de Zweedse popgroep ABBA. In 1984 wordt Collins gevraagd een nummer te schrijven voor de film Against All Odds. Collins heeft nog een ongebruikt nummer van de Face Value-sessies en besluit dit te gebruiken voor de film. Met Against All Odds (Take a Look at Me Now) heeft Collins een nieuwe wereldhit en een Oscarnominatie te pakken.

No Jacket Required

[bewerken | brontekst bewerken]

In 1985 komt Collins' succesvolste soloalbum tot dan toe uit: No Jacket Required. Met een lange reeks top 10-singles, waaronder Sussudio, Don't Lose My Number, Take Me Home en One More Night, en verscheidene Grammy's is Collins een van de grootste wereldsterren van de jaren tachtig. Ook zijn duet met Earth, Wind & Fire-zanger Philip Bailey, Easy Lover, is wereldwijd een hit. In 1985 gaat Collins wederom op wereldtournee en speelt hij voor miljoenen fans tijdens de No Jacket Required World Tour....No Ticket Required!

In datzelfde jaar treedt Collins tijdens Live Aid niet alleen op in het Wembley stadion in Engeland, maar ook in Philadelphia met Led Zeppelin en Eric Clapton. Hij was per Concorde naar Philadelphia gevlogen, zodat hij dezelfde dag nogmaals het podium op kon.

In de periode van 1986 tot en met 1989 maakte Collins samen met toetsenist Greg Phillinganes en bassist Nathan East tijdens enkele tournees deel uit van de tourband van Eric Clapton.

In 1988 pakt Collins het acteren weer op, als hij de hoofdrol speelt in de film Buster, een film over Buster Edwards, een van de overvallers tijdens de grote treinroof in Londen begin jaren zestig. Zijn muziek voor de film, de cover A Groovy Kind of Love en Two Hearts, dat Collins samen met Motown-schrijver Lamont Dozier schreef, worden wereldhits. Ook speelde Collins in de serie Miami Vice.

...But Seriously

[bewerken | brontekst bewerken]

In 1989 kwam ...But Seriously uit, een album vol nummers over de problemen in de wereld. Van honger en racisme tot oorlog, maar ook enkele zeer persoonlijke nummers over de band met zijn vader, zijn eigen zoon en zijn mislukte huwelijk. Ook dit album breekt weer alle verkooprecords. De single Another Day in Paradise wordt al gauw door vele daklozenorganisaties over de hele wereld gebruikt. Collins vraagt daklozen te helpen door tijdens elk concert geld op te halen voor een plaatselijke daklozenorganisatie. Het geld dat wordt opgehaald verdubbelt hij.

Collins maakte zich in die periode niet geliefd bij de merchandisingbedrijven, door bij ieder concert aan het publiek te vertellen vooral geen Phil Collins-T-shirts of andere merchandising te kopen omdat hij toch al "enough fucking money" heeft. Het geld is beter bestemd in de collectebussen voor de daklozen.

Het album ...But Seriously won een Grammy Award voor Record of the Year en in 1990 begon Collins' derde solotournee, de Serious Tour met als resultaat de cd Serious Hits... Live! en de video/dvd Serious Hits Live in Berlin!

In 1993, toen Collins Genesis inmiddels had verlaten en de hoofdrol had gespeeld in Frauds, kwam Collins' vijfde soloalbum uit: Both Sides. Dit keer geen upbeatnummers met veel blazers, maar juist rustige zeer persoonlijke en vaak hartverscheurende nummers. Het album was geïnspireerd op zijn slechte huwelijk, Collins heeft het hele album zelf opgenomen. Hij schreef alle nummers alleen, speelde alle instrumenten en produceerde het zelf. Het is een van zijn meest persoonlijke albums.

Alhoewel het album wereldwijd de nummer 1-positie in de albumlijsten behaalde, werden er niet zo veel van verkocht als van de albums daarvoor. Collins zei in interviews, dat hij niet meer echt thuishoorde in de muziekwereld, maar toch ging hij met de muziek van dit album en van het album daarvoor op tournee. Het werd de grootste tournee tot dat moment.

In 1994 en 1995 speelde Collins met de Both Sides World Tour op alle continenten. In twee jaar tijd speelde Collins voor miljoenen mensen over de hele wereld.

Dance into the Light

[bewerken | brontekst bewerken]

In 1996 kwam Dance into the Light uit. Collins heeft het geluk hervonden in de liefde en dat is te horen. Met onder andere een cover van Bob Dylans The Times They Are a-Changin' en het vrolijke Wear My Hat, met in de videoclip een gastoptreden van Danny DeVito, doet dit album weer denken aan de lichte muziek van Collins rond de tijd van No Jacket Required. Het succes is niet hetzelfde.

In 1997 toerde Collins met de Dance into the Light... A Trip into the Light World Tour over de wereld. Voor het eerst speelde Collins niet vanaf een normaal podium, maar op een rond podium geplaatst in het midden van de zaal. Dit houdt in dat de gehele band gedurende het concert in beweging moest blijven om voor iedereen even goed zichtbaar te kunnen zijn.

The Phil Collins Big Band

[bewerken | brontekst bewerken]

Collins heeft zijn liefde voor jazz- en bigbandmuziek nooit onder stoelen of banken gestoken. In 1996 speelde Collins in Londen twee shows met een Big Band in de Royal Albert Hall voor Nelson Mandela en de Engelse koningin. Hierdoor bloeide Collins' liefde voor de jazz weer op en besloot hij met de 24-koppige Phil Collins Big Band op tournee te gaan langs vele grote jazz-festivals, waaronder die in Montreux in Zwitserland en het North Sea Jazz Festival in Den Haag. Veel mensen stonden verbaasd toen bleek dat Collins niet zou zingen tijdens deze optredens. Hij speelde wel Genesis- en solonummers, maar nu alleen instrumentaal, in bigbandstijl en op zijn favoriete instrument, de drums.

In 1998 ging Collins nogmaals met de Big Band op tournee en nam hij ook het livealbum The Phil Collins Big Band, A Hot Night in Paris op.

Na dit succes stortte Collins zich in een totaal andere wereld.

Toen Collins door Walt Disney werd gevraagd muziek te schrijven voor hun nieuwste film Tarzan, twijfelde hij er eerst aan of hij wel muziek kon schrijven zoals Alan Menken of Elton John dat ooit hadden gedaan voor Disneyfilms. Als Disney hem ervan overtuigt dat ze niet willen dat hij schrijft zoals Menken of John, maar juist als zichzelf neemt Collins de uitdaging aan. De film Tarzan werd een groot en wereldwijd succes. Als klap op de vuurpijl wint Collins in 2000 ook een Oscar voor het nummer You'll Be in My Heart, de titelsong van de film, geschreven voor zijn dochter Lily.

In 2002 komt Collins' zevende soloalbum uit: Testify. De eerste single van het album, Can't Stop Loving You, is een wereldhit, met onder andere nummer 1 in de Verenigde Staten en hoge noteringen in de rest van de wereld lijkt Collins terug van weggeweest, maar zoals hij zelf zegt: "Ik ben nooit weggeweest, alleen wat minder in beeld." Het album wordt desondanks niet zo veel in Engeland en Amerika verkocht, als dat werd gedacht, maar weet wel de harten van de Europeanen en Aziaten te veroveren met top 5-posities in onder andere Nederland, Duitsland, Frankrijk, Spanje, Italië, België, Japan en China.

Tijdens de opnamesessies voor Testify in 2000 werd Collins getroffen door een beroerte in zijn oor, waardoor een gedeelte van zijn gehoor aan de linkerkant wegviel. Zijn dokter raadde hem af ooit nog op tournee te gaan. Naarmate de tijd echter verstrijkt raakt Collins gewend aan zijn mindere gehoor en kan hij er goed mee omgaan. Een tournee zit er echter niet meer in, vreest hij. Dan wordt hij opnieuw gevraagd door Disney om muziek te schrijven voor een film, ditmaal voor Brother Bear. Deze keer geen Oscar, maar wel een succesvolle single: Look Through My Eyes.

In 2002 speelt Collins drums in de huisband van het Queen's Jubilee Concert, een rockconcert ter ere van het gouden jubileum van de Britse koningin Elizabeth. Als huisdrummer speelt Collins met zo'n beetje iedere artiest, onder wie Ozzy Osbourne, Paul McCartney, Queen en Cliff Richard. De hele wereld krijgt te zien hoe veelzijdig deze grote kleine man uit Londen is. Ook treedt hij zelf op met You Can't Hurry Love.

First Final Farewell Tour

[bewerken | brontekst bewerken]

In 2003 kondigt Collins dan toch zijn afscheidstournee aan. De gehoorbeschadiging is niet verdwenen maar Collins kan ermee leven en daarom besluit hij, voordat hij zijn taak als vader prioriteit gaat geven, om nog één keer afscheid van zijn fans te nemen. Hoewel hij nog wel doorgaat met het maken van albums en blijft optreden, zal dit wel het einde betekenen van lange tournees.

De First Final Farewell Tour, met in het voorprogramma Mike and the Mechanics, de band van oud Genesis gitarist Mike Rutherford, begint in juni 2004 en gaat langs alle grote Europese steden. Collins trekt volle stadions, waaronder de Amsterdam ArenA, uitverkocht binnen 15 minuten, en het Olympisch Stadion in München. Elk beschikbare kaartje tijdens het Europese deel van de tournee wordt verkocht. Na een vakantiepauze gaat de tournee in september 2004 verder door Noord-Amerika en Canada.

Een jaar later in oktober 2005 begint hij weer en reist Collins met zijn tournee langs Griekenland, Turkije, de Verenigde Arabische Emiraten, Israël, Rusland, Finland, Estland, Letland, Hongarije, Kroatië, Servië-Montenegro, Roemenië, Libanon, Ierland, Schotland, Tsjechië en Dubai.

Al met al is de First Final Farewell Tour Collins' grootste en langste tournee uit zijn carrière.

Musical Tarzan

[bewerken | brontekst bewerken]

In 2005 wordt Collins gevraagd om samen met Walt Disney te werken aan de musical Tarzan, gebaseerd op de film uit 1999. Collins schrijft negen nieuwe nummers voor de musical, evenals verscheidene instrumentale nummers en begeleidt het creatieve team en de cast vanaf dag 1 tot aan de première op 10 mei 2006 in New York. De officiële cd van de musical, met als bonustrack het nummer Everything That I Am gezongen door Collins, wordt in juli 2006 uitgebracht. In 2007 vond de première plaats van de Nederlandse versie van de musical. Ook hier wil Collins zo veel mogelijk bij betrokken zijn en hij is dan ook veel in Nederland om castingsessies en repetities bij te wonen. Natuurlijk is Collins ook aanwezig op de première in Scheveningen. Alhoewel de musical in Nederland uitermate succesvol is, dalen de bezoekerscijfers in New York. Disney besluit daarom om de musical Tarzan vanaf 8 juli 2007 te laten stoppen. Na iets meer dan een jaar valt het doek voor de Amerikaanse versie van de musical.

Echtscheiding

[bewerken | brontekst bewerken]

In 2006 komt er zoals Collins dat zelf zegt plotseling een einde aan zijn huwelijk. Officiële berichten zeggen dat 'verschil in interesses' de twee uit elkaar hebben laten groeien. Collins is compleet uit het veld geslagen door de beslissing van zijn (nu) ex-vrouw en heeft moeite met de verwerking ervan. In interviews zegt hij dat hij nu vooral leeft voor zijn twee zoontjes en hij deze zo veel mogelijk wil zien. Hij blijft wel in Zwitserland dichtbij zijn 'twee jongens' wonen.

Turn It On Again

[bewerken | brontekst bewerken]

Op 19 oktober 2006 werd bekend dat Genesis weer op tournee gaat. Op 7 november 2006 hebben Phil Collins, Mike Rutherford en Tony Banks een persconferentie gegeven om Turn It On Again...The Tour aan te kondigen.

Na een gesprek met Steve Hackett en Peter Gabriel backstage na Collins' concert in Glasgow in november 2005 bleek al gauw dat Peter Gabriel, vooral vanwege albumopnamen, het zich niet kon veroorloven op tournee te gaan. Na deze afwijzing besloten Collins, Rutherford en Banks, toen Gabriel en Hackett vertrokken waren, als trio op tournee te gaan.

Vanaf juni tot en met oktober 2007 trokken Collins, Rutherford en Banks, met ook nog Chester Thompson en Daryl Stuermer, langs verscheidene Europese, Amerikaanse en Canadese steden met een licht- en podiumshow, inclusief een 30 meter hoog podium met een scherm dat maar liefst 9 miljoen leds bevat, meer dan ooit voor een rockconcert.

Op de vraag of er ook een nieuw soloalbum zal komen, antwoordde Collins dat hij veel materiaal heeft geschreven, vooral na zijn scheiding, maar dat hij op dit moment geen behoefte meer heeft aan het uitbrengen van het materiaal. Hij schrijft vooral voor zichzelf en heeft geen zin in alle werkzaamheden die horen bij het maken en promoten van een nieuw album.

In een interview tijdens de Folk Awards in februari 2008 refereerde Collins nogmaals aan zijn 'pensioen'. Hij vertelt dat het enige wat hij wil op dit moment is van zijn pensioen genieten, maar dat sommige mensen hem er telkens toe proberen over te halen om weer voor publiek te gaan spelen.

Hij wil zijn tijd nu vooral gebruiken om samen te zijn met zijn twee zoontjes en dochter Lily Collins en om zijn hobby's golfen en zeilen te kunnen beoefenen. Muziek uitbrengen of optredens geven is vooralsnog verleden tijd voor hem.

Going Back: het Motowncoveralbum

[bewerken | brontekst bewerken]

In september 2010 verscheen Collins' Motownalbum Going Back. Het album bevat covers van diverse Motownartiesten en blijft, aldus Collins, zo trouw mogelijk aan de originele versies van de nummers. Als voorproefje was het nummer Too Many Fish in the Sea, oorspronkelijk door The Marvelettes opgenomen in 1964, gratis te downloaden op zijn website.

De opnames van de drumpartijen waren uiterst lastig. Collins had verminderd gevoel in zijn handen en soms moesten de drumstokken aan zijn armen vastgebonden worden en dikwijls kon er maar 10 seconden aan één stuk worden opgenomen.[4] Een nekblessure, met complicaties in zijn rug, die twee jaar eerder werd vastgesteld, was hier de oorzaak van en dit betekende uiteindelijk het einde van zijn carrière als drummer. Het album bereikte onder andere in Nederland en Engeland de eerste plaats in de albumlijsten.

Einde van zijn carrière

[bewerken | brontekst bewerken]

In maart 2011 gaf Collins te kennen met zijn carrière te willen stoppen. Reden hiervoor was o.a. een nekkwetsuur en zenuwletsel in zijn handen waardoor hij niet meer kan drummen.[5] Het verzamelalbum Hits werd nog uitgegeven, maar het is inderdaad stiller rond Collins. Hij zet zich nog wel in voor verschillende organisaties voor het goede doel en heeft een boek geschreven over de slag om de Alamo, zijn grote interesse.

Nieuwe nummers

[bewerken | brontekst bewerken]

Hij mocht dan in 2011 wel gezegd hebben te willen stoppen, maar zijn zoons hebben hem in november 2013 eindelijk weer zover gekregen om iets met muziek te gaan doen. Aan de Scotland Herald vertelt Collins dat hij het creatieve proces miste. De zanger ziet het niet zitten om weer lang op tournee te gaan, omdat hij dan te lang weg is van zijn vijf kinderen. Maar Phil Collins zegt dat hij muziek maken op zich nog steeds heel erg leuk vindt. "Ik heb besloten dat ik het schrijven van creatieve stukken miste, dus ik probeer de draad weer op te pakken", zegt Collins. In januari 2014 maakt hij bekend dat hij nieuwe muziek gaat schrijven voor het derde studioalbum van zangeres Adele.

Enkele dagen voor het verschijnen van zijn autobiografie Not Dead Yet op 20 oktober 2016 kondigde Collins aan weer te gaan touren. In juni 2017 zal hij samen met een van zijn zonen de Royal Albert Hall in Londen, de Lanxess Arena in Köln en de Accor Hotels Arena in Parijs aandoen. Zijn zoon nam hierbij de rol van drummer op zich. Elf van de veertien concerten die hij in deze drie steden gaf, waren binnen een halve dag uitverkocht.

Elk van Collins' drie huwelijken is geëindigd in een echtscheiding. Hij trouwde in 1975 met een Canadese. Ze ontmoetten elkaar als studenten in een dramaklas in Londen. Ze kregen een zoon, geboren in 1976, die later ook zanger en drummer werd. Collins werd stiefvader van zijn vrouws dochter, welke een Canadese actrice zou worden.

Collins ontmoette zijn tweede vrouw in 1980. Ze waren getrouwd van 1984 tot 1996 en kregen een dochter, Lily Collins, geboren in 1989. Lily Collins is actrice, schrijfster en model.

Collins trouwde met zijn derde vrouw Orianne Cevey in 1999 en ze kregen twee zonen. Een daarvan, Nic is ook drummer geworden. Ze kochten een huis in Begnins, Zwitserland, met uitzicht op het meer van Genève. Op 16 maart 2006 kondigden zij hun echtscheiding aan en scheidden officieel op 17 augustus 2008. In 2016 werd bekend dat Collins en zijn laatste (ex-)vrouw weer terug bij elkaar waren.

In oktober 2020 diende Collins een uitzettingsbevel in tegen Cevey, nadat ze in augustus in het geheim met een andere man was getrouwd. Collins verkocht zijn mini-paleis in Miami in 2021 voor $ 39,25 miljoen.

Studiomuzikanten en materiaal

[bewerken | brontekst bewerken]

Enkele muzikanten

[bewerken | brontekst bewerken]

Collins maakt gebruik van Gretsch-drums en Sabian-bekkens.

  • Drums (allen enkelzijdige 'concert toms' behalve de snaredrum): 20" Bass Drum - 18" Floor Tom - 16" Floor Tom - 15" Mounted Tom - 12" Tom - 10" Tom - 8" Tom - 14"x4" Snare - 14" Phil Collins Special
  • Bekkens: HH Medium Crash 20" - HH Extra Thin Crash 17" - hihats 15" - HH Chinese 20" - HH Medium-Thin Crash 16" - HH Chinese 22" - HH Raw Bell Dry Ride 21
  • Tot 1986 speelde Collins op Paiste- en Zildjian-bekkens. Enkele andere drums die hij speelde zijn Premier, Noble & Cooley, Pearl, Simmons en Ludwig. Collins maakt gebruik van een Ludwig Speed King-pedaal en drumstokken van Pro Mark.
  • Andere instrumenten die Collins' typerende geluid geven zijn onder andere de Roland CR-78, de Sabian Hardstyle Techno digi drum pad Z-45 en de Roland TR-808 drum-computers, evenals de elektrische piano Yamaha CP-70.
Album met eventuele hitnotering(en) in de Nederlandse Album Top 100 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen
Face Value 09-02-1981 21-02-1981 1(4wk) 21
Hello, I Must Be Going! 01-11-1982 13-11-1982 2 19
No Jacket Required 25-01-1985 02-03-1985 1(10wk) 30
12"ers 10-1987 - Remixalbum
...But Seriously 07-11-1989 02-12-1989 1(6wk) 82
Serious Hits... Live! 1990 17-11-1990 1(5wk) 73 Livealbum
Both Sides 08-11-1993 20-11-1993 2 34
Dance into the Light 22-10-1996 26-10-1996 3 19
Hits 02-10-1998 10-10-1998 1(1wk) 64 Verzamelalbum
Tarzan 18-05-1999 04-12-1999 51 15 met Mark Mancina / Soundtrack
A Hot Night in Paris 1999 - als The Phil Collins Big Band / Livealbum
Testify 12-11-2002 23-11-2002 2 48
Brother Bear 23-10-2003 08-11-2003 38 15 met Mark Mancina / Soundtrack
Love Songs: A Compilation... Old and New 24-09-2004 02-10-2004 6 33
Going Back 10-09-2010 18-09-2010 1(3wk) 21
Singles (Not Dead Yet) 14-10-2016 22-10-2016 18 2
Album met hitnotering(en) in de Vlaamse Ultratop 200 albums Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen
Dance into the Light 22-10-1996 02-11-1996 15 12
...Hits 02-10-1998 10-10-1998 4 40 Verzamelalbum
Tarzan 18-05-1999 18-12-1999 32 7 met Mark Mancina / Soundtrack
Testify 08-11-2002 23-11-2002 11 17
Brother Bear 24-10-2003 21-02-2004 35 10 met Mark Mancina / Soundtrack
Love Songs - a Compilation... Old and New 24-09-2004 09-10-2004 6 24
Going Back 10-09-2010 18-09-2010 2 26 Platina
Face Value 09-02-1981 06-02-2016 54 7
Take a Look at Me Now... 29-01-2016 06-02-2016 62 4
Face Value 09-02-1981 06-02-2016 54 7
Testify - Deluxe Edition 15-04-2016 23-04-2016 67 2
No Jacket Required 25-01-1985 23-04-2016 54 4
The Essential Going Back 10-06-2016 18-06-2016 62 2
...But Seriously - Deluxe Edition 10-06-2016 18-06-2016 44 3
The Singles 14-10-2016 22-10-2016 7 95
Plays Well with the Others 28-09-2018 06-10-2018 98 2
Single met eventuele hitnotering(en) in de Nederlandse Top 40 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen
In the Air Tonight 1981 21-02-1981 1(3wk) 12 NOS Steunplaat / nr. 2 in de Nationale Hitparade / nr. 1 in de TROS Top 50 /
I Missed Again 1981 25-04-1981 tip5 - nr. 28 in de Nationale Hitparade / nr. 34 in de TROS Top 50
Thru' These Walls 1982 23-10-1982 tip12 - nr. 48 in de Nationale Hitparade
You Can't Hurry Love 1982 04-12-1982 1(2wk) 11 nr. 1 in de Nationale Hitparade / nr. 1 in de TROS Top 50 / Veronica Alarmschijf Hilversum 3
I Don't Care Anymore 1983
It Don't Matter to Me 1983 06-08-1983 tip18 - nr. 46 in de Nationale Hitparade
Against All Odds (Take a Look at Me Now) 1984 07-04-1984 10 10 nr. 12 in de Nationale Hitparade / nr. 7 in de TROS Top 50
Easy Lover 1985 05-01-1985 1(4wk) 14 met Philip Bailey / nr. 2 in de Nationale Hitparade / nr. 1 in de TROS Top 50
Sussudio 1985 26-01-1985 3 12 nr. 12 in de Nationale Hitparade / nr. 4 in de TROS Top 50 / Veronica Alarmschijf Hilversum 3
One More Night 1985 06-04-1985 15 8 nr. 8 in de Nationale Hitparade / nr. 16 in de TROS Top 50
Don't Lose My Number 1985 22-06-1985 tip10 - nr. 44 in de Nationale Hitparade / nr. 46 in de TROS Top 50
Separate Lives 1985 12-10-1985 tip4 - met Marilyn Martin / nr. 43 in de Nationale Hitparade / nr. 33 in de TROS Top 50
A Groovy Kind of Love 1988 17-09-1988 1(1wk) 12 nr. 2 in de Nationale Hitparade Top 100 / Veronica Alarmschijf Radio 3
Two Hearts 1988 03-12-1988 5 10 nr. 6 in de Nationale Hitparade Top 100
In the Air Tonight ('88 Remix) 1989 22-04-1989 23 5 nr. 17 in de Nationale Hitparade Top 100
Another Day in Paradise 1989 04-11-1989 2 12 nr. 1 in de Nationale Hitparade Top 100
I Wish It Would Rain Down 1990 27-01-1990 3 11 nr. 4 in de Nationale Top 100
Something Happened on the Way to Heaven 1990 28-04-1990 5 8 nr. 9 in de Nationale Top 100 / Veronica Alarmschijf Radio 3
That's Just the Way It Is 1990 28-07-1990 10 7 nr. 13 in de Nationale Top 100
Do You Remember? (Live) 1990 15-12-1990 20 5 nr. 20 in de Nationale Top 100
Both Sides of the Story 1993 30-10-1993 9 7 nr. 8 in de Mega Top 50 / Alarmschijf / Megahit
Everyday 1994 12-02-1994 37 3 nr. 28 in de Mega Top 50
We Wait and We Wonder 1994 - nr. 36 in de Mega Top 50
Dance into the Light 1996 28-09-1996 23 3 nr. 14 in de Mega Top 50 / Megahit
Wear My Hat 1997 - nr. 90 in de Mega Top 100
True Colors 1998 10-10-1998 tip19 - nr. 73 in de Mega Top 100
You'll Be in My Heart 1999 21-08-1999 37 5 nr. 35 in de Mega Top 100
Strangers Like Me 1999 04-12-1999 tip18 - nr. 75 in de Mega Top 100
In the Air Tonight 2001 11-08-2001 33 5 met Lil' Kim / nr. 30 in de Mega Top 100
Can't Stop Loving You 2002 16-11-2002 3 18 nr. 3 in de Mega Top 100
The Least You Can Do 2003 22-02-2003 tip9 - nr. 78 in de B2B Single Top 100
Home 2003 07-06-2003 tip20 - met Bone Thugs-n-Harmony / nr. 83 in de B2B Single Top 100
Look Through My Eyes 2003 01-11-2003 14 14 nr. 18 in de Mega Top 50
(Love Is Like a) Heatwave 2010 24-07-2010 tip9 - nr. 82 in de B2B Single Top 100
Single met hitnotering(en) in de Vlaamse Ultratop 50 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen
In the Air Tonight 10-02-1981 07-03-1981 3(3wk) 11 Nr. 3 in de Radio 2 Top 30
I Missed Again 27-02-1981 09-05-1981 30 6 Nr. 22 in de Radio 2 Top 30
You Can't Hurry Love 19-11-1982 18-12-1982 1(3wk) 13 Nr. 1 in de Radio 2 Top 30
Against All Odds (Take a Look at Me Now) 26-03-1984 14-04-1984 4 11 Nr. 3 in de Radio 2 Top 30
Easy Lover 21-11-1984 12-01-1985 4(4wk) 12 met Philip Bailey / Nr. 3 in de Radio 2 Top 30
Sussudio 14-01-1985 02-02-1985 6(3wk) 11 Nr. 6 in de Radio 2 Top 30
One More Night 01-04-1985 13-04-1985 9(2wk) 8 Nr. 8 in de Radio 2 Top 30
Don't Lose My Number 01-07-1985 20-07-1985 22 5 Nr. 20 in de Radio 2 Top 30
Separate Lives 11-11-1985 19-10-1985 25 6 met Marilyn Martin / Nr. 18 in de Radio 2 Top 30
A Groovy Kind of love 22-08-1988 17-09-1988 1(2wk) 13 Nr. 1 in de Radio 2 Top 30
Two Hearts 29-11-1988 03-12-1988 3(2wk) 13 Nr. 3 in de Radio 2 Top 30
Another Day in Paradise 09-10-1989 11-11-1989 1(6wk) 16 Nr. 1 in de Radio 2 Top 30
I Wish It Would Rain Down 08-01-1990 03-02-1990 3 12 Nr. 4 in de Radio 2 Top 30
Something Happened on the Way to Heaven 16-04-1990 05-05-1990 8 9 Nr. 9 in de Radio 2 Top 30
That's Just the Way It Is 28-07-1990 11-08-1990 19 7 Nr. 10 in de Radio 2 Top 30
Do You Remember? 01-11-1990 01-12-1990 22 7 Nr. 13 in de Radio 2 Top 30
Both Sides of the Story 18-10-1993 13-11-1993 7 11 Nr. 7 in de Radio 2 Top 30
Everyday 03-01-1994 29-01-1994 26 5 Nr. 18 in de Radio 2 Top 30
We Wait and We Wonder 29-04-1993 11-06-1994 38 1 Nr. 29 in de Radio 2 Top 30
Dance into the Light 20-09-1996 19-10-1996 50 1
True Colors 26-10-1998 03-10-1998 tip6 -
You'll Be in My Heart 31-05-1999 07-08-1999 34 4
In the Air Tonite 16-07-2001 11-08-2001 7(2wk) 14 met Lil' Kim / Nr. 7 in de Radio 2 Top 30
Can't Stop Loving You 04-11-2002 07-12-2002 16(4wk) 16 Nr. 6 in de Radio 2 Top 30
The Least You Can Do 14-02-2003 22-02-2003 tip12 -
Look Through My Eyes 13-10-2003 06-12-2003 tip12 -
(Love Is Like a) Heatwave 27-08-2010 18-09-2010 tip16 -
Dvd's met hitnoteringen in de Nederlandse Music Top 30 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen
Live and Loose in Paris 2000 15-07-2000 3 87
Serious Hits... Live! 2003 06-09-2003 2 36
Finally... The First Farewell Tour 2004 13-11-2004 1(1wk) 160
Going Back - Live at Roseland Ballroom NYC 2010 06-11-2010 7 36
Live at Montreux 2004 2012 31-03-2012 3 36
Going Back - Live at Roseland Ballroom NYC / Live at Montreux 2004 2015 31-01-2015 26 1
Dvd's met hitnoteringen in de Vlaamse Ultratop muziek-dvd top 10/20 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen
Finally... The First Farewell Tour 2004 20-11-2004 4 36
Going Back - Live at Roseland Ballroom, NYC 2010 06-11-2010 7 2
Live at Montreux 2004 2012 31-03-2012 9 1

Radio 2 Top 2000

[bewerken | brontekst bewerken]
Nummer(s) met noteringen in de NPO Radio 2 Top 2000 '99 '00 '01 '02 '03 '04 '05 '06 '07 '08 '09 '10 '11 '12 '13 '14 '15 '16 '17 '18 '19 '20 '21 '22 '23
A Groovy Kind of Love 645 - 1093 1146 1025 1095 1582 1599 1960 1482 - 1915 - 1438 - - - - - - - - - - -
Against All Odds (Take a Look at Me Now) 98 152 132 153 159 170 238 230 395 215 274 308 394 240 307 370 393 352 282 320 269 272 277 316 340
Another Day in Paradise 113 253 233 225 166 207 250 323 567 281 436 439 367 322 286 392 413 406 390 316 344 337 373 360 357
Can't Stop Loving You - - - - - - - 388 448 845 556 537 663 563 586 738 791 844 1004 766 839 921 1032 1124 1246
Easy Lover (met Philip Bailey) 503 627 679 660 654 716 994 1110 1371 943 1336 1381 1509 991 1214 1243 1278 1508 1663 887 645 852 904 920 902
I Wish It Would Rain Down - - - - - - 1289 918 1048 1494 972 1026 974 1115 984 1050 1095 1066 1129 964 1109 1080 1162 1156 1328
In the Air Tonight 72 127 81 81 56 75 106 102 143 95 109 113 115 102 106 97 87 54 48 41 48 36 37 46 52
One More Night 883 - 1026 1312 962 933 1107 1033 1242 1091 1607 1703 1815 1848 1991 1838 - - - - - - - - -
Something Happened on the Way to Heaven - - - - - - - - 1730 - 1856 1895 1830 - 1405 1591 1708 1775 1911 1583 1643 1711 1682 1894 -
Sussudio 1681 - 1349 1645 1640 1807 1644 1820 - 1904 - - - - - - - - - - - - - - -
Take Me Home - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 1922 1648 1603 1920 1953
That's Just the Way It Is - - - - - - - - - - - - - 1957 - - - - - - - - - - -
Two Hearts 1589 - 1767 1669 1600 1726 1834 1846 - 1932 - - - - - - - - - - - - - - -
You Can't Hurry Love - - 799 846 722 800 842 961 1291 938 1360 1269 1493 1689 1436 1568 1576 1358 1612 1190 1080 1162 1243 1405 1373
You'll Be in My Heart - - - - - - 862 523 444 808 487 486 577 594 450 558 537 678 657 526 608 572 617 565 540

Wereldwijde verkoopcijfers van Genesisalbums met Collins als zanger:

Jaar Albumnaam Verkoopcijfers
1976 A Trick of the Tail 5.000.000
1977 Wind & Wuthering 4.000.000
1978 ...And Then There Were Three... 6.000.000
1980 Duke 8.000.000
1981 Abacab 12.000.000
1983 Genesis 18.000.000
1986 Invisible Touch 24.000.000
1991 We Can't Dance 22.000.000
Totaal, met albums uit de Peter Gabriel-periode, live-albums en compilaties 159.000.000
Totaal van Genesis met Phil Collins als zanger, zonder live-albums en compilaties 99.000.000

Wereldwijde verkoopcijfers van Collins' soloalbums:

Jaar Albumnaam Verkoopcijfers
1981 Face Value 19.000.000
1982 Hello, I Must Be Going! 15.000.000
1985 No Jacket Required 32.000.000
1989 ...But Seriously 26.000.000
1993 Both Sides 10.000.000
1996 Dance into the Light 5.000.000
2002 Testify 5.000.000
Totaal, zonder livealbum en compilaties 112.000.000
Totaal, met livealbums en compilaties 155.000.000

Totale albumverkopen zowel solo als met Genesis bedragen: 314.000.000 stuks.

  • 1984: Grammy Award voor Best Pop Vocal Performance – Against All Odds (Take a Look at Me Now)
  • 1985: Grammy Award voor Album of the Year – No Jacket Required
  • 1985: Grammy Award voor Producers of the Year – No Jacket Required
  • 1985: Grammy Award voor Best Pop Vocal Performance – No Jacket Required
  • 1985: MTV Video Music Award voor Best Overall Performance – Easy Lover
  • 1986: MTV Video Music Award voor Best Stage Performance – Easy Lover
  • 1986: Brit Award voor Best British Album – No Jacket Required
  • 1986: Brit Award voor Best British Artist
  • 1989: Brit Award voor Best British Artist
  • 1989: Brit Award voor Best Soundtrack Album – Buster Soundtrack
  • 1989: Golden Globe Award voor Best Original Song for a Motion Picture – Two Hearts
  • 1989: Grammy Award voor Best Song Written Specifically for a Motion Picture – Two Hearts
  • 1990: Brit Award voor Best British Single – Another Day in Paradise
  • 1990: Brit Award voor Best British Artist
  • 1990: Grammy Award voor Record of the Year – Another Day in Paradise
  • 1990: American Music Award voor Favourite Pop/Rock Artist
  • 1990: American Music Award voor Favourite Pop/Rock Album – ...But Seriously
  • 1991: American Music Award voor Favourite Pop/Rock Artist
  • 1999: Grammy Award voor Best Soundtrack Album – Tarzan OST
  • 1999: Golden Globe Award voor Best Original Song – You'll Be in My Heart
  • 1999: Grammy Award voor Best Original Song – You'll Be in My Heart
  • 1999: Academy Award (Oscar) voor Best Original Song – You'll Be in My Heart
  • 2000: American Music Award voor Favorite Adult Contemporary Artist
  • 2001: Platinum Europe AwardHits
  • 2002: Disney Legend Award

Op de in 2019 door het tijdschrift Rolling Stone gepubliceerde ranglijst van 100 beste drummers in de geschiedenis van de popmuziek kreeg Phil Collins de 43e plaats toegekend.[6]

  • Face Value/Hello I Must Be Going World Tour (21 november 1982 – 20 februari 1983)
  • No Jacket Required World Tour (11 februari 1985 – 2 juli 1985)
  • Serious Tour (23 februari 1990 – 3 oktober 1990)
  • Both Sides Tour (1994–1995)
  • Dance into the Light World Tour (28 februari 1997 – 17 december 1997)
    • Dvd: Live and Loose in Paris
  • Phil Collins Big Band (12 juni 1998 – 3 oktober 1998)
  • First Final Farewell Tour (2004–2005)
  • Not Dead Yet Tour (2 juni – 27 november 2017)
  • Still Not Dead Yet (2 juni - 19 oktober 2019)
Filmografie als acteur
Jaar Titel Rol Opmerkingen
1964 A Hard Day's Night Zittende fan met sjaal
1965 R3 Terry
1967 Calamity the Cow Mike Lucas
1968 Chitty Chitty Bang Bang Kind met pleister in het gezicht
1985 Miami Vice Phil Mayhew televisieserie
1988 Buster Buster Edwards
1989 Tommy Uncle Ernie televisiefilm
1991 Hook Inspector Good
1992 The 1992 Billboard Music Awards gastheer televisiefilm
1993 And the Band Played On Eddie Papasano televisiefilm
1993 Frauds Roland Copping
1994 Calliope Jackson Dover
1995 Balto Muk and Luk (stem)
2003 The Jungle Book 2 Lucky (stem)
[bewerken | brontekst bewerken]
Zie de categorie Phil Collins van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.