Saint-Géry (België)
Deelgemeente in België .svg){kind=small}
| |||
|---|---|---|---|
  | |||
| Situering | |||
| Gewest |  Wallonië
| ||
| Provincie |  Waals-Brabant
| ||
| Gemeente |  Chastre
| ||
| Fusie | 1977 | ||
| Coördinaten | 50° 35′ NB, 4° 37′ OL | ||
| Algemeen | |||
| Oppervlakte | 3,60 km² | ||
| Inwoners (1/1/2020) |
813 (226 inw./km²) | ||
| Overig | |||
| Postcode | 1450 | ||
| NIS-code | 25117(C) | ||
| Detailkaart | |||
 | |||
| |||
Saint-Géry (Waals: Sint-Djri) is een plaats en deelgemeente van de Belgische gemeente Chastre. Saint-Géry ligt in de provincie Waals-Brabant en was tot 1 januari 1977 een zelfstandige gemeente. De plaats is genoemd naar de heilige Gorik van Kamerijk.
Geschiedenis
[bewerken | brontekst bewerken]Onder het ancien régime was Saint-Géry een zelfstandige heerlijkheid. Juridisch viel het onder het kwartier van Brussel van het hertogdom Brabant. Na de Franse invasie werd Saint-Géry als gemeente ingedeeld bij het kanton Mellery van het Dijledepartement.[1] Dit departement werd nadat de Fransen verdreven waren omgevormd tot de provincie Zuid-Brabant, de latere Belgische provincie Brabant.
Bezienswaardigheden
[bewerken | brontekst bewerken]- Het Kasteel van Saint-Géry was een heerlijke zetel. Op deze plaats werd in 1833 een neoclassicistisch kasteel gebouwd.
- De Sint-Gorikskerk (Église Saint-Géry) is een neoclassicistisch kerkgebouw van 1836.
- De Tour de Boissemont is een donjon uit de 2e helft van de 13e eeuw gebouwd in lokaal gewonnen kwartsiet.
Natuur en landschap
[bewerken | brontekst bewerken]Saint-Géry ligt aan de Houssière. De hoogte aan de kerk bedraagt 147 meter.
Demografische ontwikkeling
[bewerken | brontekst bewerken]
- Bronnen:NIS, Opm:1831 tot en met 1970=volkstellingen, 1976= inwonersaantal op 31 december
Nabijgelegen kernen
[bewerken | brontekst bewerken]Gentinnes, Villeroux, Cortil, Corroy-le-Château
- ↑ Oudiette, Ch. (an VII). Saint-Gery. In Le département de la Dyle ou première partie du dictionnaire géographique et topographique des neuf départemens de la Belgique. (pp. 61-62). Bruxelles: Armand Gaborria.
· 
· 
