René Hoksbergen

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf R.A.C. Hoksbergen)
René Hoksbergen
Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Persoonlijke gegevens
Volledige naam René Aloysius Cornelis Hoksbergen
Geboren Amsterdam, 21 september 1940
Nationaliteit Vlag van Nederland Nederland
Werkzaamheden
Vakgebied Sociale wetenschappen, adoptie
Universiteit Universiteit Utrecht
Promotor T.T. ten Have
Soort hoogleraar Bijzonder hoogleraar
Website
Portaal  Portaalicoon   Onderwijs

René Aloysius Cornelis Hoksbergen (Amsterdam, 21 september 1940) is een Nederlandse emeritus hoogleraar, gespecialiseerd in adoptie.

Loopbaan[bewerken | brontekst bewerken]

Hoksbergen studeerde na de HBS-a sociale psychologie en sociale pedagogiek aan de Universiteit van Amsterdam. Daar promoveerde hij op 23 juni 1972 op het proefschrift "Profiel van de avondlyceïst. Een empirische studie over leerlingen van avondlycea in Nederland" (promotor was prof. dr. T.T. ten Have).

In december 1984 werd hij aan de Universiteit Utrecht (UU) benoemd tot bijzonder hoogleraar Adoptie van Nederlandse en buitenlandse pleegkinderen bij de faculteit Sociale Wetenschappen, Subfaculteit Pedagogische en andragogische wetenschappen (een leerstoel van de Nederlandse stichting voor interlandelijke adoptie en jeugdwelzijn). Hij trad veelvuldig in de publiciteit en adviseerde daarnaast bij vele individuele adoptieprocessen.[1][2]

In 2000 ging hij met emeritaat, maar hij bleef actief in de wereld van het adoptiewezen, zowel aan de UU als daarbuiten. Hij adviseerde de Raad voor Strafrechtstoepassing en Jeugdbescherming (RSJ) bij een rapport over het stopzetten van adoptie van kinderen uit een aantal landen, dat in november 2016 veel stof deed opwaaien.[3]

Onderscheiding[bewerken | brontekst bewerken]

In 2013 kreeg hij de onderscheiding Officier in de Orde van Oranje Nassau, onder meer omdat hij betrokken was geweest bij de herintroductie van de andragogie in Nederland, en omdat hij zich jarenlang had ingezet op het gebied van het dag- en avondonderwijs voor volwassenen.[4]

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]